صلح با عادت موردنظر (دوم – 2)

سلام صبح بخیر۲۶ بهمن ۱۴۰۱

با خودم به صلح رسیدم د  خوردن موا غذایی

قبلا در هنگام خودرن اگه صبخونه بودساعت بیداری ۷ صبح ساعت خوردن بود چه گرسنه بودی چه سیر  با خوردن یی نون ببری احساس سیری داشتم  خوردن یی نون ببری نشانه سیری بو تا نون تویی سفره بود هنوز چیزی به اسم سیری وجودنداشت وخیلی خوش می گذشت 

تا ظهر سر ساعت ۱۲ تا ۱ حتما نهار مفصلی خورده شده بود یی بشقاب پر که جای تکان خور ن نداشت برنج ویی بشقاب خورشت تا اخرین چیزیگه توبشقاب بود میل میشد هر کی می تونست بشقاب دوم بخوره مثل برنده شدن بود به خودم افتخارمیکردم که همیشه برای خوردن جادارم این مدال افتخار بود حال میداد

باسیری کامل یی محیطی فرار میگرفتم با تعارف ربرو میشدم حتما جواب مثبت بود جیزی به عنوان میل ندا م نبود این حس که جواب مثبت دادم منو ادم با ادبی نشون میدا د خوب بود 

دست رعد به هیچ نذری نمی زدم تا اخرین دونه برنجم بخاطری نذری بودنش مصرف میشد 

بعدازظهره بساط عصرونه پهن میشد از میوه اگه آشی یا  چای پنیر نون تازه بوددوباره صرف میکردم 

شب پارک رفتن بردن غذای تویی  خون درست شده همراه خانواده واقوام با صبحت کردن ومیل هر انچکه بردیم وسبد خالب برگدونندن همه با کمال لذت بود 

حالا من با بدنم در  صلح قرار گرفتم ۶ صبح بیدارمیشم اول فایل روزم تکاه نوشته دیگاه میخونم بعد نوشتن دیگاه خودم بعضی زمان مبینم ساعت ۹ صبح ولی من نه احساس گرسنگی دارم نه میل تا وفتی احساس گرسنه ندارم صبحان نمیخورم 

مقدارش به اگه نونببری باشه با خوردن ۶تا ۷ لقمه واقعا سیرمیشم یی تکه نونموندهباشه نگاش نمی کنم من گه سیرم 

میزارمش کنار اگه تا ظهر احساس گرسنگی کردم اون یی تگه رو مخورم اگه نه میمونه 

وعدهایی دیگه همین طوری  عمل میکنم بعضیو قتهای میبینم ساعتها از وقت غذا خوردن گذشته من فراموس گردم چیزی بخورم .

با احساس ضعف متو جه میشم چیزی نخوردم میرم غذامواونم به اندازه که احساس سیری کنم میخورم نه لقمه بیشتر نه یی لقمه کمتر تویی یی بشقاب کوچک غذامومیکشم 

هر لقمه که میخورم به قدری خوشمزه هستس که اون دوبشقاب قبل این مزه رونداشت اگه سیرنشدم دوباره میکشم در مقدارکم حال خوبی داره با خور ن ا ن غذاب بعد غذام خیلی کم شده 

سعی دارم با این مدل رفتار با خودم درصلح وآشتی باشم

با امید خدا تا نتیجه نهایی تا حالا که عالی بوده نه گرسنه  بودم وهم حس خوب سبکی دارم مغز روانم در ارامشه ابن حس از  هرچیزی قشنگتره احساس شادی دارم 

به امیدخدا 

سلام و درود . 

من دوباره اومدم این تمرین رو انجام بدم . راستش رفتم  تمرین صدگام امروز رو انجام دادم . بدون فیلتر چاقی انقدر چیزای خوب و واقعی دیدم که لذتش هنوزم باهامه . گفتم بیام اینجا هم دوباره بدون فیلتر چاقی بنویسم و لذتشو بیشتر ببرم . 

واقعیت زندگی و واقعیت رفتارهای من بدون فیلتر و عینک چاقی . 

چقدر زندگی بدون فیلتر چاقی لذتبخشه . چه واقعیت زیباییه . چقدر روحم سبک میشه وقتی عینک چاقی رو از ذهنم بر میدارم . من بدون فیلتر چاقی نه تنها جسمم رو سبک می کنم بلکه روحم رو هم به پرواز در میارم . حالم عالی میشه . مست واقعیت زیبای زندگی میشم . 

