گام ۶: با رژیم لاغری می توان لاغر شد؟

سلام همه مادرگذشته ازرژیم برالاغرشدن‌ استفاده میکردیم مقطعی بودوبخوادکامل جوابگوبدن باشه اصلا بقوا استادمثال قطعه ماشین روزدن دراین فایل درموردرژیم هم اینجوررژیم به همه بدنها جواب نمیده وحرکت نهایی وتاثرنتیجه بخش روانسان نمیدونن ودچارشک وتردیدمیشویم رژیم یعنی تغییرتنوع موادغذایی ومیزان مصرف بماکمک کنه مغزانسان مرکز فرماندهی بدن هست رفتارغذایی یامیل درونی بقول افرادچاق اشتها مغزما تعیین میکند ممکنه توفکرخوردن پیتزا نبودیم ولی درمهمانی بماتعارف میکنن ونا یهوتصمیم میگیریم پیتزابخوریم درواقع مغزما این فرمان روصادرمیکنه ولی صدورفدمان درفردلاغر یجوردرچاق ها جوردیگه ربطی به ارث وزنتیک نداره مغز فردچاق رفتار روتحلیل میکنه درمورد هرچیزی که میخوره وهی مرورمیکنیم دردهن درواقع یجورفعالیت مغزی ودهنی هست تصویرسازی درذهن هست مغزهمه ایناروبعنوان ارزووعلاقت رو اجرامیکنه افرادمتناسب بع اون غذافکرنمیکنن وترسی ندارن همیشه متناسب هست بهترین روش باذهن به صلح رسیدن وارام بدون عجله عادت روترک کردن برالاغری نیازداریم بفرمان مغز نگرش درموردغذاتغییر کند بعدجسم شروع میکنه به تغییر مغز براساس شنیدها ودیدها تغییرمیکنه 

بسم الله الرحمن الرحیم.

سلام خدمت استاد عزیز و همه دوستان.

چقدر زیبا در این فایل نحوه عملکرد مغز و ذهن را توضیح دادید. مغز ما به دو صورت عمل میکند:

۱,تحلیل آنچه انجام میدهیم نسبت به اطلاعاتی که وارد مغز کردیم:مثلا پیتزا خوردن به چاقی

۲,دستوراتی که صادر میکند برای واکنش نشون دادن در برابر مواد غذایی:مثلا سیر هستیم و با یک جعبه شیرینی مواجه میشویم.

یاد گرفتیم عوامل بیرونی مثل رژیم گرفتن و ورزش کردن تاثیری در فرمولهای مغزی ما ندارند و با این کار فقط داریم با مغز جنگ میکنیم و همیشه مغز پیروز میدان هست. ما دچار واکنش های عصبی میشیم و در نهایت شکست میخوریم.

یاد گرفتیم به اندازه ای که فرمولهای مغزی ما تغییر کند جسم ما نیز تغییر میکند هر انتظاری داشته باشیم همون پیش می آید. 

رژیم هایی که من گرفتم:دکتر تغذیه:خب بله اون زمان خوب بود ولی تا کی میتونستم قرص بخورم و ورزش کنم و خرج دکتر تغذیه کنم تا متناسب بمونم و به محض رها کردن باز هم چون انتظار چاقی داشتم دوباره چاق شدم.

رژیم کیتو:خب فقط گوشت،ضد کربن هیدرات. تا کی میتونستم در مقابل مواد غذایی ایستادگی کنم،مسافرت نمیتونستم دائم گوشت بپزم و… خب بعد از رها کردن آن هم من انتظار چاقی داشتم و طبیعتا چاق شدم ولی الان دیگه انتظار چاقی کمتری دارم نسبت به گذشته و طبیعتا کمترم چاق میشوم در حقیقت دارم لاغر میشم.

با سپاس فراوان.

گام ۶: با رژیم لاغری می توان لاغر شد؟

به نام خدا.

بگذارید همین اولِ متنی، آب پاکی را روی دستتان بریزم و بگویم:« نه خیر جانم! نمی شود!». 

 با تیکه بر رژیم لاغری،نمی شود لاغر شد! حالا مسئله اینجاست که چرا؟ 

چون برای ما چاق ها در اصل اسمش رژیم لاغری است ولی باز هم باعث تشدید چاقی مان و باور های چاق کننده مان می شود؛ چون و زیرا به دلایل زیر! 

۱. مدام فکر می‌کنیم پس کی رژیم غذایی تمام می شود و لاغر می شوم؛ پس در واقع ما همیشه به طور موقتی قصد کاهش کیلو های اضافی بدنمان را داشتیم در حالیکه لاغری و تناسب اندام و سلامتی یک سبک زندگی سلامت و متناسب است.

۲.احساس محرومیت از غذا و احساسات منفی! من که خودم به شخصه هر وقت اسم رژیم کاهش وزن به میان آمده، مدام، اکثر‍ِ اوقاتِ فراغتِ روزم را پای یخچال می گذارنم یعنی بدتر ذهنم متوجه غذاهایی می شود که بدون رژیم اصلا  به آن ها توجهی  نداشتم؛ چون مدام حواسم هست چاق نشوم در واقع حواسم جمعِ چاقی است نه لاغری!

