فرمول های چاقی (قسمت هفتم)

قدم هفتم – مرحله ی اول ( توجه به چاقی ) 

من خیلی وقت هست که زبان چاقی را یاد گرفته ام ، آن هم به حواس پنجگانه ام و بدون آنکه متوجه بشم ، شروع کردم به چاق زیستن . چاق زیستن یعنی توجه من به حسرتی که به خاطر اندام چاق از دستش دادم . یعنی زمانی که من از دیده شدن در این جسم خجالت زده بودم و حس بدی در من به وجود می آورد . اینکه جسمی که در تو هست و تو هر جا میروی ، نمیتوانی در لحظه درستش کنی ، حس بدی دارد و تو هرروز با حس بد زندگی میکنی . وقتی جلو آینه می ایستی و پهلو های اضافه ت رو میبینی ، یعنی به چاقی توجه میکنی . وقتی تو آینه خودت را نمیبینی ،فکر میکنی از تصویر چاقیت فرار کردی . بلی ! من مسئول جسم چاق خود هستم و از چاق زیستنم لیستی از فقدان ها را به همراه داشته است . درست است ، زمانی که پذیرفتم لیبل چاقی در من نهادینه شود ، به چاقیم توجه میکردم . چون رفتاری متفاوت از محیط بیرون دریافت میکردم و خودم را مسبب این چاقی میدانستم ولی چون آگاهی نداشتم و زندگی با تناسب را نداشتم ؛ نمیدانستم چگونه تناسب را زندگیش کنم . من هرلحظه به چاقی توجه میکنم . زمانی که بیدار میشوم ، میگویم خب چه بخورم ؟ وحس میکنم به احتمال زیاد ، چون با خوردن خودم به صلح نرسیدم و چون به صلح نرسیدم ، دردرون به باد انتقاد میگیرمش و چون هرروز آبیاریش میکنم ، او هم هرروز مرا به خوردن تشویق میکند و این فکر خوردن بارها بارها به سراغت می آید و تو باتوجه ،چه به صورت نفرت چه به صورت عشق  ، انرژی چرخش آن فکر را میدهی  و رفته رفته این صدا بخشی از تو شد . درست است. رفتار من ، واکنش من به غذا و احساس من به غذا ، با یک فرد متناسب متفاوت است . چون او به خوردن زیاد فکر نمیکند . پس اگر من اندام متناسبم را میخواهم، باید به چرخه ی این فکر انرژی ندهم و انرژی ندادن یعنی توجه نکردن ، یعنی دلایلی پیدا کردن که من متناسبم . چطور میتوانم بذر تناسبم را آبیاری کنم ؟ 

چاق بودن درمن ، حسرت زندگی نکردن من درلاغری را تداعی میکرد و لیستی از نباید ها ، شرم ها و احساس بد بود . دلیلی برای تمایز خودم و دلیلی برای دوست نداشتن خودم بود . من این جسم چاق را درست کردم . او ظرافت و استخوان بندی ریزی دارد و من با افکار چاقم و پذیرفتن چاقی خودم ، او را به این شکل در آوردم . شاید یک علت دیگریم از چاقیم ، بذر نفرتم از چاقیم زیاد تر از بذر عشقم به لاغریم باشد . چون من چاقی را مسبب تجربه نکردن خیلی از شرایط میدانستم و هرچیزی را که در آن احساس فقدان و نارضایتی داشتم ، یعنی هنوز به ان آبیاری میکردم . شاید یک علت از چاقی من ، میزان نفرت زیادم از چاقی باشد . درست است ، در لابه لای خاطراتم که مرور میکنم ، من خیلی در انرژی حسرت برای لاغری بودم ، نه در خود انرژی تناسب، که بویی از احساس رضایت و خوشحالی را میداد . 

افراد چاق در جامعه خیلی قضاوت میشوند ؛ مخصوصا تبلیغات ها افرادی دراز بدون چربی را نشون میدهد و چون آن را معیار زیبایی دانستند ، وقتی خودمان را مقایسه میکنیم ، حس میکنیم فرسنگها بین من و او فاصله هست ، بماند که تکنولوژی چقدر پیشرفت کرده و چه بسا اون اندام خدادادیش نباشد و با تکنولوژی جسم عکسش را تراشیده باشد ، همینجاست که یک عده برای رقابت با ان عکس جادویی و غیر واقعی ، میروند جراحی و شنیدم و دیدم  حتی دنده هاشان را درمی آورند که شاید به آن عکس نزدیکتر شوند . و خب طبیعیه که ما با این همه چربی ، فرسنگ ها با معیار زیبایی  فاصله بدانیم . ما همه چیز را از جامعه یاد میگیریم ، چون زمانی یاد گرفتیم حس خوب و بدمان را متصل به نظرات دیگران کنیم و همین مورد عاملی شد که از خود حقیقی مان فاصله بگیریم . 

