گنج پنهان (قسمت پنجم)

سلام فروغ عزیز ، وقت بخیر

ممنون از دیدگاه خوبت   .. ممنون  از اطلاعاتی که از وضعیت جسمانی  استاد و خانواده  عزیزشون  دادید  و کلی  برامون انگیزه اس . این  مسیر ، درست ترین  و بهترین  راهه  لاغر شدنه  …  کمی طول می کشه  اما نتیجه عالی و شگفت انگیزه …

سلام  طاهره خانوم  فروغی ،

تبریک به شما برای موفقیتی که تا به حال کسب کردی و  در حال افزایشه …

دیدگاه  خوب شمارو خوندم  و تایید کردم …

ما  اگر بخواهیم حدااقل به نتایج اولیه هم برسیم  باید پامونو  جای پای استاد بگذاریم ..در اینصورت موفقیت حتمیست ..

من هیچ شکی در اینکه تمریناتمو طبق توصیه استاد  درست انجام دادم ندارم .می دونم که در مسیر هستم و از این جاده منحرف نشدم  چرا که توجهم به نشانه هاست …مثل توجه به  علائم راهنمایی  و رانندگی که وقتی در مسیر درست باشیم  علائم  جاده  نشون می ده مقصد نزدیکه و نباید نگران بود باید از مسیر لذت برد و صبوری  پیشه کرد  …

از نشانه هایی که در این مسیر باهاش مواجه شدم و به من انگیزه  داده که ادامه بدم  و خوشحال باشم  سبک تر شدن جسمم هست  اینکه  همینطور که در خیابان  راه میرم  با خودم افکار لاغر کننده  مرور می کنم به خودم میگم  ببین تو داری لاغر میشیا  دیدی  خانم همسایه  چند روز پیش  توی خیابون  دیدت بهت گفت  خانومه حاجاقا  چکار کردی لاغر شدی  پیاده روی  میری   ؟  گفتم  جان من راستشو  بگو  الکی میگی می خوای خوشحالم کنی یاواقعی میگی ؟ گفت نه به خدا خیلی خوب لاغر شدی  .. با خوشحالی گفتی  نه والا من پیاده روی نمی رم ، ورزش خاصی نمی کنم  رژیم ندارم  …  با تعجب پرسید   تو رو خدا ؟؟ پس چکار می کنی ؟  گفتم  هیچی  فقط  بین صبحانه تا ناهار ۴ ساعت فاصله  میندازم  چیزی  نمی خورم مگر اینکه  همسرم  به اصرار  چیزی  تعارف کنه یه چیزایی می خورم  که دست از سرم برداره …عصرونه  ۴ ساعت بعد ناهار یه چیز مختصر می خورم که از فشار ذهنی رها بشم …۴ ساعت بعد از عصرانه  شام به اندازه نیازم می خورم  و هر شب  سیر به رخت خواب برای استراحت میرم  …اصلا گشنگی نمی کشم      اگر بستنی یا تنقلات هوس کرده باشم می ذارم موقع عصر به اندازه ای که بهانه ارو از ذهنم بگیرم در سایز کوچیک  می خورم … میوه هم سعی می کنم فقط  طرف عصر بخاطر نیاز بدنم به ویتامین و املاح  یه مقدارکه  راضی باشم  مصرف می کنم …  همین  ….

گفت  آفرین  چه روش جالب و درستی …

با خودم نشانه دیگه ای رو مرور می کنم  میگم  ببین باز یه  اتفاق خوشحال کننده که برات پیام  جالبی داره  همین دیشب و امروز اتفاق افتاد .مگر نه اینکه  دیشب خونه پسرت با مامانت  مهمان بودی  و اونا ترازوی دقیقی  گوشه پذیراییشون هست مادرت رفت روی ترازو  و ۶۸ کیلو بود بهت گفت  تو هم بیا وزن کن خودتو   ، قبول نکردی  خندیدی گفتی ترازو یه مین انفجاریه و بعد یه توضیح مختصر دادی …و اونا با خنده و تعجب نگاهت کردن  اما امروز ظهر که‌منزل خودت بودی  و همسرت به مادر گفت  حاج خانوم  هیچ خودتو  وزن کردی ببینی  چقدری ؟ مامانت  حرف غیر منتظره ای گفت که  جدن انتظارشو نداشتی  گفت  حاجاقا من  دیشب خودمو  وزن کردم  ۶۸ کیلو  بودم  خانومتم وزن کرد رفت روی ترازو   ۷۰ کیلو  بود …  تو جا خوردی   چون مادر  غیر از واقعیت رو با خوشحالی  به همسرت گفت …

