لاغری با رژیم غذایی؛ راهی که هیچوقت جواب نداد! (گام ۶)

 به نام خدا 

گام۶- رژیم لاغری 

خب ما دوتا باور نهادینه شده داریم که افراد چاق ان را راه حل لاغری خود میدانند : رژیم غذایی + افزایش فعالیت بدنی . 

من هم ناخوداگاه از این دو عامل پیروی میکنم ولی موفق به کم کردن وزن نشدم . چون ذهنم بابت رژیم مقاومت دارد و من تاحدی فعالیت های روتین دارم ولی هدفی در راستای کاهش وزن بخوام ایجاد کنم با مقاومت ذهنی روبه رو هستم . چون من بارها رژیم گرفته ام ، وزن کم کرده ام و دوباره به حالت اول برگشتم . رژیم مثل خانه ایست که مرا به کاهش وزن میبره ولی ذهنم این برنامه را مادام العمر نمیپذیره ، دقیقا مثل جنگه . وقتی  دررروند چاقی پیش میریم ، به این فکر نمیکنیم که چکار کنم چاق بشم ، تنها موانع نگرانی از چاقتر شدنه که نه تنها کمک نمیکنه ، بلکه حرص و ولع ما رو هم بیشتر میکنه . 

رژیم ذهنم را اروم میکرد ، چون حس میکردم ، قدمی در جهت وزن ایده الم بر میدارم به من حس خوب میداد ، چشم اندازم را مثبت میکنم و بدون مقاومت حس میکردم من لاغر میشم ، ولی مشکل این نیست ، مشکل اینه که در چارچوب رژیم باقی بمانم و من هرگز باقی نمیماندم . من با جنگیدن با چاقی ، درواقع بهش بال و پر و قدرت دادم . هنوز هم عشق به لاغری دارم و لاغری را خانه ی جسمم میدانم . این فایل ، اطلاعات مفیدی در اختیارم گذاشت . تاثیر افکارم برروی فرمان های مغزی ، اینکه خوردن را = با چاق شدن میدانم . اصلا وقتی میخورم حس میکنم در جهت چاقی میرم و وقتی نمیخورم و گرسنه هستم ، فکر میکنم اهان من لاغر میشم . ولی این نگرش اشتباه هست . چون فرمول های زیادی دارم که درجهت اضافه وزن تمایل را میدهند و نقطه ش این بود که من پذیرفته بودم چاقم و تصویر چاقی در ذهنم هرروز تکرار میشد . چون خواستم از چاقی رهایی پیدا کنم ، راه حل هایی برای جلوگیری از چاقی کردم ، برعکس بیشتر مرا در فکر چاقی و چاقتر شدن فرو برد . هرگز باخوردنم به صلح نرسیدم و همین به صلح نرسیدن مرا ترغیب به تصویر چاقی میکرد . خب من باور دارم که یک مدتی تحمل میکنم و لاغر میشوم جدای از سختی مسیر ، ولی باور ندارم و تا الان نتوانستم وزن کم شده را نگه دارم و مثل فنری به جای قبلیم برمیگردم و فرمول های چاقی من تحسین برانگیزه .از وقتی که وارد سایت میشم و شروع به حرکت میکنم ، صداها کمرنگ و کمرنگ میشوند ، اول امیدی برای لاغری جسمم از طریق خودم ، اینکه من توانایی لاغر شدن و ماندن را دارم . همین حس نقطه ی مقابل  ایجاد میشود ، انتظار لاغری ! انتخاب منه ، کدام سمت ؟! من تاحالا ۲۰ ساعت از ۲۴ ساعت شبانه روزم را درحس لاغری نبودم ، درحالی که در چاقی بودم . خیلی خوب گفت که متناسبها در ذهنشون فکری در مورد چاقی و لاغری ندارند و میخورند و بعد از خوردن ، دیگه نمیخورند . ولی چون ما از وضعیت الانمون ناراحت بودیم ، شروع کردیم به پیدا کردن دلیلی به جز خودمون . من حس کردم وقتی کله پاچه میخورم تا فردا هیچی نمیتوانم بخورم ولی وقتی سالاد میخورم ، شاید چندساعت بعد گشنه شوم . پس بدن من میداند که چقدر و کی بخورد . ولی ما به خود اعتماد نداریم ، اموزش ها و اطلاعاتی که به مغز دادیم ، متفاوت از برنامه ی بیرون است که اجرا میکنیم ، این دوگانگی و حس ناخوشایند ایجاد میکند ، پس تنها راه ، تغییر نگرش است . درسته ! من وقتی نگرشم از خودم و جهان عوض شد ، یک درکی در درون من متفاوت از قبل شکل گرفت و درونم پذیرفت ، بدون تلاش بیرونی ، رفتارم با مردم راحتتر ، لبخندم بیشتر و راهم با حس بهتری همراه شد . نگرشم عوض شد و من بدون زحمت واکنشم در شرایط مختلف و مردم و پیرامون عوض شد ، بدون انکه بیرونی به خودم تحمیل کنم که اینطور حرف بزن ، اینطور نگاه کن . لاغری هم درونیه ، خود به خود درست میشه ، به شرطی که نگرش ما درست بشه . خیلی خوب توضیح داده شد . وقتی انتظار لاغری در ما تداوم پیدا میکنه ، فکر میکنم همه ی ما حس کردیم ، ترس از خوردن ، ترس از مواد غذایی ، جنگیدن ، در ذهن ما کمرنگ میشه بدون مقاومت ما ! پس توجه من خیلی مهمه . مغز هوشمنده . به هرچی فکر کنی ، دنبالش میره ، از اون مساله تحلیلی میکنه که تو رو به واقعیت مساله ای که درک کردی ببره .