• من وقتی فردی را میبینم که بدون هیچ تلاشی لاغره و به من میگوید من خدادادی لاغر هستم ، به زندگی او حسرت میخورم 
• وقتی فرد چاقی را میبینم ، همان حس عیب و بد درمن تداعی میشود . البته من چاق های خوشحالم دیدم ولی در درون  خودم آن حس فقدان تداعی میشود . 
• من بارها در مورد وزنم و قسمتهاییم که در اثر اضافه وزن چاقتر شدند ، شروع به گله و شکایت میکنم و از انرژی فقدان شروع به صحبت میکنم و با حسرتی میگویم خوش به حالت . انگار شرایط من خیلی بد است . 
• وقتی لباسی میپوشم که تنگه و چربی هام خودش را نمایان میکند ، باحسرت میگویم یاد زمان لاغریم بخیر و حس بدی در من به وجود می آید . 
• چون چاق شدم ، در افکارم میگویم الان دیگران در مورد جسم من انتقاد میکنند و اگر بهم بگویند چقدر ناراحت میشوم . 

من در هر لحظه ی زندگیم برای فرار از چاقی ، درواقع بهش توجه کردم : 

• زمانی که رژیم گرفتم برای ازبین بردن چاقی بوده . 
• زمانی که شروع به فعالیت کردم ، نیتم برای کاهش وزن بوده . 
• وقتی به غذا نگاه میکردم ، حواسم به اضافه وزن بوده ، چون خوردن را مساوی با چاقی میدانستم . 

خیلی جالبه هم خوردن در زبان چاقیم ، لذت را تداعی میکند و همزمان با گرفتن غذا در دستم توجهم به حس بد چاقیست و این عمل را تکرار میکنم و طوری که میگم خوردن در کنترل من نیست . شاید من با توجه به خوردنم و همزمان توجه به چاقی،  بهش قدرت دادم که کنترل زندگیم را در دستش بگیرد . 

من از امروز تصمیم میگیرم با هیچ کسی در مورد چاقی و اضافه وزن صحبت نکنم و تمام ورودی هایم را که توجه مرا برای فکر کردن به اضافه وزن میبرد ، محدود کنم . 

من نیاز دارم که تناسب اندام را زندگی کنم . گرچه داشتن اشتیاق و انگیزه برای تناسب اندام خودش محرک زیادی برای خلق رویای تناسب اندام است . ولی وقتی یک مسیری را هزار بار میروی و میفهمی این همه تلاش و محرومیت و راهی که رفتی ، نتیجه ش فقط چند هفته ست ، اینجاست که محرکه ی انگیزه و اشتیاق ما به رویای لاغری کم و کمتر میشود. از بین نمیرود ، بلکه توجه به آن انگیزه ی زندگی در لاغری نیست ، بلکه حسرتی از لاغر زیستن است و این دو انرژی دو حس متفاوت از هم هستند . وقتی حسرت دارم ، یعنی زندگی نمیکنم ولی وقتی اشتیاق دارم یعنی منتظر خلق شدنش هستم و این دو انرژی و حس و حال باهم متفاوت است . 

من زبان چاقی را به خوبی بلد هستم ، فقط همانطور که به پیدایش زبان فارسی در خودم توجه نکردم و خود به خود یاد گرفتم ، زبان چاقی هم به همین طریق یاد گرفتم . ولی زبان انگلیسی که زبان دوم من هست ، فقط با تمرین و تکرار و گوش کردن به صورت آگاهانه توانستم خودم را در این زبان پیشرفت بدم . یعنی یادگیری زبان لاغری هم به همین قدر تلاش و ممارست نیاز است ؟ بعد از یادگیری زبان انگلیسی ، اگر مدتها تمرین نکنم ، ممکنه خیلی از کلمات را به باد فراموشی بسپارم ، به خاطر همین هرروز شده ، باید یک مقاله ی انگلیسی را بخوانم یا فیلم به زبان انگلیسی ببینم تا در من این زبان تثبیت شود . شاید کار با یادگیری زبان لاغری هم ، همچون زبان دوم نیاز به اقدامات آگاهانه و تلاش و استمرار من دارد . 

