از زمانی که به لطف خدا در مسیر اصلاح نگرش درباره خداوند قرار گرفتم با موضوع اراده خداوند آشنا شدم.
همیشه در ذهنم این سوال مطرح بود که: اراده خدا دقیقا در کجا قرار دارد؟
چگونه می توانم اراده خدا را ببینم یا تجربه کنم؟
اراده خداوند کجاست!
من به این طریق سعی کردم اراده خدا را درک کنم.
سعی کنید نیرویی را تصور کنید که در همه جا حضور دارد. جایی را نمی توان پیدا کرد که اراده خداوند در آنجا نباشد.
اراده خداوند در هر چیزی که می بینید وجود دارد.
در حرکت باد، باران، پرواز یک پرنده، گریه نوزاد و حتی در خشم یک انسان اراده خدا را می توان دید.
اراده خداوند در ابتدایی ترین لحظه تولد انسان در دنیای مادی حضور دارد و نقش ایفا می کند.
در لحظه ای که نطفه انسان بسته می شود اراده خداوند به جریان می افتد و تعیین می کند که ظاهر جسمانی و مراحل رشد و زندگی انسان چگونه باید باشد.
اراده خداوند در همه جنبه های مادی و غیرمادی انسان حضور دارد. تمام فعالیت های جسمی مانند ضربان قلب، تنفس کردن، پلک زدن، هضم کردن و … جضور دارد و در تمام فعالیت های ذهنی ما مانند فکر کردن، برنامه ریزی کردن، خواب دیدن و … نیز حضور دائمی دارد.
از آنجاکه اراده خداوند در همه جا حضور دارد بنابراین به محض ورود ما به جهان مادی این نیرو در دسترس ما قرار می گیرد.
اما زمانی که اعتقاد داریم از این نیروی نهفته در جهان جدا هستیم، دسترسی خود به این نیروی عظیم را محدود می کنیم.
نه اینکه نیروی اراده خداوند در زندگی ما متوقف می شود بلکه ما به آن بی توجه هستیم و از آن استفاده نمی کنیم.
هر زمان که تصمیم بگیریم از این امکان خدادادی استفاده کنیم به سطحی از آگاهی دسترسی پیدا می کنیم که انچه در گذشته برای ما غیرممکن و باورنکردنی بوده است را اکنون در دسترس و امکان پذیر می دانیم.
من زمانی که حضور این نیرو در لحظه لحظه زندگی مادی و غیرمادی خود را باور کردم به مرور آنچه در گذشته برای من باورنکردنی بود به تجربه های زندگی من تبدیل شدند.
تصور کنیم 35 سال تصور می کردم لاغر شدن ممکن نیست و نمی توانم رویای لاغری خود را به حقیقت تبدیل کنم اما زمانی که تصمیم گرفتم از اراده خدا برای رسیدن به آرزوهایم استفاده کنم، به لطف خدا سال هاست در بهترین شرایط جسمی زندگی خود هستم.
سال ها در کسب و کار شرایط مطلوبی نداشتم و هرچه دست و پا می زدم مانند همچون فردی که در باتلاق گرفتار شده است پایین تر می رفتم. اما زمانی که تصمیم گرفتم از اراده خداوند برای تغییر شرایط کسب و کارم استفاده کنم، به لطف خدا سال هاست در شرایط بسیار متفاوتی مشغول کار کردن و لذت بردن از زندگی هستم.
اراده خداوند، منبع و منشاء پیشرفت های معنوی و دنیایی است. این نیرو هم اکنون در این جا و در دسترس ما قرار دارد.
وقتی تصمیم می گیریم از این نیروی لایتناهی استفاده کنیم و آن را در زندگی خود فعال می کنیم، احساس هدفمند بودن در زندگی ما آغاز می شود. و اینجا نقطه شروع دریافت هدایت خداوند برای تجربه آرزوهاست.
برای باور کردن وجود داشتن میدان اراده خداوند و تصمیم گرفتن برای بهره برداری از آن و متصل شدن دوباره به اراده خداوند باید بدانیم چرا و چگونه ارتباط ما با اراده خداوند قطع شده است.
چرا و چگونه از اراده خداوند جدا شدیم!
اولین سوالی که بعد از آشنایی با نیروی اراده خداوند در ذهنم ایجاد شد این بود که اگر این نیرو در همه جا حضور دارد و در درون و بیرون از من حضور دارد پس چرا و چگونه از آن نیرو دور افتاده ام و احساس دوری از خداوند می کنم.