۳. توجه به اینکه چقدر چاقم و بعد از رژیم لاغر می شوم یا خیر! که در واقع توجه به این موضوع از بیخ و بن غلط است، هر گاه که ما به چاقی توجه داشته باشیم چه خوب چه بد در واقع توجه ما بر چاقی است و از آنجایی که حس ما به چاقی بد است مدام و دوباره و دوباره ، خواه ناخواه موجب جذب چاقی بیشتر و تشدید باورهای چاق کننده می شویم.

۴. من که خودم هر وقت رژیم می گیرم، می ترسم! حالا شاید برایتان سوال باشد که چرا؟چون از حق نگذریم با هر بار رژیم کاهش وزن گرفتن وزنم به سرعت پایین می آید و با آن همه باور چاق کننده ای که در ذهنم دارم، ذهنم اصلا حتی اگر رژیم هم کارساز واقع شده باشد، پذیرای کاهش وزنم نیست و با خودم می گویم نکند خطرناک باشد! نکند وزنم یکدفعه ای کلی پایین بیاید! و…و…

و حالا بخش جذاب ماجرا راهکارها:

۱.لاغری و تناسب اندام و سلامتی مستلزم یک عمر سبک غذایی سلامت و متناسب است، یادمان باشد سلامت بودن غذا اتفاقا یعنی غذاهای خوشمزه و انرژی بخش و طراوت بخش که به اندازه میل کنیم.

۲.به جای رژیم محدودی گرفتن، سبک غذاییمان را اصلاح کنیم در غیر اینصورت همیشه حواسمان جلب محرومیت غذایی می شود مثلا می گوییم خوب حالا قند نباید بخورم و با گفتن همین جمله است که مدام بیشتر توجهمان جلب هر چه مواد قندی است می شود!( حداقل ما چاق ها! تا به امروز!) پس بهتر است رژیم غذایی از نوع محرومیت برای خود تعریف نکنیم و سبک غذایی مان را اصلاح کنیم چه بسا که وقتی سبک غذایی مان را اصلاح می کنیم و آزادیم در انتخاب غذاها اصلا قند انتخاب ما نباشد یا کمتر باشد!  چون توجه کرده ایم که خود به خود احساس شادی و انرژی مثلا بعد از صرف یک بشقاب  سالاد احساس بهتری و پایدار تری داشته یا چه بسا که فقط با یک عدد شیرینی احساس رضایت بخشی داشته باشیم و لازم نباشد که ۱۰ عدد برداریم چون دیگر حس نیازی به شیرینی نمی بینیم!

۳.فکر کنم راهکار این مورد را در همان مورد سه نوشته ام، توجه نکردن به چاقی! در واقع هر چقدر به چاقی توجه کنیم بیشتر باورهای چاق کننده مان تشدید می شود پس بیاید از امروز به هر چه که به تناسب اندام مرتبط است توجه کنیم مثل لباس ها و اندام های متناسب ، تجسم خودمان در لباس های مورد علاقه مان و احساسِ خوب تناسب اندام و‌ سلامتی مان.

۴. به نظرم بهترین راه برای حذف ترس از لاغر شدن این است که رژیم نگیریم! به جای رژیم گرفتن، سبک غذایی و سبک زندگی مان را اصلاح کنیم که وزنمان و جسممان با سرعتی که برایمان ترس ندارد متناسب شود؛ اینطوری دیگر احساس خلا و کمبود نمی کنیم و به این باور می رسیم که اصلا بدن من به این وزن اضافه نیازی ندارد و می توانم متناسب و لاغر باشم و همزمان سلامت هم باشم. یعنی لاغری با سلامتی رابطه ی مستقیم دارد نه رابطه ی عکس!

ممنون و متشکرم.

سلام 

من بارها رژیم گرفتم یادم یک بار نتیجه گرفتم ولی دوباره به وزن اول برگشتم 

همیشه هر چیزی می‌خوردم در ذهن می گفتم که این  غذا مرا چاق می‌کنه و فرمول مغزی من روی چاقی بود وعلت این بوده نه غذا خوردن 

سلام من سال ها دنبال روشی بودم تابتونم جلوی پرخوری هاموبگیرم بگفته استاداصلاچشام سیرنبودبادیدن هرموادغذایی انگار هوسم بیشترمیشد دوست داشتم فقط بخورم انگاراین خوردن ها بهم لذت میداد من روزبه روزچاق وچاقترمیشدم باشگاه میرفتم ولی تنبل بودم دوست داشتم سریع ورزش کنم زودتمام بشه برم خونه بخورم یاهمیشه بدنم خسته ومن کسل بودم همش حس مریض بودن داشت انگارحس سیری رونمیفهمیدم رژیم ازدکارگرفتم انجام میدادم اکثراوقات خراب میکردم بیشترازبرنامه میخوردم وعذاب وجدان میگرفتم همیشه میگفتم من لاغرنمیشم نقطه سیری روتشخیص نمیدادم انگارفرمانی به مغزم صادرنمیشدولی به لطف خدا اشنایی بالاغری خیلی خوشحالم ازدست غول چراغ جادومثل رژیم راحت شدم غذاخوردنم اگاهانه شده وهیچ ترس ولعی ندارم دیگه پرخوری ندارم همچی میخورم بالذت وزندگی برام لذت بخش شده اعتمادبنفسم بالارفته انگارقدرتم بیشترشده خدایاشکرت

روی این گام‌ می‌خوام یک هفته بمونم. یعنی همین تمرین رو انجام بدم که:

«موفقیت و شکستهامون رو در طول روز از بابت به موقع و به اندازه خوردن ثبت کنیم.» 