قدم هفتم – مرحله ی دوم ( نفرت از چاقی ) 

خب چاقی برای من ،همان مدار نفرت است . برای یک فردی که از لاغری رنج میبرد ، مدار لذت و حس خوب است و لاغریش در حس و مدار نفرت است . هردوی ما وقتی به وضعیت الانمون فکر میکنیم ، درمدار نفرت هستیم ، پس هردو به چیزی توجه میکنیم که اون شرایط یا جسم را نمیخواهیم . پس طبیعتا خواسته ی ما که در آن مدار هست بیشتر در زندگی ظاهر میشود . 

من زمانی که به وزن ایده ال میرسم یا وزنی که خودم را متناسب میبینم ، اون لحظه حس خوبی دارم و زمانی حس بد چاقیم به اوج خود میرسد که   که آن را در جسمم میبینم .ولی خب وقتی متناسب میشوم ،چون خوردن مرا چاق کرده بود ، هربار که میخورم ، تلنگری میکنم به خودم ، حواست باشه ها ، خطرناکه ، چاقت میکنه و در زمانی هم که به تناسب اندام رسیده ام ، ذهن من به سمت چاقی میرود .  وقتی توجهم به این حس بد زیاد میشود . سعی میکنم جلوش رو با حال بدم بگیرم ، ولی من دارم به این حس بد نیرو میدم . من شاید کاری مخالف خوردن انجام بدم ؛ ولی موقتی است و بعد از رها کردن نیرو ، شاید این حرص و ولع چندبرابر برگردد و همه در شگفت میمانیم که چرا اینطور شد ! خب چاقی از بین نمی رود ، تا زمانی که از ریشه حل شود وچون علت اصلی ان را نمیدانستیم ، چاره ای جز پذیرفتن جنگ با اضافه وزن را نداشتیم . این تقریبا برای من با تجربیاتم درونی شده بود : جنگ با اضافه وزن یا زندگی در اضافه وزن ! هردو در مدار اضافه وزنه . اینکه قدرت آفرینش تناسب اندامم را بیابم باید در مدار خودش که لذت است ، قرار بگیرم . واسه همینه که احساس خوب سرعت من در خلق زندگی و خواسته های درونیم را تسریع میکند . 

پذیرش شرایط الانم برایم سخت است ، چون من اضافه وزن دارم و چون نقطه ی خفگی را تجربه میکنم ، هرروز خودم را سرزنش میکنم . از اینکه جلوی آینه برم ، چون توجهم به جسم چاقم میره ، فرار میکنم ،چون همه ش بیانگر حس بد است . من با خودم به صلح نرسیدم ، چون خودم را مسبب اضافه وزنم میدانم . الان نسبت به قبل ، احساس بهتری دارم و اینکه از شرایط محدود کننده ی رژیم فاصله گرفتم ، حس بهتری دارم ولی چون به خودم در میزان خوردن مواد غذایی کنترل ندارم ، توجه به خوردنم زیاد شده و با هربار خوردن ، حس بدی از اضافه وزن برای من تداعی میکند. اینکه چطور از کشمکش در مورد خوردن دست بکشم ، برای من سوال است . من توجهی به آن افکار نمیکنم ولی چون جایگزینی برای اصلاح آن انجام ندادم ، ان رفتار که امور خوردنم را دردست گرفته و ناخوداگاه شروع میکندو عین جاروبرقی بلعیدن را تماشا میکنم ،ولی به این معنا نیست که نسبت به این موضوع حس خوبی دارم! برعکس احساس بدی دارم و درصدد راه حلی در جهت برطرف کردن این صدای درون بخور بخورم . ولی توجه یا جنگ من با اون افکار همیشه نتیجه ی عکس داشته ومن نمیخوام باز هم تجربه هایی از درماندگی و شکست را خلق کنم . میدانم راه حلی برای تسلط در این موضوع وجود دارد ولی میگذارم با افزایش اگاهی و استفاده از قدرت عملم در مسیر درستش بتوانم جدای از خلق لاغری ، اینبار با خودم و ذهنم به صلح برسم . 

