بسیاری از انساها به دنبال یافتن راهکار مناسب و صحیح برای ارتباط با خداوند هستند و از آنجا که خداوند به شکل کلامی با آنها صحبت نمی کند هرگز مطمئن نمی شوند که خداوند صدای آنها را شنیده است.
برای صحبت کردن با خداوند نیاز نیست به زبان خاصی با صحبت کنید. زبان شما بهترین زبان ارتباط با خداوند است.
چگونه با خداوند صحبت کنم
از کودکی به من آموخته شده بود که برای صحبت کردن با خداوند باید از زبان عربی استفاده کنم به همین دلیل همیشه به دنبال پیدا کردن دعا یا نوشته ای به زبان عربی بودم تا خواسته ام را به خداوند عرضه کنم.
از زبان عربی خوشم نمی آمد ولی از سر ناچاری برای اینکه بتوانم به خداوند بگویم به چه چیزی نیاز دارم یا از او درخواست کمک کنم سعی می کردم به هر شکل ممکن نوشته های عربی بخوانم و سعی می کردم به شکل صحیح عبارت ها را تلفظ کنم تا مبادا منظور من به شکل اشتباه به خداوند منتقل شود. چون شنیده بودم که در زبان عربی تلفظ یک کلمه که علامت فتحه دارد با صدای علامت کسره به طور کلی معنی آن کلمه را تغییر می دهد.
از آنجا که برای خواندن عبارت های عربی باید دقت و وسواس زیادی به خرج می دادم کمتر سعی می کردم با خداوند صحبت کنم چون حوصله صحبت کردن به زبان عربی را نداشتم.
به لطف خداوند زمانی که در مسیر تغییر کردن قرار گرفتم روبرو شدن با این واقعیت که می تواتم به زبان خودم با خداوند صحبت کنم مرا دچار سردرگمی کرده بود و با اینکه ذوق زده شده بودم که می توانم به راحتی با خدای خودم صحبت کنم اما هرچه فکر می کردم نمی دانستم باید به خداوند چه چیزی بگویم یا از او چه درخواستی داشته باشم.
چون تا آن زمان من فقط عبارت های نوشته شده را بدون اینکه متوجه معنی و مفهوم آن بشوم را تکرار می کردم و اکنون که می خواستم خودم با خداوند صحبت کنم انگار صحبت کردن را فراموش کرده بودم.
با هر زحمتی بود شروع کردن به صحبت کردن با خداوند و در ابتدا هر جمله ای که به خداوند می گفتم بلافاصله خودم را سرزنش می کردم که این چه جمله ای بود که گفتی؟؟!!
چرا اینو گفتی؟ چرا اونو نگفتی؟ چرا خودمونی گفتی؟ چرا مودبانه تر نگفتی؟
بسیار زیاد دچار شک و تردید می شدم که مبادا در صحبت کردن با خداوند دچار اشتباه شوم چون بارها شنیده بودم صحبت کردن با خداوند آداب معاشرت مخصوص به خود دارد و من اطلاعی درباره آن نداشتم.
اما آنچه در نهایت موجب آرامش خاطر و تغییر احساس و نگرش من درباره خداوند شد این بود که توانستم با زبان خودم و به هر شکلی که دوست دارم بدون نگرانی از رعایت نکردن آداب گفتگو با خدا یا اینکه خداوند فقط زبان عربی را درک می کند با خدای خودم صحبت کنم و از او درخواست کنم.
بنابراین برای ایجاد ارتباط بهتر با خداوند فقط با زبان خودتان و به هر شکلی که احساس خوبی از صحبت کردن با خدا دارید با او صحبت کنید و از او درخواست کنید.
و همیشه به این نکته بسیار مهم توجه داشته باشید که: دارید با خداوند صحبت می کنید.
خداوندی بی نهایت است و بر آسمان و زمین تسلط دارد.
نقش احساس در گفتگو با خداوند
مهمتر از اینکه با چه زبانی با خداوند صحبت می کنیم این مهم است که با چه احساسی با او صحبت می کنیم.
