لاغری با قانون رهایی؛ چیزی که دنبالش بودی! (گام ۹)

تمرینات

 ۱ـ تا حالا پیش اومده که موقع خوردن یه خوراکی وسوسه‌انگیز، تصمیم بگیری رهاش کنی و به‌جای خوردن، به احساس واقعیت گوش بدی؟

آره، شده. ولی راستش، همیشه آسون نبوده و همیشه هم اتفاق نمی‌افته. همه چیز به حالم بستگی داره. وقتی مدارم پایین باشه، وقتی احساس خستگی، کسلی، کسرت ذهنی یا ناراحتی می‌کنم، غذا یه جور پناهگاه می‌شه. ذهنم فورا می‌گه: «بخور تا حست خوب شه»، و بدنم هم بدون اینکه واقعاً نگاه کنم، به سمت لقمه‌ها کشیده می‌شه. اینجا دیگه مسئله گرسنگی نیست، مسئله آرامش فوری و مسکنیه که می‌خوام به خودم بدم. این حس ترس از دست دادن، همیشگی همراهشه؛ انگار ذهنم داره از خودش دفاع می‌کنه، می‌گه: «میخوان غذاتو ازت بگیرن، تو باید بخوری تا امن باشی».

این ترس باعث می‌شه گاهی مقاومت کنم، ولی همزمان میل شدید و عجیب به خوردن پیدا کنم، حتی وقتی می‌دونم واقعا نیازی به اون غذا ندارم. وقتی می‌رم سراغ یخچال یا خوراکی‌ها، قبلش همیشه یه سوال تو ذهنم هست: چی در درونم آزرده؟ چی باعث شده الان دنبال غذا باشم؟ این سوال یه لحظه توقف میاره و بهم فرصت می‌ده تا بفهمم غذا هدف اصلی نیست، بلکه یه مسکن موقتیه برای درد یا خلأ درونم که دیده نشده.

وقتی حالم خوبه و انرژی درونم بالاست، این وسوسه‌ها حتی به ذهنم هم نمی‌رسن. اصلا تمرکز روی لقمه‌ها برام بی‌معنیه. اون حس سبکی و آرامش درون، جلوی وسوسه رو می‌گیره. در اون حالت، رها کردن لقمه‌ها یا وسوسه‌ها راحت می‌شه، چون دیگه نیازی نیست با چیزی بجنگم. اون حس امنیت و انرژی درون باعث می‌شه غذا فقط یه ابزار طبیعی باشه، نه یه پناهگاه برای فرار از احساسات.

اما هر بار که می‌خوام رها کنم، هنوز یه ترس عمیق همراهشه. ترس از دست دادن، ترس اینکه لقمه‌ها رو ازم بگیرن، ترس اینکه امنیت درونی‌م تهدید بشه. این ترس باعث می‌شه گاهی ذهنم فورا تصمیم بگیره سمت غذا بره، حتی وقتی حالم خوبه. ولی وقتی متوجه این ترس می‌شم و ریشه‌ی اون رو نگاه می‌کنم، می‌تونم با خودم مهربون باشم و بدون مبارزه، فقط ببینم چه نیازی پشت این میل هست و اون نیاز رو برطرف کنم، نه اینکه با غذا ساکتش کنم.

در واقع، تجربه‌ی واقعی رها کردن زمانی اتفاق می‌افته که بفهمم غذا هیچ‌وقت دشمن نبوده، بلکه یه علامت از نیاز دیده نشده‌م بوده. وقتی اینو درک می‌کنم، حتی وقتی وسوسه میاد، می‌تونم به جای مبارزه با غذا، روی خودم تمرکز کنم و اون خلأ یا درد واقعی رو شناسایی کنم و پرش کنم.

—

۲ـ چی شد که تونستی رها کنی؟

وقتی تونستم رها کنم، دلیلش فقط یه چیز نبود؛ ترکیبی از آگاهی، توجه به خودم، شناخت ریشه‌ی وسوسه‌ها و تمرکز روی احساس واقعی بود. فهمیدم اگر فقط بخوام با اراده یا زور با وسوسه مقابله کنم، نتیجه برعکس می‌شه: جنگ با خودم، اضطراب و بعدش عذاب وجدان.

