گام ۱۲: لاغر خواهید شد یا چاق تر

سلام دوست خوبم چقدر از خوندن نوشته ی شما لذت بردم .
وقتی گفتین در همون لحظه که پرخوری کردید چی توی فکرتون بود که این کار و کردید این جمله نشون میده چقدر شما عالی این مسیر رو درک کردید .
که به جای سرزنش کردن خودتون نگرشتون روی ذهنتونه که باوری که این رفتار رو تولید کرده پیدا کنید و با تغییر اون باور و البته استمرار در حفظ باور صحیح بتونید رفتاری که ازتون خلق میشه در مسیر لاغری بشه .

جملاتی که در متنتون به کار بردید واقعا نشان دهنده ی این بود که شما دقیقا در مسیر صعود به قله هستید .

قله ای که فرقش با قله های دیگه اینه که صعود به اون راحتترین کار دنیاست . لذتبخش ترین کار دنیاست . جاذبه داره . صعود به اون کشش داره . برامون جذابه . از مسیر لذت میبریم .

شما از جایگاه مشاهده کننده ( شاهد) ؛ به اعمالتون و افکارتون و انتخابهاتون نگاه کردید و بدون قضاوت فقط اونها رو نگاه کردید . این یعنی بودن در جایگاه درست . یعنی بودن در جایگاه خود برتر ‌.
سرزنش کردن کار خود برتر نیست .
او فقط هدایت میکنه . از هرجایی از مسیر هم که باشیم فقط هدایت میکنه بدون اینکه اصلا بخواد بگه چرا اشتباه کردی چرا از این راه رفتی و ….
نوشته ی شما حس خیلی خوبی بهم داد .

اینکه شما جایگاه خودتون رو پیدا کردید و متوجه شدید خودتون دارید زندگیتون رو خلق می کنید . به جای سرزنش دارید دنبال این میگردید که اون لحظه چه فکری توی سرتون بوده تا اون فکر که خیلی وقتها باور ماست رو تغییر بدید تا رفتارتون در پی تغییر باور خوبه خود اصلاح بشه .
من طبق فرمولهایی که در ذهن خودم بوده فکر میکنم اون لحظه که شما عمل پرخوری ازتون سرزد در اون لحظه داشتید به لذت بیشتر فکر میکردید .
ذهن شما طبق عادات گذشته داشته به لذت بردن از خوردن لقمه های اضافه در همون زمان فکر میکرده که اغلب هم به صورت ناخوداگاه این اتفاق میفته و طبق عادت .
یا داشته به این فکر میکرده که من باید تا آخر غذام رو بخورم تا لذت من از بین نره .
یا داشته تلویزیون نگاه میکرده و برای رسیدن به لذت بیشتر دستور به خوردن میداده و شما در اون زمان به رفتارتون آگاه نبودید .
ذهن ما در لحظه ی حال زندگی میکنه و باورهایی رو که همون لحظه برای ما لذت بیشتری داشته باشه نگه میداره و باورهایی رو که لذتش کمتر باشه و یا بعدا قراره به اون لذت برسیم رو در اون لحظه کنار میزاره و نمیزاره ما بهش فکر کنیم .
خوردن همیشه در ذهن ما = لذت معنا شده .
پس این ریشه ی تمام لقمه های اضافه ی ماست .
تا ته بشقاب خوردن = کار خوب برای ذهن ما تعریف شده .
حالا به جای اون ما باید این فرمولها رو جایگزین کنیم .
خوردن به اندازه ی نیاز = لذت
خوردن لقمه های اضافه = رنج و خلاف جهت خواسته .
و فرمول تا ته بشقاب خوردن هم کلا حذف بشه .
خوردن های نااگاهانه = حذف
باید تا میتونیم نااگاهانه نخوریم . وقتی حواسمون جای دیگه است نخوریم . چون اغلب در این زمانها ذهن طبق عادات گذشته دستور به خوردن میده .

لقمه های اضافه چه لقمه هایی هستند همون لقمه هایی هستند که دیگه حس چشایی به اون مزه نمیده . یعنی ما اگه آگاهانه غذا بخوریم پیام سیری رو کاملا از طریق حس چشایی دریافت میکنیم .
ببینید تا زمانیکه اون لقمه ها نیاز ماست ذائقه ی ما مزه ی خوب غذا رو حس میکنه ولی به محض اینکه دیگه نیازمون نباشه دیگه از حس ذائقه به ما حس لذت نمیرسه . اون وقت ذهن میخواد با خوردن ترشی ها یا سس ها یا مزه دهنده های دیگه به غذا باز اون حس لذت رو به ذائقه برگردونه پس اینجا هم معلوم میشه اون لقمه ها دیگه نیاز ما نیست .
چرا اینکارو میکنیم چون بازم یه فرمول دیگه در ذهنمون ثبته .
ما خیلی اوقات لذت خوردن رو به خودمون تحمیل کردیم . دقیقا همون رفتاری که والدینمون با ما کردند و وقتی که کوچیک بودیم برای اینکه غذا رو به خوردمون بدن هزار جور چیزای خوشمزه بهش اضافه می کردند تا ذائقه ی مارو برای خوردن بیشتر تحریک کنند و تازه این کار در ذهن اونها یه کار خوب معنا شده بود . پس این فرمول رو در ذهن ما هم گذاشتن .