یک فردی لاغر کرده بود و باهاش مصاحبه میکردند ، یادم نمیاد در کدام کتاب موفقیتی خوندم ولی جمله ش یادم بود . اون زمان اگاهی الانم و نگاه و درک الانم را نداشتم که اون زن بالا ۲۰ کیلو وزن از دست داده بود . میگفت شبها قبل از خواب تصور میکردم در یک مهمانی هستم و کلی غذا هست و من میل به خوردن ندارم و رفته رفته واکنش های مغزش هم در اون شرایط تغییر کرد و به راحتی وزن کم کرد . اون زمان برای من حرفش مثل رویا بود . مصاحبه ای که شده بود در مورد کاهش وزنش نبود  و یکی از جنبه های زندگیش از بخش های مختلف بود که تغییر کرده بود و چون لاغری برای من مهم بود در ذهنم جرفش باقی ماند . من ارزوی لاغری دارم ، اما در لحظه چند ساعت در مدار لاغری و حس لاغری بودم ؟ چقدر روی باورهام کار کردم . یکی از مانع های من هم رژیم بود . چون باور داشتم ، رژیم وزن من را کم میکند و من قادر نخواهم بود . ولی این برای خود م هم جای سواله که من در لاغری با ذهن دستاورد داشتم ، وقتی شوق لاغری و اگاهی از طریق سایت به خودم تزریق میکردم یا ممارست داشتم ، وزنم کم میشد ، گرچه یک بخشی از ذهنم که به توانایی خود باور نداشت ، میگفت چاق شدی ! قولم را میشکستم و روی وزنه میرفتم ، برام عجیب بود ، وزنم کم شده بود . هنوز هم برام باور پذیر نیست . پس توجه بر تمایلات ما ، نگاه ما و بینش ما اثر میذاره . همه ی وقایع رو طوری در ذهنت تحلیل میکنه که تو رو به چاقی میبره یا لاغری میبره . شاید چون از بچگی ذهنم تصویر چاق از خود پذیرفت ، اطلاعات من ، رفتارهای من و و اکنش های من ، صدای داخل ذهنم به سمت اموزش چاقتر شدن رفت . الان دقیقا زمانیه که باید متفاوت از قبل فکر کنیم ، احساس کنیم و ببینیم . قبلا با برنامه ی غذایی میکردیم . الان جملات رو به ذهن تحمیل نمیکنیم ، بلکه با نوشتن و درک ان ، بینش جدیدی به خود تزریق میکنیم که اون بینش در راستای خلق انتظار لاغری و نتیجه ی لاغری خواهد بود و لاغری یک پروسه است ، دقیقا مثل چاقی . اگر من ۵۲ کیلو بودم و ۶۴ کیلو شدم ، یک شبه نشد ، بدون اینکه فکر کنم ، فقط با توجه به چاقی ، با جنگیدن با چاقی و فکرهای تحلیلی از خوردنم که ربط میدادم به چاقی و رژیم هایی که تا اخر ادامه نمیدادم و این خودش حرص و ولع خوردن مرا بیشتر میکرد ، در طی چند سال با زحمت اینکه چقدر تلاش میکردم وزن اضافه نکنم ، دوباره طی دوسال ، به وزن قبلیم برگشتم  و هروقت ترس از چاقیم بیشتر میشد ، خوردن من بیشتر و چاقی باسرعت بیشتر اتفاق می افتاد ، ولی تمایل من به خوردن یا مقاومتم به خوردن دست خودم نبود . من ممکن بود در یک شرایط یکسان باشم و بدون این که فکر کنم نمیخوردم ، ولی وقتی به چاقی فکر میکردم ، حتما میخوردم ! گرچه میدونستم نباید بخورم و اینکه چرا نمیتونم مقاومت کنم ، برای من عجیب بود . درسته که لاغری ارزوی منه ، ولی وقتی خودم از فکر اینکه برم تو رژیم یا نه کلافه میشدم ، انگار برای ترس از چاقی به سایت پناه می اوردم و وقتی ذهن من اروم میشد ، مثل قبل نمیخوردم و قلبم باور داشت که لاغری من در رژیم غذایی میسره ، نه اینکه لاغری با ذهن کار نمیکنه ، نه! مشکل من اعتماد و باور به خودم بودم ، چون من مشکل اصلی چاقیم را خودم و خوردن هام میدونستم و همین باعث میشد به خودم مطمئن نباشم ، ولی با این حال نتیجه گرفتم ! و جالبتر همین عدم اطمینان به خودم موفقیت های مرا فراموش میکرد ، چون باور نمیکرد ، درحالی که تجربه کرده بود . یعنی باور اینقدر قویه ! مغز باورهای مارا به واقعیت زندگی ما تبدیل میکنه . کارش همینه . 

