گام ۳۲: پاک سازی چاقی ذهن

سلام و درود .

ویروس چاقی و آنتی ویروس لاغری 

 این قسمت چند فرمول چاقی رو معرفی کردید : 

۱- پرخوری چاق می کنه .

۲- ترس از خوردن و ترس از مواد غذایی 

۳- فلان غذا چاق می کنه .

۴- تنفر از پرخوری

۵- پرخوری بیمار می کنه 

۶- خوردن و چاق شدن

خب این چند فرمول از ریشه ای ترین فرمولهای چاقی است . 

یکی از علتهایی که من از  پرخوری بدم میاد و همیشه ازش رنج کشیدم و تصمیم به ترکش گرفتم این باور در وجودم هست که پرخوری چاق می کنه . 

اگه پرخوری چاق نمیکرد یا بیمار نمیکرد یا فشار جسمی و روحی و روانی بهم نمیاورد من ترکش نمیکردم . اما خب اذیتم می کنه . هر بار پرخوری می کنم احساس چاقی می کنم و تصاویر چاقتر از الانم در ذهنم تصور می کنم . حالم بد میشه از خودم متنفرم میشم خودم رو شخصی بی اراده و ناتوان میبینم و احساس تحقیر می کنم  . 

علت اصلی همه این حالهای بد انجام فعل پرخوریست .

ولی همه این احساسها از زمانی که چاق شدم پدید اومده وگرنه قبلش هم من انسان پرخوری بودم ولی خیلی چاق نبودم و حدودا از سن ۱۹ سالگی چاقی من بیشتر خودشو نشون داد . 

 ولی اگه پرخوری منو چاق نکنه و بیمارم نکنه و افکار منفی و سرزنشگر در ذهنم پدید نیاره شاید بدم نیاد که انتخابش کنم . شایدم انتخابش نکنم . 

چون علت انتخاب پرخوری برای من لذت و تفریح بوده . و چاق شدن هرگونه لذت و تفریح رو از من گرفته . 

ولی از وقتی دارم عملکرد لذتبخش  به اندازه خوردن رو امتحان میکنم اشتیاقم به پرخوری کمتر شده . 

چون آخه سیر شدن رو درک کردم و بعد از سیر شدن حالم بد میشه . 

به هرحال یه چیز رو مطمئنم که علت اصلی ترک پرخوری برای من  چاق شدنه . ولی در اینجا یاد گرفتم چاق شدن رو از خوردن و پرخوری جدا کنم . خوردن رو برای زنده بودن و سلامتی انتخاب کنم  . 

خب در این درس چند فرمول رو به عنوان  فرمول چاقی معرفی کردید . 

ویروس چاقی رو معرفی کردید که در تمام صفحات و افکاری که به ذهنمون میرسه خودشو جا می کنه و نیو فولدر جدیدی برامون باز می کنه و در افکار و عملکرد ما اختلال ایجاد می کنه .

حالا چه آنتی ویروسی نصب کنیم که ویروس چاقی رو از خوردن جدا کنه . 

اول پاکسازی چاقی یعنی جدا کردن چاقی از غذا از خوردن و از پرخوری و دوم از نظر من  جایگزین کردن زنده بودن و سلامتی و اتصال اینها به خوردن و غذاها و انجام ندادن پرخوری به دلیل فشار جسمی ، رفتاری غیر انسانی و لذت بردن از انجام رفتاری در شان انسان که آن هم رفتار بر اساس گرسنگی و سیریست . 

ابتدا من در خودم اثبات می کنم که پرخوری چاق نمی کنه . 

از اول عمرم تا ۱۵ سالگی من  بدون ترس از چاقی هر غذایی که دوست داشتم میخوردم و از ۱۵ تا ۱۹ من افکار چاقی و احساس چاقی به عملکردم اضافه شد و پرخورتر شدم و از ۱۹ سالگی چاقی من به شکل واضح نمایان شد .  چاقی من از چند سال بعد از مرور افکار چاقی و احساس چاقی ایجاد شد .

 یعنی عملکرد من بدون افکار و احساس چاقی منو چاق نمیکرد. اما وقتی با افکار و احساس چاقی همراه شد.  عملکرد غذایی من شد یک عملکرد چاق کننده . 

وگرنه تا قبل از حدودا ۱۵ سالگی من اصلا به چاقی فکر نمیکردم . به اینکه الان پرخوری کردم فکر نمیکردم . اصلا نمیدونستم این حجم از غذایی که میخورم اسمش پرخوریه . یعنی حتی پرخوری رو تشخیص نمیدادم . غذاهایی که دوست داشتم رو  با لذت و بدون رنج اونقدر میخوردم که  ببخشید باد میکردم و یه گوشه ای می افتادم . ولی تنفر از خود نبود فقط یه مقدار فشار جسم بود که بعد از یکی دو ساعت برطرف میشد و من بازم میتونستم بخورم . 