تصور می کنم فقط فارسی زبان ها هستند که برای گفتگو با خداوند با زبان عربی و زبانی غیراز زبان محاوره ای خود استفاده می کنند درصورتی که هر انسانی در هر گوشه از دنیا با زبان مادری خود با خداوند صحبت می کند و این موضوع به تنهایی ثابت می کند که خداوند فقط عربی بلد نیست بلکه هر زبانی را با هر گویش و گفتاری می شنود چون خداوند از گوش برای شنیدن و از مغز برای درک کردن استفاده نمی کند.
خداوند نه گوش دارد و نه عقل که بخواد زبان ها را بشنود و آنها را تحلیل کرده و بفهمد بلکه خداوند فقط و فقط احساس ما را دریافت می کند. بنابراین مهم نیست انسانها با زبان های مختلف با خداوند صحبت می کنند چون همه انسانها از یک نوع احساس برخوردار هستند.
تصور کنید احساس شادی در همه زبان ها حالت شادی و نشاط است و ارتباطی با زبان گفتاری ندارد. ممکن است افراد با زبان های مختلف به صورت کلامی ابراز شادی کنند ولی احساسی که در انسان ها شکل می گیرد جدای از زبان گفتاری آنهاست و همه انسان ها به یک شکل شاد یا غمگین می شوند.
به همین دلیل است که واحد ارتباط بین انسان و خداوند احساس است که فارغ از هر نوع وابستگی به کلام و زبان گفتاری است.
احساسی که نسبت به خداون دارید تعیین کننده میزان ایمان و توکل شما نسبت به خداوند است.
اگر هنگام توجه به خداوند یا درخواست کردن یا دعا کردن احساس خوب و امیدبخش نسبت به آن شرایط داشته باشید به این معنی است که به قدرت و توانایی خداوند برای بهبود شرایط یا تغییر هر شرایطی ایمان دارید.
اما اگر هنگامی که با خداوند صحبت می کنید احساس یاس و ناامیدی یا عجز و ناتوانی داشته باشید به این معنی است که امیدی به بهبود شرایط و ایمان به قدرت خداوند برای تغییر شرایط ندارید.
بنابراین مهم نیست با چه زبان یا از چه کلماتی برای صحبت با خداوند استفاده می کنید مهم احساسی است که در قلب شما در هر لحظه نسبت به خداوند جریان دارد.
توکل و ایمان در واقع استمرار احساس خوب نسبت به خداوند داشتن است. اینکه ما هر بار که توجهمان به سمت خداوند جلب شد احساس آرامش و آسودگی خاطر در وجود ما جربان پیدا کند.
این یعنی من به خداوند توکل دارم یا انسان متوکلی هستم.
بنابراین بیشتر از آنکه به دنبال پیدا کردن کلمات مودبانه یا … برای صحبت با خداوند باشید سعی کنید احساس آرامش و سپردن مسائل به خداوند را تمرین کنید تا به مرور توکل و ایمان قوی تری نسبت به همراهی و نزدیک بودن خداوند به خود پیدا کنید.
بررسی نگرش خود درباره خداوند
برای اینکه به درک و شناخت بهتری نسبت به خداوند برسیم باید ابتدا نگرش فعلی خود درباره خداوند را بررسی کرده و چنانچه نیاز به اصلاح یا تغییر دارد اقدام کنیم و سپس تغییر شرایط در زندگی خود را مشاهده کنیم تا درک و نگرش بهتری به شکل عملی نسبت به خداوند پیدا کنیم.
باید آنچه در ذهن خود درباره خداوند می دانید را با واقعیت زندگی خود مطابقت دهید تا متوجه شوید چقدر شناخت شما درباره خداوند صحیح می باشد. چون هرچه درباره خداوند شنیده اید اگر باور کرده باشید باید نشانه های واضح درباره آن موضوع در زندگی خود داشته باشید.
بعنوان مثال حتما شنیده اید که خداوند رزاق است. آیا این عبارت درباره خداوند را باور کرده اید یا فقط شنیده اید.