خودم رو زیبا و خوش اندام میبینم رفتارهای عالی دارم انجام میدم . حس سیر شدن رو تجربه می کنم . در فیلتر چاقی سیری وجود نداره همش گرسنگی و گرسنگی و گرسنگی پی در پی . نومیدی افسردگی . همش رنج و ولعی بی پایان همش حس سیری ناپذیری رنج آور و بعدش همش عذاب وجدان . 

من این فیلترارو بر میدارم . چی می مونه ؟ لذت از زندگی . حال خوب . تناسب اندام . سبک بودن . خندیدن . شادی . اعصاب آروم . وای که زندگی در تناسب اندام چقدر قشنگه . این  نگاه از پشت عینک چاقیه که تناسب اندام رو برامون دور از دسترس می کنه . در حالیکه واقعیت می گه وقتی فیلترا رو برداری و بدون فیلتر چاقی به طبیعت اصلیت نگاه کنی میتونی تصویر متناسب خودت رو در ذهن ببینی . میتونی رفتار عالی و رضایت بخش خودتو در ذهنت ببینی و در واقعیت انتخابش کنی . میتونی قدرت انتخاب داشته باشی . میتونی احساس لیاقت کنی . میتونی بلند شی از جات و با شادی هر کاری خواستی انجام بدی . 

این عینک چاقی رو از  ذهنت بردار . خیلی راحته فقط خودت خواستی که بزاری روی چشمت وقتی بر داریش واقعیت جسمتو میبینی . 

میل و علاقه واقعیتو میبینی . 

گرسنگی واقعیتو میبینی . 

سیری رو میبینی . 

تو این زندگی رو تجربه می کنی نه زندگی در ولعی سیری ناپذیر و خشمی بی پایان . 

تو  بدون فیلتر چاقی سیر میشی . حس سیری رو تجربه می کنی . 

اما با فیلتر چاقی تو اصلا نمیدونی سیری یعنی چی ؟ 

پس چاره کار تنها و تنها برداشتن فیلتر چاقی از ذهنته و نگرش از نگاه متناسب به خودت . 

تو همین حالا هم متناسبی .

همین حالا هم خیلی عالی داری رفتار می کنی . 

همین حالا هم گرسنگی و سیری رو تشخیص دادی و  زندگی یعنی تغییر . 

تغییر کردن زاویه نگاه و نگرش درون . یعنی برداشتن عینک چاقی و دیدن واقعیت خودت .  

بدون فیلتر چاقی خودتو نگاه کن . چی میبینی ؟ 

من بدون فیلتر چاقی چقدر عالی هستم . 

قد بلند . شکم تو رفته . شونه های استخونی و پهن . بازوهای کشیده . استوار . پاهایی محکم و پر زور و لاغر .

کسی که به بدن خودش احترام میزاره عاشق بدن خودشه و  هیچ رفتار تحمیلی به خودش  نداره . 

رفتارش رو انتخاب می کنه و خودش رو لایق متناسب شدن میدونه . چقدر این من زیباست . 

چقدر این شخصیت زیباست .

دوست دارم همیشه به خودم اینجوری نگاه کنم . 

چقدر سبکم . چقدر فرزم . چقدر دارم عالی کارامو انجام میدم . چقدر موفقم . چقدر پولدارم . راستی دخترا رو میبینم که دارن با هم حرف میزنند و  پچ پچ میکنند و میگن . بچه ها بچه ها . این همون پسر خپله س . چقدر قشنگ شده . 

از نگاه دخترا خندم میگیره آره من همون عطا خپلم ولی خدا همون وقت که خپل بودم و هیچ کدومتون بهم نگاه نمیکردین ، اون نگاه کرد و هدایتم کرد . همون وقتی که من توی باتلاق چاقی دست و پا میزدم و نمیدونستم چه کنم به دادم رسید . من همون خدا رو دارم و هیچ کدوم از شما رو نگاه هم نمی کنم . چون من به عشق خودم لاغر شدم . چون من تناسب اندام خودمو پیدا کردم . چون جسمم لایق لاغریه .  بعد مامانمم و میبینم که برام اسفند دود می کنه و میگه عطای خوشگل من اومد . مادری که همیشه ازم حمایت میکرد . دستای مادرمو میبوسم ولی بازم پیش خودم میگم تو با مهر مادریت فقط بدون ابنکه بدونی از چاقیم حمایت کردی البته تو تقصیری نداشتی چون تو هم لاغری واقعی رو بلد نبودی و لاغر شدن رو رنج میدونستی و منو از رنج لاغری حفظ میکردی . چون این راه لذتبخش رو سراغ نداشتی . پس مسئولیتش رو به عهده میگیرم و میگم این من بودم که چاقی رو انتخاب میکردم چون منم راه لاغری رو بلد نبودم و با لذت مسیر زیبای لاغری آشنا نبودم .  چون چشمام نمیدید . چون واقعیت رو درک نمیکردم . بعد خودمو میبینم که دارم خانه ی خدارو طواف می کنم . نه بیرونشو . داخلشو . توی کعبه . من توی خونه خدا رو طواف کردم . دو سه هفته پیش خوابشو دیدم . همه آدما بیرون خونه خدا رو طواف می کردن ولی من و چند نفر دیگه داخل خونه ی خدا بودیم و اونجاهم دور چیزی میگشتیم . از طرفی می گفتم این دیواره ها هم مقدسن . کمی دیواره ها رو میبوسیدم کمی قسمتهای اندرونی کعبه رو . یعنی داخل کعبه بودم . 

