زندگی با طعم خدا (جلسه سوم)

سلام
من همیشه به خدا میگفتم چرا من مثل بقیه لاغر نیستم؟ چرامثله بقیه بچه های هم سنم نمیتونم دوست پیدا کنم؟ چرا من باید کسی باشم که به خاطر چاقی مسخره میشه ، لباس گیرش نمیاد همش چرا چرا چرا…. تا اینکه همون خدایی که فکر میکردم هیچ کاری ازش برنمیاد و منو به حال خودم گذاشته ، این سایتو در بدترین شرایط روحی جلوی روم گذاشت و اونجا بود که یه لحظه از بیرون به ماجرا نگاه کردم و به خودم گفتم: چرا من نه؟! دقیقا بر عکس شده بودم، وسط اون همه گله شکایت و احساس پوچی و بدبختی و چاقی بودم که یهوووو چاقیم تبدیل شد به دلیل سپاسگزاریم:) دیگه نگفتم خدایا چرا منو با این بدن آفریدی ، میگم ممنون که منو با این بدن آفریدی تا فرصت پاکسازی چاقی و هر عامل محدود کننده ی دیگه ای رو داشته باشم. و به این نتیجه رسیدم که اگه لاغر باشی دلیل نمیشه خوشبخت هم باشی چون هزاران لاغرو دور و برم میدیدم که انقدر مشکل دارن که حتی فرصت نمیکنن خودشونو توی آینه ببینن و به خودشون لبخند بزنن و بگن خدایا ممنون که من متناسبم. ولی من همین الان با همین وزنی که الان دارم میتونم با وجود هزاران چیزی که ذهنمو مشغول کرده برم جلوی آینه و به خدا بگم ممنون که منو تو این مسیر قرار دادی که اگه میخوام متناسب بشم از بهترین راهش بشم، اگه میخوام تو زندگی شاد باشم راه درستشو یاد بگیرم و از همه مهم تر برم جلوی آینه و به خاطر چاق بودن و فرصت تولد دوباره با متناسب شدن از خدا تشکر کنم.
خب حالا میرم سراغ احساسم نسبت به خدا در گذشته:
من احساس میکردم هیچ چیزی به اسم خدای توانا وجود نداره احساس میکردم خدا مزخرف ترین باوریه که یه انسان میتونه داشته باشه و کسایی که بهش اعتقاد دارن فقط دارن خودشونو سرگرم میکنن تا از بقیه مشکلاشون فرار کنن. من نمیدونستم که این احساسو نسبت به خدا داشتم و همین امروز صبح به این نتیجه رسیدم که من قبلا همچین دیدی به خدا داشتم چون اونروز هرچی من ومریم تو کویر نشستیم و داد میزدیم و به خدا میگفتیم اگه راست میگی اون پلاستیکه رو تکون بده و خدا هم حتما نشسته بود و به ما میخندید ، فک میکردم این خدائه که هیچ قدرتی نداره و نمیتونه کاری کنه که من توی کلاس بسکتبال گل بزنم ، فک میکردم خدائه که توانایی اینو نداره که منو لاغر کنه ولی الان که نسبت به گذشتم آگاه تر شدم فهمیدم من این دید رو نسبت به خودم داشتم. من بودم که احساس ناتوانی و دست و پا چلفتی میکردم ، من بودم که احساس میکردم مفید نیستم و همه ی اینا رو داشتم روی خدا برون فکنی میکردم. همیشه هم حس بدیه که بهش فکر کنی و هیچ وقت یادم نبود که باید از خدا معذرت خواهی کنم که همچین فکری راجب به خودم و خودش میکردم و فکر کنم الان فرصت مناسبیه: خب خدا من مسئولیت فکرای اشتباهی که درباره تو و خودم داشتم رو قبول میکنم و از ته ته قلبم ازت میخوام منو ببخشی که این فکرا و باورای محدود کننده رو داشتم و فرصت اینکه توی بغلت احساس خوبی داشته باشم رو از خودم دریغ کردم و همچنین میدونم که تو خدایی و همین الان منو بخشیدی بهت قول میدم دیگه هیچ کس و هیچ چیزو مقصر ندونم و تمام تلاشمو بکنم که تو از دیدن و رشد کردن من لذت ببری گرچه همین الان هم از اینکه منو آفریدی خوشحالی و به خودت افتخار میکنی… اما من قول میدم بیشتر مایه ی افتخات بشم. ازت برای همه ی نعمت هات و چیزایی که بهم دادی سپاس گزارم و قدرشونو میدونم
دوست دارم

ممنون استاد ، ممنون خود من ، و ممنون از هر کسی که داره از این سایت نهایت لذتو میبره

