استفاده از قوانین در عمل (قسمت دوم)

سلام بر متناسبین زیبا و جذاب .

من یه نکته رو درک کردم اگه بخوام رفتاری رو تغییر بدم باید شیرینی رفتاری بهتر از اون رو در خودم ایجاد کنم .

مثلا من در طول روز میخوام دست از ناخونک زدن بردارم خب ناخنک نزدن تا زمانی برای من شیرینه که من این رفتار رو بیشتر از ناخنک زدن دوست داشته باشم . 

چرا یه فرد به سیگار مبتلا میشه یا به هر عادت دیگه چون از تکرار اون احساس لذت می کنه . یعنی من هربار که دارم یه چیزی میزارم دهنم از انجام اون کار لذت میبرم . درسته شاید وقتایی لذت نبرم اما اون وقتها هم به یاد دست یافتن به اون لذته باز این کارو انجام میدیم . 

خب من باید یه لذتی بالاتر از اون برای خودم پیدا کنم که خودبخود این لذت رو ترک کنم . 

مثلا بعضی ها میگن کتاب خوندن رو جزء عادات خودمون کنیم . خب این کتاب اگر جذاب باشه و لذتبخش باشه من خواه ناخواه اون رو تکرار می کنم . 

چرا بسیاری از ما به موبایل معتاد شدیم ولی به کتاب نه . چون گوشی موبایل جذابه گسترده است به بی نهایت وصله هرکاری ذهن بخواد به راحتی از طریق این وسیله میشه انجام بده . این همه مزایا داره ولی بازم میان و ذهن مارو نسبت به این وسیله بد می کنند و میگن اعتیاد به گوشی خیلی بده کتاب بخونید و فلان و این حرفا . 

خب گستردگی و سبکی یه گوشی روکه کتاب نداره اما اطلاعاتش هزار برابره . چرا میگن مصرف سرانه ی کتاب کمه در حالیکه علم از طریق همین گوشیها این همه گسترده شده و ما الان توسط همین آگاهیها اونقدر میتونیم کار انجام و اموزش ببینیم که شاید به قدر یک کتابخونه کتاب نباشه . 

میخوام بگم اگه عادتی شیرین باشه گسترده باشه . به دردبخور باشه . لذتبخش باشه . نیاز انسان رو برطرف کنه ذهن اون رو خواه ناخواه انتخاب می کنه و اون عادت رو خودبخود بدون زور و اجبار در خودش ایجاد می کنه . 

همین بازیهای کامپیوتری بچه ها هزار سال پاش بشینند سیر نمیشن اما برای درس خوندن باید به زور بشینند کتاب بخونند . خب چرا چون اون جذابه هیجان داره ولی درس خوندن عذابه رنجه  . آخه مثلا میخوایم درس خوندن رو لذتبخش کنیم . دو سطر میخونه دلشو میزنه بابا محتویات به درد نخوره ذهن پسش میزنه . 

برای همین نظام آموزشی ما انقدر بده که همه ازش بیزارن ولی همه ما رو دعوت به عمل کردن به درس خوندن و کسب تحصیلات می کنند . 

ات۴اقا آدمای درسخون ذهنشون محدوده که به درس راضی میشه اما انسانهای درس نخون باهوش ترن که ذهنشون فرار می کنه از درس راضی نمیشه و لذتی بالاتر میخواد . 

اما کسی که درس نخونه به خاطر نسبتهای ناروای بیسوادی و خنگی و …. که بهش میزنند مجبوره هر طور شده حداقل دیپلمش رو بگیره . 

یه چیز دیگه که عادات سخت تغییر می کنند اینه که مثلا عادات فعلی لذت لحطه ای دارند ولی عادات جدیدی که میخوایم ایجاد کنیم لذت طولانی مدت . 

ذهن زمان و مکان نمیشناسه فقط در لحظه است واسه همینه مرور خاطرات گذشته و تصور کردن درش واکنش ایجاد میکنه . در حقیقت ما با فکر کردن اون رو میاریم تو حال و ذهن دوباره اون رو حسش می کنه و در بدنمون تولید واکنش میکنه . 