خب من میپذیرم که من مسئول ساخت جسم چاق بوده ام و جسم عزیزم که همیشه همراه و مراقبم برای بقا بوده ، باید بداند که میدانم او بهترین خود را انجام داده وبه خاطر سرزنش هایی که کرده ام ازش معذرت میخوام . او یک قالب است و دستوراتی که ذهن به او میدهد را اجرا میکند . او یک سیستم هوشمند است و فرمانبردار از مغز است . الان به این درک رسیدم که به دنبال تایید شدن با استانداردهای جهانی نباشم ، چون به نظرم زندگی در آن مدار و فرکانس ، هرگز تورا خوشحال نمیکند . من به خودم احتیاج دارم و نیاز به آگاهی بیشتری هستم تا خودم را تجربه کنم . چون آخر داستان هردستاورد بیرونی که داشتم و حتی جسم و ذهنم را در این خاک میگذارم . پس به دنبال چیزی باید باشم که خشنودی و رضایت درونی مرا به دنبال دارد . هرکسی مسئول خویشتن خویش است . به خاطر همین موضوع لازم است تو را همانگونه که هستی بپذیرم . تو جسمی هستی که قراره باهاش این دنیا را تجربه کنم و به نظرم تو رسالت خودت را انجام داده ای و من باید با خودم بهتر عمل کنم . کارهایی که برای صلح با تو میتوانم انجام بدم : 

• باید تو را همانگونه که هستی ، ببینم و دوستت بدارم ، مثل مادری که بچه ش جسمش هرشکلی باشه ، بدون هیچ قید و شرطی دوست دارد و هرگز بچه اش را با میلیاردها دلار هم با بچه ی دیگر عوض نمیکند . به نظرم رابطه ی من با جسمم باید به این نقطه برسد . او به صورت غیر ارادی بقای مرا حفظ کرده و با اینکه من هرروز با او بدرفتاری و بی محلی میکردم ، یا غذاهای ناسالم میخوردم یا مریض میشدم ، بی قید و شرط مرا بهبود میداده . عشق جسم به من بی نهایته ، حتی بزرگتر از عشق یک مادر! وقتی تورا از خودم جدا میبینم و عشق تو را نسبت به عشق خودم به تو میسنجم ، بی نهایت احساس شرمساری دارم و لازمه که هرروز در این دنیای پرتکاپو همانطور که تو مرا بدون هیچ قضاوتی زندگی و حیات مرا در این دنیا ممکن میکنی ، من هم تو را ببینم . میتوانم هرروز تو را در اینه ببینم و یاد بگیرم همانطور که بی قید وشرط برای حیات من جنگیدی من هم بی قید و شرط موهبت تو را قدردانی کنم و من هم از تو مراقبت کنم.
• میتوانم هر انچه را که به سلامت تو کمک میکند را به لیست کارهایم اضافه کنم . مثلا شب ها زود بخوابم تا تو صبح ها خسته و کم انرژی نباشی . یا باخوردن غذاهای اسیدی که معده را اذیت میکند از خوردنشون کمتر کنم . 
• میتوانم هرروز یک کار جهت خود مراقبتی به خودم به لیستم اضافه کنم تا جسمم بتواند بار کمتری از فشار را تحمل کند . مثلا به چیزهایی که اتفاق نیفتاده ، شروع نکنم به استرس دادن بیش از حد که کارکرد طبیعیش را مختل کنم . 
• زبان لاغری را یاد بگیرم تا کمتر از اختلال موجود که در داخل با فشار مواد غذایی بیش از حد بهش وارد میکنم ، بتواند کمتر تحت فشار باشد .

با این کارها که هرروز یک کار در جهت سلامت خودم بردارم ، میتوانم قدردانی ام را بهش نشان دهم . کلام که جای خود دارد . هرروز ده دقیقه شروع میکنم به دیدن و از تک تک اعضای بدنم برای کارکرد فوق العاده شون تشکر میکنم . یعنی آنها را میبینم و قدردانی و تشکر به جسمم را هرروز یاداور میشوم . 

کار دومی که مدنظرم هست هرروز یک کار مثل مسواک زدن که برام ناخوداگاه انجام میشود . شروع کنم به لیست روتینم اضافه کنم تا بتوانم قدردانی ام را عملی به او ثابت کنم . 

فکر میکنم این شروع دوستی خوبی بین من و جسمم را میتواند رقم بزند . 

