توقف بیزاری از چاقی (قسمت دهم)

قدم دهم- مرحله ی اول (نفرت ازچاقی )

با سلام 

در لابلای پیام هام متوجه شدم که نفرت من از زمانی که چاقی در جسمم به وجود می آید ، به اوج خود میرسد ویکی از علت های لاغر نشدنم را که در میان نوشته های قبلم حس کردم  اگر میگفتن دو کفه ترازو بذاریم ،میزان نفرت من از چاقی ، از لذت تناسب اندامم بیشتر است .هر زمان که وزن شروع به بالا رفتن میکرد یا حس میکردم میل خوردن  من غیر طبیعی بالاست ، ترس من از خوردن که نتیجه ی آن اضافه وزن بود بیشتر میشود . من سالیان زیادی چون جسم چاق داشتم ،خودم را از یک انسان شاد بودن محروم کردم . لیبل چاقی به من حس فقدان میدهد . حس فقدان میدهد ،چون در ان شرایط خودم را دوست نداشتم ،چون به من آزادی در انتخاب لباس نمیداد و از زمان کودکی لباس های من محدود بود و دختر که مظهر زیبایی و لطافت است ، اینبار تمام تمرکزش روی اضافه وزنش بود ، چون هر جا میرفتم ،میگفتن چقدر چاق شده یا کمی لاغر شده که صحبت از وزن و اندام من بود و من میشنیدم و حس میکردم تا مرا میدیدند ،حس میکردم دارند عیب مرا میبینند . من به اضافه وزن حس بدی داشتم ، چون مادرم سر زیاد خوردنم و اضافه وزنم برخورد بدی داشت . هنوزم که هنوزه میترسم مادرم چیزی بگه ،انگار ان ترس ها در درونم مانده درحالی که مادرم با گذشته خیلی فرق کرده و ما که بچه هاش هستیم ،بی چشمداشت دوست داره ، دیگر اضافه وزنم را گوشزد نمیکنه و جالبتر ! کسی که الان دقیقا همان برخورد و سرزنش و حس بد را به خودم میگه ،فقط خودم هستم !اینقدری که به اضافه وزنم فکر میکنم ،هیچکدام ار اعضای خانوادم در فکرش نیستند ولی من هرروز در موردش فکر میکنم. هر چیزی که میخورم . البته الان که در سایت هستم ، متوجه ام که یکسری رفتارهای من مثل ترس از خوردن این و اون از بین رفته . دیگه بین مواد غذایی فرق قائل نمیشم . ولی با وجود آگاهی ام، چرخش فرمولی که توجه من را به خوردن میاورد میبینم . واکنش های من کمتر شده است ،چون بعد از شناسایی فرمول ها و نور آگاهی انداختن به آن ها ، احساس سبکی میکنم . سبک بودن میزان فرمولی که در ذهنم در حال چرخش بودو من باتوجه به ان ها سنگینی اش را احساس میکردم ،  کمتر شده است . 

من خیلی از چاقی نوشتم و هربار خاطرات آن حس بدی در من تولید میکند . بارها درموردش در پیام ها حرف زدم . چاقی برای من نماد فقدان است . چون من از بدنم شرمسار بودم و چاقی را عیب میدانستم و اضافه وزن چیزی نبود که بتوانم قایمش کنم ،به خاطر همین همیشه این حس بد با من راه میرفت ،در لابه لای حس و خاطرات بدم ،مهمترین آنها که هنوزم از فکر کردن بهشون حالم بد میشود را بیان میکنم : 

 من از سن کودکی به خاطر اضافه وزن نسبت به کودک های دیگر محدودیت بیشتری داشتم و خیلی از حس های بد از آن زمان به یادگار مانده . رفته رفته که بزرگتر شدم ، برای یک دختر راهنمایی سایز 46 پوشیدن زیاد بودو یادم میاد دوست داشتم سایز مانتو شلوار مدرسه م را پایین بگویم ولی کسی باور نمیکرد که ! 