خب من میخوام واکنشهام بشه عادتهای خوب و مثبت . مثلا تناسب خوردن . 

باید بتونم لذتش رو در حال تجربه کنم . یعنی لذت تناسب در حال  برام بیشتر از لذت چاقی در حال باشه . 

مثلا ما خیلی وقتها از روی بیکاری میخوریم . ذهنمون خلوت میشه حوصلمون سر میره میریم میخوریم . باید بتونیم مشغولیتهای ذهنی لذتبخش  تا آخر شب برای خودمون بسازیم  که لذت لحظه ایش شیرینتر از لذت لحطه ای خوردن باشه . 

مثلا من دیروز خیلی خوب عمل کردم 

صبح میلی نداشتم به صبحانه . 

ناهار یک عدد بیسکوییت و ۲ پر پرتغال و یه استکان چای 

بعد از ظهر ساعت ۴ 

یک کاسه کوچک  انار 

نصف شیرینی 

شام ساعت ۷ دو کفگیر شوید پلو دو قاشق تن ماهی و چند پر پیاز 

تا اینجا خوب بودم 

اما اخر شب ساعت ۹ شب حوصلم سر رفت . دیگه هیچ کاری نداشتم هیچ سرگرمی . خب فرمول ذهن من در مورد بیکاری اینه   هروقت بیکار میشی بخور . 

خیلی سعی کردم عقب بندازمش و خودمو به کارای دیگه مشغول کردم تا ساعت ۱۱  اما ساعت ۱۱ دیگه دیدم وسوسه ذهنم زیاده خوردم 

 یه سیب برداشتم تا جایی خوردمش که بهم لذت داد نصفش حدودا بقیه اشو گذاشتم یخچال . 

دو تا پر پرتغال بهم لذت داد مابقیش در یخچال 

خب تا اینجاش باز رضایت بخش بود تا اینکه برادرم اومد و چند تا نان فانتزی و محلی خریده بود . 

از اینجای کار من راضی نبودم 

 این خوردنهام در مسیر چاقی بود ولی دلم میخواست . 

یک عدد نان فانتزی گرد ۱۰ در ۱۰ به ارتفاع ۵ سانت با دو بند انگشت کره و دو قاشق مربای به . 

و یه تیکه نان محلی کمی شیرین ۱۰ در ۱۰ به ارتفاع ۲ سانت . 

و یک لیوان شربت 

اینها نیاز بدنم نبود بعدشم عذاب وجدان گرفتم و با حال بد خوابیدم ولی فرمولش رو پیدا کردم . دیدن غذای دلچسب فزمول خوردن من بود . ولی بازم زیاده روی نکردم . شاید اگه قبلنم بود نانها رو خیلی بیشتر میخوردم . 

یه مطلب دیگه هم که باعث میشه من بخورم اینه که زیاد به دیگران میگم بخورید . و وقتی اونا نمیخورن خودم میخورم  

این فرمول رو هم پیدا کردم . 

اما مهمتر از همه ی اینا من باید بتونم رنج لاغری رو به لذت لاغری تبدیل کنم . 

اگه از عمل لاغر کننده رنج ببرم ذهنم رغبتش به سمت عمل چاق کننده بیشتر میشه . 

ولی حس میکنم ذهنم الان چاقه و اطلاعات چاقی داره توش مرور میشه . 

باید مسیر ذهنم رو قبل از اینکه وارد عمل بشه تغییر بدم  نه بعد از اینکه عمل رو انجام داد . 

پس اینم یه فرمول جدیده . 

حالا من مسیر ذهنم رو چطور تغییر بدم . 

الان بوی فسنجان داره مستم میکنه . بوی پلو دم شده  نان فانتزیهای دیشب و نان محلی . یعنی الان آشپزخونه برای من تصویر چاق کنندگی داره . 

خب من الان چطور در عمل این تصویر لذت بخش رو که آب دهانم رو جاری میکنه تبدیل به فرمول لاغری کنم . 

