ارتباط افکار با عملکرد (آزمون چالش)

سال گذشته که این فایل رو شنیدم منم مثل دوستان نظرم این بود که خاطرات خوشی که همراه با خارک در ذهن استاد حک شده دلیل علاقه‌ی شدیدشونه و کانال‌های بینایی لامسه و چشایی استاد رو تحریک کردن، البته ایشون به گفته‌ی خودشون تونستن خیلی بهتر از قبل عمل کنن. به نظرم رسیده بود که میتونستن کمتر بخرن و به اندازه‌ی نیازشون مصرف کنن و بقیه رو هم دور بریزن.
اکنون هم مثل پارسال معتقدم صحبت کردن راجع به اون محصول اصلا لزومی نداشته چون موجب تحریک بیشتر شده.
با دانسته های امروزم نگاهم به این موضوع با گذشته یکم متفاوته یا بهتر بگم نگرش قبلیمو کامل‌تر می‌کنه.
اکنون یک فرد ذاتا متناسب رو مجسم می‌کنم و فکر می‌کنم رفتار اون چی میتونست باشه؟ به نظرم حتی افراد متناسب هم میتونن نسبت به یه ماده‌ی غذایی علاقه‌ی خاص داشته باشن. اون شخص فرضی اگه با ماده‌ی غذایی مورد علاقش مواجه بشه مخصوصا اگه از نوعی باشه که همیشه پیدا نمیشه و حتی اگه قصدی برای اون خرید نداشته باشه باز هم به احتمال زیاد مقداری می‌خره پس خرید خارک نمیتونسته صرفا عملکردی بر اساس فرمول‌های چاقی باشه. حتی بچه‌ها که فرمول‌های ذهنی‌شون دست‌نخورده هست بعضی خوراکی‌ها رو بیشتر دوست دارن و اگه باهاشون مواجه بشن و گرسنه باشن راحت ازش می‌خورن و اصلا به چاق کننده بودن یا نبودنش فکر نمی‌کنن.
شخص فرضی ما هم که ذاتا متناسبه چه موقع خرید چه موقع خوردن درگیر فکر چاق‌کنندگی خوراکی نیست. اون فقط به میلش توجه می‌کنه. ممکنه اون خوراکی رو جای وعده‌ی اصلی مصرف کنه یا به عنوان دسر (که در این صورت حتما مقدار مصرفی کمتره چون قبلش غذا خورده)
اون شخص متناسب چه کم بخوره چه زیاد اون خوراکی چاقش نخواهد کرد چون نسبت به تناسب اندامش اطمینان داره. مطمئنا اگه سیر باشه مصرف اون خوراکی رو موکول میکنه به زمانی که میل داشته باشه و صرف وجود خوراکی مورد علاقش توجیحی برای خوردنش نخواهد بود. مسلما بیش از نیازش مصرف نمیکنه و به محض دریافت پیام کافی بودن خوردن رو متوقف می‌کنه. اون خوراکی تو یخچال هر قدر هم بمونه فکرش دائم درگیر خوردن یا نخوردن نخواهد بود. کلا بجز لحظه‌ی خوردن وجود اون خوراکی رو فراموش میکنه و وقتی دوباره میل به خوردن چیزی داشت ممکنه یاد اون خوراکی بیفته و دوباره مصرف کنه یا ممکنه کلا یادش نیفته و خوراکیه بمونه تو یخچال خراب شه.
حالا بسته به اینکه استاد در حین مواجه شدن با خارک تا چه حد ترس از اون ماده‌ی غذایی داشتن و چقدر به نظرشون چاق کننده اومده خودشون میتونن تشخیص بدن که هنوز چه میزان از فرمول‌های چاق کننده باقیه.
میزان خریدشون مشخص می‌کنه چقدر حرص و ولع داشتن.
به میزانی که در طول اون چند روز فکرشون درگیر خوردن و نخوردن خارک بوده میتونن متوجه بشن که تا چه حد به شکل ناخوداگاه از فرمول‌های جدیدشون استفاده کردن.
در کل به نظرم اگه استاد در مواجهه با خارک به جای مقاومت که ایجاد ولع می‌کنه راحت ازش خرید می‌کردن و اونو جزو برنامه‌ی غذاییشون میذاشتن دیگه همش چشمشون دنبال خارک تو یخچال نمیموند. اون میوه نعمتیه که این جهان به ما عطا کرده تا ازش برخوردار بشیم پس مثل هر ماده‌ی غذایی دیگه نه باید ازش ترسید نه ازش دوری کرد.
حالا اگه علاقه‌ی استاد به ریواس یا زالزالک بود که اونم مدت کوتاهی تو بازار یافت میشه ایا اینقدر نسبت به خرید یا مصرفش دچار کشمکش میشدن یا راحت تو برنامه‌ی غذاییشون اونو میگنجوندن؟
به نظر من جواب این سوال اخر میتونه صحیح‌ترین واکنش یک ذهن متناسب در برخورد با خارک هم باشه.