در حالیکه این فرمول هم باید از ذهن ما حذف بشه . تحریک ذائقه = گول زدن خودمون = کار بدی که حال مارو میگیره .
ببینید ما باید این فرمولها و هزاران فرمول دیگه ای که استاد بهمون یاد دادن رو در ساعاتی غیر از خوردن باید روش کار کنیم و به ذهنمون القا کنیم لذت خوردن لقمه های اضافه رو نمیخوایم .
چون اون لذت نیست بلکه رنجه . چون حس چشایی هیچ لذتی از لقمه های اضافه نمیبره و من نمیخوام با چاشنیهایی مثل ترشی ذائقه ام رو تحریک کنم که بیشتر از اون غذا بخوره .
چون حالش بد میشه . قدرت خودشو از دست میده و نمیتونه وظیفش رو درست انجام بده و پیام سیری رو حتی زودتر از معده به ما انتقال بده . چون دریافت پیغام سیری از ذائقه خیلی سریعتر قابل دریافته تا از طریق معده .
یه فرمول دیگه هم در ذهن ما هست ترس از خوردن .

تا حالا شده فکر کنیم چرا از خوردن میترسیم .

چون هنوز به یادگیریمون ایمان نیاوردیم . مثل راننده ای که تازه یاد گرفته و هنوز به قدرت رانندگیش ایمان نیاورده چون هنوز تمریناتش کمه . چون باید بیشتر و بیشتر تمرین کنه تا ماهر بشه . راننده ای که هنوز ماهر نشده هربار پشت فرمون میشینه با حس ترس میشینه . این کار ذهنه . دستور ذهنه چون هنوز ماهر نشده ذهنش به رانندگیش ایمان نداره میترسونش که اون رو از این کار منصرف کنه یا مراقبتش کنه . یعنی نیت ذهن بد نیست . اما ما برای برطرف شدن ترسمون نباید رانندگی رو کنار بزاریم باید مهارتمون رو بالا ببریم تا حس ایمان و اطمینانمون که اونم از طرف ذهن صادر میشه بالا بره .
باید تمرین کنیم .
تا میتونیم تمرین کنیم . تکرار کنیم . حال خوبمون رو ادامه بدیم . لذت ببریم در این مسیر . در پی کسب تجربه باشیم و دقیقا مثل شما که بعد از رفتار ناخواسته علت رو در فکرتتون ریشه یابی میکنید همین کار و کنیم .
تعهد داشتن خیلی مهمه . تعهد ایمان و اطمینان آدم رو زیاد میکنه . اعتماد به نفس آدم رو بالا میبره . حال خوبمون رو تقویت میکنه .
ما باید متعهد باشیم در طول روز حالمون خوب باشه و حتی اگه ناخواسته ای بر ما وارد شد به هیچ عنوان اجازه ندیم حالمون رو بد کنه . از جنبه ی مثبتش نگاه کنیم تا حالمون رو بد نکنه .
چون حالمون که بد بشه یه فرمول دیگه در ذهنمون میاد
پناه بردن به خوردن = رسیدن به حال خوب .
ما باید این فرمول رو هم تغییر بدیم .
چون خیلی وقتها ذهن ما برای اینکه رنج حاصل از اون مساله رو از ما دفع کنه دستور به خوردن میده . این خوردن بر اساس نیاز ما نیست . پس این فرمول و این باور هم باید حذف بشه و مساوی رنج بیشتر معنا بشه و وقتی ما تعهد کردیم که نزاریم حالمون بد بشه پس قطعا طرف فرمولهایی که حالمون رو بد میکنند نخواهیم رفت .

ما باید تعهدمون رو به حال خوب حفظ کنیم .