جالبه اینا هیچ کدوم به من عذاب وجدان نمیدن اینا فقط منو ترغیب میکنند که من دست به عمل خوردن بزنم و وقتی خوردم عذاب وجدان بگیرم . 

خب من چطور این میل و رغبت رو تغییر بدم . 

یه لدتی بالاتر از لذت بوی غذا و تصاویر غذا باید در ذهنم ایجاد کنم که تمایل ذهنم رو ببرم سمت لاغری . 

من این فرمول جذاب لاغری رو پیدا کردم . 

قبل از اینکه وارد عمل چاق کننده بشم تمایلم رو هدایت کنم نه بعدش . 

اول چند نفس عمیق می کشم . 

راستی من ۳ کیلو وزنم کم شده  این خبر خوب رو هم گفتم بدم . 

نفس عمیق . 

۱ 

۲

۳

۴ 

۵ 

۶ 

۷ 

۸ 

۹ 

خب حالا شروع کنم به نوشتن در مورد لاغری تا تمایلم به طور کامل تغییر کنه . 

من از تناسب اندام لذت میبرم . من از داشتن رانهایی باریک و لاغر لذت میبرم . من از شکمی تخت لذت میبرم وقتی درست مثل مانکنها هیچ شکمی ندارم لذت میبرم . من از بازوانی کشیده و لاغر لذت میبرم . 

من از اندام متناسب لذت میبرم . 

من از رفتار متناسب لذت میبرم . 

روزی که پرخوری نمیکنم در آن روز خیلی شاد هستم . 

لذت رفتار متناسب در من زیاد است . 

وقتی که  به اندازه ی نیازم مصرف کرده ام خیلی شادم . نیاز من به مصرف مواد غذایی بسیار کم است . من از بی نیاز بودن لذت میبرم . وقتی رفتار متناسب را خلق می کنم بیشتر عزت نفسم بالا میرود اعتماد به نفسم بیشتر میشود . اعتماد به نفس من وابسته به مصرف مواد غذایی نیست . من خودم را بیشتر از مواد غذایی دوست دارم . مواد غذایی لذت دارند اما من وقتی از آنها زیاد مصرف می کنم حسم بد میشود پس من حال خوبم را بیشتر از مواد غذایی دوست دارم . 

بله لذت بالاتر از لذت خوردن لذت حال خوب است . 

خوردن بیش از اندازه حال خوب من را میگیرد از من انرژی مثبتم را میگیرد . 

من انرژی مثبتم را به او میدهم و تا دوباره از درون خودم انرژی استخراج کنم زمان میبرد چون آن غذا دارد از درون من انرژی میگیرد . 

پس خوردن مواد غذایی به من انرژی نمیدهد . از من انرژی میگیرد . برای همین هم هست من بعد از خوردن حالم بد میشود و فکرم مشغول میشود . چون مواد غذایی از من انرژی میگیرند . 

انرژی منفی به من میدهند . حال مرا بد می کند برای همین من چاق میشوم . 

در حقیقت چاقی از بی انرژی بودن است . علتش اینست که من انرژی ام را برای خودم نمیگذارم . بلکه به دیگران میدهم و آن را هدر میدهم وگرنه دلیلی ندارد که وقتی من غذا میخورم انرژی ام منفی بشود . 

درست است که فرمول آن را خودم ایجاد کردم . یک فرد لاغر بعد از خوردن غذا اصلا عذاب وجدان نمیگیرد چون او وابسته به غذا نیست ولی من وابسته به غذا هستم . 

اما میخواهم این وابستگی را هدایت کنم . 

غذا نیاز مرا تامین نمیکند اتفاقا من نیاز او را تامین می کنم . انرژی غذا از فکر من پایینتر است برای همین در وجود من تبدیل به چاقی میشود . ولی در وجود یک انسان لاغر تبدیل به لاغری میشود . چون انسان لاغر انرژی خود را به غذا نمیدهد . 

آن را دفع میکند . انرژی منفی غذا را نمی گیرد . 