و

اینکه دنبال درونی  احساس سیری و گرسنگی باشم .

سلام به همه

جالب بود

توی رژیم می‌خوایم به بدنمون بگیم چه غذایی را چه مقدار و چه وقت بخوریم، میخواهیم از بیرون برنامه بدیم به رفتار جسممون. در حالی که فرمان از مغز صادر میشه، پس وقتی رژیم بگیریم باید جلوی فرمان مغز بایستیم و مقاومت کنیم که همیشه منجر به پیروزی مغزه.

پس به جای رژیم میریم سراغ متقاعد کردن مغز، اون هم از راه منطقی کردن این که اون چیزهایی که باعث میکردی باعث چاقیه واقعی نیست.

تصویر سازی درست کن و نگرش مغزت رو تغییر بده تا فرمانهایی منجر به متناسب شدن صادر کنه.

             به نام الله مهربانم

سلام

الحمدلله رب العالمین

که یک روز دیگر هم به من فرصت زیستن در این کره خاکی را داد

یک روز دیگه برای تغییر کردن و رسیدن به اوج را به من هدیه داد

اول از تجربه خودم درباره رژیم‌ها میگم و بعد سناریویی که باید انجام بدم رو میگم

تجربه کلی من از رژیم‌ها چی بود؟!

زمانی که محدودیت داشتم نه تنها این رفتار بعد از رژیم برای من باقی نموند بلکه همون موقع هم با هزار سختی و رنج و عذاب خودم را محدود می‌کردم

طوری شده بود که از چیزهایی که واقعاً قبل از رژیم هم خوشم نمی‌اومد در هنگام رژیم دلم از اون‌ها می‌خواست

مثلاً من علاقه اصلاً به تیتاپ ندارم

اصلاً از اینجور چیزا خوشم نمیاد

اما توی رژیم وقتی چشمم به این چیزا می‌افتاد اصلاً یه جوری می‌شدم منی که اصلاً از این مدل کیک‌ها خوشم نمیاد

همونطور که استاد گفتن رژیم گرفتن مثل این می‌مونه که لباس جنگ پوشیدی و داری با ذهنت می‌جنگی

ذهن ما و فرمول‌های ذهنی ما به دو صورت کار می‌کنند

اول تحلیل اون اطلاعاتی که به ذهن دادی و بعد نتیجه اون‌ها رو ربط دادن به اون تصویر ذهنی

این رو خوب می‌فهمیم

بارها یک بیسکویت یک کیک خوردیم که  همون موقعی که داشتیم می‌خوردیم یا همون موقعی که داشتیم بهش فکر می‌کردیم که بریم اون رو بخوریم نتیجه اون رو چاقی می‌دونستیم

چیزی که اصلاً در ذهن افراد لاغر وجود نداره و اون‌ها یک جور دیگه‌ای تحلیل می‌کنند و نتیجه میدن به خوردنشون

و کار دوم ذهن ما اینه که

طبق همون پردازش اطلاعات و تصویر ذهنی تو دستوراتی رو صادر می‌کنه که تو به غذا واکنش نشون بدی

بارها شده گشنه نبودیم و یک خوردنی رو دیدیم و تحریک شدیم به خوردن آن

همین چند دقیقه پیش داشتم به خوردن بیسکویت فکر می‌کردم

فهمیدم که من وقتی به اون فکر می‌کنم احساس چاقی می‌کنم

و بعد تحریک میشم به خوردن اون

بعد که برادرم گفت گرسنه هستم و رفتم براشون بیسکویت بردم با دیدن اون‌ها تحریک شدم و منم خوردم

این نشون میده که همه چیز از ذهن ما شروع میشه

و فکری که در ذهن تو مرور می‌شه بر تصویر ذهنی خودت و احساست و در آخر روی جسم تو تاثیر می‌گذارد

اگر می‌خواهیم غییر کنیم و دیگه این تحریک‌ها رو نبینیم و مانند افراد لاغر زندگی کنیم رژیم راه درستی نیست

ما هممون می‌دونیم که بلافاصله بعد از رها کردن رژیم احساس چاقی می‌کردیم و فکر می‌کردیم که حتماً باید زجر بکشیم تا لاغری خودمون رو حفظ کنیم

من اینطور بودم و اگر توی همون رژیم هم دست از پا خطا می‌کردم بلافاصله انتظار من از خودم چاقی می‌شد و این شاید به واقعیت هم تبدیل می‌شد

خلاصه کلام اینکه یک رفتار بیرونی نمی‌تونه فرمول‌های ذهنی ما رو عوض کنه

همونطور که با فرمول‌ها و اطلاعاتی که از چشم و گوش به مغزمون دادیم و در خودمون فکر و احساس چاقی رو به وجود آوردیم و خیلی راحت چاق شدیم دقیقاً به همون صورت باید لاغر بشیم چون ما قبل از اینکه چاق بشیم و این استارت چاقی در ذهن ما زده بشه لاغر بودیم و در اون موقع نه رژیم بودیم

و نه کار دیگه‌ای انجام می‌دادیم

من دیگه سمت رژیم نمی‌گیرم چون نمی‌خوام با ذهن عزیزم درگیر بشم من فقط ‌ می‌تونم با اطلاعات درست به اون دادن بهش کمک کنم و اون هم دستور عالی لاغر شدن رو به مغز من بده و مغز من که فرمانده کل بدن هست و من نمی‌تونم روی حرفش حرف بزنم و حتی اگه با جنگ بر اون بلند بشم اون پیروز میدانه چون بالاخره من کم میارم