اما این کار هم تمرین و ممارست میخواد تا دیگه ذهن ما از فرمولهای قبلی برای رسوندن ما به لذت استفاده نکنه . اون فرمولها برای ما رنج آورن . هر خوردنی به جز رفع نیاز جسمی که فقط پیامش از طریق حواس جسمی و علی الخصوص حس ذائقه قابل دریافته برای ما تولید رنج و سنگینی و بار اضافه میکنه . حال خوبمون رو میگیره . خودمون رو گول نزنیم . خوردنهای اضافه لذت نیست واقعا رنجه . ازش دوری کنیم مثل آتیش می مونه روحمون رو میسوزونه . جهنمه . ما کاملا این جهنم رو درک کردیم . برای روحمون که تولید کننده ی حال خوب و سلامتی و تندرستی و لذت هست ارزش قایل باشیم .
هیچ کس از چاق بودنش لذت نمیبره . گرچه میدونیم نباید ازش متنفر باشیم نباید سرزنش کنیم و نباید بهش توجه کنیم که حال خوبمون بد نشه ولی میدونیم ما لاغر شدن رو بیشتر از چاق شدن دوست داریم ولی ذهن ما به خاطر فرمولهای اشتباهش چاق شدن رو بیشتر دوست داشت چون چاق شدن در ذهن ما راحتتر از لاغر شدن معنا گرفته بود .
این فرمول رو هم باید جایگزین کنیم .
چاق شدن و لاغر شدن دو پروسه ی یکسانه .
استفاده از باورهای چاق کننده = چاق شدن
استفاده از باورهای لاغر کننده = لاغر شدن .
یعنی این راه ، راه چاق شدن و لاغر شدن مابوده نه هیچ کدوم از راههای قبلی .
ما باورهای چاق کننده رو انتخاب کردیم . لذت هم چاشینیش کردیم چاق شدیم .
حالا باورهای لاغر کننده رو انتخاب میکنیم . لذت رو هم چاشنیش میکنیم پس لاغر میشیم .
یعنی ما به همون راحتی که چاق شدیم به همون راحتی تازه راحتتر از اون لاغر میشیم .
چرا راحتتر از چاقی لاغر میشیم؟ چون لاغر بودن طبیعت بدن ماست .
چون طبیعت بدن بر حذف و پاکسازی و رسوندن بدن ما به تعادل آفریده شده .
لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم .
تمام این درسها رو من از استاد یاد گرفتم دو ساله دارم یاد میگیرم .
و تنها و تنها یک نکته رو در تمام این زمانها دریافت کردم . ما باید به این راه متعهد باشیم . اونم نه به زور . با عشق . اونقدر از لاغر شدنمون در ذهن خودمون لذت ایجاد کنیم و مشتاق باشیم که این لذتها و حال خوب در ذهن ثبت بشه و ذهن ما خودش دستور به تعهد در مسیر لاغری رو بده .
گرچه این راه اونقدر لذتبخشه که ذهن خودش دوست داره متعهد باشه ‌ . خیلی لذت داره به خدا .
تنها چیزی که مارو به قله می رسونه تعهد و استمراره .
و تعهد و استمرار حاصل نمیشه مگر اینکه ذهن ما در این تعهد و استمرار به حال خوب و لذت برسه .

تمام خواسته های ما برای رسیدن به حال خوبه .

ما از لاغر بودن خیلی بیشتر لذت میبریم خیلی . پس به ذهنمون این باور رو برسونیم حتی انسانی که لاغره هم از غذا خوردنش بیشتر لذت میبره تا یه فرد چاق . یه فرد چاق فقط از خوردن رنج میبره .

پس حتی از بزگترین فرمول یه ذهن چاق میتونیم در جهت لاغر شدنمون استفاده کنیم .

یه فرد چاق به خاطر اضافه خوردنهاش هرگز نمیتونه نیاز خودش رو تنظیم کنه و بفهمه کجا نیاز بدنش تامین شده . یه فرد چاق از هیچی آگاه نیست .

اون فقط میدونه یه معتاده که ذهنش دائما داره دستور به خوردن میده . ولی یه فرد لاغر روی بدنش آگاهی داره . او میدونه از چی لذت میبره و از چی لذت نمیبره . یه فرد لاغر امکان نداره بعد از سیر شدنش به خودش اجازه بده با خوردن لقمه های اضافه لذت حاصل از غذا خوردنش رو از بین ببره . میگه حالم بد میشه اصلا نمیتونم .
یه فرد لاغر به حال خوبش اهمیت میده .
میدونه اگه این لقمه های اضافه رو بخوره حالش بد میشه . یه فرد لاغر به خودش ارزش قائله .
برای حال خوبش ارزش قائله .
حال خوبش رو وابسته به خوردن نکردنه .
در حالیکه فرد چاق حال خوبش رو وابسته به خوردن کرده و این یعنی خلاف جهت آفرینش بودن .

خدایا چقدر نوشتم . دوست خوبم ممنونم که منو به وجد آوردی . نوشته ام طولانی شد ولی حال خوب رو از کلام شما دریافت کردم . در نوشتن لذتی بهم میرسه که دستور توقفش صادر نمیشه اصلا به بی نهایت وصل میشم .
بی نهایتی که در نوشتن جاری میشه و منشاء اون حال خوبه .
ممنون که با نوشتت حالم رو خوب کردی .
خدایا شکرت .
خدایااا شکرت .
استاد ازتون ممنونم که بهمون یاد دادید و هرگز آموزش رو متوقف نکردید .
تمام چیزهایی که بر قلم من جاری میشه از آموزه های شماست . همه رو از شما یاد گرفتم . گرچه شاید بعضی جاهاش شاید باز هم فرمولهای چاق کننده داشته باشه ولی باز هم تمرین میکنم که خالص تر بشه .

ممنون که هستید و با پشتیبانی و حمایت عالی مارو در مسیر نگه میدارید .

سپاسگزارم .