زندگی با طعم خدا (جلسه نهم)

زندگی با طعم خدا (جلسه نهم):

سلام به همه هم مسیرانم

این یکی از آن فایلهایی بود که نمیتوان گفت فقط یک فایل بود، بلکه یکی از درس‌هایی شیرین زندگی بود. شاید بعضی از ما الان درشرایط خیلی سخت روحی به سر میبریم، چون ما ها همه در یک وطن به دنیا آمده ایم؛ اما دوست دارم در اینجا از روایت زندگی خودم برای شما عزیزان دررابطه با مطالب این فایل بگویم که اثباتی در جهت قاتونهای خداوند یکتا می‌باشد:

از زمانیکه ۳ تا ۴ ساله بودم و یادم میاید، ما همیشه صاحب خانه بوده ایم و پدر و مادرم هیچ وقت مستاجر نبوده اند و پدرم تنها با درآمدخودش و بدون کمک هیچ فرد دیگری، با قناعت کردن و مادرم با خرج نکردن و صرفه جویی کردن کمک پدرم میکرده است تا اینکه آنها یک خانه را با وجود ۴ فرزند میخرند. از همان اوان کودکی یادم میاید که در محیط خانه و محله و جوی که من در آن زندگی میکردم، صرفه جویی کردن و مصرف خیلی کم برای استفاده از کاغذ، قلم، نیروی برق و بخصوص آب؛ جز خصوصیات افراد بافهم و شعور به حساب میامد. هر چه قبضهای برق و آب کمتر میامد، آن خانواده در محیط و محله ما، شیک تر و با کلاس تر محسوب میشد. بعدها که به جای نفت از گاز استفاده کردیم و حتی در ۱۳ سالگی من، ما صاحب تلفن خانه شدیم؛ قبض ها به ۴ قبض آب، برق، گاز و تلفن تبدیل شد. شاید این خاطرات من خاطرات مشترک خیلی از شما دوستان عزیزم باشد که با آنها بزرگ شده اید. یادمه مادرم همیشه شیر آب را کم باز می‌کرد و به من میگفت: « خدا خوشش نمیاید و او‌از آدم‌های کم مصرف خوشش میاید. صرفه جویی نشان دهنده ایمان ماست. »

من عاشق مدرسه بودم و خوب یادمه که عکس یک سیب درختی نصفه گاز زده توی کتاب درسی ما بود. درس ما راجع به صرفه جویی کردن بود و اینکه آن فرد میبایست طبق درس کتاب درسی من، تمام آن سیب درختی را میخورد نه نصف آن را. خیلی خو ب یادمه از آن به بعد، من همه سیب درختی را میخوردم و تنها هسته های ان و چوب بالای سرش را نمیخوردم. حدود ۲۰ سالی یادمه که همیشه پدرم هرموقع میخواست، قبضی را پرداخت کند، کلی غر میزد و مادرم را دعوا می‌کرد که : « چقدر قبض مبلغش زیاد است، تو و بچه های من رادر نظر نمیگیرید، من یک نفر صبح تا شب کار میکنم و بعد باید این  همه پول قبض بدهم. » بعد تا چند روز ماها را هم دعوا می‌کرد . مثلا اگر میدید ما با تلفن حرف میزنیم، داد میزد که :« چه خبر است قطعش کن. » در صورتیکه اصلا مطمین نبود که شاید فرد مقابل به ما تلفن زده باشد. شاید این خاطرات کمی خنده دار باشد،  ولی من وقتی با همسرم ازدواج کردم؛ همیشه وقتی میخواستم قبض پرداخت کنم احساس گناه میکردم، از بس که پدرم ما را برای استفاده از نیروی برق، اب و تلفن و گاز دعوا کرده بود و مادرم هم حمایتش کرده بود.الان که سالهاست من ساکن امریکا هستم، همسرم مسیولیت پرداخت قبضها را خودش پذیرفته و من دیگر هیچ قبضی را نمیبینم تابخواهم نگران پرداخت آن باشم و احساس گناه پر مصرفی در من ایجاد شود. واقعا بعضی موقعها رفتار نااگاهانه پدر و مادرها، تا سالها ما را درگیر میکند، مثل افراد چاق که تا مدتها درگیر فرمولهای چاقی می‌شوند، حتی اگر لاغر شوند بعد تا مدتها بایست، با ان محرکهای عصبی خوردن، کنار بیایند.

