از زیر صفر تا بی نهایت (قسمت دوم)

با سلام خدمت استاد عزیزم 

اولا تبریک بابت مرجان خانم که توانستند از خلاقیت های درونی خودشون به نحو احسنت استفاده کنند و دوما تبریک به شما استاد عزیزم بابت حمایت های روحی و درونی در خودتان که باعث تغییرات در روحیه مرجان خانم شدین 

استاد عزیزم در زندگی بالا و پایین های زیادی مثل موجهای دریا وجود داره ما مثل سرنشینان یک قایق بر روی این موجها هستیم که باید با بالا و پایین رفتن های موجها بتوانیم قایق زندگی امان را هدایت کنیم 

برگردم به سال 57زمانی که تازه 18ساله بودم در یک خانواده کاملا مرفه آن زمان با تمام امکانات مادی و معنوی و آموزش در بهترین مدرسه تهران با راننده شخصی  اینها را گفتم تا بدانید در چه رفاهی بزرگ شدم انقلاب شد و من بشدت مخالف این انقلاب بودم و پدرم از ترس من بهترین راه حلش ازدواج من بود  حتی چند بار خواست اقدام کنه من برم آلمان به درسم ادامه بدم ولی متاسفانه مادرم اصلا دوری منو تحمل نداشت و چون سه تا فرزند دیگر هم داشت نمی‌توانست همراه من باشد  خلاصه دست تقدیر خواستگاری که آنها هم از فامیل بودند  ولی سالها از قبل دشمن های میشه گفت قبلیه آیی هم بودند بخاطر آشتی اشون من قربانی این انتخاب شدم و پدرم هم مخالفتی نکرد و با همسرم ازدواج کردم آن موقع تفاوت سنی ما 12سال بود من دختری 18ساله و ایشون مردی 30ساله   با ترغیب پدرم و این که این ازدواج باعث آشتی دو طایفه میشه خوشبخت میشی انجام شد انقلاب فرهنگی هم که مزید بر علت شد و درس تعطیل  خلاصه من ازدواج کردم همسرم افسر نیروی هوایی بود و مبلغ حقوقش آن موقع 6هزارتومان   به نظر کافی بود چون خانه و ماشین داشتیم وسایل زندگی هم کامل داشتیم  ولی خیلی چیزهایی که من احتیاج داشتم میخواستم بخرم همسرم نمی‌توانست بخرد زمانی که ایشون شش هزارتومان حقوق می‌گرفت پدر من ماهی ده هزار تومان به من پول تو جیبی میداد  چند ماهی پدرم این پول تو جیبی را میداد اما من بشدت ناراحت بودم  دلم نمی‌خواست از پدرم پولی دریافت کنم یادمه در دوران بارداری من پدرم برای من لباس بارداری خرید  و همین مسعله خیلی منو عذاب داد. همیشه به فکر این بودم که کاری برای خودم دست و پا کنم اولین چیزی که به ذهن ام رسید این بود که درسهام دوباره بخونم  همسرم که پول کلاس رفتن هم نداشت بده مجبور بودم خودم ی کاری انجام بدم چون قبلش هم از بدرم خواستم که هیچ کمکی به من نکنه و اجازه بده خودم خودم بالا بکشم  درس شروع کردم هم یک بچه 4ساله داشتم هم بارداری دوم   خلاصه هنوز دانشگاهها باز نشده بود ولی من تو خونه درسم می‌خوندم بعد از زایمان دوم بشدت چاق شدم   واین مسعله منو ناراحت میکرد همیشه به فکر کار کردن هم بودم ولی دوست نداشتم برای کسی کار کنم دوست داشتم خودم کارفرمای خودم باشم. بعد از زایمان و چاق شدن دوستم پیشنهاد داد بریم کلاس ورزش آن موقعها باشگاه برای خانم ها وجود نداشت. منو دوستم رفتیم کلاس خانگی که یک خانم فلیپینی  آن کلاس را راه انداخته بود ماهی 300تا تک تومنی شهریه اش بود ومن انگار دری به رویم باز شد چون سالها در رشته های مختلف ورزش میکردم ولی بعد از ازدواج همه به قهقرا و فراموشی رفته بود  حالا انگار جانی دوباره گرفته بودم و گمشده ام را پیدا کرده بودم. با عشق ورزش میکردم آن هم ورزشهای سخت جین فوندا  بعد از سه ماه همسرم گفت دیگه نمیتونه مخارج شهریه منو بده انگار دنیا رو سرم خراب شد چون عاشق ورزش بودم از کارهای نشستنی بدم میآمد و ورزش را بخاطر تحرکش دوست داشتم در ضمن لاغرتر هم شده بودم و می‌دانستم که نباید ورزش را قطع کنم  پیش خودم گفتم اشکال ندارد. حالا که نمیتونم برم کلاس پس کلاس را میارم خونه  کلی سر این هم بحث و جدلی داشتم که زمانی که همسرم سرکاره من تو خونه همسایه هارا دعوت کنم و ورزش کنیم از اینجا تغییرات زندگی من استارت خورد اول بطور رایگان همسایه های آپارتمان را دعوت کردم ورزش بعدش با دیدن ودیو های ورزشی و خلاقیت های درونی کارم را گسترش دادم تبلیغات کردم و شاگرد از بیرون گرفتم همه اینها در خانه ام بود روزی 8ساعت کلاس داشتم در آمدم به ماهی 50هزارتومان آن زمان می‌رسید همزمان دانشگاه را هم شروع کردم رشته تربیت بدنی.  سه سال در خانه کلاس داشتم از سال 64تا 67بعدش حالا با سختی های زیاد که از حوصله شما خارجه توانستم اولین باشگاه بانوان را در سال 67در غرب تهران بنیان کنم و دقیقا یادمه از خونه فقط 120شاگرد ثبت نام کردم و منتقلشون  کردم به باشگاه. بعد از آن چقدر زحمت و سختی کشیدم بماند تا یک باشگاه تمام عیار بشود  هم درس خواندن و هم کار و هم بچه داری  تمام این سختی‌ها با عشق همراه بود که من توانستم زندگی ام را تغییر بدهم. و بعد از آن خیلی اتفاقات دیگر هم به تجربه های من اضافه شد  اما من همیشه دنبال بهترین ها بودم  هیچ وقت تا امید نشدم حتی در شرایط سختی که باشگاه من بعد از آن همه سال مورد هجوم قرار گرفت و 16سال از عمر منو تباه کردند همش در دادگاهها گذشت   اما بازم از جایم بلند شدم و با توکل به خدا موفق شدم  بله استاد عزیزم زندگی خیلی پایین و بالا داره ولی مهم این است که گوهر وجود خودمون را کشف کنیم تا بتوانیم موفق شویم بیشتر از این خسته اتون نکنم  دردلی بود از خاطرات من 

با تشکر از شما