من این خواب رو به فال نیک میگیرم . و سایت تناسب فکری رو خانه ی خدا میدونم . چون اینجا خودم و خدای وجودم رو پیدا کردم و دارم گرد خدای وجودم میگردم . 

من اینا رو بدون فیلتر چاقی میبینم . 

کلی دیگه تصویر متناسب میبینم و چقدرم واضح میبینم . زندگی بدون فیلتر چاقی خیلی لذتبخشه وقتی این نگرش رو تکرار کنم و بدون فیلتر چاقی این تصاویر ذهنی رو بسازم عادت می کنم به خلق خود متناسبم و جسمم آروم آروم مطابق شرایط ذهنم میشه . 

استاد فایل فیلتر خیلی فایل هدایتگری بود . واقعا حال کردم باهاش و تونستم کلی تصویر لاغریمو باهاش ببینم . 

خیلی خوشحالم و ازتون قدردانی میکنم . خدا مادرتون رو رحمت کنه استاد که انقدر عالی حال مارو خوب و خوبتر می کنید .  

سلام و درود .

از قسمت اول متن فهمیدم  در حالت چاقی بودن حالت موقت ذهنه که تصمیمات آنی در اون گرفته میشه ‌. 

همه ما از پرخوری کردن  ناراحت میشیم درست مثل عملی که در هنگام عصبانیت انجام میدیم . 

و بارها بهمون گفتن  در هنگام عصبانیت  رفتاری انجام ندید که بعدا پشیمون بشید . پس این یعنی عصبانی شدن حالت طبیعی ما نیست . 

زمانی هم که احساس پرخوری به ما غلبه می کنه (البته یاد گرفتیم که اون انتخابه نه اشتها ) 

این زمان هم حالت عادی ما نیست و هر نوع واکنشی باعث بدتر شدن این وضعیت میشه . بارها امتحان کردیم هر چی بیشتر بخوریم حالمون بدتر میشه . هر واکنشی که در هنگام غلبه احساس خوردن در مواقع غیر از گرسنگی به ما دست میده اولا یک نوع انتخابه و ثانیا بهترین انتخاب اینه که ما هیچ واکنشی رو انجام ندیم . چون این حالت گذراست و از گرسنگی نیست . 

نشانه ی این حالت اینه که شک و تردید داریم ، نمیتونیم نقطه سیری و گرسنگی رو تشخیص بدیم ،  خشم داریم ، احساس ناتوانی داریم ، احساس بیزاری از خود داریم ، بعدش پشیمون میشیم ، تمام این حالات که منجر به رفتار پرخوری میشه به دلیل فرمولهای ذهنی ایجاد میشه . 

خب کسی که میخواد شخصیت لاغرش در وجودش غالب بشه باید خودشو از این حال و هوا بیرون بیاره . چون شخصیت لاغر در آرامشه . در آرامش گرسنگی واقعی  رو تشخیص میده . وقتی سیره چیزی نمیخوره . به راحتی چیزی نمیخوره . انتخابش  در موقع سیری نخوردن هست و قدرت انتخاب داره . 

با هوای نفس غذا نمیخوره با زبان بدن غذا می خوره . 

خوردن در مواقع غیر گرسنگی واقعا آزار دهنده است . روح و روان رو به هم میریزه و حالت چاقی رو در ذهن تشدید می کنه . 

اما خوردن موقع گرسنگی به انسان آرامش میده . روح و روان رو آروم می کنه و بعدش ما از رفتار خودمون راضی هستیم . عزت نفس داریم . 