حس واقعی که باعث شد رها کنم این بود که ایستادم و از خودم پرسیدم: «چی در درونم آزرده؟ چرا دنبال غذا می‌رم؟» وقتی جواب رو پیدا کردم، فهمیدم این ترس‌ها و وسوسه‌ها علامتی از یه نیاز دیده نشده درونم هستن. وقتی تونستم اون نیاز واقعی رو شناسایی کنم و با انرژی و محبت درونم پرش کنم، دیگه نیازی به غذا نبود.

رها کردن برام تبدیل شد به یه تجربه‌ی آزادی: نه از روی زور و نه از روی اجبار، بلکه از روی درک و صمیمیت با خودم. ذهنم آرام شد، ترس کم شد و حس کردم کنترل واقعی از درون من میاد، نه از لقمه‌ها. اون لحظه حس سبکی و آرامش داشتم که هیچ خوراکی نمی‌تونه بده.—

۳ـ یا اگه نتونستی، چه چیزی باعث شد سمتش بری؟

وقتی نتونستم رها کنم، دلیلش همیشه یه چیز عمیق بود: ترس از دست دادن و احساس تهدید. ذهنم می‌گفت: «میخوان غذامو ازم بگیرن، باید بخوری تا امن باشی.» این حس باعث می‌شد حتی وقتی می‌دونم خوردن کمکی نمی‌کنه، سمت لقمه برم.

غذا در این لحظه فقط یه مسکن موقتیه. یه راه برای خاموش کردن صدای درد درونم، برای ساکت کردن خلأ یا ناراحتی که دیده نشده. بعد از خوردن یه آرامش کوتاه دارم ولی عذاب وجدان و صدای درد اصلی دوباره برمی‌گرده و عذاب وجدان هم همیشه درد اصلی رو خاموش کرده و خودش نشسته جای اون درد چون بهش عادت کردم . شناختم . یه جورایی نقطه امنم شده . انگار وقتی عذاب وجدان ندارم سرگرمی ندارم . 

وسوسه همیشه یه نشونه از چیزی بوده که شنیده نشده و نیاز به توجه داشته، نه فقط میل به خوردن. وقتی درک می‌کنم که این حس ترس و میل شدید علامت یه خلأه، می‌تونم دفعه بعد بدون فشار و جنگ با خودم، مسیر بهتری پیدا کنم. چون من نمیخوام لقمه هام یا غذام رو از دست بدم بلکه میخوام خلاءی که حس وابستگی و پناه به غذا رو ایجاد می کنه با خودم پر کنم . 

۴ـ چه احساسی داشتی وقتی خواستی رها کنی؟

احساس دوگانگی و ترکیبی از احساسها

وقتی به خودم نگاه می‌کنم و اون لحظه‌ای که می‌خواستم لقمه رو رها کنم یادم میاد، ترکیبی از احساس‌ها با هم بودن که گاهی بهم فشار می‌آوردن و گاهی آرامش عمیق می‌دادن. اول از همه یه ترس عجیب و واقعی بود، ترس از دست دادن، ترس از اینکه کسی یا چیزی بخواد غذامو ازم بگیره. این ترس مثل یه موج قوی می‌اومد و می‌خواست منو ببره سمت خوردن، انگار بدون اون لقمه، امنیتم تهدید می‌شه.

همزمان یه مقاومت داخلی بود، مقاومت در برابر چیزی که ذهنم می‌گفت «باید بخوری»، ولی من می‌خواستم مراقب خودم باشم و به خودم احترام بذارم. این مقاومت باعث شد یه لحظه مکث کنم، یه نفس عمیق بکشم و به خودم بگم: «می‌خوام بفهمم چی تو درونم آزرده، نه اینکه با لقمه فرار کنم.»