راستی ما چرا غذا میخوریم وقتی به غذا خوردن نیازی نداریم . اینطور فکر کردن تمایل مرا تغییر داد . 

دیگر بوی فسنجان تحریکم نمیکنم . تصاویر نانها مرا به خوردن دعوت نمیکند .البته باید تفکر جدیدم را تکرار کنم . 

من به مصرف مواد غذایی نیازی ندارم . 

من از انرژی درونی خودم تغذیه میکنم . 

انرژی درون خودم انرژی متناسب کننده است ولی وقتی من غذا میخورم فرمول ذهنی من اینست که خوردن مرا چاق می کند پس من با فکرم باعث چاقی خودم میشوم و تاثیر مواد غذایی را بر خودم چاقی کردم خب وقتی خوردن مرا چاق میکند یعنی انرژی مثبت من را میگیرد . پس من باید خوردن را فراموش کنم و نیازی که فکر میکنم به خوردن دارم را در خودم کمرنگ کنم . البته به صفر نمیرسد چون عادات ذهن چاقم نمیگذارد . 

اما من صاحب ذهنم هستم .  ذهن من از من قویتر است . اما ابزار است . به خودی خود اختیار ندارد . اختیار دست منست . من اختیار خودم را به ذهنم داده ام . 

اما برای تغییر کردن باید اختیار خودم را به خودم بدهم . نگرش لاغر کننده نگرشی بیمارگونه و رنج آفرین نیست . بلکه نگرشی لذت بخش و فرح بخش است . 

نخوردن حال مرا خوب می کند . تنها چیزی که وجود دارد اینست که من به مصرف مواد غذایی معتاد هستم . 

اعتیادم را کم می کنم . چون خوردن آن باعث  عذاب من میشود . 

من فقط دو دقیقه لذت خوردن را حس میکنم اما ده ساعت رنج رفتار نامتناسب در من وجود دارد . خب مگر من بیمارم که این همه رنج را به خود بخرم فقط برای دو دقیقه لذت . 

عقل سلیم میگوید ده ساعت را فدای دو دقیقه نکن . 

تو اشرف مخلوقاتی . چرا باید به غذا معتاد باشی . 

چرا باید خوردن تو را آزار بدهد . 

من امروز برای جبران دیروز این همه فرمول دارم میسازم که برایم مرور شود . 

پس رنج چاقی هنوز تمام نشده . یک رفتار چاق کننده این همه رنج به دنبال دارد . پس چرا باید فقط به خاطر لذت موقتش این همه رنج را تحمل کنم . 

چون  نمیتوانم به خودم بگم فراموش کن . خوردن بیش از اندازه مرا رنج میدهد . نمیتوانم این را منکر شوم اما میتوانم  رنج چاقی را برای خودم کم کنم . 

من امروز میخواهم احساس وابستگی به غذا را در خودم کم کنم . 

تا فردا صبح  این احساس مستقل شدن را با خودم همراه خواهم داشت . چون روزانه باید در تناسب زندگی کرد . 

خب من همین که رفتار چاقی انجام ندهم رفتار من میشود متناسب مثل دیروز تا آخر شب که از خودم راضی بودم . 

امروز هم کاری انجام میدهم که از خودم احساس رضایت داشته باشم . راه رفتن به من حس لذت میدهد . پس حال مرا خوب می کند . شاید فق نیم ساعت راه بروم اما تا ده ساعت شادم . پس این عمل برای من انرژی بخش است و حال مرا خوب می کند . 

عقل سلیم میگوید لذت ده ساعته را با رنج ده ساعته جابجا کن . من اکنون بروم و کمی راه بروم و باز هم در فکرم تمایل برای انجام رفتار لاغر کننده ایجاد کنم . 

تغییر تمایل دست منست  و من راحت میتوانم تمایل خودم رو از مصرف مواد غذایی که برایم چاقی تعریف شده  به انجام راه رفتن که برایم لاغری تعریف شده و این اطلاعات در ذهنم هست تغییر دهم . 

ایجاد تمایل و انگیزه و رغبت دست منست . 

تمام .