• معلم دبستان ما پسر بچه ی خوردسالش را به مدرسه آورده بود و دوست داشتم باهاش بازی و محبت کنم ولی او مرا میزد و میگفت خیکی چاق ! حس بدی میگرفتم . این تنها رفتار بد از محیط بیرون نبود که به من الارمی از فقدان و حس بد میداد . 
• لباس که میگرفتم و با مادرم که بیرون میرفتم در هر آینه ای که چشمم میخورد ،خودم را نگاه میکردم که چقدر چاقیم معلوم است .
•  یکبار کلاس زبان میرفتم و سه پسر کم سن تر از پله ها پایین میرفتن و من بالا ،و متلکشون این بود ، چقدر چاقی ! و همیچین صحبت ها و واکنش هایی از قبیل چاق و تپل مپل مرا آزرده میکنه.

از  این قبیل حرفها  در بیرون دریافت کردن ،باعث شد که فقط صورتم را ببینم ولی از دیدن بدنم فرار کنم . اصلا باهاش قهر بودم . هر وقت خاطرات را مرور میکنم ، در پس زمینه ی احساساتم که من چاقم و حس بدی بود را میبینم . عکس های دوران کودکیم را میبینم ،یک دختر چاقی که اکثرا تو خیلی از عکسها لبخندی به لب نداشت را میبینم ولی هیچ حس خوبی ندارم و از این که این همه حس بد در لابه لای خاطراتم و در زندگی روزمره م داشتم را مقصرش رو چاقی میدانم . هنوزم که هنوزه وقتی به آن خاطرات برمیگردم ،حس بد و تنفر دارم . البته الان هم اضافه وزن دارم و حس بدی در من پدید  آورده ولی به اندازه ی دوران کودکیم پررنگ نیست .