احتمالا اگر از هر انسانی سوال شود که خداوند رزاق است قطعا پاسخ می دهد که بلکه او رزاق است اما چرا در زندگی بیشتر افرادی که این عقیده و نگرش را تایید می کنند نشانه ای از رزق و روزی که خداوند وعده داده است وجود ندارد؟
فقط به این دلیل است که آنچه درباره خداوند شنیده ایم را باور نکرده ایم و فقط شنیده ایم که خداوند این است و آن است اما در باطن و عمق وجودمان عقیده و ایمان نسبت به ویژگی های زبانی که درباره خداوند بیان می کنیم نداریم.
تجربه هنرجوی زندگی با طعم خدا
مطالب این فایل هم عالی بود، بعد از ده بار گوش کردن، تازه متوجه شدم قسمت هایی هست که من هرگز در گذشته متوجه آن نشده بودم و این نشان میده چه قدر فایل ها لایه ای و هوشمندانه تولید شده.
نکته ای بسیار مهم که باید توجه زیادی روی آن داشته باشیم این هست که مهم نیست ما چه کار انجام میدیم بلکه مهم این هست که با انجام آن عمل چه تغییر احساسی درون ما ایجاد میشود.
درواقع نتیجه را احساس ما از انجام آن عمل رقم میزند نه فعالیتی که انجام میدیم.
به خاطر همینه با اینکه خیلی از انسان ها، نماز، روزه، قرآن و تمام اعمال دینی خود را انجام میدهند ولی دائم در فقر، بیماری، حال بد، مشکلات و … هستند چون آن اعمال تغییر خاصی در حال آن ها ایجاد نمی کند، ایمان و باور آن ها به خداوند را افزایش نمی دهد بلکه از روی عادت یا ترس از خداوند رخ میدهد.
برعکس خیلی انسان های موفق را می بینیم که ملاک های ظاهری مومن بودن درون آن ها وجود ندارد اما بسیار شاد و خوش زندگی میکنند و وقتی به آن ها دقت میکنیم، متوجه می شیم از درون با خداوند رفیق هستند و طبق قوانین پیش می روند.
این نشان میده فعالیت های فیزیکی تاثیر خیلی کمتری نسبت به احساس دارد.
این دقیقا همان جمله معروف که خداوند از نیت شما آگاه هست را ثابت میکند.
از آنجایی که قوانین حاکم بر جهان ثابت هستند، این موضوع را در لاغری هم بارها داشتیم. مهم نیست چی میخوریم بلکه این اهمیت دارد که بعداز خوردن آن چیز چه احساسی داریم، اگر حس عذاب وجدان، ترس، پشیمانی و احساس بد به همراه ما باشد، نتیجه و تاثیر بدی روی جسم میگذارد.
خوردن یا نخوردن آن مواد غذایی هیچ تفاوتی ندارد، این نکته خیلی برای من جالبه که در خیلی از موارد هم از انجام کاری حسمون بد میشه هم از انجام ندادن اون کار.
برای مثال یادم میاد در گذشته وقتی شب بود و خسته بودم و حوصله نماز خوندن نداشتم ، هم از نخواندن آن حس بد داشتم و هم با خواندن اون اذیت میشدم.
خیلی مهم هست که درک کنیم، هدف از تمام اعمال ما به وجود آمدن آرامش و آسودگی خاطر در وجود ما هست و اگر کاری این آرامش را برای ما ایجاد نکند بدون ترس و نگرانی آن را کنار بگذاریم و به دنبال راه های دیگر باشیم .
احساس هرگز به ما دروغ نمی گویند پس بهتر است نگاه خود را از اعمال ظاهری بر داریم و ایمان و باور خود را بسنجیم .
مدت ها فکر میکردم با گوش کردن فایل ها و حتی نوشتن متن و خواندن متن قرار است زندگی من تغییر کند و بعد از مدتی متوجه شدم قرار نیست معجزه ای رخ دهد، بلکه این آگاهی ها قرار هست طرز فکر و نگرش و باور من را تغییر دهد که در نهایت با تغییر دیدگاه، زندگی فرد تغییر خواهد کرد.