من باید سعی کنم نسبت به پرخوری به صلح برسم و بدونم اون رفتاریه که در نامتعادل بودن شرایط روحی انجامش میدم و دو راه میتونم انتخاب کنم یا خودمو به شرایط روحی آرامش و تعادل برسونم یا مطلقا سعی کنم در چنین شرایطی واکنش خوردن رو انجام ندم و خوردن رو فقط بر اساس زبان بدن انتخاب کنم . 

وقتی من از پرخوری فاصله میگیرم باهاش به صلح میرسم . وگرنه مگه میشه انسان در آتش باشه و نسوزه . به صلح رسیدن با پرخوری زمانی انجام میشه که ما ازش فاصله میگیریم وقتی ازش فاصله میگیریم خوردن در دفعا کمتر اتفاق می افته و این خوردن مثل  آتش مارو گرم می کنه و ما از مزایاش استفاده می کنیم . 

اما اگه بیفتیم داخلش سرنوشتی جز سوختن نداریم . چون آتش همه رو میسوزونه . فقط باید فاصله رو باهاش حفظ کرد و از مزایاش بهره برد . 

پر خوری =  بودن در دل آتش 

خوردن موقع گرسنگی = کنار اتش بودن و از گرمای آن استفاده کردن . 

پس فعل خوردن مثل آتیشه . مزایا داره برای ما . باعث انرژی رسوندن به بدن میشه . باعث سلامتی میشه باعث حال خوب میشه . باعث شادی میشه ولی همه ی اینا زمانیه که رفتار ما در تناسب با خوردن باشه . اما همین مزایا وقتی به جای کنار آتش بودن و از مواهب آن برخوردار شدن در دل آتش قرار بگیره فقط سوختن و سوختن و سوختنه . 

تنها راه نجات از آتش اینه که نریم داخلش . 

تنها راه نجات از پرخوری و در امان ماندن از آسیب هاش اینه که مطلقا انجامش ندیدم . هیچ کسی از پرخوری حالش خوب نیست و همه در آتش پرخوری خواهند سوخت . 

به صلح رسیدن با آتش زمانی ممکنه که من فقط از بیرون نظاره گرش باشم و از گرماش بهره ببرم . (انجام رفتار متناسب با خوردن ) 

خب همانطور که بچه یکبار دستش به آتش بسوزه دیگه هیچ اشتیاقی برای نزدیک شدن به آتش نداره  ما هم باید دقیقا همینطور باشیم . 

پرخوری آدمو میسوزونه .  به قول مامانا جیزّه . 

پرخوری جیزّه 😃😃 . 

واقعا کاش مامانا از کوچیکی همینکارو با ما میکردن تا ما به پرخوری عادت نمیکردیم . ولی حیف که اونا خودشونم نمیدونستن دارن ما رو با کله میندازن تو آتش . 

ولی حالا خودمون فهمیدیم و من با امتحانهایی که کردم تنها راهی که به من آرامش میده راه لاغریست . و تنها مسیر لاغری که به من آرامش میده مسیر لاغری با ذهنه . 

پس اونقدر تمرین می کنم تا شخصیت متناسب بر من غالب بشه و من زمانهایی هم که به رفتارم آگاه نیستم شخصیت متناسبم خودبه خود متناسب رفتار کنه . بازم درست مثل همون آتش . حتی اگه ما حواسمونم پرت باشه هیچ وقت سراغش نمیریم . 

در حقیقت کاری که ما میخوایم انجام بدیم دشمنی با خودمون نیست . غذا خوردن طبیعت بدن ماست . غذایی رو دوست داشتن طبیعت ماست . اما مصرف بیش از اندازه ی اون غذا برای لذت بیشتر غیر طبیعیه . چون بیشتر بخوری طعم اون غذا از بین میره و حالت ولع و سیری ناپذیری و انتخابهای خوردنهای پشت سر هم میاد و آرامش ما رو میگیره . 

من با رفتارم در صلح هستم . ولی مسئولیتش رو خودم پذیرفتم . خودم بهش عادت کردم و تنها راه ترک عادت انجام همین تمرینهاست تا کم کم بپذیرم من از رفتار جدید بیشتر لذت میبرم . از رفتاری که درجات پرخوری درش کمتر و کمتر میشه و راههای دیگه بهش اضافه میشه . 

وقتی امتحان کردم و دیدم رفتار خوردن بر اساس زبان بدن چقدر دلچسب و گواراست و حال منو خوب می کنه چقدر بهم آرامش میده چقدر بعدش احساس سبکی دارم . معده ام سنگین نمیشه . بیماریهام همه خوب میشه . سبک میشم و راحتتر حرکت می کنم چرا این رفتار رو استمرار ندم . 