اما الان نسبت به این عملکردها حس بدی دارم . اونها رو رفتارانسانی نمیدونم . از انسانهای پرخور خوشم نمیاد . پیششون احساس امنیت نمی کنم . ناخوداگاه خوراکیها رو ازشون قایم می کنم . در حالیکه از انسانهای متناسب خوشم میاد و اتفاقا شیرینی ها و تنقلات رو بهشون تعارف می کنم . چون پیششون احساس امنیت می کنم .

ببخشید شرمنده که این حرف و میزنم ولی انسان چاق دزدی می کنه . یواشکی میخوره . نگاه به صابخونه می کنه وقتی نباشه شروع می کنه به خوردن شیرینی و تنقلات دیگه . 

اما انسان لاغر دزد نیست . 

میدونید الان نگرشم به پرخوری تغییر کرده . البته مدتهاست که به پرخوری نگرش منفی داشتم ولی قبلا به خاطر باورهای اشتباه نمیتونستم ترکش کنم و فقط از خودم متنفر میشدم ولی این ۴۰ روز وقتی دیدم میتونم ترکش کنم و برام راحته و قدرت رو به دست خودم گرفتم نه عادتم خب انجام ندادن پرخوری بیشتر شده و احساس نفرت از خودم کمتر . احساس چاقیم کمتر . 

اما ما یاد گرفتیم در این درسها که دیدگاه خودمون رو نسبت به همه چی اصلاح کنیم . 

اینکه پرخوری چاق بکنه یا نکنه صرفا یک رفتاری در شان انسان نیست ولی باید باهاش به صلح رسید و از انجام دادنش از خودمون متنفر نشیم و به وسیله تغییر عادت کم کم تغییرات کوچک در انجامش ایجاد کنیم . اما نه به این دلیل که پرخوری چاق می کنه بلکه به این خاطر که پرخوری رفتاری در حد انسانی نیست و من دیگه از این رفتار لذتی نمیبرم . خوردن غذا تا حدی برام لذتبخشهکه من سیر نشدم وقتی سیر میشم خوشمزه ترین غذاها هم از دهنم میفته و دلمو میزنه پس میزارم زمانی که دلم بخوادش و دوباره احساس گرسنگی جسمی نسبت به خوردنش داشته باشم . من با این رفتار بیشتر در صلحم و حسم بهش خوبه حالا فارغ از اینکه این رفتار یک رفتار متناسب کننده است . این رفتار من رو از خودم راضی می کنه و من حالم باهاش خوبه . 

پرخوری فقط یه عادته که دیگه دلم نمیخوادش و دارم با تمرینات تغییر عادت ترکش می کنم و پرونده اش برام بسته شده و داره پروسه خودشو طی می کنه .

اما از نظر فرمول ذهنی باید بدونم نگرش درست اینه که  این فعل ربطی به چاقی نداره و این فقط یه ویروس ذهنیه که من هر لقمه ای که در دهانم میزارم احساس چاقی می کنم . 

این ویروس ذهنی رو میبایست از بین برد و اون رو از عملکرد جدا کرد . 

هیچ غذایی منو چاق نمی کنه . 

همه غذاها منو لاغر می کنند .

پرخوری منو چاق نمی کنه . 

پرخوری منو لاغر می کنه . 

از غذاها نمیترسم ولی دوست دارم اونها رو به قدری مصرف کنم که سیر میشم . 

خوردن منو چاق نمی کنه 

خوردن منو لاغر می کنه . 

خوردن تشکیل شده از افعال مختلف : غذا را در دهان گذاشتن ،  جویدن ، ترشح بزاق ، جذب غذا از طریق زبان و مابقی بلعیدن ، در طول مری حرکت کردن ،  وارد معده شدن ، 

ترشح اسید معده ، خرد شدن و هضم شدن غذا ، جذب اولیه  غذا در معده و مابقی وارد روده کوچک شدن . 

دوباره در آنها جذب بیشتر مواد و مابقی به وسیله حرکات پرزهای روده از ۶ متر روده عبور کردن ، وارد روده بزرگ شدن ، باز هم در آنجا جذب یه سری دیگر از مواد لازم و مابقی آن دفع شدن . 