این دستور را به جسم من بده و جسم من بدون هیچ زجر لاغر بشه

اگر می‌خوایم فرمول‌های ذهنی رو تغییر بدیم نیاز به زمان داره و این کار با رژیم و هر روش دیگه‌ای شدنی نیست

همانطور که با خوردن یک قرص و یه روش که به جسم ما فشار بیاره نمی‌تونیم زبان انگلیسی را یاد بگیریم

اصلا این خیلی خنده داره که بخوایم با فشار جسمی یک چیزی رو یاد بگیریم یک چیزی که با ذهن یادگیری اش صورت می‌گیره

این کار شدنیه

اگه الله با ما باشه و به او توکل کنیم این کار حتماً و حتماً شدنیه

او ما رو هدایت کرده پس به همان توکل می‌کنیم و اطلاعات صحیح رو ه مغز خود می‌دهیم

و من سناریوی این بخش رو در دفترم نوشتم کارهای لذت بخشی که خانم نگار عزیز گفته بودند انشاالله که بتونم عالی انجامشون بدم

استاد واقعا ممنونم از توضیحات عالی شما و خدا قوت هم به شما هم به خانم نگار عزیز با این نوشته جذابشون

امیدوارم که روزی در این سایت پر بشه از موفقیت‌های افراد کوچیک و بزرگ انشاالله

الحمدالله

به امید اون روز

یا حق مدد

سلام استاد روزتون بخیر باشه. سپاسگزارم بابت فایل فوق العادتون. خدا قوت.

چندتا خلاصه نکته برا خودم:

✓شک و تردید خاصیت مغز انسانه

شک و تردید باعث میشه یک مسیر رو شروع نکنیم یا شروع کنیم ولی ادامه ندیم

ایجاد شک و تردید نسبت به مسیر همیشگی و قبلی باعث میشه اون رو ادامه ندیم.

✓من باور کردم که نمیدونم چه ماده غذایی رو و به چه میزان باید بخورم.چه وقت باید بخورم.چطور باید بخورم.باور کردم که احتیاج دارم کسی کمکم کنه و بهم بگه چی بخورم چی نخورم. چقدر بخورم. دیگه برام سوال شده اخرش باید چیکار کنم.چطور رفتار کنم.

✓اشتها و میل درونی و رفتار غذایی مارو مغز ما تعیین میکنه.

✓تفاوت مغز ها: مغز یک فردی که دچار اضافه وزن میشه اینطوریه که تحلیل میکنه و ربط میده رفتار اون فرد رو به چاق شدن

۱-نگرشمون نسبت به مواد غذایی باید تغییر کنه۲-تغییر فرمول های ذهنیمون نسبت به واکنش رفتاری به مواد غذایی باید تغییر کنه

✓همیشه به چاق تر بودن فکر کردیم و تصویر سازی کردیم.اونچه فکر میکنیم و تصویرسازی میکنیم تو ذهنمون انجام میشه و مغزما با نگاه کردن به ذهنمون متوجه خواست و علاقه ما میشه و همون رو اجرا میکنه.

✓فرایند چاقی از جایی شروع میشه که چاقی رو حس میکنیم و نگران میشیم بابت چاق شدن. فکر میکنیم به چاقی و نکنه چاق بشم.

✓با تکرار اطلاعات، مغز دستورهارو تغییر میده.

✓مغز ما برای فرمان دادن تحت تاثییر ذهن قرار میگیره و متناسب با اون کار میکنه.

✓عادت ذهنی که دستور چاق تر شدن رو به مغزمون میده: غذا میخوری و اون رو تبدیل میکنی به وضعیت چاقی و به اون ربطش میدی و به چاقی فکر میکنی. افراد متناسب هرگز به این موضوع فکر نمیکنند.

✓اطلاعات ورودیمون باید تغییر کنه. دیده ها شنیده ها تصاویر ذهنی نجواهای ذهنی. اون حرفایی که درون خودت به خودت میزنی.

✓انتظار لاغر شدن.انتظار چاق شدن.

•بعد رژیم گرفتن رفتار و عادت هام تغییر نکردن فقط ذهنیتم و احساسم و رفتارم نسبت به غذاها بدتر شد.

•بعد از رژیم گرفتن احساسم به خودم بهتر نشد ،که مثلا خودمو تشویق کنم و به خودم بگم که چقدر منظم بودم متعهد بودم با اراده بودم و چقدر نتیجه عالی گرفتم.فقط احساسم به خودم و جسمم بدتر شد، که چرا وقتی رژیم ول میکنم چاق میشم،که چرا نمیتونم این رژیم هارو تا ابد ادامه بدم. حتی خیلی اوقات کلی عصبانی میشدم از خودم و زمین و زمان که متعهد و خوب پیش میرم اما این وسط مدام مریض میشم و نمیتونم رعایت کنم رژیم رو‌ تا مدتی یا نمیتونم ورزش کنم. درکنار اینا باید به زندگی روزانم و قدمایی که برا هدافایی که داشتم نیاز بود میرسیدم و انرژی کافی نداشتم. ازین بابت هم کلی ناراحت بودم که حتی انرژی کارای روزانمو ندارم ولی رژیمم رو هم نمیتونم بزارم کنار. از یه جایی به بعد هم میترسیدم رژیمم رو بزارم کنار ،میترسیدم بابت اون افراط توی خوردن.وقتی رژیم رو شل میکردم و روز اول تبدیل میشد به پرخوری یا ذره ای تغییر توی بدنم میدیدم کلا بیخیال رها کردن رژیم میشدم و ادامش میدادم.