سلااام

من این فایلو خیلییی دوست دارم. نمیدونین چقدر به شنیدن این حرفا نیاز داشتم ، با اینکه این فایلو بارهای زیادی گوش دادم ولی این بار با شنیدنش به من گفتم چه قدر این فایل مال منه . من از خدا بدم میومد هنوزم این نفرت توی وجودم هست و احساس میکنم خدا منو دوست نداره برای همین ازش بدم میاد . احساس میکنم میتونست با قدرتش زندگیمو خیلی بهتر پیش ببره ولی دریغ ازینکه این اصلا خدا نیست که داره زندگی منو پیش میبره بلکه باور های خودمه. من واقعا دارم اشتباه فکر میکنم و خیلی خوبه که توی این راه هستم و دارم با این آگاهی ها پیش میرم و زندگیمو میسازم . من فکر میکردم زندگی خیلی سخته ، خدا رو یه آدم تصور میکردم، در واقع مکانیزم ذهنم بود تا بتونم خدارو طبق الگوهای ذهنم تصویر سازی کنم ؛ برای همین فکر میکردم خدا یه آدمه، چون بیشتر از صفات یه انسان چیزی توش نمیدیدم ؛ نمیدیدم که خیلی بخشندست ، خیلی مهربونه ، خیلی ما رو دوست داره… همش هم به خاطر دیگران بود اونا بهم میگفتن باید یه کاری انجام بدم که خدا دوسم داشته باشه منم به خاطر تاثیری که از حرفای بقیه گرفته بودم یادم میاد اون زمانی که به سن تکلف رسیدم کامل حجابمو رعایت میکردم و خیلی از مواقعم چادر میپوشیدم و سعی میکردم نمازامو همیشه اول وقت بخونم و قرآنو بخونم و دختر خوبی باشم ولی بعد از یه مدت که دیدم هیچ تفاوتی نکردم و هنوزم همونی بودم که از اول بود و خدا هیچ کار خاصی برام نکرد و آرزو هامو برآورده نکرد علاوه بر تمام الگوهای اشتباهی که توی ذهنم داشتم این الگو هم تو ذهنم شکل میگرفت که خدا منو دوست نداره وگرنه بعد این همه بندگی و اسارت یه نیم نگاهی حداقل باید بهم مینداخت . تا زمانی که بزرگ شدم این الگو توی ذهنم بود اگه یه نفر بهم توجه میکرد یا ازم تعریف میکرد اصلا احساس خوبی بهم دست نمیداد چون فکر میکردم زیادیه برام و من نباید این حرفای خوبو بشنوم من فقط باید احساس حقارت و مظلوم بودن رو تجربه کنم و واقعا هیچ احساس لیاقتی در من نبود حتی وقتاییم که فقط برای جلب توجه دیگران یه کاری انجام میدادم و اونام تشویقم میکردن ته دلم راضی نبودم و مطمعن بودم که من لایق این حرفا و توجها نیستم و همیشه برام عجیب بود تا اینکه به این سایت و استاد رسیدم . فهمیدم این الگو ها انتخاب کردنین و من انتخابشون کردم وگرنه برای خدا فرق نداره که کی ازش چی میخواد ، همونی رو بهش میده که اون فرد ازش درخواست کرده و فهمیدم خدا بیشتر مثل یه دستگاه کپیه که هر احساسی داشته باشم رو برام ازش یه کپی میزنه و همونو تو زندگیم زیاد میکنه نه اینکه مثل یه آدم غول پیکر خشمگین که تو آسموناست و منتظره ببینه کی احساس من خوب میشه تا بیاد گند بزنه به زندگیم  . آخه چرا باید همچین چیزایی توی ذهنم باشه در حالی که خدای واقعی دقیقا برعکس این تصورات منه؟