یه حس کنجکاوی هم بود، کنجکاوی نسبت به خودم، نسبت به بدنم و احساسم. کنجکاوی برای اینکه بفهمم این وسوسه چرا میاد، چی می‌خواد بهم نشون بده و چه نیازی درونم دیده نشده. این کنجکاوی با ترس و مقاومت و دوگانگی  ترکیب می‌شد و باعث می‌شد لحظه‌هایی طولانی بشه، ولی در عین حال آرامش عمیقی هم بهم می‌داد، چون حس می‌کردم دارم با خودم صادق می‌شم و دارم نیاز واقعی‌م رو می‌بینم.

وقتی می‌خوام لقمه‌ها رو رها کنم، یه حس دوگانگی عجیب توی وجودم شکل می‌گیره. از یه طرف می‌دونم که اگر الان بخورم، فقط یه آرامش موقتی پیدا می‌کنم و خلأ واقعی‌م پر نمی‌شه، ولی از طرف دیگه یه ترس عمیق و قدیمی هست که میگه: «اگر نخورم، چیزی ازم گرفته می‌شه، امنیتم تهدید می‌شه.» این دو حس با هم توی ذهنم می‌جنگن و گاهی باعث می‌شه حتی وقتی واقعا حالم خوبه، سرعتی سمت غذا برم، فقط برای اینکه اون ترس و تهدید رو خاموش کنم.

این دوگانگی فقط مربوط به غذا نیست؛ مربوط به خودم، به نیازم به امنیت و به ترس از دست دادن کنترله. وقتی این تضاد رو درک می‌کنم، می‌بینم که غذا ابزار نیست، بلکه نشونه‌ایه از یه خلأ یا رنج دیده نشده که ذهنم باهاش کنار نمیاد. هر بار که این دوگانگی رو نگاه می‌کنم و درک می‌کنم، یه لحظه آزادی و آرامش واقعی بهم دست می‌ده، چون می‌تونم بدون مبارزه با خودم، نیاز واقعی درونم رو شناسایی کنم و پرش کنم، نه اینکه با لقمه‌ها ساکتش کنم.

در واقع، این حس دوگانگی همون چیزی هست که باعث می‌شه گاهی وسوسه قوی باشه و گاهی راحت رها کنم. وقتی توجه می‌کنم و با مهربونی به درونم نگاه می‌کنم، این دوگانگی کم‌رنگ می‌شه و حس سبکی و امنیت واقعی جایگزینش می‌شه.

وقتی تصمیم گرفتم رها کنم و فقط نگاه کنم، حس سبکی و آزادی واقعی اومد. مثل این بود که یه بار سنگین از روی شونه‌هام برداشته شده باشه. بدون اینکه بجنگم، بدون اینکه به زور اراده‌ام فشار بیارم، تونستم فقط باشم و احساس واقعی‌م رو ببینم. حس کردم وقتی حالم خوبه و انرژی درونم پره، دیگه نیازی به غذا برای آرامش ندارم، و اون ترس و وسوسه خودش کم‌رنگ می‌شه.

و در نهایت، یه حس غرور و اعتماد به خودم بود، حس اینکه می‌تونم با خودم مهربون باشم و نیاز واقعی‌م رو شناسایی کنم بدون اینکه با غذا مقابله کنم. این لحظه‌ها بهم یاد داد که رها کردن فقط رها کردن لقمه‌ها نیست، رها کردن خودشون نیست، بلکه رها کردن ترس‌ها و نیاز دیده نشده‌م هم هست و وقتی اینو درک کردم، آرامش واقعی وارد شد.—

۵ـ نتیجه‌اش چی شد؟

نتیجه رها کردن برای من خیلی فراتر از صرفاً نخوردن یک لقمه بود. وقتی تونستم رها کنم، حس کردم یه سبک واقعی پیدا کردم، یه آرامش واقعی که هیچ مسکنی نمی‌تونه بده. دیگه نیازی نبود با غذا خودم رو آروم کنم یا خلأ درونم رو پر کنم.

