گام ۹۵: تاثیر خوردن بر چاقی و نخوردن بر لاغری

سلام . کاش این متن ادامه داشت . وای که از خوندنش سیر نمیشدم . دقیقا نقطه ضعف من همینجاست .

این نیو فولدر میخواهم چاق شوم خوردن = چاق شدن در من وجود داره
گرچه نیو فولدر میخواهم لاغر شوم نیز در من وجود داره

این نیو فولدر رو باز میکنم .
لاغر شدن آسانترین کار دنیایت .
لاغر شدن لذتبخش ترین کار دنیاست .
لاغر شدن در بدن ما امری طبیعی و بدیهیست .
لاغر شدن حق طبیعی بدن ماست و بدن ما به صورت کاملا خودکار در جهت حذف چاقی در حرکت است .
من لاغر هستم .
من به لاغری ام ایمان دارم .
حالا پوشه ی خواسته ی چاقی رو باز می کنم برای اینکه باورهاش رو پاکسازی کنم .
من چاق هستم .
چاق شدن برای من خیلی راحت است .
من از چاقی بدم می آید .
ذهن من مدام دستور به خوردن می دهد .
خوردن هر ماده غذایی = چاق شدن
واقعیت بدن من = چاق شدن
روند چاقی هرگز متوقف نمیشود .
چاقی زشت است .
چاقی بیماریست .
من از خودم بدم می آید . چرا که من چاق هستم .
من به چاقی ام ایمان دارم .
و …..
همین حالا هنوز هم ایمان به چاق شدن در من بیشتر از ایمان به لاغر شدن است .
درخت چاقی در نهادم قویتر از درخت لاغریست .
من باید به لاغر بودنم بیشتر توجه کنم .
آب توجه را از درخت چاقی بردارم تا ریشه ی آن خشک شود .
ریشه ی آب درخت چاقی در نهاد من توجه به خوردن است .
من هرگاه به خوردنهایم توجه میکنم احساس چاقی میکنم . مغز من شروع می کند به فرمان دادن به خوردن . اصلا گرسنه نیستم ولی میخورم .
هروقت این باور که خوردن باعث چاقی منست در من شروع به کار میکند و من ناخوداگاه این باور را در سرم می پرورانم دستور به خوردن در ذهن من دائما شروع می کند به فرمان دادن . فقط میگه بخور بخور بخور بخور .

همین دیروز که من راه خودم را از راه شما جدا می دیدم و احساس تنهایی و غلط بودن در راهم می کردم فرمولهای چاق کننده دوباره آمدند . دستور به خوردن آنقدر بر من وارد شد که من نصفه شب یک بسته خامه + یک سوم نون تافتون و یک قاشق عسل را خوردم و ذهن من همچنان دستور به خوردن میداد .
ولی دوست نداشتم با ذهنم وارد جنگ بشم .
ولی ناراحت بودم .
روش من برای لاغر شدن این بود که من باور این را در ذهنم بپرورانم که خوردن فقط در جهت بقا و سلامتی منست و یکی از راههای سلامتی در بدن من لاغر بودن است .
پس وظیفه ی هر ماده ی غذایی در بدن من سالم کردن منست . هر ماده ی غذایی که خورده میشود دستگاه گوارش را در بدن من شروع به حرکت می کند . گردش خون من آن را به سلولها می رساند . حتی سیستم چربی سازی من آنها را ذخیره می کند تا از آن استفاده کند . سیستم عضلات از انرژی بدن من استفاده می کنند .

من غذا را میخورم تا در من احساس لذت ایجاد کند نه احساس ترس .
من غذا را میخورم که نیاز بدن من رفع شود . با اینکه میدانم جسم من از ذهن من تغذیه میشود و بدن من قادر تمام مواد لازم برای زندگی کردن را در خود بسازد .
چون بدن من از انرژی غذا تغذیه می کند و تمام فرایندها را انجام میدهد تا به انرژی غذا برسد و مابقی آن را به راحتی دور می ریزد .
اما من یک باور غلط دیگر نیز دارم . سلولهای چربی انرژی را ذخیره می کنند . چون من مدام این باور را به خودم دادم که من نمیخواهم بیش از حد لازم غذا وارد بدن کنم . این باور باعث میشود بدن من شروع به واکنش کند و شروع کند به انبار کردن چربی . در حالیکه من در عمل هم هرگز نتوانستم این کار را انجام دهم اما احساس آن را به خودم دادم .
این احساس کمبود دستور ذهن من را مبنی بر خوردن بیشتر بر من صادر می کند و بدن هم انرژی آن را ذخیره می کند تا خیالش راحت باشد که انرژی لازم برای نگهداشتن بدن را همواره در خود ذخیره دارد .
بدن من هنوز در مورد من به ایمنی نرسیده است . چون من هنوز در مورد او به ایمان نرسیدم .
ذهن من هنوز از تصمیمات من هراس دارد که نکند غذا را از بدن قطع کنم و همین ترس مرا ناآرام می کند .