چه سختی در این رفتار وجود داره که من درونم هنوز به پرخوری متمایله . به نظرم علتش  در تکرار نکردنه . رفتار جدید تازه است و من تا جاییکه میتونم باید اونقدر ازش استفاده کنم تا حال خوبم رو دائمی با وجود این رفتار حس کنم . 

پرخوری فقط یه لذت داره که همونم لذت نیست . چون من وقتی سیر بشم دیگه خوردن بیش از حد طعم اون غذا رو از بین میبره  و  تکرار خوردن دیگه فقط رنجه . 

چیزی که مازش لذت میبریم در حقیقت الگوی متناسب رفتار کردنه که ما طعم اصلی غذاها رو هم میچشیم و اصلا میل به زیاده روی هم دیگه در ما پدید نمیاد چون میدونه زیادتر بخوره دیگه به دهانش بی مزس و بهتره دیگه استفاده نکنه تا جسمش دوباره طلب کنه . 

خوردن بر اساس زبان بدن خیلی مزیت داره که هیچ کدومش در پرخوری نیست . پرخوری مثل یک  کاه می مونه  . وقتی مسئولیت انجامش رو بپذیریم کوه پرخوری رو تبدیل به یه کاه می کنیم و خیلی راحت اون رو بر میداریم و کنارش میزاریم . 

در حقیقت آتش رو خودم بر پا می کنم و فروزاننده آتش خودم هستم . خودمم خودمو میندازم داخلش و میسوزم و بعد میگم نمیتونم ترک کنم . 

پس دیگه ناراحتی از پرخوری معنایی نداره . چون فقط کافیه دیگه انتخابش نکنی و رفتار متناسب کننده رو جایگزینش کنی . 

ناراحتی زمانی اتفاق میفته که تو خودتو بیکاره حساب کردی و پرخوری رو همه کاره . این باور رو تغییر بده . خودتو همه کاره حساب کن و پرخوری رو هیچ کاره . حالا انتخاب کن و انجامش نده به همین راحتی . نمیونم دیگه اینجا معنایی نداره چون اگه بگی نمیتونم اولا نشان از این داره که هنوز مسئولیتشو نپذیرفتی و دوما پرخوری رو بهش قدرت دادی . بهش اختیار دادی و این باورها حتما باید تغییر پیدا کنه . 

پرخوری فقط یک انتخابه که میتونی انجامش ندی و اگه هم  انجامش دادی ناراحت نشی چون خودت انجامش دادی و باز خودت میتونی انجامش ندی . 

به نام خدا .

واقعا که من از سایت تناسب فکری دچار حیرت میشم . انگار که دقیقا احساس منو میفهمه . چه فرمول خوبی امروز گفتید . دقیقا من در اینجا با احساسم روبرو شدم  . پس ناراحتی و عصبانیت از عادت مورد نظر فقط باعث شکست ما در مسیر لاغر شدن میشه . خب پس اگه  عادتم رو تکرار کردم ناراحت نشم عصبی نشم که در طول روز هم عصبانی باشم . اما چطور با  عادت صلح کنم . واقعا راست میگید . خودم انجامش میدم خودمم ازش عصبانی و ناراحت میشم و احساس بدی بهم دست میده . الان نمیدونم چجوری باید با عادت خودم در صلح قرار بگیرم . خب من باید راجع به این تمرین فکر کنم که دیگه اگه بازم عادتم و تکرار کردم ناراحت نشم . به نطر خودم میاد همون نمره دهی برام خوب باشه . مثلا من امروز یه لقمه اضافه خوردم ناراحت شدم حالا درسته ناراحتیم خیلی زیاد نبود اها فهمیدم اینم یه فرموا ذهن چاقه . ناراحتی از عادت از ذهن چاقه . جزء پارسهای سگه است . برای همین اینم باید پاک بشه . 

چقدر فرمول چاقی داریم ما . یادمون میره . 

پس توی این فایل یاد گرفتم  اینکه از تکرار عادت ناراحت بشم هم جزء فرمولهای چاقیه .

پس من سعیم و می کنم که انجامش ندم . اما اگه انجامش هم دادم ازش ناراحت نشم . یعنی بیخیالش بشم . بگم عیب نداره . دوباره شروع می کنم . هربار بهتر عمل می کنم . یا نه بگم عیب نداره . نمیدونم باید روی این تمرین فکر کنم ببینم چجوری به صلح برسم . پس تا این تمرین رو انجام ندم نمیتونم برم  سراغ تمرین بعد البته عجله ای هم ندارم اینجوری بهتره . فکر می کنم تحلیل می کنم ببینم چی به ذهنم میرسه .