گام ۳۷: قدرت باور لاغری

سلام استاد.سپاس فراوان بابت این جلسه فوق‌العاده.خداقوت بهتون.سلامت باشید.

چندتا نکته برای خودم:

✓کار کرد قانون در تمام جنبه های زندگی یکسانه

✓افکار تبدیل میشن به اجسام. و این مهم که شما چقد مطمعنید اونچه بهش فکر میکنید رخ میده

باید بیام بنویسم و به منطقم ثابت کنم که چرا این خواسته و این فکر میتونه اتفاق بیفته

✓من هیچ اطلاعی از چاقی و چاق کننده بودن مواد غذایی نداشتم تا اینکه اطلاعات وارد شدن. من افتادم به این فکر که باید پیشگیری کنم وگرنه چاق میشم. تمرکز من رفت روی چاق شدن.وقتی اولین بار جسمم وزن اضافه کرد ترس من بیشتر شد و میلم به پیشگیری بیشتر.

✓وقتی دیدم ادمای دیگرو که با چاقی درگیرن و تلاش میکنند و کم میخورن من فکر کردم چاقی چیزیه که تو زندگی منم طبیعیه باشه برا همین به فکر افتادم ک منم باید پیشگیری کنم.با اون عقل بچگانم فکر کردم چون رژیم میگیرن بقیه منم باید رژیم باشم.به همین سادگی.دیدم بقیه برای تناسب اندامشون تلاش میکنند فکر کردم منم باید همینکارو کنم.تصورم از ادمای لاغر و خوش اندام این بود که همشون کم میخورن،همه چیز نمیخورن و بد غذان و اینجوری به خودشون میرسن و اندام خوبی دارن.تو اون مدت چندتا شاهد این شکلی دیدم و سریع باور ایجاد شد.

✓از سن کم درگیر وزن شدم که چه عدد وزنی خوبی چ عدد وزنی زیاده. فکر کردم من خیلی چاقم.

حالا که فکر میکنم من سنم کم بود اشناها و دوستای هم سن سالی داشتم که اینا همه قدشون از من بلند تر بود و لاغر اسکلتی بودن،تعریف مناسبی نیست ولی نمیدونم چه کلمه ای استفاده کنم. به هر حال اینکه من اونارو باخودم که وزن عادی و طبیعی داشتم مقایسه میکردم و فکر میکردم چاقم.بلاخره بچه دختر بودم و حساس بودم و تمرکز داشتم ناخوداگاه رو این چیزا و کلی بابتش نگران شدم و غصه خوردم

✓من دریافت کردم که وعده های زیاد غذایی در روز چاق میکنه،منم وعده های غذاییم به یک وعده کاهش دادم

✓شنیدم قند و شکر چاق میکنه، قند و شکر حذف کردم.

✓شنیدم کالری بیش از نیاز بدن چاق میکنن،اومدم کالری شماری کردم.

✓همه این پیشگیریایی که من کردم و تغییر رفتار هام نشون میدن من باور کردن این عوامل میتونن منو چاق کنند.

✓میزان مراقبت و پیشگیری و حواس جمعیت مهم نیست، میزان و قدرت باورت نسبت به مسعله مهمه

✓ببین چه اطمینان هایی که داری که چاق میشی؟چه چیزی رخ بده چاق میشی

✓چون ایشون کیفشو گم کرده منم میتونم گم کنم،نکنه منم کیفمو گم کنم،طبیعیه ممکنه برا منم رخ بده: چقدر حرف جالبی بود من یاد چاقیم افتادم 