خوب یادمه که پدرم، من و خواهرم را که فقط یکسال از من کوچکتر بود، را برمیداشت و بعد از سوار و پیاده شدن از ۳ اتوبوس شهری مختلف و ۴۰ دقیقه پیاده روی در شب، بعد از اینکه ساعت ۷ شب میامد خانه، ما را به یک فروشگاه لوازم التحریر میبرد که در یک زیرزمین بود و برای ما فقط برای یکسال، چند تا دفتر ۴۰ برگ میخرید. میگفت : « تا سال بعد با اینها سر کنید. » یادمه اصلا برامون تراش و پاکن نمیخرید. به ما میگفت :« اینها مال پولدارهاست. » بعد من میرفتم به پدرم میگفتم : « مدادم، نوکش شکست. » پدرم با سر کارد اشپزخانه، نوک مدادم را تیز می‌کرد. من در مدرسه پیش دوستانم، خیلی  خجالت میکشید چون  هرفردی که به مداد من نگاه می‌کرد، کاملامشخص بود و میتوانست تشخیص بدهد که من  تراش نداشته آم. یادمه  یکبار اینقدر خواهرم گریه کرد تا پدرم برایش پاکن خرید.

خوب یادمه که برای اولین بار که بعد از ۹ سال آمدم ایران، رفتم خانه خواهرم. داشتم در اشپزخانه کمک میکردم و ظرفها را میشستم که خواهرم به من گفت :« صبر کن! » او یک ظرف بزرگ به من  داد که زیر ظرفها یی که آب می کشیدم،  بگذارم تا آبی که از شستن ظرفهامیاید ، در آن ظرف پر شود. من خیلی تعجب کردم چون ۹ سالی بود که ایران ساکن نبودم. ازش پرسیدم :« این آب را برای چی  میخواهی؟ » گفت که در ایران کمبود آب است و این اب را میخواهد که به گلدانهای خانه اب بدهد. من خیلی متعجب شدم، ولی خواهردیگرم هم، او را تایید کرد که : « ایران دچار کمبود آب است و چون تو از امریکا امدی، این کمبودها را درک نمیکنی؟ »

وقتی وارد امریکا شدم، برای استخدام کار و یا رفتن به دانشگاه، میبایست مدارکی را تحویل اداره های مختلفی میدادم. آنها خودشون مدارک را کپی می‌کردند و حتی اگر مدارکی را من امضا می‌کردند،  کپی آن را به من میدادند. خوب یادمه که ازشون میپرسیدم:« آیا من باید پول پرداخت کنم؟ » آنها میخندیدند که :« پول برای چی بدهی؟ »من همچنان احساس گناه میداشتم،  مگر میشه نبایست پول برای کپی کاغذ داد. بعد از مدتی فهمیدم،  اینجا در امریکا فراوانی کاغذ است. بعد برایم سوال پیش آمد که خداوند که عادل است، نمیاید پیش بندگان ایرانی و امریکایی فرق بگذارد،  پس چرا ورق و کاغذ اینجا بهایی ندارد، ولی در ایران پدر و مادر من به بهای توهین و دعوا،  بهای ورق و کاغذ را از من  میگر فتند. سالها گذشت و من همیشه این سوال عدالت خداوند را توی ذهنم داشتم، هیچ قصد توهینی به خداوند یکتا نداشتم، ولی نمیتوانستم این تضاد رفتار را درک و هضم کنم. بعد ها فهمیدم، این فقط فرمول ذهنی خانواده من، محیط وجوی که من  در ان زندگی می‌کردم بوده است، در صورتیکه خداوند عادل برای همه و همیشه و تا ابد؛ فراوانی نعمت گذاشته،  ورق وکاغذ که چیزی برای خداوند بخشنده و فضال نیست. یادمه برای کارهای مهاجرتمون در امریکا میبایست به اداره های متخلفی سرمیزدم. هر جا میرفتیم، به ما خودکار تبلیغ خودشون را برای تبلیغ هدیه میدادند. یادمه تا یکسال من شاید بیشتر از همه عمرم که در خانه پدری ام ساکن  بودم،  خودکار داشتم.آلان همچنان خانه من از خودکار، مداد، پاکن و لوازم التحریر غنی است؛ چون من جو و محیط ام روی غنی بودن تنظیم شده است، نه کمبود و صرفه جویی بیش از حد.

