در چاقی بسی لاغری است!

به نام خداوند بخشاینده مهربان 

در ناامیدی بسی امید است  پایان شب سیه سپید است.

بله دقیقا درست است ناامیدی یعنی رفاقت با شیطان رفاقت با شیطان یعنی نابودی،ممکن هست از چیزی که مطابق نظرمان نباشد خیلی نگران باشیم ممکن ناراحت بشویم ولی نا امیدی یعنی شکست و شکست هم یعنی نابودی.

درسته که برای خیلی از افراد چاقی درد نداشته باشه درسته که  رنج نداشته باشه درسته که افراد چاق با شرایط خودشون هماهنگ و ابدیت می شوند وبراشون این موضوع ی جوری عادی میشه ولی من واقعا چنین فکری نمی کنم چون احتمالا اونها این شرایطشون تحمل می کنند در واقع به اجبار تحمل می کنند 

یا اینکه ب روی خودشون نمی‌آورند همیشه هم همین موضوع تو فکر من بود که آیا این همه افراد چاق چطور راحت کارهاشون انجام می دهند ایا هیچ دردو سنگینی حس نمی کنند وازینکه من حتی نتونستم مثل افراد چاق هم زندگی کنم این موضوع شدیدا من را آزار می داد،نمیدونم والا شاید که برای آنها هیچ دردی در چاقی وجود نداشته اگر دردی نداشتن که نمیدونم چه بگم خوشا به سعادتشان که درد چاقی رو حس نکردند یا اینکه بگم فقط فشار روحی اون رو حس کردند.

ولی من خودم متاسفانه از وقتی خودم شناختم تا ب الان هم دردجسمی شدید هم فشار روحی برمن بود در واقع من هیچ وقت هیچ وقت چاقی بی دردی را تجربه نکردم.درسته که راه می رفتم مدرسه می رفتم ولی بار شدید اضافی همیشه بر تنم بود ومن تا دوران راهنمایی فقط تونستم ی خورده راحتر بوده باشم پیاده می رفتم مدرسه ولی در اواخر دوره زاهنمای ودر دوره دبیرستان دیگه اوج زجر کشیدن بوده وای خدا وقتی می رفتم مدرسه موقع برگشتن خدا خدا می کردم ی آشنای باشه من با ماشین سوار کنه برسونه خونه.

وقتی زنگ خونه زده می شد من غصه هام شروع می شد نه کسی بود من همراهی من تا می رفتم دست وروم بشورم تا دم در مدرسه بروم همه بچه ها می رفتند ومن تنهای تنها باید می‌آمدم خونه وخیلی برام ناراحت کننده بود من با شرایط خیلی سختی دیپلم گرفتم خیلی سخت.

مسیر من حدود نیم ساعت تا چهل دقیقه پیاده روی بود که آهسته آهسته می رفتم‌.وسط راه هم اول دور بر نگاه می کردم اگه کسی نباشه که خجالت بکشم اگه کسی نبود وایستم استراحت کنم بعد ادامه بدهم‌.

پس من تا الاان درد چاقی رو داشتم که از وقتی خودم شناختم دنبال درمان چاقی خودم تا الان بودم و هم با این نظر استاد هم موافقم که فرمودند:که افراد چاق حالا همون های که دردش رو حس نمی کنند ولی تحمل اینکه یک بار کوچک اضافه همراه خودشون ببرند رو ندارند وای دقیقا دقیقادرست است.

من خودم حالا نه اینکه اینور اون‌ ور کردن برام راحته وای اگه بخوام یک وسیله نسبتا سنگین بلند کنم مثلا یک سینی با وسیله یا یک قابلمه رو ب سختی میتونم جابجا کنم یا اگر کیفم مقداری سنگین باشه اگه دستم نباشه راحت ترم ولی اگه دستم باشه خیلی برام عذاب اوره ودقیقا اینجا متوجه میشم که چه بار سنگینی رو دارم حمل می کنم وخیلی اعصابم ناراحت میشه.