هرگز نمی شود بدون تغییر باورها و فقط با گوش کردن و نوشتن، چیزی تغییر کند. هر راه، مقصد خود را دارد و تغییر مقصد تنها با تغییر راه امکان پذیر هست.
پس سعی کنیم علاوه بر این که شنونده خوبی هستیم، عمل کننده خوبی هم باشیم و اینکار خیلی هم ساده است، مهم ترین کاری که باید انجام دهیم این هست که با منطقی کردن و آوردن دلیل این مطالب و آگاهی ها را برای خودمون باورپذیر کنیم و با گذشت زمان متوجه می شیم، طرز فکر، انتخاب ها، رفتار و در نهایت واکنش ما به رویداد ها و در کل صفر تا صد زندگی ما تغییر خواهد کرد.
به نظر من مهم ترین دلیل تفاوت آگاهی ما و باور ما نسبت به خداوند، حس لیاقت و ارزشی هست که برای خودمون قائل هستیم.
ما همون قدر از خداوند پاداش دریافت می کنیم که لیاقت خودمون میدونیم و طبق قانون حاکم بر جهان هرگز چیزی که ما آن را لیاقت خودمون ندونیم به ما داده نمیشه.
برای مثال ما میگیم خداوند شفا دهنده است اما چون خود را بنده خوبی نمیدونیم انتظار شفا از او نداریم غافل از اینکه ارزش تمام بنده ها نزد خداوند یک اندازه هست و خداوند بین بنده های خود فرق نمی گذارد و این ما هستیم که با انتظار از او، به او می گوییم که چه چیزی از او می خواهیم.
خیلی از ما ها فکر می کنیم چون ملاک های ظاهری انسان خوب را نداریم پس خداوند ما را رها کرده و سخت در اشتباه هستیم چون پیوند و ارتباط ما با خداوند هرگز قطع نمی شه چون ما همان خداوند هستیم که به شکل انسان ظاهر شدیم و به دور از او نیستیم.
برای افزایش لیاقت کافی است خودمون رو دوست داشته باشیم و برای دوست داشتن خودمون باید همانطور که هستیم و با تمام کم و کسری هایی که داریم خودمون را بپذیریم و دقت کنیم اینکه تمام اعمال ما خوب نباشد امری طبیعی هست و این نباید هرگز دلیلی شود که از خداوند نعمت و خواسته های بزرگی نداشته باشیم.
دقت کنیم خداوند نامحدود هست و این بدین معنا است که به قدر باور ما محدود می شود، یعنی به هر شکلی در می آید که ما انتظار آن را داشته باشیم، هرچه قدر بتونیم باور های کامل و گسترده تری داشته باشیم، همان هم برای ما پیش می آید.
مانند آبی که از دریا بر می داریم، دقیقا به شکل ظرفی هست که در دست ما قرار دارد، پس خداوند همان گونه ای خودش را در زندگی به ما نشان می دهد که ما از آن تصور داریم؛ به همین راحتی.
قابل درک و ساده صحبت کردن شما توانایی بزرگی هست که خداوند به شما بخشیده.
شاید کمتر کسانی باشند که باگوش کردن به صحبت هایشان نه تنها گیج نشیم بلکه به این نتیجه برسیم هیچی قرار نیست به سختی ایجاد بشه و ما همانطور که آسان لاغر شدیم، آسان هم زندگیمون تغییر پیدا میکنه.
وقتی فایل آخر دوره خدا هرگز دیر نمی کند را نگاه می کردم، هنگامی که متوجه شدم بهشت و جهنم به این معنا است که ما همان احساسی را لمس و درک می کنیم که در دیگران به وجود میاوریم ، خیلی برای شما خوشحال شدم، چون ایمان دارم شما با لمس حس و حالی که درون ما ایجاد کردین خیلی لذت خواهید برد و قطعا این میتونه بهترین راه برای جبران زحمت های شما باشه.