از کودکی بارها از اطرافیانم شنیده بودم که اگر خدا بخواهد همه چیز درست خواهد شد و اگر خدا نخواهد هرچه آنها تلاش کنند فایده ای ندارد. با این طرز فکر قدم در مسیر زندگی گذاشته بودم و از آنجا که سال ها برای تغییر شرایط زندگی ام تلاش کرده و هیچ نتیجه ای کسب نکرده بودم باور کرده بودم که خداوند برای من نمی خواهد.
خداوند سرنوشت و زندگی مرا از قبل مشخص کرده و به همین دلیل در خانواده ای متوسط متولد شده ام.
حتی چاق بودن و عینکی بودن خودم را انتخاب خداوند می دانستم. از این رو نمی توانستم قبول کنم من هم به اراده خداوند دسترسی دارم بنابراین خیلی مشتاق بودم تا اول دلیل جدا شدن و احساس ترد شدن از سمت خداوند را پیدا کنم.
با نگاهی به دنیای پیرامون خود می بینیم که حیوانات، پرندگان، ماهی ها و … همواره در حال زندگی کردن هستند. هر روز برای زنده بودن تلاش می کنند و هر ساله تعدادی از نسل خود را به جهان اضافه می کنند.
آنها هرگز از میدان اراده خداوند جدا نمی شوند.
آنها هرگز ارتباط و اتصال با منبع آفرینش خود را از دست نمی دهند.
آنها هرگز به هدف آفرینش خود شک نمی کنند.
اما انسان ها به واسطه برخوردار بودن از قدرت تفکر و اندیشیدن می تواند تصورات و تصویرسازی های ذهنی انجام دهد و زمانی که به صورت مداوم این کار را انجام دهد، نگرش و عقیده ای در او شکل می گیرد، پس از آن اعمال و رفتار انسان بر اساس عقیده و نگرشی که دارد تغییر پیدا می کند و در نهایت زندگی او بر اساس عقیده و نگرش او خواهد شد.
تصور کنید یک شیر در مدت حیات خود در دنیا چه دیدگاهی درباره خداوند و اراده او دارد؟
آیا درباره خداوند فکر میکند، توصیفی می شنود، مطلبی می خواند یا به سخنان شیر دیگری درباره خداوند گوش می دهد؟
هرگز این مسائل را تجربه نمی کند بنابراین نگرش و تفکری درباره خداوند در او شکل نمی گیرد بنابراین همواره در اتصال دائمی با منبع آفرینش خود که از زمان بسته شدن نطفه اش در اولین سلول شیر حضور داشته است باقی می ماند.
برای انسان این فرایند چگونه است؟
به روند ایجاد نگرش و دیدگاهتان دباره خداوند فکر کنید.
شما خداوند را از کجا می شناسید؟
تعریف شما درباره خداوند چیست؟
به نظر شما اگر تعریف شما درباره خداوند با والدین و جامعه خود تفاوت داشته باشد چه اتفاقی برای شما رخ می دهد؟
آنچه انسان درباره خداوند می شنود سبب می شود نگرش و انتظار فرد از خداوند در ذهنش به صورت مجموع های از دستورالعمل ها و بایدها و نبایدها ایجاد شود.
دستورالعمل هایی که برخی از آنها در تعامل با خداوند هستند.
به عنوان مثال باید 40 شب هر شب فلان کار را انجام دهید یا فلان نوشته را بخوانید که خداوند فلان کار را برای شما انجام دهد.
آنچه در سال های زندگی درباره خداوند شنیده ایم و باور کرده ایم در مجموع باعث شکل گیری “منطق یا منیّت” در ما می شود.
هرچه قدرت منطق یا منیّت در ما بیشتر باشد، قدرت اراده خداوند در ما کمتر خواهد بود.
قدرت منیّت یا منطق سبب می شود تا ما به جای اینکه خود را به عنوان موجودی که در ارتباط و اتصال دائمی با اراده خداوند است توصیف کنیم، تعریف های متفاوتی از خود و شرایط وجودمان داشته باشم.
قدرت منطق سبب می شود خود را اینگونه بشناسیم:
1- من با آنچه دارم شناخته میشوم. دارایی های من ماهیت وجود مرا تعیین می کند.