ولی همان طور که خداوند فرموده انسان ناامید جزو کافران محسوب می شود.از یک بزرگی شنیده بودم که گفته بود:اگر کسی بیمار شود راهی برای درمانش پیدا می شود اگر کسی تنگدست شود ممکن است شخصی مشکلش را حل کند.اگر شخصی لباس نداشته باشد ب طریقی یرای او لباس پیدا می شود اگر شخصی غذا نداشته باشد برای اوهم راهی برای سیر شدنش ب وجود می آید.ولی امان از شخص ناامید،چون برای شخص نا امید هیچ راهی پیدا نمی شود.

خوب در جواب اون دوست عزیز که استاد در موردشون گفتن،من اول بهشون تبریک میگم چون اینقدر باورهای چاقی در ایشون رشد نکرده ونمیدونم حالاچطور بگم حالا از نظر خودم در عرض چهار سال با اینکه پرخوری می کردند با اینکه از خوشون راضی نبودن ولی بازهم خیلی وزنشون بالا نرفته وب نظرم این جای خیلی خیلی خوشحالی داره پس اینجا بنا‌به نظر استاد اون فشار روحی هست که اذیت می کنه وگرنه اگه من بودم باور کنید راحت بالای بیست کیلو شاید اضافه‌ می کردم بدون اینکه خودم بخوام،

شاید شما تعجب کنید ازین حرف ولی نمیدونم واقعا‌ به چه دلیل این موضوع پیش میاد شاید اینکه باور چاقی در من خیلی خیلی شدیدتر از بقیه است ک این طور میشه یا ب دلیل اون خاطرات ذهنی که در من مونده یا اون مواردی که تجربه کردم این مسائل رو پیش میاره.

ولی من اصلا دوست ندارم این طور باشه دوست دارم هرچه زودتر این باور چاقیه ب طور کامل از ذهن وجودم کنده بشه وباز هم ب حرفهای آرام بخش استاد گوش می کنم که بیان کردند،

اگه ناراحت هستی ادامه بده اگه چن ماه گذشت حتی هیچ نتیجه نگرفتی ادامه بده اگه عصبانی هستی ادامه بده حتی مدتی از عمل خودت راضی هستی ولی بازم نارحتی نگرانی ادامه بده اگه استرس داری ادامه بده اگه هیچی نشده ادامه بده اگه ی ذره لاغر شدی ادامه بده ا‌ر گریه می کنی ادامه بده اگه حتی چاق شدی بازم ادامه بده اگر دردهای چاقی امانت بریده ادامه بده اگر سرزنشهاو طعنه های دیگران ازارات میده ادامه بده.

امروز ک داشتم مطلب می نوشتم خواهرم ازم چیزی پرسید گفتم حواسم پرت نکن دارم مطلب می نویسم خوب خیلی هم مدال گرفتم خواهرم گفت:ا مگه ول نکردی گفتم نه برای چی؟گفت پس کی لاغر میشی؟تو که هنوز لاغر نشدی!پس کی می خواستی لاغر بشی؟نخواستم زیاد باهاش بحث کنم‌ فقط گفتم اگه بگذارین آرامش داشته باشم لاغر میشم لاغر میشم مدام نگو این کار کن اون کار کن چرا این غذارو نصفه خوردی چرا اون خوردی چرا نخوردی؟

منظورم این بودکه باید آرامش داشته باشم لاغر شم دیگه چیزی نگفت سریع بحث رو عوض کرد ومن هم با خوشحالی ب نوشتن ادامه دادم.

من ازینکه استاد دلداری میدن که اگر در هر شرایط که باشیم  ادامه بدهیم موفق می شویم من خیلی دلگرم می شوم.پس ب امید روزهای روشن ادامه می‌دهم.

ای پرودگار عشقم کمکم کن ب نتیجه مطلوبم برسم.