پرسش و پاسخ (قسمت اول)

سلام

منم گاها میشه که حتی دوبارعصرونه میخورم وشام هم میخورم و موقع هایی میشه که اصلا شام نمیتونم بخورم .

کلا تحریک شدن نسبت به موادغذایی درمن خیلی کمرنگ شده . قبلا هم صبونه میخوردم هم تاظهر یه میان وعده . ولی الانا دیگه میان وعده هم نمیتونم بخورم .

دیگه خبری از عذاب وجدان وترس از خوردن نیست . هروقت حس گرسنگی میکنم میرم یه چیز میخورم بی آنکه بترسم . اصلا یادم رفت که انگار من ترس ازغذا خوردن داشتم . 

وچقدر این حس زیباست . ولذت بخشه . اصلا برام طبیعی اش این شده . ومنتظر پرخوری و.. نیستم .

کلا به بدنم اعتماد کردم که خودش میدونه کی زنگ گرسنگی رو بزنه وهر زمان بگه بخور منم میرم غذا میخورم .

چه روزی سه وعده باشه . چه چند وعده .

مادرم بهم میگه بس دیگه خیلی لاغرشدی به خودت یه کم برس .

اما نه بدنم خودش میدونه چی کارکنه لازم باشه دستور خوردن رو صادر میکنه . منم اینقدر خودم رو درگیر چی بخورم نخورم نمیکنم .

من به بدنم اعتماد دارم . شاید لازم باشه خودش رو بازسازی کنه . ریکاوری کنه من اختیار تام بهش میدم .

چرا 

چون دیگه احساس آرامش میکنم و به موضوعات دیگه زندگیم میخام برسم و راستشو بخای اینها رو بچه بازی میدونم الانا .

مگه من درطول روز چقدر وقت دارم تمام فکر وذهنم به خوردن نخوردن باشه .

تمرکزم رو از روی غذا برداشتم و دارم روی زمینه های دیگر زندگیم فکرمیکنم باقدرت ذهنم چی کارا میتونم انجام بدم .

وقتی متوجه شدم من با آموزش ذهنی چاق شدم خوب بایستی با آموزش ذهنی متناسب بشم .

البته من بهای این احساس خوب رو دادم .

من اوایل دوره با اون جسم چاقم با دوره پیش رفتم و هرچی استاد میگفت مثل وحی منزل میدونستم و اونجوری که ایشون میگفتن با دوره پیش میرفتم .

متن رو میخوندم . فایل رو گوش میدادم . تمرینات رو انجام میدادم درسایت . تمرینات رو عملی میکردم درمحیط پیرامون . هرموقع میخاست افکارمنفی برمن غلبه کنه که جواب نمیگیری . پس کو . من سریع لایوها رو میدیدم و آلبوم شگفتی سازان خودم را شارژ میکردم .

ادامه ادامه ادامه دادم نتایج که یه کم ملموس شد ازش انرژی گرفتم وبه یاری خدا وزن زیادی کم کردم .

خودم که احساس میکنم یه چند کیلو مانده تا ایده آل شوم . منم توسایت هستم هم آگاهیهام بیشترمیشه نه تنها برای متناسب شدن بلکه هوشمندانه برای سایر جنبه های زندگیم ادامش میدم .هم احساس امنیت وآرامش بهم دست میده .

خیلی چیزهای خوب رو تواین مسیر تحربه کردم که اصلا بهش فکر نمیکردم .

یکیش رو الان میگم .

پارسال همین موقع ها من ازاین ظرفهای بزرگ لیمو ترش میگرفتم با آب یخ قاتی میکردم مینوشیدم عطشم تمومی نداشت اما امسال تازه امروز یک استکان کوچک خوردم . و احسلس تشنگیم به یک دهم پارسال رسید .

پارسال دوغ‌ . خاک شیر و نوشیدنی خنک میخوردم اما جوابگو نبود ولی امسال عطشم پرید و درحد خیلی کم دارم .

یا پارسال ازبس عرق میکردم گاها یه مکان کوچک میرفتم پیاده کاری داشتم میومدم خونه لباسام خیس عرق میشد اما امسال به یک دهم رسید .

اصلا چی بگم . هرچی هست تو سرزمین لاغرها احساسات خوب  هست که تمومی نداره . 

خدایا ازته قلبم ازت سپاسگزارم بابت هدایت به این مسیر زیبا .

وازته قلبم برای استادعزیز آرزوی پیروزی وشادمانی دارم .