•  مسافرت با خانواده رفته بودیم . و یک دوستی پدرم داشت که اون هم دختر داشت . برای او همیشه لباسی برای خریدن بود ولی تا مرا میدیدند ، اصلا چیزی بخوام به زبان بیاورم میگفتن برای سایز دخترتان نداریم . به دختر او جلو چشم من یک خانمی گفت که چقدر زیبایی ولی به من نگفت . من تمام تفاوت ها را درک میکردم . 
• به خاطر اضافه وزنم در کلاس سوم دبستان ، تمام بچه ها پشت سر در مورد من میگفتند و مراسمی بود و قرار بود همه  لباس مهمونی بپوشیم  ومن  زودتر از هم سن و سالهام به سن بلوغ رسیده بودم . اکنده از خجالت بودم وقتی ان لباس مهمانی را در مدرسه میپوشیدم و تو ذهنم میگفتم الان از اندامم حرفی زده خواهد شد که میزدند هم ! طوری که معلم مدرسه با واکنش شدید اومد پیشم در اون حیاط بزرگ که بگه حرف های بچه ها درست نیست ولی اون رفتار شتاب زده ، گویای همه چیز و فجیع بودنش رو نشون میداد . خلاصه تا بخواین میتوانم از این جنس حرفها سر اضافه وزنم بگم . 
• در15 سالگی وزن من بالاتر رفته بود و مسافرت رفته بودیم و مادرم برای داداشم کره مربا گرفته بود ولی به من تخم مرغ آبپز داده بود ومن گفتم خوش به حال برادرم ،چرا به او میدهی ولی به من نمیدهی ! انگار که مادرم از وضع چاقی من رنج میبرد انگار ترکید و تو اون جمع رستوران عصبانیتش را خالی کرد ! گفت خودت را در آینه ببین ، عین بشکه شدی ! خجالت نمیکشی اصلا به خوردنش فکر میکنی ؟!  و…. خیلی حس های بد دیگه از این قبیل و من هرروز این جسمی که مایه ی شرمساری بود رو با خودم حمل میکردم . صدمات روحی ای و خاطراتی که در ذهن من نقش بسته ، فقط حس اضافه وزن داشتن نیست ! در من احساس درد ، فقدان و کم ارزشی و خیلی از چیزهای منفی را تداعی میکند . جالبه هربار که مرور میکنم ، هنوز هم مرور کردنش برای من حس درد و بوی بد و ناراحتی تداعی دارد. اینجا بود که وقتی من غول چاقی راشکستم . هر بار که به وزن من بالا میرفت من شروع به جنک و کشمکش میکردم . اصلا چاقتر شدن از یک میزانی درد و حس فوق العاده بدی درمن ایجاد میکند که شدیدا واکنشم در جهت کم کردن آن آنی اقدام میکنم ولی هربار و هر بار و هربار شروع به کمکردن میکردم و بعد از مدتی برمیگشت و کلا کلافه م میکرد . دوباره در وزن بالایی ثابت میموندم و یک سال طول میکشید تا دوباره همه انرژی ام را جمع کنم و اراده ی آهنی تا بروم در جنگ با ذهن و خلق لاغری ! در همین یک سالی که اوج ناامیدی و خستگی من از جنگ با وزن بود ، 3-4 روز میگرفتم دوباره ول میکردم . کل انرژی من صرف این کشمکش میشد و داستان های دیگر . بله من از چاقی متنفر هستم ، چون مسبب تمام این تجربیات و فقدان ها و این کشمکش ها را چاقی میدانستم . هنوزم که هنوزه با چاقی به صلح نرسیدم . چون من فقط اضافه وزن را تحمل نکردم یا آسیب من و حسرت من فقط نپوشیدن لباس های خوشگل نبوده .واکنش های رفتاری بیرون که به واسطه ی اضافه وزنم به من وارد شده همچنان درد زیادی برای من به همراه داردو پذیرش این دردها برای تجربه ی یک کودک خیلی سخت است . من تجربه کردم و بخشی از خاطرات من است که به من اسیب زده و برای من درد به همراه دارد . من پذیرفتم که گذشته ی من است و تمام عوامل بیرونی را بخشیده ام ولی چیزهایی که در درون تجربه کردم ،هنوز هم که هنوزه حل نشده . چون تجربه ی بدی از اضافه وزنم دارم ، اگر به اون وزن برسم ، همان درد ها برای من تداعی میشن و برام سخته خودم را در جسم چاق تصور کنم . شاید این درد بوده که هیچوقت از 64 کیلو به بالا نرفتم ، اصلا منطقه ی خطر است . بدن من قفل میشود  و سریع با هر اهرمی وزن را کم میکنم  تا از اون نقطه ی درد رد نشود . من بالاترین سایزی که در بزرگسالی داشتم 40-42 بوده ، با این حال برای کسی همچین روش لاغری را آرزو نمیکنم . سراسر درد و حس بد و فرار از دوباره تجربه کردن خاطراته . 

شاید بتوان گفت سختترین بخش زندگی من ، صلح با چاقی است . الان آگاهی زیادی نسبت به اضافه وزن دارم و به خاطر همین اضافه وزن دردهایی رو تجربه کردم که یاداوری کردن ، فقط زنده کردن اون دورانه . پذیرش اضافه وزن با دردهایی که مسببش را چاقی میدانستم ،هنوز هم پررنگه . من گفتم که نباید قدرت خودمون رو جهت تغییر با مقصر دونستن چیزی یا کسی ، خودمان را ناتوان کنیم . من خیلی کارها و اقداماتی در زندگیم کردم و موفق شدم، که اضافه وزن درمقابل اونها خیلی کوچک است ولی برای من بزرگ است ! الان فهمیدم! من با مقصر دانستن چاقی ،قدرت خودم را جهت خلق آرزوم کمرنگ کرده بودم . نفرت من به اضافه وزن ، من را نسبت به تغییر از این شرایط ناتوان کرد . چون نفرت انرژی داره و انرژی زیادی سر این نفرت هرز میره و اونقدر بزرگ میشه که خودت رو در برابر اون معضل ،کوچک حس میکنی . من نسبت به قبل پذیرش بیشتری به خودم دارم . به نقطه ای رسیدم که صلح بیشتری به خودم نسبت به قبل دارم . بازه ی زمانی دیگه برای من معنا نداره . دوست دارم در لحظه لاغری را زندگی کنم . من دلایل زیادی برای لاغر شدن دارم و بارها بهاش را با اقدام کردنم و استمرار داده ام . منتها مسیر لاغریم ،نتیجه ای جز بازگشت وزن نبوده . چون همه ی ما از بازگشت وزن تجربه ی یکسانی داریم . 