رابطه‌م با غذا تغییر کرد. دیگه غذا دشمن یا میدان جنگ نبود، یه وسیله‌ی طبیعی شد وقتی واقعا گرسنه بودم، نه وقتی دنبال فرار از احساس یا خلأ بودم. حس کردم کنترل واقعی از درون من میاد، نه از لقمه‌ها یا بیرون. این اعتماد به خودم باعث شد هر بار که وسوسه می‌اومد، فقط نگاه کنم و ریشه اون حس رو شناسایی کنم و با انرژی درونی پرش کنم، نه اینکه با لقمه ساکتش کنم.

نتیجه دیگه این بود که فهمیدم وقتی حالم خوبه، وسوسه خودش کم‌رنگ می‌شه. درک کردم که اصل ماجرا، شناخت نیاز واقعی درونم و پر کردن خلأ با انرژی درونیه، نه تلاش برای رها کردن لقمه‌ها یا مبارزه با خودم.

این تجربه باعث شد حس سبکی، آرامش و اعتماد به خودم پیدا کنم، و فهمیدم می‌تونم  امنیت و آرامش داشته باشم. همچنین دیدم وقتی ریشه‌ها رو درست کنم، غذا فقط یه ابزار طبیعیه، نه راه فرار یا مسکن.

—

۶ـ اگه نتونستی رها کنی، دوست داری دفعه بعد چی کار کنی؟

اگر دفعه‌ای نتونم رها کنم، برنامه من برای دفعه بعد اینه که قبل از اینکه سمت لقمه برم، یه لحظه بایستم و به خودم بگم: «چی باعث شد الان دنبال غذا باشم؟» می‌خوام بدونم چی درونم آزرده، چه خلأیی هست که احساس امنیت و آرامش نمی‌کنه و چرا ذهنم با سرعت سمت غذا می‌ره.

بعد با شناسایی نیاز واقعی، می‌خوام انرژی درونم رو پر کنم، به خودم محبت کنم و احساس امنیت ایجاد کنم. وقتی این کار رو کنم، اون خلأ خودش فروکش می‌کنه و وسوسه‌ها کم‌رنگ می‌شن. هدفم اینه که رفتارم مطابق باور جدیدم شکل بگیره، بدون مبارزه یا فشار، و آرامش و امنیت واقعی از درون من بیاد، نه از چیزی بیرونی.

می‌خوام دفعه بعد بفهمم که غذا فقط وقتی اهمیت پیدا می‌کنه که واقعا گرسنه باشم، نه وقتی دنبال فرار یا خاموش کردن احساساتم هستم. این طوری دیگه هیچ ترس یا وسوسه‌ای منو کنترل نمی‌کنه، و رابطه‌م با خودم و با غذا سالم، آزاد و سبک می‌شه.

بنام پرودگار جهانیان 💗 

سلام به استاد عطار روشن عزیز و همراهان ❤️‍🔥 

قانون رهایی 

دقیقا همون چیزی ک سالها گمشده بود 🙃

یه صدای آشنا ک ضعیف شده بود و من نمیشنیدم چون بهش توجه نمیکردم 🫢

بدن انسان خیلی هوشمنده من بهش اطمینان دارم چون خالق هستی اون رو آفریده 

دقیقا از وقتی ب صدای درونم ک میگه بسه کافیه گوش میدم ب همه غذاهای توی سفره بی میل میشم و از غذا دست میکشم 🫡

بنظرم انسان باید در هر کاری تعادل رو رعایت کنه تا موفق بشه 💕

تعادل در خوردن🤸 سلامتی سرحالی متناسب بودن شفافیت پوست و شادابی رو ب ارمغان میاره 🥰

اما پرخوری سلامتی رو ب خطر میندازه چاقی  و سنگینی و بی حوصلگی.  پوست کدر رو ب همراه داره 🤒

پس اگر ما مثل دوران نوزادی و دوران تناسب بدن ب صدای درون گوش کنیم و با توجه ب اون و پررنگ کردن صداش میتونیم برای همیشه ب راحتی متناسب باشیم و بمونیم 🤩