 همیشه یه بغضی ته گلوم بود از بچگی و همیشه احساس میکردم باید بهم زور بگن و بدترین چیزا برای من باشن برای همین همیشه خیلی ناخودآگاه میرفتم سمت میوه هایی که یکم زدگی داشتن یا اسباب بازی هایی که یه عیبی روشون بود یا همیشه منتظر بودم بقیه اسباب بازیای منو خراب کنن یا مامانم منو کتک بزنه یا بقیه ازم متنفر باشن بدون هیچ دلیلی و همیشه یه نفر باشه که باهام بده و میخواد منو اذیت کنه ، یا همیشه اونی که ازش سواستفاده میشه منم… بعد ها فهمیدم اینا آجرهایی هستن که من باهاشون خونه ذهنمو بنا کردم و به خاطر اینه که من انقدر از خدا متنفر بودم چون خودم بودم که در حق خودم بد کردم و دونه دونه اجرارو با دستای خودم رو هم چیدم و این خودم بودم که اجازه دادم دیگران این رفتارو باهام داشته باشم و خودم بودم که انتخاب کردم ازین رفتارشون ناراحت بشم. با فهمیدن اینکه اینا مسئولیت خودم بوده و همش گردن من بوده و خدا نقشی توشون نداشته و اون فقط در حال هدایت من بوده حتی وقتی که داشتم توی بد بختی ها دست و پا میزدم خدا همون صدایی بود که بهم میگفت چطور باید حرکت کنم و از کدوم راه برم که بیام تو راست مستقیم و درست. ولی وقتی اینو فهمیدم کوله بارم کامل خالی نشد بلکه تازه این احساس گناه در من شکل گرفت که چرا انقدر در حق خودم بدی کردم و چرا دارم گند میزنم به زندگیم . همین فکر باعث میشد احساس کنم از خدا دورم و مثل کسایی نیستم که خدا دوستشون داره فکر میکردم خدا فقط کسایی رو دوست داره که اونام تمام و کمال خودشونو دوست دارن و هیچ وقت از مسیر درست منحرف نمیشن و بعضی وقتا که تمرینای لاغری با ذهنمو توی روز خودش انجام نمیدادم احساس میکردم خدا اصلا منو دوست نداره و من با هر بار انجام ندادن تمرینا دارم ازش دورتر میشم و خدا هر روز بیشتر روشو از من بر میگردونه . یه بار این فکر اومد به ذهنم که من اصلا لایق این نبودم که به این سایت هدایت بشم و یه شب خدا چون خیلی دیده من گریه میکنم گفته بزار به این بنده ی بیچاره کمک کنم و با بی میلی این راهو انداخته جلوم و منم با اشتیاق این راهو دنبال کردم ولی چون خودم رو لایق نمیدونستم همیشه احساس میکردم خدا میخواد اینو هم ازم بگیره و نمیخواد منو خوشحال ببینه برای همین هر بار که نمیرم تمرین انجام بدم خدا بهم میگه دیدی بهت گفتم تو بنده ی مورد علاقه ی من نیستی؟ دیدی لایق این آگاهی ها نبودی؟ اصن از اولم نباید این راهو نشونت میدادم . همون بهتر که تو همون حال میموندی . وقتی من این راهو جلوی پات گذاشتم ولی تو عمل نمیکنی همون بهتر که بد بخت باشی و هر روز بد بخت تر بشی . 

اینا فکرای من راجع به خدا بود و احساس میکردم ایناست که منو از خدا دور کرده اینکه تنبلی میکنم جدید ترینش بود ولی تموم شده امروز همه ی اینا تموم شده و خدا اون قدرت بزرگی که حتی یه لحظه هم از آغوشش بیرون نمیام منتظره منه تا توبه کنم. منم توبه میکنم خدایا منو به خاطر تموم این فکرا ببخش من لایق بهترین هام منو به خاطر تموم پرخوری هام ببخش من لایق بهترینام و رفتار هام رفتار هایی که در خور یه انسان متعالی باشه خدا منو ببخش به خاطر اینکه ارزش این زندگی رو ندونستم و با فکر کردن به این چیزای منفی هدرش دادم . من امروزو خاتمه ی این نوع زندگی اعلام میکنم  از امروز مخلوق مورد علاقه ی خدای خودم هستم . خدا توی قرآن گفته من توابین رو دوست دارم . توابین یعنی کسانی که بسیار توبه میکنن . میتونست بگه کسایی که توبه میکنن اما عمدا گفته کسایی که بسیار توبه میکنن و از صفت تواب استفاده کرده، این یعنی خدا عاشق اینه که هر وقت ما از راه راست منحرف شدیم برگردیم به سمتش و خطاهامونو جبران کنیم. همه چیز مهیاست خدا آغوشش بازه . از امروز به جای اینکه فکر کنم از خدا دورم و خدا روشو ازم بر گردونده باید به این باور پیدا کنم که من رومو از خدا برگردونده بودم و الان باید برگردم و ببینم که خدا با دستای باز منتظر منه تا بلندم کنه و در آغوش بگیرتم و حمایتم کنه.

چقدر حس خوبیه این اعتراف 

من توبه کردم و مطمعنم خدا همین الان منو بخشیده و کمک میکنه.

خدا دستمو میگره نه مچمو خدا اهل مچ گرفتن نیست فقط منتظره من برگردم و ببینمش و درکش کنم.

خدایا دوست دارم