میخوام به خودم کمک کنم به خودم یک ماه فرصت بدم . به خودم بگم ، همیشه تصورم از خودم چاقتر شدن خودم بوده ، همیشه در این نقش بودم ! حالا متفاوت فکر کنم و احساس کنم . با تصور ها و افکار تکرار حداقل در یک مدت مثلا یک ماه خداحافظی کنم . طوری راه برم که لاغرم . نجنگم . الان فهمیدم که وقتی میخورم ، ناخوداگاه به چاقی قکر میکنم ! اگاه شدم ، خیلی خوبه . به خودم اعتماد کنم و جلو برم ، اجازه بدم تمایلاتش رو به من نشون بده . مثلا بستنی دوست داره بدم ، سالاد دوست داره ، بهش بدم . باهاش صلح کنم  . در حالی که تمرکزم روی خودم بر لاغریه . مگه ما از خدا نیستیم ؟ مگه عشق به لاغری در قلب ما نیست ؟ من اعتقاد دارم ، بعضی تمایلات اتفاقی نیست و خواسته ی خدا برای ماهم هست . پس خدا هم میخواهد که ما در جسم لاغر زندگی کنیم ، وقتی کلافه میشم ، به خدا میگم : خدایا مسئولیتش باتو . من لاغر شدنم را میپذیرم ، چیزهایی که نمیبینم ، نمیشنوم را تو اگاهی . تو ان را به من میدهی ، نمیدانم چطوری ! ولی قراره من دریافت کنم . پس من از سد راه تو کنار میروم  و تو مرا جلو ببر . هروقت این رو میگم و قدرت باور هام رو اگاه شدم که چرا خیلی وقتها میدونم ولی موفق نمیشوم . سدهای خودم را اینطور از کنارش رد میشوم . چون میدانم برای خدا چیزی غیر ممکن نیست و بعد ها متوجه میشم ، زمانی که خودم خواستم موضوع را حل کنم ، مانع اصلی دراصل خودم بودم ، گویی بینش جدید یا راه جدیدی باز میشه که تا اون زمان در مخیله ی من نمیگنجه . بعضی وقت ها باید اعتماد کرد . الان هم تنها مانع لاغری من ، فقط خودم هستم و میخوام مانع هام رو کنار بذارم و اجازه بدم ، دری که نمیبینم خدا نشانم بده ، یا در دلم میندازه ، یا حرفی میشنوم یا اتفاقی میافته که مفهومش به دلم می افته و ترس نمیذاشت که از سرراه لاغر شدنم کنار برم . الان میخوام اعتماد کنم . چیزی که خدا میخواد اعتماد به خودم و تجربه ی خلق خودم . اگر لاغری اسونه ، میپذیرم لاغری اسونه . هرچیزی که مرا لاغر میکنه ، میپذیرم ، به جز احساساتی که من را الان به چاقی وصل کنه . من نمیجنگم . من فقط میشنوم ، حس میکنم و مطالبی که اینجا یادمیگیرم را فکر و بررسی میکنم و درک میکنم . من به این پروسه ایمان دارم  .