در تمرینات خواسته که در قدم های بعدی اقدامات و نتیجه ی دوستی با جسمم را بگویم ، باشه ، حتما  . یاد تکلیف قدم قبلیم افتادم : تمرین “من میل ندارم  .  توجه به این موضوع خیلی خوب توجه مرا به عمل ارادی خوردنم برد و توجه مرا از حاشیه ی پیرامون بیرون  کشید . الان بیشترین توجه من به معضل پر خوری  است . الان عمیق تر از قبل به واکنش های بدنم نسبت به فرمول چاقی آگاهم و باید بگم هنوز نتوانستم جمله ی میل ندارم را در زمانی که سیر هستم عملی کنم ولی وقتی سیر هستم حواسم به این موضوع هست که الان در نقطه ی میل ندارم قرار دارم  ، و آگاهی به آن  چه بسا به جای چند قاشق خوردن ، مثلا دو قاشق خورده ام و فقط مرا آگاهتر کرده ولی هنوز کامل اجراش نکردم و بازوی پرخوریم هنوز تنومند است. 

قدم هفتم- مرحله ی سوم ( داستان تناسب اندامم) 

خب من تناسب اندام را تجربه کرده ام . من در راه رفتن فرز تر هستم . یک احساس سبکتری نسبت به الانم داشتم و از همه مهمتر محدودیتی در پوشیدن لباس نداشتم . قشنگترین لباس ها را میتوانستم انتخاب کنم و فهمیدم چقدر بدن ظریف و زیبایی دارم . کمرم و نسبت لاغری بدنم شگفت انگیز بود و من دوستش داشتم و ظرافتم را میدیدم . کمر باریکم . دامن کوتاه به من میامد ، شلوارک بهم میامد . لباسم اگر تنگ بود ، هیچ گوشتی به صورت نامتقارن و برامده از اینور اونور لباس بیرون نمیزد . من واقعا زیبا بودم و حس خوبی داشتم و از اینکه خودم را در آینه ببینم لذت میبردم . البته منی که کودکی چاقی داشتم و در 18 سالگی برای اولین بار تجربه ش کردم و قطعا تجربیات من بار احساسی و لذت بیشتری از افرادی که مادام العمر لاغر بوده اند داشته . تصورش هم بی نهایت مرا شاد میکند . من به راحتی لباس انتخاب میکردم ، انهم لباس هایی که من دوست داشتم ، نه لباس هایی که به من می آید . اینکه در مهمانی ها بروم و دیده بشوم حس خوبی داشتم . اینکه بخش بزرگی از حس بد من به خاطر بودن اضافه وزن در من همراه بود ، اینبار حس خوبی در لحظه دریافت میکردم . به نظرم جسم لاغر نعمته . جسم لاغر آزادی در انتخاب لباسه و قطعا پذیرش آدمها به جسم لاغر بهتر و قشنگتره . از همه مهمتر و اول حس خودته که یک حس رضایت در درونت به بیرون ساطع میشه و دوم قطعا جذابتر از یک بدن پر از چربی و گوشت هست . چون دقیقا انحنا بدن و ظرافت بدن و طبیعت زیباش دیده میشه . یادم میاد زمانی که لاغر کردم ، برای اولین بار اون نقطه ی لپ که در هنگام لبخندم پدیدار میشد را دیدم . در حالی که زمانی اضافه وزن داشتم اونقدر پر از گوشت بود که ظرافتهای خاصش را ندیده بودم . من در نقطه ی تناسب اندامم کاملا باخودم در صلحم و از اینکه به من انتخاب عمل زیادتری میده و من را جذابتر ، سبکتر و زیباتر میکنه و ادمهای بیشتری همچون من که از خودم لذت میبرم ، اطرافیانم زیبایی بیشتری در من میبینند و نظرشون نسبت به من در اولین برخورد بهتره . دیگه تیکه ی تو چاقی ، این لباس بهت نمیاد را نمیشنوم و به نظر من خلق تناسب اندام و زندگی کردن در آن بخش خارق العاد ه و تاثیرگذار در زندگی حالمون هست . امیدوارم اینبار باخلق مجدد آن ، همیشه در مدار زیبایی و تناسب اندامم باقی بمانم و باخودم به صلح برسم و مثل قدیم به جای لذت بردن از زمان حال ، انرژی زیادی را صرف کشمکش با افکارو جنگ با اضافه وزن نکنم . 

این تمرین چون تفسیری بود از این کوتاهتر نمیشد . کسانی که تمرین مرا خوانده اند ، امیدوارم در مسیر خلق تناسب اندام کمکی کرده باشد .