(نوشته sudehfallah عزیز در بخش نظرات)
منتظر خواندن نوشته های شما هستم
همراه همشگی شما: رضا عطارروشن
امتیاز 4.04 از 225 رای
با دیگران به اشتراک بگذارید تا امتیاز بگیرید!
به نام خدای مهربون
چه تعریفی از خدا شنیدم از بچگی تا الان
تا قبل آشنا شدن با این مباحث و قوانین از زمین و زمان شاکی بودم فکر میکردم خدا از یه سری بنده هاش خوشش میاد یه عده دوست نداره و من جزو همون ها هستمهر وقتم که مشکلات خیلی زیاد میشد خودمو قانع میکردم که خدا این دنیا هر کسی رو عذاب بده اون دنیا براش جبران میکنه
از مشکلات جسمی که داشتم ناراضی بودم و فک میکردم خدا برای اینکه منو بیشتر عذاب بده این بیماری رو آفریدهتو رابطه با همسرم خوب نبودم و فک میکردم اصلا خدا منو آفریده فقط تا عذابم بده
بخاطر جنسیت ام فکر میکردم خدا مرد ها رو بیشتر دوست داره چون اونا خیلی قدرت دارن و خدا بنده های زن رو کلا برای عداب کشیدن آفریده در کل فک میکردم خدا بین بنده هاش خیلی فرق میزاره بین طایفه ما مرد ها ارزش بیشتری دارن همه ی حق ها به اونا داده میشه فک میکردم خدا کلا مرد ها رو بیشتر دوست داره
یعنی وقتی دعا میکردم میگفتم چه فایده خدا هر چی نعمت هست به آقایون میدهبخاطر همین افکار، زن موفق یا نمیدیدم یا اگر میدیدم میگفتم اون شانس آورده
فک میکردم اگر ثروتمند بشم از همین خدایی که تا الان یه ارتباط کوچیکی هر از گاهی باهاش دارم همینم از دست میدم و ازش دورو دورتر میشم
در مورد سلامتی هم فک میکردم خدا هر کی رو بیشتر دوست داشته باشه به یه مریصی دچار میکنه تا گناهانش بخشیده بشه
داستان های که از زندگی امامان شنیده بودم و سختی هائیکه کشیده بودن این تصویر رو در ذهنم ساخته بود که هر کی بلای بیشتری تو زندگیش تجربه کنه پیش خدا عزیز تر و خدا آدم های فقیررو که خیلی متواضع هستن و هیچی از این دنیا نمیخان رو بیشتر دوست داره
فک میکردم خدا استعدادی به من نداده چوم من براش مهم نیستم یه بنده گناهکار
در مورد بخشنده بودن خدا هم فک میکردم خدا به این راحتی ها نمیبخشه باید مراحل توبه رو مو به مو انجام بدی اگه یه مرحله اشتباه کنی ردی وقتی قرآن میخوندم اون آیه هایی که در مورد عذاب بود برام بُلد میشد و ترس ام از خدا بیشتر بود
فک میکردم اگر ذره ای از موهام بیرون باشه با نامحرمی صحبت کنم دیگه واویلاخدا حساب همه چیزرو میکنه و به حسابم میرسه با خوندن دعاهای عربی فک میکردم میتونم به خدا نزدیک تر بشم ولی هیچ وقت حتی با خوندن معنی هاش نمیتونستم ارتباطی بگیرم
اگر قرآن میخوندم حسم بد میشد چون فکر میکردم فقط خدا میخاد بهم گوشزد کنه که تو بنده بدی هستی میگفتم درسته میگه توبه پذیرم درسته میگه صد بار توبه شکستی باز آاما نه برا من من دیکه خیلی گناهکارمهنوزم با این حس گناه مشکل دارم و خیلی درگیرش هستم و باید رو این مساله بیشتر کار کنم
در مورد خدا اینم می‌شنیدم که برای ما نخواسته میگفتم قدرت داره ولی برای من نخواسته دیکه خوشش نمیاد لابد ار من .