من خوردنم را بارها ثبت کردم . من به خوردن زیاد فکر میکنم ، هوس خوردن میکنم و باوری دارم که خوردن = چاقی . همین الارمه . بارها انجام دادم ولی وقتی فکر میکنم خوردن تاثیری در وزن الانم ندارد ، اون تمایل به خوردن حذف میشود . برای منم عجیبه ! ولی وقتی ترس دارم ، حتی اگر بگم که میخورم و چاق نمیشم ، همین ترس نشان از باور درونیه منه ولی وقتی مقاومت نمیکنم و میپذیرم که اموزشهام اشتباهه ، ذهنم همین الان مرا به خوردن تشویق نمیکند . پس باورهایی در ذهنم فعاله که میخواد بهم ثابت کنه که من چاقم ! چون در ذهنم پذیرفتم که من چاقم . درسته که بهش اگاهم و همینجا برای این که در یک چرخه ی تکراری نباشم ، جسارت متفاوت فکر کردن را به خودم میدهم . 

قدم اول : از غذا نمیترسم . فرد متناسب نمیترسد ، پس من هم نمیترسم . پس اولین طناب را که مرا چاق میکند و چه طناب کلفتی هم هست میذارم کنار . 

قدم دوم : صدای خدا دردرون من است . اجازه میدم درونم و تمایلاتم مرا به چیزی که هستم راهنمایی کند نه برداشت و تعریف های خودم از چاقی و لاغری . صدای سیری و گشنگی . 

باخودم به صلح میرسم و اجازه میدم ترس از من عبور کند. تا وقتی مانع بشم ، به چاقی قدرت میدم ولی وقتی طوری متفاوت فکر میکنم و انجام میدم ، ترس از من عبور میکند ، چون میفهمم اون اتفاق نمی افتد . 

قدم اول رو خودم برمیدارم : از الان تا زمانی که احساس گرسنگی را حس نکردم ، حس تشنگی را حس نکردم ، نمی خورم یا نمینوشم . اجازه میدم صدای درونم به واضحی زمان نوزادیم صدایش را بشنوم . تصور میکنم زمانی که سیرم ، هیچی نمیتونم بخورم . هرشب این رو تصور میکنم ( البته از الان ) ضرری نداره . نتیجه ش رو ماه بعد میگم . مهم اینه کارهایی میکنم که قبلا نمیکردم ،ولی تصمیم دارم از تمایلاتم تبعیت کنم و مثل رژیم که از بیرون مانع تمایلاتم میشدم یا خودم را سرزنش یا شماتت میکردم ، جلو نرم و تمرکزم روی رفتارهای جدید و تمایلات درونم باشدکه ان را درک ، حس و اجرا کنم .