2- من با آنچه انجام می دهم شناخته می شوم. اعمال من و موفقیت هایم مشخص کننده ماهیت وجود من هستند.
3- من همان کسی هستم که دیگران درباره ام فکر می کنند. شهرت من و اعتبارم نزد دیگران ماهیت مرا مشخص می کند.
4- من جدا از دیگر انسانها هستمو ملیت و فرهنگ کشورم ماهیت مرا مشخص می کند.
5- من از آرزوها و خواسته هایم فاصله دارم و هرگز در زندگی نمی توانم آنگونه که می خواهم زندگی کنم. شرایط زندگی ام ارتباطی با آرزوها و خواسته های من ندارد.
6- من از خداوند جدا هستم. زندگی من به ارزیابی و دیدگاه خداوند از شایستگی من بستگی دارد.
همانطور که ملاحظه کردید شکل گیری منیّت در ما سبب می شود ابتدا خود را با معیارهای دنیایی ارزیابی کنیم و در نهایت باعث ایجاد باور جدایی ما از خداوند می شود.
این سنجش به مرور که بزرگتر می شویم دامنه وسیع تری پیدا می کند. به این صورت که در سنین کودکی نه تنها وجود خود را بر اساس معیارهای دنیایی ارزیابی نمی کنیم بلکه درباره ارتباط خود با خداوند یا دیدگاه خداوند درباره خود هیچ نظری نداریم.
به همین دلیل همه ما عقیده داریم کودکان معصوم، بی گناه، بی خیال و آرامش دارند چون دیدگاهی درباره خود ندارند. همانطور که یک درخت یا پرنده یا هر موجود دیگری دیدگاهی درباره خود ندارد.
یعنی همه ما در کودکی مانند دیگر موجودات در ارتباط دائم با منشاء وجود خود هستیم و خود را پیوسته با خداوند و کل جهان می دانیم به همین دلیل در کودکی کینه، حسرت، افسوس و … در ما وجود ندارد.
همیشه شاد بودیم، راضی بودیم، لذت می بردیم و نگران هیچ چیز نبودیم.
هرچه بزرگتر می شویم به واسطه شنیدن معیارهای شکل دهنده منطق به مرور بخش منطق یا منیّت در ما ایجاد شده و قدرت پیدا می کند و این شروع فراموش کردن ماهیت اصلی خود و ایجاد اختلال در ارتباط با منبع آفرینش است.
هرچه بزرگتر می شویم احساس خوب در ما کمتر و در مقابل احساس بد در ما بیشتر می شود.
به دلیل ارزیابی خود با معیارهای دنیایی احساس بی لیاقتی و ناقص بودن می کنیم و به دلیل نگران شدن به خاطر ارزیابی خداوند از خودمان دچار احساس گناه می شویم.
این نگرش تا آنجا در وجود ما گسترش می یابد که نه تنها درباره خود بلکه درباره دیگران اظهار نظر می کنیم.
فلانی انسان خوشبختی است، انسان موفقی است، انسان باخدایی است، انسان بی خدایی است، خدا براش خواسته، خدا براش نخواسته و ….
به مرور زندگی دنیایی و معنوی ما بر اساس افکار و باورهای ما ارزیابی می شود.
در ابتدای این نوشته درباره حضور خداوند در تمام جنبه های زندگی مادی و معنوی توضیح داده شد و همانطور که ملاحظه می کنید در انتهای این نوشته به عدم حضور خداوند در تمام جنبه های مادی و معنوی زندگی خود رسیده ایم.
اینگونه ما از خداوند و منبع آفرینش خود دور شدیم.
زمانی که به این درک از چرایی و چگونگی دور شدنم از خداوند و از دست دادن اراده خدا رسیدم برایم واضح شد که چرا هرچه تلاش می کردم زندگی خود را تغییر دهم موفقیتی کسب نمی کردم.
تمام تلاش من بر مبنای افکاری بود که منیّت من را شکل داده بودند و هرچه بیشتر تلاش می کردم در واقع قدرت منیت خود را افزایش می دادم و در این صورت واضح است که دسترسی من به قدرت اراده خداوند کم و کمتر می شده است و از آنجا که اراده خداوند در همه جا و همه چیز حضور و نقش دارد وقتی اراده من بر مبنای منیّت باشد و توجهی به اراده خدا نداشته باشم موفقیتی و تغییری در زندگی حاصل نخواهد شد.