•حالا که فکرشو میکنم با تمام اسیبای جسمی و ذهنی و روحی که خوردم چقدر قوی و متعهد رژیمم ادامه دادم .وقتی رژیم داشتم فکر میکردم خوشحالم و حالم خوبه ولی واقعا شاد نبودم یک عالمه حال بد درونی و بیرونی تجربه کردم.

همین الان یک عالمه مشکل دارم با غذا با بدنم.انگار مسیر رو پیدا کردم ولی هنوز سردرگمم. 

•رژیم انتظارم رو از خودم این طور ساخت که: اگر امروز رژیم نباشم فردا بدنی کاملا متفاوت دارم و چاق میشم.خب الان هنوز این انتظار منو عذاب میده.انتظار واقعا وحشتناکیه.

•تجربم درمورد رژیم به طور خلاصه اینه که به جایی رسیدم میگم واقعا کاش اصلا لازم نبود غذا خورد.کاش گشنم نمیشد.حس میکنم کلا انگار کلمه غذا تبدیل شده به مشکل تو زندگیم و اگر این حذف بشه مشکل هم از زندگیم حذف میشه و بارم سبک میشه.

به نام خداوند آسمان آبی

این گام تعجب کردم چرا تمرینی مثل گام های قبل ندارد وقتی ویدیو را نگاه کردم متوجه شدم این به عهده خودمه که بنویسم هر آنچه در این راه دیدم و بنویسم تجربه های خودم بنویسم شاید زیاد و طولانی بشه اما اینجا شده پناهگاه من برای نوشتن.

در 8 سالگی با فشار مادرم رژیم گرفتم اتفاقا وزن خوبی کم کردم همه تشویقم کردند منم بچه بودم زیاد متوجه نبودم و رعایت میکردم اما بعد از 2 ماه رهاش کردم در سن 15سالگی با فشار مادرم که میگفت دفعه قبل بچه بودی الان بزرگتر شدی میفهمی و میتونی همت کنی و یهو کم کنی فقط هفته اول خوب پیش رفت با اینکه ورزش هم میکردم اما وزن اضافه کردم وقتی 16 سالگی کارشناس تغذیه ام عوض کردم فکر میکردم تعویضش باعث میشه برنامه بهتر باشه و منم اراده ام قوی کنم میتونم اینبار لاغر بشم ورزش نکردم اما از حق نگذریم لاغر شدم و فکر میکردم هرچقدر کمتر بخورم زودتر لاغر میشم یک هفته لب به خوراکی قندی و چرب و نمکی نزدم یعنی خوراکی های ساده هم کمتر از آدم معمولی مصرف میکردم اما بعد از یک هفته دوام نیاورم رژیمم شکستم و به خوراکی حمله کردم وقتی فهمیدم استوپ وزن شدم از همه جا نا امید شدم و بطور عصبی غذا میخوردم مدام با خودم تکرار کردم من خیلی اراده ام ضعیفه من نمیتونم من یه بازنده ام رژیمم را بازم رها کردم و طی 2سال علاوه بر 20کیلوگرم اضافه وزنم 16کیلوگرم دیگر هم اضافه کردم اینها فقط گوشه ای از خاطرات آن دوسال منم است که احساسات بدی که در آن دوسال داشتم قابل توصیف نیست با هزاران مشقت گذشت تا تابستان پارسال که رژیمی جدید کارشناس جدید و اراده ای تازه نفس و تصمیمی جدی که دو نوع رشته ورزشی ، پیاده روی روزانه و رژیم غذایی سختگیرانه اوایل کاهش وزن خوبی داشتم و هربار که برای معاینه میرفتم همه تشویقم میکردند منم خوشحال برمیگشتم ادامه میدادم اما بعد از چندماه رژیم خسته شده بودم ریزش مو شدید گهگاهی تا مرز بیهوش شدن میرفتم بعد از مدتی به همه چی حمله میکردم کافی بود یک قاشق بیشتر میخوردم ذهنم بیخیال ماجرا نمی شد مدام با خودم تکرار میکردم نکنه چاق بشم ، اینو خوردم ؟ دیگه چاق شدم چون خارج از برنامه شورع کرده بودم به خوراکی و غذا خوردن پس برنامه های کالری شمار نصب کردم یا ورزش هام بیشتر کردم وزن اضافه کردم نمیخواستم تسلیم بشم مثل دفعات قبلی هروز قول میدادم لب به چیزی نزنم یا ورزش هایم را بیشتر کنم اما همه را میشکستم و بیشتر از قبل نا امید تر و عذاب وجدان و گناه داشتم هروز تعهد میبستم اما شکست در پی شکست که ناگهان با تناسب فکری آشنا شدم (در داستان هدایت من نوشتم)  من وقتی مطالب مطالعه کردم گوش دادم متوجه شدم تمام مدت در تلاش برای چاقی بودم روزای اول که فکر نمیکردم راست باشه و بعد از یک ماه نمیخواستم قید رژیم را بزنم اما وقتی کمی بیشتر مطالعه کردم و گوش دادم متوجه شدم آن چیزی که من میخوام اینجاست ، هرچقدر بخوام خودم را متقاعد کنم که نه راه قبلی بهتره فقط یک تعصب بیخود است آن راه برای کوتاه مدت پاسخگوست برای منی که میخواهم تا همیشه لاغر و متناسب بمانم این راه همان است هنوزم شک دارم به راهم اما این شک باعث نمیشه از این راه دست بکشم این شک میگه آیا لاغر میشی ؟ یعنی میتونی؟ یعنی میشه؟ باید به همان ذهن یا مربی چاقی بگم بله که میشه اگر من باور داشته باشم که من لیاقت لاغری دارم لیاقت متناسب شدن دارم و هروز گوش بدم و استمرار داشته باشم بالاخره آن قطار با تمام واگن هایش حتی آخرین واگن وارد مسیر لاغری می شود و جسم من تا همیشه از چاقی رها میشود و متناسب میمانم.

