دیر لاغر شدن بهتر از هرگز لاغر نشدن نیست

به نام خدای خوب و مهربان دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدن است اگر خیلی دیر بخواهیم برسیم، ممکن است هرگز نرسیم. تو زندگی دیر رسیدن پر از حسرته، پر از این هست که شاد نبودی، زندگی نکردی، وانمود کردی خوبی ،ولی خوب نبود .همیشه از زمانی می‌ترسم که دیگه لاغری به دردم نخوره .حسرت شلوارلی روی دلم هست من هنوز اون شلوارلی  که توی سن سوم دبستان، یک بار پوشیدم رو یادمه، من الان هم حسرت شلوارلی روی دلم هست، الان هم نمی‌تونم شلوار لی بپوشم ،یه شلوار لی سایز بزرگ که توی مغازه بود رو چند سال پیش خریدم و الان هم که الانه هنوز مارک شلوار رو نکندم من هنوز توی دلم حسرت شلوار لی و لباس‌های زیبایی که توی یک ساک بزرگ هست رو دارم. من توی این چند سال آرزوی پوشیدن خیلی از لباس‌ها رو داشتم و هر وقت از یه لباسی خوشم میومد، اون لباس رو می‌خریدم، به امید اینکه یه روزی اون رو بپوشم می آوردم توی خونه ،من امید داشتم ولی الان ۴۳ سالمه دیگه دارم دیر می‌رسم، وقتی پیر شدم به چه دردم می‌خوره یک ساک پر از لباس‌های قشنگ؟ وقتی ۷۰ ساله بشم تبدیل میشم به یه پیرزن چروکیده که خود به خود نمی‌خواد که لباسی رو که یه جوونه ۲۰ ساله می‌پوشه رو بپوشه ،اون موقع دیگه دیر شده، اصلاً دیگه برای یه پیرزن ۷۰ ساله چه فرقی می‌کنه که چی بپوشه؟ آدم توی این سن فقط دوست داره که یه چیزی بپوشه که راحت باشه ،دیگه براش مهم نیست که شلوار لی بپوشه، شاید اصلاً اذیت بشه،  شاید اصلاً لباس‌های پولکی دار دوست نداشته باشه، استاد من حسرت لباس رو دارم یه ساک پر از لباس دارم ولی نمی‌تونم بپوشم، اینجوری آدم عقده‌ای میشه، من حتی نتونستم لباس عروس درست حسابی انتخاب کنم، اون موقع‌ها مثل الان نبود که همه جور لباس عروس پیدا بشه، من عروسیم توی شهرستان بود و هرچه گشتن لباس عروس سایز من پیدا نکردن من اون موقع بین ۷۷ و ۷۹ کیلو بودم و مجبور شدم یه لباس عروس کهنه که خیلی بد شکل بود رو بپوشم، وقتی به عکس‌های عروسیم نگاه می‌کنم حسرت لباس عروس شیک رو می‌کشم، مگه قشنگ‌تر از شب عروسی هم برای یک دختر وجود داره؟ حالا که یادم میاد من دبیرستان که بودم، خیلی سعی می‌کردم لاغر بشم ،باشگاه می‌رفتم ،بدون سحری روزه می‌گرفتم، ولی لاغر نمی‌شدم ،توی عروسی‌ها من عزا می‌گرفتم، دخترای هم سن و سال خودم را که می‌دیدم حسرت می‌بردم که چرا اون که داره می‌رقصه میتونه این لباس‌ها رو بپوشه و اعتماد به نفس داشته باشه و بیاد وسط برقصه ولی من که رقصم درجه یک بود به خاطر اینکه چاقم لباس‌هایی رو که پوشیده بودم دوست نداشتم می نشستم و نمی‌رقصیدم و بعد که میومدم خونه توی تنهایی خودم نوار می‌ذاشتم و می‌رقصیدم همیشه بعد از عروسی به خودم قول می‌دادم که دیگه نمی‌ذارم این اتفاق بیفته دیگه سعی می‌کنم لاغر بشم که هیچ وقت این حس رو تجربه نکنم ولی دوباره دوباره این داستان تکرار می‌شد این مورد فقط مخصوص عروسی‌ها نبود هر سال که می‌خواستم برای لباس نو بخرم هم همینطور بود ، توی اتاق پرو گریه می‌کردم و به خودم قول می‌دادم که سال دیگه که برای خرید عید اومدم توی اتاق پرو خیلی لاغر باشم ولی دوباره و دوباره این داستان ادامه پیدا می‌کرد این داستان از ۱۰ سالگی تا الان که ۴۳ سالمه ادامه داره الان دیگه دغدغه‌های بیشتری دارم یک عمر دیر رسیدم الان می‌ترسم الان دوست دارم برای ازدواج دخترم ازدواج بچه‌های فامیل