لاغری برای من حق انتخاب و ازادی بیشتری به همراه داره . جدای از اندام زیبا و چربی کمتر  و احساس سبک که دیگه از بیرون زدگی اضافات بدنش احساس بد نداره ، فشار روحی ناشی از اضافه وزن هم ندارد. درویدیو به خوبی بازگو کردید : فشار روانی ای که از اضافه وزن به ما تحمیل میشه ، به اندازه ی خلق آن در جسم ما برای جسممون مشکل آفرین نیست . الان متوجه شدم که چاقی یک برنامه ی ذهنی است که برنامه ی ذهنی ، فرمول های چاقی تکرار شونده هستند و ما باتوجه به آن ها ،تصویر ذهنی ایجاد میکنیم ، و با تکرار تصویر ذهنی ، واکنش رفتاری داریم و با تکرار آن رفتار ها ،عادت ها میان و خود همه ی این مراحل میشه پکیج نصب اضافه وزن به ذهن . چون ذهن به صورت خودکار انجام میدهد و برای خلق چاقی نیاز به انرژی ندارد که همان ذهن ناخوداگاه است . ما بارها موفق به کاهش اضافه وزن شدیم ولی درجای درستی ،تغییرات را انجام ندادیم . چون گرداننده ی اصلی این برنامه افکار ما بودند و افکار چاقی ما دست نخورده درحال چرخش بودندو آن تصویر ذهنی در ما خلق میشدو ما همیشه نتیجه ی یکسانی از اضافه وزن داشتیم . چطور چاقی را ببخشم ؟ خوب چاقی مقصر نیست . این هم یکی دیگر از توهماتم بود . او از طریق ورودی اطلاعات پیرامونم و واکنش های بیرونی در ذهن من تثبیت شد و هر عاملی که پیش امد ، به خاطر نااگاهی بود . من الان میدانم که مقصر اضافه وزنم نبود و کارکرد طبیعی ذهنم این بود وباید این طور میشد . من بارها راه اشتباه را رفتم و تکرار کردم ولی اینبار از روش متفاوت حرکت میکنم . من اینبار چاقی را موجودی جدااز خودم نمیبینم که بخوام باهاش جنگ قدرت و نبرد راه بیندازم . بایستی بررسی کنم و شروع به اصلاح برنامه کنم . تمام تجربیاتی که از لیبل چاقی در زندگیم داشتم را باید اجازه دهم از بدنم رد شود . اون فقط یک واکنش احساسی است و میتواند رد شود برود .به نظرم الان وقتش هست که از بار احساسی گذشته که لیبل چاقی داشت رها شوم . چون فقط احساسش انگار دربدن جمع شده ولی وقتی به خاطرات توجه میکنی  ، هربار که به موضوع فکر میکنی ، بار احساسی کم و کمتر میشه . برام سخت است که چاقی را پذیرش کنم . ولی اگاهیم بیشتر از قبل شده . چاقی چه بخوام یا نه ، در گذشته با من بوده ولی من قدرت تغییر شرایط الان را دارم ، به شرطی که از مسیر درست اقدام کنم . پذیرش چاقی برام سخت است . لاغری را پذیرش و اشتیاق دارم ولی چاقی برای من آکنده از بار احساسی منفی است . سعی میکنم به طور واقعی بپذیرمش . تمام این دردها و تجربیات تقصیر چاقی ما نبود ، علت بیشترش نااگاهی ما و واکنش اشتباه به موضوع بود و نتیجه ش این بود . باید بپذیرم چاقی به خودی خود قدرت ندارد و میتواند برای همیشه برطرف شود . چاقی به مفهومی که ما صحبت میکنیم نیست . چاقی یک پکیج و یک برنامه ی ذهنی است که ما در گذر زمان یاد گرفتیم . فکر میکنم الان زمان پذیرش مقهوم اصلی چاقی است . قرار نیست بجنگم ، قرار نیست احساس فقدان کنم . قراره برنامه را بشناسم و با اختلالی که در برنامه به وجود آمده ، ذهن و زندگیم و جسمم رو از خلق اضافه وزن رها کنم . باید بپذیرم چاقی قدرتی ندارد وتوجه من به آن، قدرت  داده . چون من هرروز با توجه به آن ،زندگی در لحظه ی حال را ادامه دادم . چاقی برای من درس بزرگی داشته و به عنوان بخشی از جریان زندگیم که باید تجربه ش میکردم، باید بپذیرمش . هیچوقت تصور نمیکردم ، به نقطه ای برسم که بخوام برای شناخت بیشترش ، چاقی را با عمق وجودم بغل کنم که با خودم به صلح بیشتری برسم . این تمرین برای من سخت بود ولی بابازگو کردنشون بار احساسی کمتری نسبت به باور چاقی دارم واز اینکه این مساله رو اینقدر بزرگ کردم ازخودم معذرت میخوام . من تصمیم دارم هر فکری که ناشی از فرمولهای چاقی من است بهش توجه نکنم و به این درک برسم که من قدرت انتخاب دارم و مقابل آن را زندگی کنم . کاش زندگی به راحتی جمله ای که الان بیان کردم میبودم ،شایدم هست و من خبر نداشتم !!! 