به نام خدای مهربانم که هر لحظه هادی و حامی من هست .

سلام ،وقت همگی بخیر 

من در بهترین حالت خودم شاد و پرانرژی و با انگیزه ی فراوان در مسیر تغییر کردن هستم و با حال خوب  به دنبال تحقق  رویاهام و اهدافم در این دنیای مادی هستم .

رژیم برای من در گذشته تنها راه قابل قبولی بود که میتونستم  لاغر بشم و اگر در کنار اون ورزش  هم میرفتم دیگه برام   چه بهتر بود و باورم این بود که این دو کار با هم باعث میشه من   بهتر  هم لاغر بشم و انصافا هم از این راه بارها عالی  نتیجه گرفتم که چند باری در سایت توضیح دادم  و  اما قبلا هم در سایت  گفتم مشکل من این بود که من نمیتونستم اون وزنهای کم شده رو نگهداری کنم بعنی به محض رسیدن به وزن دلخواهم  نمیدونم چی میشد که کم کم وزنم برمیگشت البته حالا دیگه میدونم چی میشد بدن من  به خاطر اون همه رژیم سنگین دچار قحطی میشد بدن من حرص و ولع پیدا میکرد بدن من دیگه نمیتونست با ذهنم مبارزه کنه و کم میوردم  و دوباره به فرمانهای مغزی چاقی برمیگشتم و به اونها پاسخ میدادم .

یادم میاد من بارها در دوران چاقی رژیم گرفتم و همیشه خودم هر چی صلاح میدونستم  که چاق کننده هست نمیخوردم و کم خوری میکردم و لاعر میشدم اما دو بار اخر که خیلی چاق شده بودم یک بار در دوران بارداری و یگ بار در  دوران شیردهی بعد از زایمانم  به توصیه ی یکی از پزشکان تصمیم گرفتم از کارشناس تغدیه استفاده کنم تا راحت تر لاعر بشم و یادم میاد من از  بس چاق بودم از جسمم و از  غذا خوردن تنفر داشتم و با رژیم های اون فرد چقدر هر ماه لاغر تر میشدم و در مدت زمان کوتاهی وزنی حدودا سی یا سی و خورده ای کم کردم و چقدر باشگاه و در اون مطب پیش همه تشویق شدم اما خب چی اون کارشناس من رو  در تنوع غذاها و مقدار غذاها و زمان غذا خوردن به شدت محدود کرده بود .و اما حالا متوجه میشم با اون کار کارشناس تغذیه چقدر خودم رو نابود کردم چون به طور غیر مستقیم من به خودم میگفتم من بلد نیستم چه مقدار غدایی از چه نوعی در چه زمانی باید بخورم و یکی دیگه باید برای من اینها رو تعریف کنه تا من اجرا کنم و  چقدر با این راه  نادرست من به اعتماد به نفسم و به عزت نفسم و توانمندی هام و به خود باوریهام  ضربه زدم .

 اما من الان  دیگه آگاهم که  تمام فعالیتهای بدن تحت کنترل  مغز ما در بدن اجرا میشه و این خوردنم یکی از همین فعالیتهاس که تحت کنترل معز ما هست و خوردن  چیزی دیگه نیست بابا این  خوردن هم یک فعالیت مثل بقیه ی فعالیتها  در جسم من  مثل پلک زدن و گردش خون و سلول سازی و … در بدن هست پس باید به جسم خودم اعتماد کنم نه به هیچ کس دیگه و اگر الان به من بگن مثل گذشته دوباره بیا در این راه رژیم  بگیر هرگز قبول نمیکنم و به این کارها خندم میگیره چون جسم من خودش  هوشمند هست و اون  هر وقت نیازبه غدا د اشته باشه یا نداشته باشه به من اعلام میکنه و من باید اون علایم رو بشناسم و  درست به اون  نیاز جسم پاسخ بدم و اما حالا چطوره همین مغز در در بدن یک انسان باعث تناسب اون میشه و در بدن یک انسان دیگه باعث چاقی میشه ؟؟

شاید در گذشته میگفتیم نه بدن این افراد چاق فرق داره  یا اینکه این چاقی ژنتیک هست و یا اینکه چاقی به خاطر مواد عدایی هست و یا به خاطر اشتهاهست که در جسم چاق ها هست و در جسم لاغر ها نیست و….

اما خیر تفاوت چاق ها و لاغرها در فرمانهای مغزی اونها  هست .

