پرسش و پاسخ (قسمت اول)

به نام خدایی که راه رو نشونم میده

با سلام خدمت استاد عزیز و دوستان همراه

چقدر این فایل عالی بود و نمی دونم چرا تا حالا ندیده بودم، نه لایوش رو نه فایل اینجا رو…دیروز توی گشت و گذار تو سایت به این فایل برخوردم و دیدم قلب زیرش قرمز نیست و این یعنی من تاحالا ندیده بودم و لایکش نکرده بودم. وقتی دیدم، فهمیدم چقدررررررررر درست و به موقع بهش هدایت شدم و جواب خیلی از سوالها و تشویش و تردیدهام رو گرفتم…الان هم دوباره دارم می بینمش … راستش اینو یاد گرفتم با دیدن و شنیدن بار اول یک فایل، کامنت نذارم و اجازه بدم دفعات بعد بشنوم و ببینم و بعد بنویسم..اینجوری آگاهی هام  پخته تره و حتی آگاهی های جدیدتری هم کسب می کنم..اصلا انگار مطالب بهتر جا میفته واسم

چه سوالهای خوبی و چه جواب های بهتری بود….استاد ترغیب بچه ها به خوندن نوشته های باورساز برای من نشونه ست چون چند وقته میخوام برم سراغش و هی نمیشه…یه ایده هم براش دارم که اجراش می کنم تو همین هفته و بهتون اطلاع میدم استاد … خودم خیلی براش ذوق دارم….همین جا قول میدم از همین امشب شروع کنم این مطالب رو هر شب بخونم.

چقدررر خوب بود که گفتین: من خودمم شده چند لقمه اضافه تر خوردم .. شنیدن اینا از شما خیلی باورسازتره..اینکه حتی استاد هم گاهی این مسائل براش پیش میاد و من نباید انتظار پرفکت بودن و اشتباه نکردن از خودم داشته باشم…هرجایی که متوجه اشتباهم شدم مچ خودم رو می گیرم و دیگه تکرار نمی کنم…واقعا این “چقدر خوردن” یه معضلیه..چون به قول شما نشونه ای چیزی نداره که، مثل باک بنزین هم عقربه نداره بدنمون که بفهمیم چقدر خوردیم و چقدر دیگه مونده سیر شیم..ملاک خوردن رو باید رضایت خودم بذارم…..اون احساس خوب بعد از غذا رو اگه داشتم یعنی اوکی بوده و اگه هم احساس بد یا پری و سنگینی داشتم می فهمم زیاد خوردم ، اما حالم رو بد نمی کنم و از سری بعد حواسم هست که به اون حد نرسونم خودم رو … نباید خط کش بردارم و متر کنم چقدر خوردم و چقدر باید می خوردم و بعدم که کمی بیشتر خوردم با همون خط کش بیفتم به جون خودم و سرزنش پشت سرزنش …

و چه خوب گفتین که غمگین نبودن نیاز به آموزش و یادگیری داره…ذات انسان خوشحالیه و طبیعی ترین حالتمون اینه که همیشه خوشحال باشیم….اینکه غمگین نشیم رو باید یاد بگیریم..یه راهش اینه که ورودی های ذهنمون رو کنترل کنیم و راه تغییر حالمون رو پیدا کنیم که هرجور می تونیم خودمون رو از اون حال بیرون بیاییم…دیروز داشتم هایلایت های پیجتون رو می دیدم و رسیدم به یه هایلایت قدیمی که آیدا و خوشحالیش رو گذاشته بودین و این مساله برام محکم تر شد که صبح باید این فایل رو می دیدم و غروب اون هایلایت ها و نوشته هاتون درباره شادی و بعد هم الگوی رفتاری آیدا … خدا بهترین ها رو برامون میخواد و همیشه قطعات پازل رو عالی واسم می چینه و این شد که دریافت هام از این فایل تقویت شد و امروز با حال عالی تر دارم اینجا از آگاهی هام می نویسم..خدا رو هزار بار شکر می کنم برای بودن تو این سایت و ازتون ممنونم استاد برای کلامتون که پر از آگاهیه و نوری که جاری می کنین توی قلبمون

راستی اینو همینجا بنویسم که من چند روز پیش رفتم خیاطی که مانتویی که داده بودم رو تحویل بگیرم. وقتی مانتویی که تنم بود ( و خیلی هم بهم می چسبید ) رو کندم و اونو که مناسب تنم بود رو پوشیدم ناخودآگاه گفتم: آخیش! راحت شدم. مردم اینقدر چاق شدم حالا دیگه تو این حس بد ندارم (می دونم کلامم اشتباه بود اما اون لحظه نفهمیدم) و جالبه که خانوم خیاط بلافاصله گفت: نه الان بهتری…روز اول که پارچه رو آوردی چاقتر بودی و الان جمع شدی….خیلی تعجب کردم و خوشحال شدم البته … چون من هیچ تغییری به سمت کاهش سایز نداشتم اما دیگه می دونم و اینو توی دوره یاد گرفتم که وقتی اون خانوم اینو بهم گفته حتما داره تصویر لاغریم ساخته میشه..پس خیلیییییییییی خوشحال شدم و ازش تشکر کردم…راستش چند وقته میخوام اینو بیام توی خود دوره بنویسم. اما الان انگار وقتش شد