حالا سرنوشت غذاهایی که جذب میشن چی میشه اونها باز هم تجزیه میشن . یه سری از اون جذب سلولها میشه و برای کارکرد اونها انرژی میشه و مابقی به سلولهای چربی میرن . در سلولهای چربی  چربیها ذخیره نمیشن چون اصلا نمیتونند ذخیره بمونند . چون تمام سلولها دائما در حال کار هستند و مثل رودخانه مواد رو از خودشون عبور میدن . هیچ چربی در بدن نمی مونه  . اونها به سه ماده آب ، اکسیژن و دی اکسید کربن تجزیه و اکسید میشن و باز هم اکسیژن و آب لازمش گرفته میشه و دی اکسید کربن و مابقی آب به صورت زاید دفع میشه . 

پس هیچ کجای این فرایند ما ذخیره چربی نداریم و غذا مارو چاق نمی کنه و اتفاقا در تمام طول فرایند گوارش  ، غذا تجزیه میشه مواد لازمش گرفته میشه و اضافه اش دفع میشه . 

در تمام مراحل گوارش انرژی مصرف میشه . چون هر عملکردی برای انجام انرژی میخواد و فرایند گوارش هم مثل سایر فرایندها به انرژی نیاز داره . پس گوارش هم همانند سایر فرایندها عملکردی لاغر کننده است . 

حتی پرخوری . در جایی از سایت و مطالب دوستان میخوندم که حتی پرخوری به دلیل انرژی بیشتری که میخواد برای هضم و جذب و دفع پس قطعا بیشتر لاغر می کنه . 

پس طبیعت اینه که خوردن هر ماده غذایی به هر اندازه  داره انرژی مصرف می کنه و مارو لاغر می کنه . انرژی غذاها ذخیره نمیشه یا مصرف میشه یا دفع میشه یا اکسید میشه . چیزی در بدن ما نمیمونه . چون سلولها دائما در حال عملکردهای مخصوص به خودشون ، پاکسازی و تغییرند و هدف همه ی اینها زنده بودنه . 

هدف چاقی نیست . هدف زنده بودنه .

ما میخوریم که زنده بمونیم . 

بیشترم بخوریم نیاز بدن نباشه دفع میشه فقط کار اضافه بدن انجام میده که اونم انرژی مصرف می کنه . 

از هیچ قسمتی انرژی کم نمیشه . تمام بدن انرژی مورد نیاز خودشو میگیره و ما بقی رو دفع می کنه . 

هر چقدر ما بیشتر به فرایند طبیعی و حقیقی بدن بیشتر آگاه بشیم بیشتر میفهمیم که طبیعت بدن لاعریه . 

پس چاقی رو از ذهنمون پاک کنیم و لاغر شدن و لاغر بودن طبیعی رو بپذیریم و ذهنمون رو از ویروس چاقی پاکسازی کنیم . 

باور کنیم هیچ غذایی در درجه اول چاق کننده نیست و در درجه دوم لاغر کننده هستند . 

باور کنیم در درجه اول هیچ عملکردی چاق کننده نیست و در درجه دوم لاغر کننده هستند .

پس دیگه نترسیم از غذا . اگه گرسنه هستیم با خیال راحت و در کمال ارامش غذای خودمون رو بخوریم و به زبان بدن اعتماد کنیم . ما به وقتش سیر میشیم و دائقه خیلی قشنگ اینو به ما می گه و وقتی هم که سیر شدیم مطمئن باشیم دیگه خوردن اون غذا به ما حالی نمیده  بلکه فقط سنگینمون می کنه و یه فشاری به بدن متحمل میشه . درسته موقته ولی در همون حال از سبک بودن خارجمون می کنه ولی شاید گاهی دوست داشته باشیم و انجامش بدیم . پس بدونیم اون ما رو چاق نمی کنه و حساسیتمون رو روش کم کنیم تا ویروس چاقی رو از عملکرد خوردن و به هر اندازه خوردن دور کنیم . 

خوردن مثل  تنفس مثل عملکرد قلب و مغز و سایر اعضا فقط یه فرایند جهت زنده بودنه . جهت سالم موندن . همین و همین . این فرمولهای اصلی و صحیح هست . پس  چاقی رو از همه  اینها جدا کنیم و به زندگی قدرت بدیم . به سلامتی قدرت بدیم . خوردن و نخوردن هردو مارو زنده و سلامت نگه میداره . 

چون هر دو برای زندگی ما لازمه . ما گاهی نیاز داریم و میخوریم تا زنده و سالم بمونیم و گاهی نیاز نداریم نمیخوریم که باز هم زنده و سالم بمونیم .

پس خوردن و نخوردن رو به زندگی و سلامتی مربوط کنیم و این باور رو در خودمون تقویت کنیم .