ذهن فرد چاق کلی فرمول چاقی داره و اما فرد لاغر هیچ فرمول چاقی نداره مثلا به هر دو فرد پیتزا بده فرد لاغر با خیال راحت به اندازه میخوره  و تموم اما فرد چاق کلی افکار نادرست داره که الان چاق میشم و چون غذا سنگین هست نباید بخورم و با ترس و نگرانی یکم میخوره اما چاقتر میشه و مغز ما هم چون میبینه در ذهن  فرد چاق افکار چاقی مرور میشه و اون فرد  داره به چاقی توجه میکنه  چاقی رو برای اون فرد به ارمغان میاره چون برای مغز ما فرقی نداره ما از اون چیزی که بهش توجه میکنیم  خوشمون میاد یا بدمون میاد اون هر چیزی رو که ما بهش توجه میکنیم برامون براورده میکنه .در حالی که هیچ فرد لاغری این افکار رو مرور نمیکنه و اما اگاه باشیم که  تمام افراد  چاق موقع خوردن و بعد از خوردن ترس از چاقی دارن  و معز  اونها این رویا رو به واقعیت تبدیل میکنه .

.

و اما ذهن چاق چون  توسط دوستان. و خانواده و …دست کاری شده خیلی  از فرمولهای چاقی  رو یاد گرفته  و با  برخورد به هر مواد غدایی تحریک به خوردن میشه و اما لاغرها در هر شرایطی نمیخورن و خیلی راحت میگن ما مسیر هستیم و عدا نمیخورن و خیلی وقتها میگن اصلا  غذا از گلوی ما پایین نمیره و ما چقدر در گذشته این حرفها برامون عجیب بود و درکشون نمیکردیم و این تفاوت رفتار به خاطر تفاوت ذهن های ما هست .

من خودم در گذشته  چقدر فرمول چاقی داشتم مثلا 

چون اومدم مهمانی هر انچه در توانم هست باید بخورم

چون اسراف نشه باید تا ته غدا رو بخورم 

چون پولش رو دادم باید تا تهش رو بخورم 

جون اومدم تولد و پول دادم باید هر چی به من داده میشه بخورم که تلافی بشه 

چون …

اینقدر از این فرمولها در ذهن من ذخیره بود که بدون اینکه من  کاری  کنم در موقعیتهای این چنینی  خود به خود شروع به خوردن میکردم و همیشه رژیم من رو همین فرمولها ی چاقی خراب میکردن پس جلوی فرمانهای مغزی رو نمیشه گرفت مثل این هست که من بخوام بدوم اما ضربان قلبم بالا نره همیشه ادم خندش میگیره پس خوردن یک فعالیت مغزی هست .

من باید روی مغز و ذهن خودم کار کنم تا در خیلی  از جنبه ها مثل ترس از خوردن. و تفکیک مواد عذایی و … بازم  بهتر بشم  و فرمولهای چاقی در ذهن من  هنوزم کمرنگ تر  بشن 

یک فرد چاق خوردن رو ربط میده به چاقی و اما بعضی  افراد چاق و یا لاغر  کنار این ربط دادن غدا به  چاقی به بیماری هم  اون رو ربط میدن اتفاقا من چند روز پیش داشتم با  شخصی که بسیار لاغر هست صبحت میکردم و خیلی واضح متوجه شدم که این شخص  وقتی یکم شیرینی و یا عذای چرب میخوره میگه الان سرم گیج میره و حالم بد میشه و نمیتونم بخورم هر وقت میخواد  چیز شیرین یا چرب  بخوره  سریع ربطش  میده به سر گیجه و چربی خون و  نمیخوره یعنی در ذهنش فکر چاقی نیست از ترس چاقی نیست که نمیخوره بلکه از ترس حال بد و سر گیجه هست که نمیخوره و کاملا این قضیه برای من روشن شده و اما دیشب در تولد یکی از فامیل های نزدیک بودیم  چندین فرد تپل  بودند که با هم  رژیم داشتن و  همش به هم میگفتن این رو نخور چاق میشی و یا بهم تدکر میدادن این رو  میتونی بخوری چون کالری نداره و مرتب حواسشون به همه چیز بود اما خود من با اموزشها ملاکم  فقط سیری و گرسنگی در جسمم بود یعنی  برای شام که ساندویچ بود چون واقعا گرسنه بودم در حدی که  قار و قور شکمی داشتم  به اندازه نیازم ساندویچ خوردم و چون سیر شدم دیگه برنداشتم و اما  برای  انواع دسرها  چون سبر بودم خیلی راحت  از اونها میگذشتم مثلا  کیک نخواستم نخوردم پفیلا نخواستم نخوردم میوه نخواستم نخوردم پفک چند دونه کم بردم و دیدم سیرم نخوردم واقعا برام جالب بود همش به خاطر این دوره های استاد هست  که من بدون اینکه نیاز به دکتری یا رژیمی باشه خودم با توجه به نیاز جسمم انتخاب میکردم و میخوردم و از همه ی اون افراد رزیمی و خیلی ها هم لاغر تر بودم اما بقیه ی چاق ها طبق برگه و اون محدودیتاشون غدا میخوردن و بسیار هم از بقبه و گذشته ی خودشون که من یادم هست  چاقتر بودم  .

من در جمع دیشب کاملا رفتار متناسب ها رو زیر نظر داشتم واقعا مغز چاق ها و لاغر ها متفاوت بود لاغرها  با دل راحت  به مقدار مورد نیاز خوردن و چقدر  رفتارهاشون درست و هم جهت با تناسب  بودن اما چاق ها ی جمع کلی فرمول چاقی داشتن و بعضی از اونها  رفتارهای نادرست هم داشتن پس ما باید رفتارها و  نگرشهای درست داشته باشیم یعنی ذهن ما باید اموزش ببینه تا از سمت چاقی به لاغری حزکت کنه .