باور تایید کردن شما هم که دیگر در من عمیق شده هرکجا که خودم را با شما همسو نمیبینم ایمانم به خودم از بین میرود و از طرفی فکر میکنم که شما میخواهید خوردن را از من بگیرید و من حتی در لاغری با ذهن نیز باید ترس از خوردن داشته باشم در حالیکه شما در این گفته ها نمیخواهید خوردن را از ما بگیرید .
من در خوردن احساس امنیت می کنم .
من خوردن را دوست دارم .
من هرگز نمیخواهم خوردن را کنار بگذارم .
من فقط میخورم تا از انرژی غذا استفاده کنم و لذت ببرم .
سلولهای چربی در من انباشته ی انرژی هستند . چون باور کمبود انرژی در من جاریست .
انرژی هرگز از من قطع نمیشود .
سفید شدن مو و یا ریزش مو در انسان جاری میشود چون باور کمبود انرژی در بدن انعکاس داده میشود و بدن برای حفظ انرژی از قسمتهایی که حساسیت کمتری در مساله ی حیات دارند انرژی را کاهش می دهد .

ما باید باور کمبود انرژی را از ذهنمان پاک کنیم .
ما باید باور کمبود مواد غذایی را از ذهنمان پاک کنیم . انرژی همواره بر ما جاریست .
مواد غذایی همواره بر ما جاری هستند .
حتی بزرگترین سیستم در بدن ما سیستم گوارش است که بسیار عالی در ما دارد کتر می کند تا انرژی مواد غذایی را در ما ذخیره کند .