من اینطوری بودم که چون بقیه میتونن چاق بشن منم میتونم چاق بشم.چون بقیه دارن تلاش میکنند برای لاغر و زیبا بودن منم باید تلاش کنم برای اندام خوبی داشتن. این غذاها کلی ادمو چاق میکنه پس منم چاق میکنه. ادما اومدن حذف کردن و اومدن کالری شماری میکنند پس منم همینکارو میکنم.تو اون سن هم من کلا ادم اجتماع نبودم و دورم شلوغ نبود برا همین همون چهارتا اطلاعاتی که درمورد چاقی شنیدم کار خودشو کرد دنیای منو بهم ریخت. دوست صمیمی هم داشتم که اونم بغل گوشم هر روز تو مدرسه فقط درباره چاقی حرف میزد.یعنی فکر کنید ما هر روز باهم بودیم و تمرکز و حرفامون راجب چاقی بود.طبیعی بود جذبش کردم.مدام گفته میشد که وای میترسم چاق بشم این چه بدنیه دارم نباید فلان چیزارو بخورم. خلاصه من هر روز که این بغل گوشم این حرفارو میزد استرسی میشدم و از همون سالم من سال به سال چاق تر شدم. هنوز با این دوستم هستم و اون هنوز همین حرفارو میزنه. حالا که تعریف کردم اصن فکنم همین که من مدام به فکر این بودم که از فردا فلان چیزو مضره نمیخورم همین صحبتای دوستم بود.ما تو مدرسه هر روز تنقلات میخریدیم یا مثلا ذرت میخریدیم که سس داشت این هرچی میخوردیم میگف وای چاق میشیم فردا بیا دیگه نخریم و ما فردا میخریدیم ،حالا همین تنقلات سالهای قبل من مصرف میکردم و اصلا چاق نشدم.و چقدر عجیب و ترسناکه من سال های بعدش و حتی الان هنوز این تو ذهنم تکرار میشه اینو نباید بخورم.ولی میخورم و به خودم میگم از فردا نباید بخورم. همش نفوذ کرده تو ناخوداگاهم و نمیدونم این صداهای تکرار شونده از کجا میاد.

✓طبیعت من همیشه لاغری و تناسب بود‌.فقط به خاطر ساده بودنم و بچه بودنم به خاطر اینکه هر روز بغل گوشم راجب چاقی و مواد غذایی صحبت شد من چاق شدم.

✓خودتو مستحق و لایق میدونی

✓فقط به خاطر اطمینانیه که داری

✓کسایی که تلاش میکنند لاغر نمیشن چون مطمعن نیستن اطمینان ندارن

من با رژیم به۴۷رسیدم چون به اون رژیم اطمینان صد داشتم

با تلاشای قبلیش من فکر میکردم شاید لاغر بشم ممکنه لاغر بشم برا همین لاغر نشدم.و اینکه مدام در طول رژیم میگفتم من زیاد خوردم.

✓درصد اطمینانتون به لاغری نسبت به چاقی مهمه.

 ✓فقط درصد اطمینانت به لاغر شدن باید بیشتر بشه.ایمان به اینکه میتونی. 

✓کارکردن رو اینکه… پس منم میتونم.

✓اگر هنوز مطمعن نیستی اشکال نداره نیاز به اموزش داره ادامه بده

✓سعی کردم افکار و نگرشم درباره لاغر شدن و سلامت جسمی را به شکلی که دوست دارم تجربه کنم تغییر داده و بر صحیح بودن و تکرار این افکار استمرار داشتم.

✓ذهن انسان تنها عامل شکل دهنده جسم است.

✓مواد غذایی تاثیری بر شرایط جسمی افراد ندارند بلکه قدرت ذهن آنهاست که شرایط جسمی را مدیریت می کند.

✓با توجه کردن به افکار و نگرش خود درباره شرایط جسمی می توانید به انتظارتان از وضعیت جسمی خود دسترسی داشته باشید.

✓قدرت چاقی ذهن را نمی توان از با رژیم گرفتن یا ورزش کردن تغییر داد

✓برای لاغر شدن فقط کافی است قدرت باور لاغری را در ذهن خود ایجاد و بر تقویت آن استمرار داشته باشید،در این صورت بدون هرگونه استفاده از روش های لاغری می توانید در مدت زمان کوتاه تر از چاق شدن به شرایط اندام ایده برسید

۱_هرموقع که به روش لاغری خاصی اعتماد نداشتم و تو دو هفته نتیجه خاصی نمیگرفتم اون شیوه رو رها میکردم و ادامه نمیدادم.شیوه ای که بهش باور داشتم که کلید لاغر شدنمه، شروع کردم و ادامه دادم یک بار هم لغزیدم ولی دوباره برگشتم به همون رژیم و چندسال ادامش دادم.وقتی نتیجه گرفتم از اون رژیم دیگه باور کردم هیچ رژیم دیگه ای جواب نمیده و رژیم نگرفتن حتما منو چاق میکنن.وقتی نتیجه بیشتر میخاستم به خاطر باوری که داشتم نسبت به اون رژیم رهاش نکردم و گفتم حتما راه حل لاغرتر شدن تو همین رژیمه و بلاخره هم راهشو پیدا کردم و به وزن دلخاهم رسیدم.و چون خیالم راحت بود با این روش لاغر میشم هر روز نمیرفتم جلو اینه خودمو چک کنم.کلا افکار چاقی خاموش میشد.مدام شوق ذوق داشتم که هفته دیگه از اینم لاغر تر میشم و من مدام منتظر لاغر شدن بودم .حالا که فکرشو میکنم این انتظاره منو به عدد وزنی دلخواهم رسوند. من قبل رژیم هم این خاسته وزنی داشتم ولی انتظارشو هر روز نداشتم مثلا یادمه وقتی ورزش میکردم انتظارشو داشتم و بهش فکر میکردم و حالم خوب میشد ولی با این رژیمه من دوسال متداوم انتظار لاغر شدن داشتم و در نهایت خواستمو تجربه کردم.