وقتی مغزی همیشه داره فرمانها ی چاقی رو تکرار میکنه در نهایت پیروز میشه پس اگر بارها و بارها رژیم بگیریم همون فرمان ها ی چاقی میتونن  ما رو   دوباره چاق کنن.و نتیجه برای  ما ماندگار نیست .

من خودم  یادم میاد در دوران رژیم از غذای  معمولی  سفره خوردن ترس داشتم و نمیخواستم بخورم چون اون غذا  برای من مساوی بود  با چاق شدن و هر وقت به هر دلیلی برام  جور نمیشد عذای رژیمی بخورم به خاطر این باورم  سریع چاق میشدم  برای همین در گذشته  سر موقع که گرسنه میشدم عذای رزیمی بد مزه که دوستش نداشتم به  اما مجاز بودم  که بخورم به زور میخوردم یعنی  هم شام هم ناهار  هم صبحانه  اینطور بودم که بگم من رژیم دارم اما بعدش  وسوسه میشدم و میرفتم سراغ غدای معمولی بقیه و  از اونها مقداری میخوردم مثلا هررشب شام رژیمی  رو میخوردم اما اگر بعدش  میرفتم جایی و چیزی بود که دوست داشتم و  میدیدم سریع اون رو هم  میخوردم و اما  اون اواخر  دیگه به خودم میگفتم چه کاریه خب دیگه  شام رژیمی رو نخور و خودت رو راحت کن .

 ذهن  چاق ما با رژیم دادن و گرفتن برنامه ی غذایی فرمولهاش تعییر نمیکنن ما باید مغز رو برای لاغری اموزش بدیم و اون رو  برنامه ریزی کنیم برای لاغری مثل اون موقع که برای چاقی همین کارها رو میکردیم .

من باید اگاه باشم که چاقی من به خاطر مواد غدایی و فعالیتم نیست باید به خودم بگم ببین خیلی افراد هستن که مثل من از همین مواد عدایی میخورن و هیچ تحرکی هم ندارن اما بسیار لاغرن  و با این تغییر نگرش ها هست که  فرمانهای مغزی من هم تغییر میکنه اما  تا وقتی نگرش من این هست که نون و برنج باعث چاقی میشه معز ما این حرفها رو تشخیص نمیده و اون فقط کاری به توجه ما داره پس هر وقت اون هارو خوردید  و احساس چاقی کردید و واقعا هم چاق میشید اما افراد لاغر این تفکرها رو که ندارن وو این تحلیل ها در مورد مواد غذایی رو  هم  که ندارن و چاق هم نمیشن نمونه اش همسر متناسب خودم که به شدت به خوردن نون و شیرینی علاقه داده و وحشتناک هر دو رو میخوره و بسیار راحت هم میخوره و اما اصلا چاق هم نیست اما دیشب  تمام افراد چاق اطرافم بارها میگفتن ما نون و شیرینی و برنج و بستنی و این جیزا رو حذف کردیم و بسیار هم  لاغر شدیم .اما هین افراد نمیدونن دارن مغرشون رو چاق میکنن و  این چقدر تاثیر بدی در ذهن اونها برای همیشه میزاره .

 ما چاقی رو یاد گرفتیم و ما باید لاغری رو هم یاد بگیریم  دقیقا مثل یک شخص که بخواد زبان دیگه مثل انگلیسی رو یاد بگیره .چقدر فردی که در خانواده انگلیسی زبان به دنیا بیاد یاد گرفتن زبان براش راحتتره نسبت به فردی که در همچین خانواده ای نیست و اما حالا برای چاقی هم همین هست  اون فردی که در خانواده ی چاق به دنیا میاد یادگیری زبان لاغری سخت تر از فردی هست که در خانواده ی لاغر به دنیا میاد نمونه اش رو هم زیاد دیدم .و اما برعکسش هم هست برای اون افراد لاغر در خانواده لاغر  که دوست داره چاق بشه یادگیری چاقی سخت هست و نمیتونه .چاق بشه 

من باید انتطارم از خودم لاغری باشه و ذهنم رو اموزش بدم و همیشه استمرار داشته باشم تا به لاغری برسم .

من کسی بودم که به محض رژیم گرفتن لاغر میشدم و اما وقتی رژیم نداشتم  میگفتم دیگه چاق میشم چون ذهنم هنوز چاق بود پس هر چقدر  رژیم بگیرم و قرص بخورم و ورزش کنم فایده نداره چون ذهنم چاق هست .پس دیگه اون احساس خود تخریبی که من توانایی لاغر شدن رو ندارم دیگه ندارم و بارها میگم من بسیار توانا بودم و هستم و فقط روش من  غلط بوده  که من نتونستم برای همیشه لاغر بشم .

من همیشه در زمان رژیمم  ..اون برنامه غدایی رو  به عشق لاغری با هر سختی بود   کامل اجراش میکردم و به تناسب دلخواهم تا حدودی هم میرسیدم  اما به محض رسیدن به هدفم یه سوال بزرگ در ذهنم بود که تا کی باید در رژیم باشم ؟؟ یعنی تا اخر عمرم ؟؟ من هم دلم فلان غداها رو میخواد و کلی ناراحت بودم و حرص وولع خوردن  خیلی از غداها و مواد غذایی رو داشتم  .