مهم نیست چقدر برای تغییر زندگی خود تلاش می کند، به هر حال چون تلاش شما بر اساس منطق و منیّت تان است، اراده خداوند در دسترس شما قرار نمی گیرد.
بنابراین اگر قصد تغییر کردن و تجربه زندگی متفاوت را دارید باید افکار مربوط به منیّت خود را تغییر دهید.
باید افکار مربوط به منطق را که سبب اختلال در ارتباط با اراده خداوند می شوند را شناسایی و با منطقی کردن بی اهمیت بودن آنها اعتبار آنها را در ذهن خود کمتر کنیم.
به این شکل به مرور ارتباط ما با قدرت اراده خداوند قوی تر می شود و این شروع تقویت استعدادهای ما برای تجربه زندگی متفاوت خواهد بود.
نوشته های باورساز مسیری است که من برای تغییر افکاری که باعث قدرت گرفتن منطق و منیّت من شده بود طی کرده ام و البته همچنان در حال ادامه دادن هستم.
از طریق خواندن نوشته های باورساز به مرور با افکار تقویت کننده منطق خود آشنا می شوید و راهکارهای بی اهمیت کردن آنها و در مقابل طریقه ایجاد افکاری که ارتباط شما با قدرت اراده خدا را تقویت می کند را می آموزید.
به این صورت شما به منبع آفرینش خود متصل می شوید و قدرت خلق کردن خود را به دست می آورید و زندگی را به شکلی که دوست دارید تجربه کنید می توانید خلق کنید.
منتظر خواندن نوشته های شما هستم
همراه همیشگی شما: رضا عطارروشن
امتیاز 4.33 از 104 رای
با دیگران به اشتراک بگذارید تا امتیاز بگیرید!
سلام برخدایی که هرزمان اردده کنه هرانچه که من بنده فکرشو هم نمیتونه بکنه انجام بده و به چشم به زدن انجام شده بینه اون زمان‌توانای اروه الهی رو درک مبکنیم جون اون خواسته انجام میشود
سلام براسنادا وهم دوستان
من با ارده خدایی که تونظرم راست وبهترین ادره هست باوره دارم به توانی قادر مطلق باوره دارم به ارده اون ایمان دارم
زمانی که من قسمت شد به خونه خدا برای حج رفتم چون به ادره خدایی که من افرین ایمان واشتم به خودم میگفتم جه زود قست من شده که به حج برم‌واین زمان باره وشاید هزارنا بار به خودم میگم‌ادره خدایی رو باید دانست چون ادره الهی اون زپان من رو به انجام‌اعمال حج تشویق کرد اگه اون زمان رو من با ادره خودم به عقب می انداختم همین زمان به هیج وح امکان انجام اون اعمال ندارم وبابد یی کسی دیگه رو هم به عنوان نایب با خودم همراه کرده اون طمع دلچسب حج رو نمبتوانستم بچشم چون انجام اون اعمال با جسم خودم بقدری برام دلچسب بود که هرفردی به حج رفته باشه اون کامل حس میکنه وفتی کل اعمال تمام مبشه مثل یی بچه که به دنیا میاد احساسی عجیب ادم رو احاطه میکنه که همه فکرم ادم دراون زمان پاکترین افکارهست چون ازدیدمن ادم پاکی خیلی شیرن وامرزنده همه اشتباهات من بود احساس پاک بودن‌وراحتی خیلی زیبادی روداشتم‌اگه امروز من به حج میرفتم هرگز طمع رو به این شکل که اون زمان چشیده نمچشیدم ادره الهی براین بودکه من اون زمان به حج برم به ابن اراده که اون زمان بهش رسیدم رو ازخدای خودم دادم