۲_از هر روش لاغری که استفاده کردم انتظار لاغری من از اون روش بود.باور داشتم اون روش یا اون ورزش تاثیر خاصی میزاره رو جسمم و منو لاغر میکنه.و اگر اون رژیم و ورزش نباشه اون تاثیر گذاری رو جسمم اتفاق نمیفته و من لاغر نمیشم. یه چیزی باید رو جسم من اعمال بشه که لاغر شم.

همیشه دنبال تحقیق و روشی بودم که منو لاغر کنه و هیچ وقت انتظار لاغری از خودم نداشتم و فکر نمیکردم من تاثییری دارم رو جسمم .نقش من در لاغری فقط ارادم در اجرا شیوه های مختلف لاغری بود.

۳_وقتی انتظار لاغر شدن دارم از رژیم باید صد درصد مطابق اون عمل کنم تا منتظر لاغر شدن باشم و اگر ۱۰۰بشه ۹۰ حسابی میره رومخم و فکر میکنم لاغر نمیشم و عرضه ندارم.وقتی انتظار دارم رژیم منو لاغر کنه و رژیم دارم ذهن چاقم اروم میگیره و وقتی هم رژیم نیستم هر لحظه از شبانه روز به چاقی فکر میکنم و وضعیت بدتری از جسمم تجسم میکنم و میترسم و حالم بده.و اینقدر این انتظار و تلقین در من قوی بود که با یزره تغییر در رژیم یا کلا یک روز رها کردن رژیم من تو جسمم تغییرات میدیدم و برای همین ترسیده شدم رژیم رها کنم و وسواس غذایی شدید گرفتم . هیچی خارج رژیم من لب نمیزدم.یا خارج از ساعت خاصی هیچی نمیخوردم. 

ولی بازم خوددرگیری داشتم و همون مواد مجاز رو که بیشتر میخوردم منتظر بودم چاق بشم و لاغر نشم و هر روز میگفتم از فردا همینارم نمیخورم.یعنی من تو رژیم هم براخودم رژیم میگرفتم. ذهن چاق همیشه حرفاش یکیه و هستش. رژیمم تبدیل میکنه به چاقی

اینقدر به جسمم بدبین شدم که من سریع و راحت چاق میشم و نباید هیچی بخورم.

اینکه از خودم انتظار لاغری داشته باشم برام عجیبه چون تاحالا فلش سمت خودم نگرفته بودم. اینکه از خودم انتظار لاغری داشته باشم یعنی هیچ چیزی دربیرون روی من تاثییر نمیزاره.وقتی از خودم انتظار لاغری دارم نمیام طبق رژیمو دستور العمل مشخصی عمل کنم.کاری رو به خاطر لاغر شدن یا چاق نشدن انجام نمیدم.خودمو مجبور به ورزش نمیکنم.تمرکز روی غذا و نوع غذا و کنترل غذا نیست .مسئولیت لاغر شدنم رو نمیندازم گردن رژیم و ورزش.وقتی از خودم انتظار لاغر شدن دارم اصلا استفاده از رژیم و ورزش لزومی نداره.

اگر از خودم انتظار لاغری داشتم خیالم راحت بود و شاد بودم.رها بودم از ترس چاق تر شدن.رها بودم از مرور افکار و تصاویر چاقی.کنجکاو شیوه های لاغری و علت لاغری بقیه نبودم.مطمعن بودم در مسیر متناسب تر شدن هستم و ایده ال که شدم همونطور ایده ال میمونم. 

۴_بعد رها کردن رژیم چاق میشیم چون اون رژیم مارو لاغر کرده بود،دلیل لاغر شدنمون اون رژیم بوده،وقتی رژیم رها میکنیم چاق میشیم چون اون زندگی بدون رژیم رو دلیل چاقی خودمون میدونستیم و ما انتظار داریم اون سبک غذایی مارو چاق کنن.

انتظار یعنی مدام راجب چیزی فکر کنی و تصویرش زنده جلوی چشات باشه و حالت نادلخوانش یعنی مدام احساست بده و از اون فکر و تصویر ذهنی اصلا خوشت نمیاد یعنی قبول کردی که اون تجربه میکنی فقط منتظری وقتش برسه