وای خدای من تو چقدر زیبایی .
من مست شدم باز .
دندان
زبان
حلق
مری
معده
۶ متر روده کوچک
بیش از یک و نیم روده بزرگ
و بعد از آن کبد و گردش خون و سبستم چربی سازی و چربی سوزی بدن
قلب
ریه ها
وای که چه خبر است در بدن ما
چرا انقدر فکر ما محدود است .
چرا انقدر خودمان را سرزنش می کنیم .
چرا انقدر احساسمان بد است .
این همه ابزار در ما به صورت خودکار دارند کار میکنندکه عمیق شدن تنها و تنها در یک سلول از آنها شاید روزها و ماهها طول بکشد و ما باز هم نتوانیم تمام فعالیتهای آنها را بررسی کنیم .
آخه این باورهای چرت و پرت چه باورهایی هستند که ما در ذهن خود داریم .
چرا ذهن خود را به بد دیدن و بد برداشت کردن عادت داده ایم .
چگونه میتوانیم بهتر ببینیم و توجهمان سمت بهتر دیدن شود .
چگونه می توانیم به احساس بهتری نسبت به خودمان برسیم .
ایمان صد درصد دارم هرگاه که احساس خوب در من جاریست یعنی من دارم مسیر لاغری را می پیمایم و هرگاه احساس بد و مبارزه در من جاریست من دارم مسیر چاقی را می پیمایم .
هنوز فایل مربوط را گوش نداده ام ولی باور کمبود ما را عذاب میدهد .
من هنوز هم هر وقت شما حرف از عمل میزنید و تغییر رفتار حس کمبود را به من انتقال می دهید و من فکر میکنم میخواهید مواد غذایی را از من بگیرید این فکر در در من انعکاس پیدا می کند و ذهنم برای ذخیره ی انرزی فرمان خوردن را صادر می کنند تمام سیستم بدن من برای چاق شدن من مهیا میشوند و چون در چاق کردن من به مهارت رسیده اند خیلی راحت این اتفاق در من شروع به عمل میشود .
باور کمبود مواد غذایی وحشتناکترین چیزیست که در من وجود دارد و کل سیستم بدن مرا به سمت چاق کردن من حرکت می دهند .
من باید به ذهنم این اطمینان را بدهم که هرگز نمیخواهم هیچ ماده ی غذایی را از تو قطع کنم .
مواد غذایی همه جا هستند و تو هروقت که اراده کنی میتوانی از آنها بخوری .
فقط یادت باشد آن را بترس و احساس بد نخوری انرژی انها را به احساس خوب و سپاسگزاری کن . آنها نیامده اند که تو را به احساس بد برسانند آنها آمده اند که در جهت لذت بردن و احساس آرامش و احساس خوب در تو جاری شوند .
غذا خوردن یکی از ابزارهاییست که امده تا در جهت سلامتی تو گام ‌بردارد چون سلامتی به تو احساس لذت می دهد .
تناسب اندام نیز به تو احساس لذت میرساند .
هرچه تو متناسب تر باشی لذت بیشتری در تو حاکم است .
انرژی موجود در مواد غذایی آمده اند تا در جهت تناسب اندام تو استفاده شوند .
چون تناسب اندام به تو احساس خوب می دهد .
ببینید استاد وقتی من اینجوری با ذهنم صحبت میکنم دیگه دستور خوردن از ذهنم صادر نمیشه . یعنی به وضوح می بینم ذهنم به آرامش میرسه و انگار انرژیها رو رها می کنه این چربیهای ذخیره شده را آزاد می کنه تا در جهت تناسب اندام بیشتر من حرکت کنه .
چون احساس می کنه من هرگز نمیخواهم انرژی را از او بگیرم . نمیخواهم غذا را از او بگیرم . نمیخواهم خوردن او را متوقف کنم یا حتی کم کنم .
من آزاد هستم که هر زمان هرچقدر میخواهم بخورم و همه ی این خوردنها هم در جهت سلامتی و تناسب اندام من به کار رود .
وقتی خودم را آزاد می گذارم واکنش بدن من هم آزادیست . او خود را رها می کند و دست از جدال برمیدارد . آن وقت توجه من از خوردن رها میشود . خوردن را رها می کنم .
دستور خوردن رها میشود .
سد محدودیت میشکند و حتی ممکنست اولش هم طغیانگر باشد البته این بستگی به میزان و زمان محودیت دارد . اگر سد کم باشد طغیان هم کم است . ولی بعد جریان آرام میشود . خوردن ها متعادل میشود . ذهن م با خیال راحت در مسیر پرورش افکار خوب و تولید احساس خوب قدم برمیدارد .
توجه ذهن از روی خوردن کنار میرود .
توجه ذهن روی مسائل دلخواه میرود .
فکر ما اصلاح میشود .
به جرات میگم پرخوری در من از بین میره .
چون زمانی واکنش پرخوری در من ایجاد میشه که من قبلش احساس محدودیت به خودم دادم .
وقتی احساس آزادی و امنیت به خودم می دهم و از غذایی که میخورم به احساس آرامش و لذت و سپاسگزاری میرسم این عمل در جهت تناسب اندام منست چون مرا به احساس خوب رسانده ولی وقتی به خودم می گوین باید در عمل مراقب غذا خوردنت باشی این جمله در من احساس محدودیت ایجاد می کند و این احساس محدودیت توجه مرا به خوردن میبرد و دستور به خوردن در من بیشتر صادر میشود . احساس بد ولع به خوردن در من کار میکند و بعد هم که تمام شود و من تا سر حد مرگ خورده باشم تبدیل به احساس عذاب وجدان و رنج میشود . وای که خدا میداند همین احساسات رنج و عداب وجدان هم باز همان احساس بد هستند که واکنشهای بدن مرا دستخوش تغییر می کند . بدنم میخواهد از طرفی حال بد را از من دور کند و از طرفی هنوز هم من احساس محدودیت را به خودم میدهم که باید دست از این خوردنها بردارد و او باز هم واکنشش اینست که دستور به خوردن و ذخیره کردن این انرژی را میدهد تا آن را در خود حفظ کند . پس دستور به حفظ چربیها و اندوختن انرژی در من صادر میشود و کل سیستم من در جهت پر کردن این محدودیت شروع به فعالیت می کنند .
یعنی تنها و تنها یک باور با من چه می کند .
در حالیکه همین یک باور را که بردارم کل سیستم من در جهت لاغر شدن شروع به حرکت می کنند و من به راحتی تناسب اندام را تجربه میکنم .