سال فبل من خدا پسرم رو بهم داد اون سال من به همسرم گفتم توبه حج برو من بعدها اگه خدا قسمت کنه به حج میریم همسرم قبول نکردمن یی سالی منتظر موندم پسرم ۱۱ ماهشه بو دمن به حج رفتم ادره الهی رو زمانی که از به تهران ابه شهر جده پرواز داشتبم که من داشتم توفرودگاه ازبچه هم‌حدا حافظی میکردم قلبم ازدهان داشت بیرون میومد وفتب داشتم ارزشون خداحافظی میکردم قلبم بقدری درفشاربود که داشتم قالب تهی میکردم ولی وفنی سوارهوایپما شدیم اصلا دیگه همه نگرانی دلواپسی رو به یکباره ازمن گرفته شد تو مکه من کارهام خیلی راحت انجام دادم وفتی اعمال تمام شد ما به شهر مدینه رفتم اونجا هم نمیدوستم چی هست هی میخواستم ازمدینه زودتر به خونه برگردم ولی اونجا به فکر بچه ها نبود یی اجساس عجبی بود که وفتی به تهران امدیم شب همه بچه ها درومن دایره کردم یگی بالا سرم یکی کنارچپم یگی کنار راستم ویگیپاین پام نصف شب ار خواب پردیم وبه خودم‌گفتم خدایا من چطورتونستم بچه هام بزارم به خانه توبیام‌اون زمام قبلم دوباره به فشاردارامد امرور که ابن مطلب خوندم درک‌درستی اراون زمان به من رسید و ارده الهی برایی من اون سال حج بود اون ارامش واحساس رو ازخدای خودم‌داشتم‌امروز فهمیدم ادرهالهی بودد خودش هم امکانتشو برام‌درست هم مادرم زنده بود خدا بیامرز وهم خواهرر درکنار مادر بود رسیدگی که انهاانجام دادن دیگه امسال برام‌نیست پس به ارده الهی نه نمیگم چون اون ارده برام من توزمان خوش باارزش خیلی زباد داره چون من به خدا توکل کردم به ارده اون مهربون رو فبول کردم‌وان حج رو از ارده الهی دارم‌نه ازخودم اون حج ازارده الهی بود چون من خودم قادر به انجامش نبودم امرزو که اصلا دیگه امکانش رو ندارم مگه دوباره ارده الهی همراهش باشه نه ارده من
زپامی که به ادره خدا توکل میکنیم خودمون رو به قدرت بی اتهایی اون مسپریم نتجه که اوزادره الهی هست هیچ جای شک نداره من بودن تومسیر رو از هدایت خدای خودم میدونم با اردهالهی که انشالله همراش هست من به هدفم میرسم چون بازم میگم بودن وادمه دادن هم ازارده الهی هست
خدا پشت وپناهتون یاحق حق نگه دارتون
به نام خدایی بخستده و مهربان
سلام بر استاد عطار روشن وهمه دوستان هم مسیر
منیت ومنطق
هرجی بگم‌از این دوجنبه وجودی خودم‌کم هست منیت باعث شد حتی تو بخش خدا پرستیر دچار مشکل و ایراد و ارتباط با خدا بشم وفتی تصورات خودن رو برپایه درست اون فبول کردن تعریف ازاین ارتباط به کل برپایه رنج وسختی بنا شد هرچی من توبخش بیماری مشکل دارم‌نشانه پیوند من با خدایی خودم دونستم یی باریادم هست هنوز مشگل اویلش بود برای خرید به یی مغازه رفیتم وفتی همسرم با فروشنده صحبت کرد ازمشکل قبلش گفت اون اقا با کمال افتخار خودش جگننده معرفی کرد که توجبهه دچار اسیب شده واین درد وارتباط با خدا رو چنان با لذت تعریف کرد که اون روز اروزکردم من این ارتباط روداشته باشم درحقیقت من بیپاری بیشارازخدا درخواست گردم‌چون‌باوره این بود که هرجی سختی تودنیا یشار باشه پس اون دنیا من از غذاب اون دنیا درامان هستم وجه جوب این درد بیشلرباشد اون دنیا وضعیتی بهتررو خواهم داشت اسنها کلی بهورمت ازبهش ساللمتی بود وتازه ازخدا درخواست صبرداشتن برای مشکلم‌میگفتم شفا میخوام ازخودش میخوام ولی نه احساس خوب داشتم وکلی ترسی از ارتباط با خداد هم داشتم منطقی بود که بیماری بیشتر بشه
حالا شکرخدا کلی ازاین باوره رو از خودم به شکل خوب خوب کرفتم افکاربهتر رو جاکزین انها کردم این زمان تو بخش ارتباط هم رشت وپیشرفت داشتم هرزمان جشم بهتر میکنم اولیتگن حرکت ازخالقن تشکر وسپاسگزاری دارم اون با حسی خوب یی بخشی تو گوشیم قراردادم‌که شده چندخط از انچه خدا برام من قرار داده تو زندگیم براش ازخالقم تشکر وسپاسگزرا باشم واین بخش عملی انجام میدم‌تا جای که متوجه بشم سعی دارم تو بخش عملی هم موفق بشم