بدن ما در تمام سال‌های چاقی بهمون میگفته ک کی گرسنه هستیم و کی سیر 

این خودمون بودیم ک همیشه در حالت سیری بیش از حد یا خفگی هستیم 😵‍💫

اصلا مهلت ندادیم ک بدن بیچاره گرسنه بشه و بهمون علامت بده 

من خودم سالها گرسنگی رو تجربه نکرده بودم و اصلا میترسیدم ک گرسنه بشم قند خونم بیافته یا حالم بد بشه

 اما گرسنگی ترس نداره یک بار امتحان کردم وقتی صدای شکمم رو شنیدم و کمی حالت ضعف داشتم گفتم خب الان کاردارم یکم دیگه میرم غذا میخورم و ن تنها هیچ اتفاقی برام نیافتاد بلکه گرسنگی و علائمش ب تعویق افتاد و حدود ۲۰ دقیقه بعدش دوباره صدای شکم رو شنیدم و غذامو خوردم 

سایت خوب تناسب فکری نگرش من رو و تمام جنبه های زندگیم رو برام عوض کرده 🤩

من اعتماد بنفس بیشتری دارم در حالت تناسب بیشتری هستم زیبا تر هستم پوستم شفاف تر شده آرامش ذهنی پیدا کردم و از صدا های منفی باف ک عذاب وجدان میداد یا منو ب خوردن تا حد شکم درد تشویق می‌کرد خبری نیست 🙈

هر روز از خداوند متعال سپاسگزارم برای راهنمایی من ب اینجا 🤗

غذا خوردن و حضور در مهمانی ها برای من ب یک کابوس تبدیل شده بود چون نمیتونستم جلوی خودمو بگیرم و همش فکر میکردم الان بقیه میگن چقدر میخوره یا چقدر چاقه 😓

اما الان ۹ ماهه که دیگه درگیر نیستم و ب اندازه میخورم و ب صدای بدنم گوش میدم و سعی میکنم بهش عمل کنم 😊غذا ها رو تفکیک نمیکنم و همه اونا برای من مفید هستن و باعث سلامتی 

امیدوارم ک تمام انسانها روز ب روز بهتر و متناسب تر و در آرامش و شادی  بیشتری زندگی کنن

🩵🩵🩵🩷🩷🩷

سلام خدمت استاد گرامی و دوستان هم مسیر 

تا حالا پیش اومده که موقع خوردن یه خوراکی وسوسه‌انگیز، تصمیم بگیری رهاش کنی و به‌جای خوردن، به احساس واقعیت گوش بدی؟ بله شده

چی شد که تونستی رها کنی؟ 

به احساس سیری م توجه کردم از خودم سوال کردم واقعا گشنه ای یا می خوای پرخوری کنی؟ به هدفم فکر کردم و به راحتی رهاش کردم

یا اگه نتونستی، چه چیزی باعث شد سمتش بری؟

 بارها شده نتونستم من متاسفانه این مشکل توی مهمونی ها زیاد دارم همش یه چیزی تو ذهنم میگه بخور همین یکبار بخور دیگه گیرت نمیاد و منم چون شرایط م از نظر مالی جوری نیست که بتونم ریخت و پاش کنم یا هر چیزی بخرم به جورایی وسوسه میشم و چیزی جلو دارم نیست.

• چه احساسی داشتی وقتی خواستی رها کنی؟
• نتیجه‌اش چی شد؟ اولش که می خواستم رها کنم یکم حس م خوب نبود ولی نگم از احساس بعدش احساس شعف احساس قدرت اعتماد بنفس غرور واقعا حالم عالی بود و نتیجه هم عالی بود چون هر بار که رها می کنم تمرینم بیشتر میشه و باعث میشه دفعه بعد بهتر عمل کنم.
•  
• اگه نتونستی رها کنی، دوست داری دفعه بعد چی کار کنی؟ 
• دوست دارم از پس مهمونی م بر بیام و به این باور برسم وقتی که سیرم دیگه مهم نیست گیرم میاد یا نه دیگه مهم نیست همون یکبار مهم اینه که من سیرم و نباید بخورم و اینم خیلی مهمه بعد سیر شدن از سر سفره پاشی یا زود وسایل پذیرایی جم کنی.
• خدایا شکرت برای آگاهی 💜 🩷 ❤️