من لاغر هستم .
من لاغر شدن را دوست دارم .
من آزادی را دوست دارم .
من رها کردن را دوست دارم
بدن من انرژی انباشته شده در چربیها را به راحتی آزاد می کند .
چون باور آزادی در من واکنش آزادی ایجاد خواهد کرد .
عمل من محدود نیست .
من هر چقدر بخواهم میخورم و این خوردن من مرا به تناسب اندام می رساند ‌.
خوردن من در جهت سلامتیست .
خوردن من در جهت لاغری منست .
من تفکر محدود خود را رها می کنم .
من تلاش میکنم تا اطلاعات ذهنم را تغییر دهم تا واکنشهای دلخواه و آرام را از خودم ببینم .
اگر واکنش پرخوری در من ایجاد میشود به علت باور اشتباهیست که من در ضمیرم پنهان کرده ام .
آن باور را پیدا میکنم و آگاهانه آن را تغییر میدهم تا واکنش بدن من دلخواه باشد و به من احساس خوب بدهد .
وقتی فرمول لاغر کننده در من جاری میشود واکنش فکر من به آن افکار و باورهای لاغر کننده ی دیگر است . واکنش بیام من به آن صحبتهای لاغر کننده است .
واکنش احساس من به آن عشق به لاغر شدن است .
واکنش رفتار من به آن عشق به رفتار لاغر کننده است . (رها کردن خود – آرام شدن در مواجهه با مواد غذایی – بی توجه شدن به خورد و خوراک – احساس لذت و سپاسگزاری و بعد آرام غذا خوردن . احساس سیری را دریافت کردن . دستور به نخوردن – اصلا یه حساب دو دوتا چهارتاست ما نباید از قسمت دوم وارد قسمت اول بشیم .
ما نباید خلاف جهت عمل کنیم . فکر که اصلاح بشه عمل اصلاح میشه . این قانونه . اصلا غیر ممکنه بتونیم با اصلاح عمل فکر رو درست کنیم .
چون این خلاف جهت شنا کردنه .
فعل ما زمانی به طور کامل اصلاح میشه که باور ما به طور کامل اصلاح شده باشه .
استاد این باور منه عمل صالح از ایمان و فکر صالح نشئت میگیره .
تمرکز روی درست کردن عمل مارو از تمرکز روی فکر خارج می کنه .
من بارها و بارها در مورد خودم این امتحان رو کردم .
برعکس نمیشه عمل کرد .
گرچه شاید شما با تمرکز روی عملتون به احساس بهتری می رسید و من با تمرکز روی فکرم به احساس بهتر می رسم و عمل صالح ازم سر میزنه .
به هرجهت اگر من گاهی اوقات شما رو خلاف جهت خودم میبینم اشکال کار درخود منه . ما همه آیینه های وجود هم هستیم . اگر من در گاهی از موارد شما رو اشتباه میبینم باوری در نهاد من وجود داره که نیاز به اصلاح داره وقتی اون باور رو درست میکنم کلام شمارو طور دیگه ای برداشت میکنم که به احساس بهتر می رسم .
به هرحال این متنتون احساسی عالی در من ایجاد کرد .
این متن خیلی طولانی بود ولی نیاز داشتم بنویسم . نمیدونم کسی میخونه یا نه ولی من برای خودم نوشتم و باید روی باور تایید دیگران کار کنم . من به تایید هیچ کسی نیازی ندارم اما وقتی میبینم جهت من با جهت جمع یکسان است با احساس آرامش بیشتری حرکت میکنم .
ول خودم باید خودم رو تایید کنم و بدانم تایید خودم بر تایید دیگران رجحان دارد . اما آموزش را دوست دارم . من از شما آموختن را دوست دارم و دوست دارم همچون دانش اموزان همواره از شما نمره ۲۰ دریافت کنم تا به احساس بهتر برسم . این هم فرمولی در ضنیر ناخوداگاه ماست که همواره دنبال نمره بوده ایم و نمره پاداشی بود برای آموخته های ما .
دیگه نمیدونم این باور درسته یا نه . ولی هرچی که هست به ما احساس لذت میرسونه . اگه به وابستگی و احساس بد داشتن به خودمون نرسه به نظرم بودنش خوبه .

سلام . 

وای که من چقدر با خوندن این فایلهای رایگان حال میکنم . 

چقدر محتوای تموزشی داره . 

به خدا با وجود این همه مطلب اصلا نیازی به خرید دوره نیست . 

این فایلهای عالی رایگان به نظر من خیلی راحت می تونند استاد رو باز نشسته کنند . چون کل مطالب رو در بر دارند  و خوندن هر متن و گوش دادن به هر فایل واقعا میتونه به راحتی مقدار زیادی از وزن بدن رو کاهش بده . 