خیلی جاها خدا هوامو داشته ولی آنقدر انسان فراموش کار که فقط جاهاییکه اتفاق بد می‌افتاد فک‌میکردم خدا دوستم نداره و اون جاهاییکه هوامو داشت فکر میکردم بخاطر اینه یه روزیکه جایی یه کار خوبی کردم خدا هم گفته بزار براش کاری کنم
وقتی اومدم این پیام رو بنویسم وقتی دیدم استاد گفتن من نمیگم چیزی خودتون برید بنویسید و زمانی که شروع کردم به نوشتن دیدم یکی از ریشه ای ترین باور هایی که نسبت به خدا دارم اینه که خدا منو دوست نداره
همیشه فکر میکردم خدا فقط بنده های خاصی رو دوست داره مثل اماما و پیامبرانیکی مثل من جایی پیش خدا ندارهولی خیلی خوشحالم خدایی دارم که فارغ از هر کاری که کردم از هر باوری که نسبت بهش دارم دوستم داره اونم نه یه دوست داشتن معمولی دوست داشتنی پر از عشق
خوشحالم که قدم تو این مسیر گذاشتم و مطمئنم با استمرار هر روز بهتر از دیروز میشم خدایاشکرت
به نام خدا
قبل اشنایی با قوانین خودم رو کاملا آدم بی ایمانی میدونستم و گنه کار
دیگه پذیرفته بودم بنده خوبی نیستم و داشتم زندگیم رو میکردم ولی وقتی با قوانین آشنا شدم انگار مثل آدمی میموندم که صورتم کثیفه و با خودم گفتم بیخیالش، حالا منو بردن جلو اینه و روبرو شدم با چیزی که ازش سالها فرار میکردم
همش تو فایل ها حرف از ایمان و عمل می‌اومد و من بیشتر باورمیکزدم که ایمان ندارم برچسب آدم بی ایمان رو به خودم زده بودم یه سری شناخت ها نسبت به خدا پیدا کرده بودم و میگفتم پس خدا اینطور بود
ولی در عمل ایمان نداشتم و خودمو سرزنش میکردم یعنی از اون ور بوم افتاده بودم وخیلی داشتم اذیت میشدم
همش میگفتم من چرا عملگرا نیستم چرا نمیتونم ایمانم رو به خدانشون بدم چرا همش ترس وجودم رو میگیره
جلسه اول این دوره هدفم رو نوشتم متوکل تر بشم و اون ایمانی که دوست دارم نسبت به خدا تو کارهام داشته باشم رو تجربه کنم مدام یه خودم میگفتم خدا راهش رو طی این دوه بهم نشون میده
و نشون داد
این جمله تکونم داد
ایمان و توکل نتیجه استمرار حال خوب نسبت به خدا داشتن هست
من در مورد خدا چیا شنیدم؟کدوم رو باور کردم ؟وقتی تمرین این جلسه زو انجام دادم دیدم من کلی تعریف اشتباه از این خدا در ذهنم هست شناخت کافی نداشتم خوب طبیعی ایمان هم نداشته باشم
به طور مثال یه دکتری میخام برم همینطوری برم تو خیابون و این دکتر بدون آزمایش برام دارو بنویسه صد درصد نمیتونم با ایمان این دارو رو بخورم همش شک میاد سراغم ولی وقتی بدونم این دکتر فلان تحصیلات و مدرک رو داره و هزاران نتیجه از خوب شدن بیماراش داره و هزاران نفر تعریف خوب ازش میکنن با ایمان میرم پیشش ویزیت میشم
تا بوده تو اطرافم از خشم خدا حرف زدن از عذاب دادنش گفتن که چقدر سخته
از چوبش گفتن که صدا ندارهاز اینکه مردها و بیشتر دوست داره چون قوانین همش به نفع اوناست تو قرآن
از اینکه اگه صلاح بدونه میده اکه ندونه نمیده
ازاینکه فقط خدا آزمایشی میکنه اونم آزمایشات سخت خوب با اینوتعریف هایی که داشتم فقط ازش میترسیدم