برای هرانچه که داشتم تا این زمان کلی ازداشته های خودم که اروزیی دیکران هست کله شکایت کردم‌هرچی زر زدم وضفیت رو به پشرفت باشه نه رو به عفب رفت شد هرچیزی که دوست داشتم تهیه کنم تا ازش استفاده کنم و کیفیت زندکی رو بهبود ببخشم ان از اصلا هیچ موفقیتی نداشتم
چون از داشته های فبلی مگه من راضی بودم که خدا مهربان بازم برام عنایت کنه چه خودم و په همسرم هر دو به این شکل رفتار داشتیم وفتی دوره اول خدا هر گز دیر نمیکند طی کردم وتمرین انجام دادم زمانی خوبی بر اش درنظر کرفتم
نتیجه خوبی رو هم به من افکاری بهتری رو جاکزین اون افکار کردم به شکرخدا بازم دارم اون مسیر با دقت خوب با نکته برداری به درک تازه ترین ازهر تمرین میرسم اگه تمرینی رو به شکل واقعی انجام ندادم
سعی میکنم برکشت کنم اون انجام بدم تا فایل ۳۰ انجام دادم وبه فهم ودرک تازه تری رسیدم که هرچی منیت ومنطق ازبخش من بیرون بره کم رنک بشه بخش ارتباط با خدایی عزیزم بهتر بیشتر و با کیفت بالاتری ایجاد خواهد شد چون تو این مسیر منیت منطق وارده شخصی مانع مسیر این ارنباط هست چون هرکودم از ذهن و عقل من ناشی میشه که جایگاه شیطان هست درنبود و یا کم بودن ارتباط با خدایی عزیزم م اراه خدا و ارتباط یا خالق از بخش دورن هست و این دو با هم‌کلی تفاوت داره منیت وانتظار اجازه این ارتباط خوب رو از فرد می گیره
چون زمانی من خودم موفق به ارتباط،میشم که ازاین ۳ اراده شخصی منیت ومتطلق بخش استفاده نکنم همسو با خدا و ارتباط با خدااستفاده کنم اون زمان جواب خوب عالتری رو به من میده همین هفته گذشته وهمین امروز دو‌بار از صحیت دختر همسر که ازداشتن ارامش من به من گفتن که‌دوست داران حال دلشون مثل من باشه حتی امروز همسرم‌گفت خوب راحتی اصلا به اطر افت اون توجه رو ندارای اون اصلا هیج اطلاعاتی از کاری که میکنم نداره من به شوخی بهش گفتم چه خوب که به اطراف توجه ندارم به این شکل من تو فضایی راحتری هستم پس چون حال دلم خوب هست ارامش دارم سعی می کنم نوجه به بخشهای که کمک کننده نیست نداشته باشم تلویویزن داشتن از چاقی و مشکلات اون صحبت داره من دارم دیدگاه مبنویسم همسرم گفت موضوع تو هستی من با کمال ارامش گفتم ازچیزی که بلدش نیستن داره صحبت میکنن که افکار چون منی رو خراب کنن من اصلا بهش هیج باوره و هیج اعتمادی ندارم چون بلدونیستن روی افکار مردم دارن کاره میکنن و نوشتن دیدگاه رو ادامه میدم وفتی همسر داره به این مرکز اخبار گوش میکنه جون دوست دارم من این مسیر رو به همراه زندگی عادی خودم طی کنم یی روش برای خودم ساختم که وفتی همسرم منزل هست اون مشغول دیدن وشنیدن اخبارهست
یا گوشی تو گوشم هست دارم فایل گوش میدم یا دارم دیدگاه مینویسم که وتوجه بیشتری رو به کاری که دارم انجام میدم باشه و از منیت اراه شخصی ومنطلق فاصله بگیرم که در نبود یا همراه بودتواین ۳ بخش با خدایی عزیزیم‌هست‌که کمک کننده هست تک تنها هیج کمک کننده نیست بکله کلی مانع هست برای نرسیدن ارتباط نداشتن با خدای قادر مهربان
خدا پشت وپنا هتون یا حق حق. نگه دارتون