اما  کمی فکر کردی  و نخواستی  مادرتو جلو همسرت  خجالت بدی و حرفشو تکذیب کنی   فقط با خوشحالی گفتی  آره   من  هفتادکیلو ام…. در دل به خودت گفتی  مادر واقعیت رو نگفت   چون تو دیشب روی ترازو نرفتی  اما امروز هم   چیزی نگفتی  اما این اتفاق  یک‌پیام برات داره  اونم اینکه  مادرت  تو رو  از شدت  لاغری ذهنت  در وزن ۷۰ کیلو داره می بینه تویی که با ۸۴ کیلو  وزن  وارد دوره ها شدی …  چون  وقتی همسرت گفت  نه بابا  این ۷۰ کیلو نیست  بیشتره  ولی مادرت گفت به خدا   خانومت  خیلی لاغر شده  قشنگ هفتادتا بیشتر نیست فقط دو کیلو از من سنگینتره … 

 استاد این حرفا از مادرم برام به شدت  اسباب شگفتی  شد  . به خودم گفتم وای خدای من  این چه حرفای عجیبی بود که مادر گفت ….  آخه  بعد از اینکه تنها شدیم اصلا خلاف حرفایی که به همسرم گفت  دیگه‌چیزی نگفت   مثلا  نگفت  بابا تو چاقتر از اینی هستی که به حاجاقا  گفتم  …اینارو نگفت  …انگار اصلا حرفاش  یادش رفته ….

خلاصه  استاد عزیز و خانم فروغی  ببخشید  سرتونو  درد آوردم   ولی جدیدن دارم از اطرافم  بازخوردای  لاغریمو  می گیرم و بی نهایت  خوشحال و سپاسگزارم  و باز هم به نشانه ها توجه می کنم ..

یک‌نشانه دیگه که مثل  یه  تابلوی راهنمایی رانندگی  درست بودن مسیرم رو گوشزد می کنه   بگم و  عرضم تمام .

پیراهنی که دیشب خونه  پسرم پوشیدم قالب تن و برش دار بود و به تنم تقریبا آزاد ایستاده بود  به خودم گفتم  آره اینو اگه  درزای زاپاسشو  باز نکرده بودم توی تن بهم فشار می آورد  … آخر شب  عوضش کردم و لباس  راحتتر و نرمتری تنم کردم و خوابیدم امروز  صبح  همون  لباس قالب تن رو  برداشتم  تا کنم بذارم داخل کیفم چون قصد داشتیم که با مادر بعد صبحانه  برگردیم  خونه خودم  …یکدفعه  چشمم افتاد به  درزای زاپاس لباس  و دیدم  هنوز سر جای قبلیشونن  و من هنوز اونارو باز نکردم اما لباسم  به تنم آزاد می ایسته …نمی دونید چقدر خوشحال شدم  گفتم واقعا عجیبه که فکر می کردم چون درزاش بازشده توی تنم  آزادتر و گشادتره نگو واقعیت نداره  بلکه اون‌چیزیکه  واقعیته اینه که  من  سرانجام  در سراشیبی  لاغر شدن قرار گرفتم …سربالایی  چاقی  تموم شده  و روند لاغری من هم بالاخره  شروع  شده  و دیگه نه تنها چاقتر نمیشم  بلکه روزبروز  دارم لاغرتر میشم… از این به بعد هر کی بپرسه چند کیلویی   از زبان مادرم میگم  هفتاد کیلو  نمی گم  نمی دونم  …. بعدم میگم  قراره بشم  ۶۵  کیلو  هنوز خوبه خوب لاغر نشدم ….    موقع خوردن  به  ساعت  نگاه نمی کنم به احساسم توجه می کنم  که آیا  مغزم آلارم گرسنگی واقعی داره میده  یا پای مسایل محیطی  یا مرور افکاره ؟  ببینم واقعیه یعنی شکمم داره غور غور می کنه غذا می خورم  .چقدر ؟ وقتی حس سیری بیاد و راضی باشم  .چه چیزی  ؟   .هر چیز قابل خوردن  هیچ کاری با کالری  اون خوراکی ندارم  دیگه همه می دونیم  غذایی که سیرمون  کنه  با  چیزای دیگه  مثل شیرینی جات  فرق داره  و چیزی باید بخوریم که ارزش غذایی داشته باشه  …و هیچوقت شیرینی و بستنی و تنقلات جای غذارو نمی گیرن    … چیزایی که گاهی هوس می کنم می ذارم عصر به مقدار  رضایت  می خورم .. که معمولا  میزان رضایتم چیز زیادی  نیست .حواسم هست  که زیاده روی نکنم 

استاد گرامی و دوست عزیز  شمارو به خدا می سپارم   خواستم شادی  و احساس خوبم  رو  با شما  به اشتراک بگذارم ..