ولی از خودم پرسیدم یه بار نشستی این خدا رو بشناسی یه بار رفتی سراغش و باهاش حرف بزنی تا اومدم برم باهاش حرف بزنم یاد حرفای دیگران افتادم و پشیمون شدم گفتم همینجوری الکی نیست که باید آداب رو رعایت کنی توبه کنی و کلی آداب که برای توبه هست انجام بدی تازه اونم اگه درست انجام بدی شاید قبول باشه
اصلا نرفتم سراغ خدا که ببیینم خدا کی هست چی هست
هر چی از اینور و انور شنیدم باور کردم البته بیشتر صفات که بهم حس خوب نمیده
خیلی شنیده بودم خدا بزرگه ،کریم ،مهربون، بخشنده است توبه پذیر ولی میگفتم برای من یکی نیست هزاران بار گفتم توکل به خدا خدا بزرگه ولی ترسیدم ولی نگران بودم چرااا؟چون فک میکردم بزرگیش برای من نیست
برای یه عده خاص یهدسری بنده مومن که یه سری ویژگی ها دارن که من عمرا داشته باشم جسارت آدم های بزرگ رو میدیدم و میگفتم خوب حق ایناست که با خدا باشن نه امثال من من یه سوسگ میبینم میترسم من تو دل تاریکی میرم وحشت وجودم رو میگیره من خبری از ایمان تو وجودم نیست و چقدر خودمو سرزنش میکردم
ولی تو این فایل فهمیدم که من بخاطر باورهای اشتباه تو ذهنم هست که این ترس ها قدرت میگیرن اگر‌من خدای واقعی رو بشناسم آروم آروم میتونم ترمیم کنم این ایمان آسیب دیده رو
زمانی که رو دوره زندگی با کمک خدا کار میکردم و در مورد خدا کلی باورهام عوص شد حجم زیادی از احساس گناه از رو دوشم برداشته شد چون تا اون موقع فک میکردم خدادنمیبخشه یا خیلی طول میکشه ببخشه یعنی فک‌میکردم من طلب بخشش میکنم ولی خدا وایمیسته ببینه من یه مدت چطور پیش میرم به خیال خودم میگفتم خدا میگه بزار ببینم آدم شده یا ن بعد ببخشم ولی فهمیدم خدا همون لحظه میبخشه این منم که باور نمیکنم
و استاد عزیزم یکی از سوالاتم تو این جلسه بهش پاسخ داده شد وقتی وارد این مباحث شدم دیدم خیلی جاها یه سری جملات تاکیدی تکرار میکنن و میگن اینها رو بگید زندگیتون تغییر میکنه خوب منم یه تعدادی رو انتخاب کرده بودم و هر روز صبح چندین بار ازش می‌نوشتم و تکرار میکردم هر چند در طول روز یادم میرفت تکرار کنم یا صدای خودم رو ضبط میکردم و گوش میکردم ولی آنچنان فایده ای نداشت
بعد همش برام سوال بود اگر قرار با تکرار جملات باور من عوص بشه چرا با اینکه سالهاست میگم خدا بزرگه باورم نمیشه که خدا بزرگه
سالهاست میگیم خدا رزاق پس چرا من اون رزقی بی حسابی که میگن تجربه نمیکنم
فهمیدم اینکه چه جملاتی بگم مهم نیست مهم اینه چه احساسی بهم دست میده
هزار بار بگن خدا رزاق تو وجودم آرامش و اطمینان ایجاد نکنه فایده ای نداره ولی وقتی میگن خدا عذاب میده و زود به کیفر کارات میرسونه تو وجودم استرس ایجاد میشه ،این کلمات با تکرار و ایجاد احساس ترس درمن تبدیل میشن به باور
پس باید وقتی یاد خدا و صفات می‌افتم احساسم درگیر بشه و احساس آرامش و اطمینان داشته باشم و برای این کار باید از کارهای کوجیک تر شروع کتم تو مسائل روزمره خودمو و جریان زندگیمو به خدا بسپارم تا این ایمان قوی تر بشه الهی شکر بابت این آگاهی هاسپاسگزارم از خدای مهربونم سپاسگزارم از استاد عزیزم