خب من میام مراحل خوردن رو در خودم بررسی می کنم 

1- منبع ایجاد دستور خوردن. (متافیزیکی)

2- عمل خوردن مواد غذایی. (فیزیکی)

3- تجربه ای که از خوردن به دست می آید. (متافیزیکی)

۱- خب  مغز  من اولین بار که دستور به خوردن رو صادر کرد تنها و تنها علت خوردن رفع نیاز بدن بود . وقتی من برای اولین بار برای رفع نیاز جسمم شروع به گریه کردم و مادرم از شیر خود در دهان من ریخت اولین فرمول خوردن شکل گرفت . 

پس منبع ایجاد دستور اولین بار توسط مغز من و کاملا ناخوداگاه و توسط غریزه ای که خداوند در نهاد من قرار داده  بود انجام شد . 

پس اولین دستور از جانب خدای وجود من و توسط خداوند صادر شد و علت  این صدور فرمان  تنها و تنها برطرف کردن نیاز جسم بود . 

یعنی  ما مورد ۲ رو انجام دادیم وتجربه ای که از خوردن اولیه در ما شکل گرفت لذت برطرف شدن نیاز بدن و نخواستن بود . 

یعنی من اونقدری خوردم که دیگه نخواستم دیگه نیازم رفع شده بود و دیگه فرمانی صادر نشد و من رویم را برمیگرداندم یا خوابم میبرد . 

پس سومین مرحله در من که همان کسب تجربه بود کسب تجربه ی  نخواستن بود . 

من بی نیاز شده بودم .  من با خوردن مواد غذایی بی نیاز شده بودم از خواستن و احساس خلاء . 

من پر شدم و دیگر نمیخواستم . 

تجربه ی لذتبخش نخواستن در من تا زمانیکه غذا در معده ام بود با من بود وقتی کم کم غذا از معده ام خارج میشد و وارد روده ها میشد و بعد مدفوع انجام میشد دوباره میل شیرین خواستن در من پدید می آمد . 

من مبخواهم بخورم . اما یک سوال ؟ چرا از همان اول وقتی که چیزی را میخواستم با گریه اعلام می کردم چرا با خنده اعلام نمیکردم . خب الگوهای اولیه در ما کاملا ناخوداگاه و توسط قدرت خداوند است . چرا باید موقع نیاز به مصرف مواد غذایی گریه میکردم . 

علت آن حس نیاز بود . 

ما ذاتا خداوند هستیم و خداوند بی نیاز است . 

گرسنگی احساس نیاز است و این احساس نیاز در ما احساس رنج میکرد و باعث میشد ما از خدای وجود خود احساس دوری کنیم چون ما نیازمند میشدیم در حالیکه ذاتی که تا آن زمان بی پرده با او بودیم بی نیاز بود . 

این حس نیاز باعث میشد خلاء دور بودن از ارباب الهی ایجاد شود و کم کم این خلاء یعنی همان ایجاد شدن  ظرفیت برای دریافت آگاهی بیشتر . 

خلاء یعنی جای خالی . یعنی ذهن . یعنی  ایجاد شدن فضای خالی . 

ما با هر بار گریه فضای خالی  بزرگتر را ایجاد می کردیم و کم کم ذهنمان شکل می گرفت و بزرگتر میشد . 

ظرفیت ما همان ذهن ماست . 

ما با تجربه ی نیازمند بودن و رنج کشیدن در خود حس نیاز و ظرفیت ایجاد می کردیم چون کودک در آغاز آفرینش هیچ ذهنی ندارد یعنی هیچ ظرفیتی ندارد . و ما میدانیم برای دریافت نعمات الهی باید ظرف آن را آماده کنیم و ظرف همان جای خالیست . اولین جای خالی در ما همان احساس گرسنگی بود که ما با گریه اعلام میکردیم و بعد با خوردن احساس نیاز تبدیل به احساس بی نیازی و رسیدن به ذات الهی میشد و ما حالمان خوب میشد و دیگر گریه نمیکردیم . 

پس  اولین تجربه ی ما از خوردن رسیدن به بی نیازی ذات الهی خودمان بود . 

پس مراحل سه گانه خوردن اولیه اینگونه میشود . 

۱- منبع دستور : خدا  توسط ایجاد حس نیاز 

۲- عمل : خوردن 

۳- تجربه : نزدیکی به خدا برطرف شدن نیاز بچه و رسیدن به بی نیازی . و احساس خدا بودن . 

پس ما با خوردن به خدا میرسیدیم واین اولین تجربه ی ما برای خوردن بود . 

اما با تشکیل ذهن  توسط خلاء های درونب کم کم وود یک نوزاد پذیرفت که زندگی را تجربه کند . 

پس تجربه ی دوم  از این مسیر زیبا علاقه به کسب تجربه زندگی  زیبا بود .