قدم دهم -مرحله دوم ( تناسب اندامم ) 

من باور دارم که تناسب اندامم است و من او را زندگی کرده ام . حسی از ازادی و انتخاب بهت میده . هرجا راه میری ،پذیرش بیشتری از مردم داری . کلمات چاقی و لاغری برای تعریف تو دیگه به کار نمیبرن . از اینکه جلو همه غذا بخوری ، حس بهتری داری و از خودت و بیان خودت دیگه خجالت زده نیستی . قدم های تندتری بر میداری . فشار ذهنی الان را نداری و با خودت در صلح هستی . لاغری شگفتی است . برای کسی که نقطه ی مقابل آن را تجربه نکرده ،هرگز این مفهوم را درژرفای وجودش درک نمیکند . اینکه برای اولین بار زنخدان لپت را در سن 18 سالگی میبینی برای خودش حرفی است !. این که دامن کوتاه میتونی انتخاب کنی بپوشی . اینکه از این که خودت رو در قالب یک فرد متناسب بیان کردن حس خوبی است . دیگر احساس محدودیت برای رفتن به جاهای مختلف نداری . تو با خودت در صلحی . من دیگر لازم نیست چربی های اضافه که در زمان غارنشین بدن سعی میکرد در فصل زمستان به علت کم بودن غذا از ذخایر برای گرما و زنده ماندن استفاده میکرد ، در زمان امروزی استفاده کنم . میتونم دوباره اندام زیبام رو ببینم و از اینکه خودم را در قالب یک فرد متناسب بیان کنم ،کنفرانس بدم ، با دوستهام بیرون برم ،بدون اینکه به چاقی و اضافه ورن و خوردن و نخوردن فکر نکنم ، نهایت ازادی برای یک ذهن چاق است . اینکه انرژی زیادی صرف جنگیدن با وزن نکنم ، موهبت است . من در قالب یک فرد لاغر زندگی کردم و اگر حق انتخاب دارم ، بازهم قالب در یک فرد متناسب را انتخاب میکنم . اصلا چون حس و حال روانیت در مورد ظاهرت خوبه خود به خود خیلی از محدودیت های ذهنی و ظاهری ازبین میره . تناسب اندامم را به خاطر فرمان مغزی که میل به خوردن مرا بیشتر کرده ،  بازهم لایه ای از چربی بر تناسب جسم عزیزم پوشاندم ، به شدت مشتاقم که برای همیشه با تناسب اندام و ماهیت اصلیمان زندگی کنم و خلق زندگی و ارزوهام رو در قالب طبیعی تناسب اندام سپری کنم ،چون دیده شدن تناسب من ، بهترین حس زندگی در لحظه ی حال را به من میدهد . به امید دیدار مجددمون .