خیلی تعجب کردم که چطور خداوند که عادل است، این همه به آمریکایی‌ها دفتر، برگه، خودکار  و نعمتهای دیگر داده است که آنها به مامیبخشند؛  ولی توی کل خونه پدری من، یکی یا شاید گاهی دو تا خودکار وجود داشت. پسرم اینجا مدرسه رفت و ما هیچ لوازم التحریری برایش نخریدیم. همه چیز را خودشون برایش فراهم می‌کردند. من کالج رفتم و باز همه چیز در  کالج فراهم بود. گاهی یک چیزهایی راباید تهیه میکردیم ولی خوب در مقایسه با خانه پدری ام خیلی جزیی و ناچیز بود. دیگر داشتم دیوانه میشدم، چطور است که  خداوندعادل بین مدارس ما و کالج و دانشگاه‌های  امریکایی و ایرانی فرق گذاشته است. آن موقعها با مطالب و آگاهی‌های ذهنی اصلا آشنا  نبودم، ولی همیشه سوال راجع به عدالت خدا بین دو کشور برایم در ذهنم مطرح میشد. تا بعد ها فهمیدیم، نعمتهای  خدا زیاد است و بینهایت است. اصلا نیازی به صرفه جویی و کم مصرفی و یا اصلا مصرف نکردن نیست؛ بلکه این ذهن ما و جو حاکم محیط زندگی من بوده است که پدر و مادرم حاضر نبودند، به خاطر این کم مصرفی، به ایمان بیشتر به خداوند اشاره کنند و به راحتی در نوجوانی وجوانی من و خواهران دیگرم،  سر ما فریاد بزنند و خاطرات تلخی را برای من به جا بگذارند و حسابی من را از خودشون دور کنند و حتی به من بی محبتی و بی مهری زیاد به خاطر کمبود نعمتها و آیمان به خداوند، در مابه وجود بیاورند.

من خیلی در دوران کودکی، نوجوانی و جوانی اذیت شدم،  ولی آلان بسیار خوشحالم چون؛ هر چه پدر و مادر من بذر صحیحی در ذهن من و خواهرانم، نکاشتند، ولی  من برای پسرم « بذر عشق و محبت و دوستی و فراوانی نعمت و عشق به خدا بدون ترس» کاشتم. الان باافتخار به همه پسرم را نشان میدهم و همه دوستان پسرم بارها به پسرم گفته اند :« خوش به حالت، چقدر مامان خوبی داری. » الان هرروز از پسرم برای اینکه خوب درکش میکنم تکست میگیرم. حتی پسرم چند روز پیش برایم نوشته بود :« مامان چقدر خوشحال میشوم که مرتب در حال تمرین هستی، چون هرروز رفتارت با دیروز در حال بهتر شدن است و فرق  میکند. خوشحالم که تو؛ مامان منی. » این بزرگ‌ترین هدیه من  است به استاد و به ‌خودم، چون نشان دهنده این است که هم فایلها کار میکنند و هم اینکه من شاگرد خوب و مسیولی هستم در تمرین کردن ان فایلها. واقعا نمی‌دونم که اگر من ساکن این سایت نبودم،  چی میشد ولی راه خدا این است. اگر دنبال راه خدابگردی،  او تو را هدایت میکند و خودش دستت را می‌گیرد  و تو را در مسیر سایت تناسب فکری قرار می‌دهد،  پس فقط از خدا بخواه وطعم زیبا و شیرین زندگی با طعم خدا رابچش و از این زندگی شگفت انگیز لذت ببر.برای همه مردم مهربان سرزمینم دعا میکنم و ارامش ذهنی را برای همه از اعماق قلبم خواستارم.