بهترین لباس‌ها رو بپوشم الان دیگه نمی‌خوام دیر برسم اگه دوباره دیر برسم چقدر زجر آوره خیلی از آدم‌ها رو می‌بینم که حال دلشون خوب نیست و چقدر پریشانند یه سری خواسته‌ها و لذت‌ها و تجربه‌ها سرکوب شده و زمانی که بایستی انجام می‌شد انجام نشده و چاقی هم همین کار را در زندگی ما کرد می می‌ترسم از زمانی که دیگه پای رقصیدن نداشته باشم رقصیدن یکی از چیزهایی هست که من برای خوب کردن حالم ازش استفاده می‌کنم و خیلی دوستش دارم ولی وقتی برقصی و پاها و کمرت درد بگیره آیا روحیت خوب میشه آیا حالت خوب میشه یا داغون و عصبی میشی  می‌ترسم از روزی که حسرت این رو داشته باشم من یه عمه دارم که خودم خیلی شبیه عمه‌ام هستم از بچگی برادر بزرگم به مادرم می‌گفت نذار شادی زیاد بخوره مثل عمه میشه ها بزرگ  بشه پادرد می‌گیره و مادرم که خودش یک آدم خیلی لاغری بود که توی بچگی تپل بوده و بعد از ازدواج به خاطر سقط‌هایی که داشته و مشکلات و وضعیت اقتصادی بدی که داشتند لاغر شده بود میگفت عیب نداره شوهر کرد لاغر میشه و من هم که بهونه خوبی داشتم برای خوردن هی می‌خوردم این باور مادرم بود که بعد از ازدواج لاغر میشه ولی من شبیه عمم بودم اون رو می‌دیدم که روز به روز داره چاق‌تر می‌شه و همه می‌گفتند شادی به عمش رفته و این باور مخرب گریبان من را تا الان گرفته و الان که عمم حدود ۸۰ سالشه یه پیرزن زمین گیره که پاهاش رو عمل کردن و پروتز گذاشتن که اون هم خوب در نیومد و پروتزش خراب شد و حتی کمرش هم درد می‌کنه و تنگی کانال نخاع داره استاد من حتی کمرم هم درد می‌کنه و تنگی کانال نخاع دارم زانوهام هم درد می‌کنه و کپی برابر اصل عمم هستم می ترسم که دیر بشه و یه روزی در جایگاه عمم قرار بگیرم من یه روز بعد از نماز از خدا خواستم که کمکم کنه بهش گفتم که خدایا من که از خیلی‌ها کمتر می‌خورم پس چرا من باید چاق باشم و اون‌ها که خیلی چیزهای خوب می‌خورند باید لاغر باشند من فهمیده بودم که یک چیزی توی مغزم هست که نمی‌ذاره لاغر بشم دقیقاً این رو یه روزی که داشتم غذا درست می‌کردم به زبون آوردم گفتم یه چیزی توی مغز من هست که نمی‌ذاره لاغر شم و به طور معجزه آسایی با سایت توسط یکی از بلاگرها توی اینستا آشنا شدم اون خانم یه ویسی از شما داخل کانال تلگرامش گذاشته بود و من اینطوری شد که شما را پیدا کردم ولی جالبی این است که خود اون خانم چند وقت بعد عمل اسلیو معده کرد و الان با قبل از عملش هیچ فرقی نداره خلاصه این را می‌خوام بگم که من فقط از خدا خواستم و هدایتم کرد به این سایت و فقط به این امید اینجا هستم که می‌دونم اعمال عمه‌ام به خودش مربوطه من هم می‌تونم با انتخاب این راه درست به خواستم که تناسب اندام و سلامتی روحی و جسمی هست برسم استاد من مدت زیادی هست که دوره را تهیه کردم می‌کردم که خیلی دارم دوره را پیگیری می‌کنم در حالی که الان می‌فهمم که هیچی از دوره درک نکرده بودم من واو به واو حرف‌های شما را می نوشتم و کپی می‌کردم توی دفترم و در زندگی خیلی کم پیاده می‌کردم اون‌ها رو .وقتی بچه‌ها می‌گفتند که اشتهامون نسبت به شکلات و خوراکی روی میز صفر شده ، تعجب می‌کردم پس من چرا اینجوری نمیشم ؟من که هرچی می‌بینم می‌خوام بخورم؟ ولی الان می‌فهمم علت اون چیه. اون موقع که داشتم آموزش‌ها را می‌دیدم خیاطی هم می‌کردم و مغازه خیاطی داشتم ذهنم ۱۰۰در صد اینجا نبود م ذهنم هزار جا بود وقتی آموزشها رو می‌دیدم یه گوشه ذهنم پیش الگوی فلان مشتری بود ،یه گوشه ذهنم پیش فلان مشتری بود که پولش رو نداده بود، یه گوشه ذهنم این بود که خیلی کارهام عقبه و هنوز نرسوندم چادر فلان مشتری را که قول داده بودم بدوزم، یه گوشه ذهنم پیش ناهار و شام درست کردم بود و خیلی پراکندگی ذهنی زیادی داشتم و از هفته آخر شهریور که دیسک کمر و گردنم اذیتم کرد، دیگه خیاطی نمی‌کنم استارت شروع دوره رو زدم و از اول شروع کردم، تازه الان می‌فهمم که شما چی میگید، تازه الان می‌فهمم که تجسم چرا برام سخت بود چون توی ذهن من پر از مشغولیات ذهنی بود. دیگه جایی برام باقی نمونده بود که برم یه گوشه دنجی پیدا کنم ،توی ذهنم و تجسم لاغری کنم دیگه چه جوری می‌تونستم آرامش ذهنی داشته باشم؟ من که همش بدو بدو می‌کردم توی زندگیم ،چه جوری باید یه مطلبی رو دقیق درک می‌کردم که این مطلب ذهنی بود من حتی آموزش‌های شما را با دوره ۱۲ قدم با همدیگه پیگیری می‌کردم، من حتی اون دوره رو هم متوقف کردم و قدم پنجم را نخریدم چون اولویت اصلی من سلامتی و تناسب اندام است. من اگر تناسب اندام و سلامتی نداشته باشم  چجوری می‌خوام موفق بشم ؟اصلاً روحیه‌ای دارم که بخوام توی زندگیم موفق بشم ؟پس تمرکز لیزری و ۱۰۰ درصدم رو می‌خوام توی این دوره بزارم که خدایی نکرده دیر نشه دیگه بسه هرچی دیر شده نمی‌ذارم دیر بشه استاد به خاطر اینکه به تناسب رسیدن من اینقدر دیر شده ،دخترم که متناسب شروع کرده به اعتراض کردن میگه مامان این‌ها رو ول کن، این‌ها به درد نمی‌خوره، بیا برو یه رژیم درست و حسابی بگیر، بیا برو پیاده‌روی کن، یه باشگاه درست و حسابی برو، استاد مگه کم رژیم گرفتم ؟مگه کم باشگاه رفتم؟ مگه کم پیاده روی رفتم؟ من از دبیرستان تا حالا چند بار رژیم گرفتم، چند بار باشگاه رفتم ،کمربند لاغری خریدم که گرمایشی بود و ویبره داشت، دستگاه دراز نشست خریدم که کمرم رو داغون کرد، حلقه لاغری خریدم که اون هم برای کمرم بد بود، خیلی کارهای دیگه کردم ،استاد اونا ما رو نمی‌فهمن، اونا ما رو درک نمی‌کنن، دختر من یک آدم بد غذایی هست که همه چیز نمی‌خوره و مقدارشم خیلی کمه اونا نمی‌فهمن که من یه آدمی هستم که همه چیز می‌خورم ،همه چیز دوست دارم،اونا نمی‌فهمن اونا ما رو درک نمی‌کنن ،پسرم هم که ۱۳ سالشه مثل خودمه تپله و اضافه وزن داره اون هم بهم میگه مامان اگه استادت درست میگه پس چرا چند ساله داری می‌نویسی ولی لاغر نمی‌شی ؟دیروز توی مدرسه دعوا کرده بود با چند نفر مسخره‌اش کرده بودن به خاطر چاقیش استاد من می‌خوام دیرتر از این نشه می خوام زودتر لاغر بشم که بچه‌ام رو هم نجات بدم اگه من لاغر بشم اون هم از من یاد می‌گیره و دیگه حسرت‌هایی که من کشیدم رو تجربه نمی‌کنه استاد من هم مثل ایوا چند بار ارتباطم با دوره قطع شد به این دلیل بود که همیشه خودم رو در مرحله آخری می‌دیدم و برای خودم ارزش و اهمیت قائل نبودم همیشه کارهای مشتریا و اعضای خانواده مهم بود و بعد اگر جان و رمقی باقی مانده بود میومدم و دوره را می‌نوشتم یه بار پسرم گفت مامان تو چرا دورت رو ول کردی ؟گفتم می‌بینی که وقت نمی‌کنم، گفت مگه استادت نمی‌گفت باید دوره رو مثل یکی از کارهای مهمت بدونی همونجور که میای به درس‌های من می‌رسی برا دورتم وقت بزار الان احساس بدی دارم احساس یک مادری را دارم که حرفش اصلاً برای بچه‌هاش به درد بخور نیست استمرار نداشتم که موفق بشم که بچه‌ام از من یاد بگیره

 و ناگهان چه زود دیر می‌شود