بسیاری از انسانها رابطه خود با خداوند را بر اساس شنیده های خود بررسی و تحلیل می کنند و به این نتیجه می رسند که فاصله زیادی بین آنها و خداوند ایجاد شده است و به عبارتی از خدا دور شده اند.
این درحالی است که انسان بعنوان مخلوق نمی تواند آنچه خداوند مقرر کرده است را تغییر دهد.
خداوند به ما نزدیک است
در آیه ۱۸۶ سوره بقره خداوند به پیامبر می فرماید:
و هرگاه بندگان من، از تو در باره من بپرسند، [بگو] من نزديكم، و دعاى دعاكننده را اجابت مى‌كنم، پس [آنان] بايد فرمان مرا گردن نهند و به من ايمان آورند، باشد كه راه يابند. (۱۸۶ بقره)
در این آیه خاص و منحصربفرد خداوند درباره رابطه خودش با انسان از عبارت من نزدیکم استفاده کرده است که بیانگر تمام ویژگی ها و خصوصیات الهی است. و این مهم ترین باور و نگرشی است که باید درباره خداوند در خود ایجاد کنیم.
اگر خداوند خود را بخشنده معرفی می کرد تصور انسان این بود که: درست است که خداوند بخشنده است اما من از خدا دور شده ام و شامل بخشش او نمی شوم.
اگر خداوند خود را رزاق معرفی می کرد تصور انسان این بود که: درست است که خداوند رزاق است اما من از خدا دور شده ام و شامل رزق و رزی الهی نمی شوم.
بنابراین بهترین ویژگی که خداوند می توانست درباره خود بیان کند این بود که من نزدیکم. این عبارت شامل همه ویژگی های خداوند می شود و مهمترین باوری است که باید در انسان ایجاد شود.
درحالی که متاسفانه بیشتر انسانها عقیده دارند که از خداوند دور افتاده اند یا خداوند آنها را به واسطه اعمالشان رها کرده است.
خداوند تغییر نمی کند
باید همیشه به این نکته توجه داشته باشم که خداوند تغییر ناپذیر است به این عبارت که وقتی خود را نزدیک به ما معرفی کرده است هرگز از ما دور نخواهد شد چون خداوند خودش را نهی یا نفی نمی کند.
بنابراین وقتی خداوند وعده داده است که به ما نزدیک است بنابراین انسان بعنوان مخلوق قادر به غلبه بر اراده خداوند برای نزدیک بودن به ما و دور شدن از او نیست.
این تصور که ما از خدا دور شده ایم نگرشی اشتباه و شیطانی است. چون انسان نمی تواند از وعده خدای خود تخلف کرده و درحالی که خداوند به او وعده داده است به او نزدیک است او بخواهد از خدای خود دور شود.
هر تعریف یا نگرشی درباره رابطه خود با خداوند دارید این فقط نظریه شماست و هیچ تاثیری بر رابطه خداوند با شما ندارد.
اگر تصور می کنید به واسطه رفتار یا اعمال خود از خداوند دور شده اید یا خداوند شما را رها کرده است این عقیده شما یا افرادی است که به شما این نگرش را تلقین کرده اند درحالی که خداوند نگرش شما و اطرافیان شما را ندارد.
خداوند وعده داده است به شما نزدیک است و نزدیکی خداوند به شما به هیچ شکل و دلیلی تغییر نخواهد کرد.
بنابراین برای اصلاح رابطه خود با خداوند و تجربه رابطه ای متفاوت قدم اول این است که باید نسبت به فاصله خود با خداوند اصلاح نظر و عقیده در خود ایجاد کنیم. باید خود را بخشیده و فاصله ای که در ذهن مان با خداوند ایجاد کرده ایم را حذف کرده و آماده تجربه نزدیک شدن به خداوند شویم.
از توبه و بخشش خود برای رهایی استفاده کنید
در قرآن بارها از عبارت توبه استفاده شده است و انسان دعوت به توبه کردن شده است.
نکته جالب درباره توبه کردن این است که هرجا از عبارت توبه کردن استفاده شده است بلافاصله وعده بخشیده شدن و عفو شدن داده شده است بدون هیچگونه شرط و شروطی.
تنها شرطی که خداوند قرار داده است این است که فرد خطاکار نیت کند خطای خود را تکرار نکند.
این تنها شرط بخشیده شدن توسط خداوند است.
برای افکار و نگرش خود درباره دور افتادن از خداوند به واسطه هر خطا یا گناه یا عملی در درگاه خداوند توبه کنید و سپس خود را نزدیک خداوند احساس کنید.
برای تغییر شرایط زندگی خود مهمترین موضوع اینه که گذشته خود را رها کنید. گذشته ای که موجب رنج و ناراحتی و ایجاد احساس بد در شما می شود را باید رها کنید.
برای رها کردن گذشته خود بهترین روش توبه کردن است. از توبه کردن و وعده خداوند برای بخشش و باز شدن درهای نعمت به سمت خود استفاده کنید.
به این شکل نگرش و احساس شما نسبت به خداوند به شکل عالی تغییر خواهد کرد و در این صورت است که طعم و احساس واقعی ایمان داشتن و رابطه با خداوند را تجربه خواهید کرد.
تجربه هنرجوی زندگی با طعم خدا
درباره انسان خوب بودن و ملاک های انسان خوب، خیلی فکر کردم و در انتها به این نتیجه رسیدم، تنها کسی که توانایی اینو داره که تعیین کنه چه انسانی خوبه فقط خود فرد هست.
در واقع هر فرد تعریفی از خوب بودن داره که کاملا هم قابل قبوله و اصلا لازم نیست با ملاک های دیگران خودش رو قضاوت یا مقایسه کنه، همین که خودش، خودش رو قبول داشته باشه و انسان درستی بدونه،کافیه.
اگر رفتار و واکنش های ما در جهتی باشه که حال دل ما خوب باشه و از خودمون راضی باشیم دیگه چه اهمیتی داره از نظر دیگری چه انسانی هستیم، در ابتدا سعی کنیم ملاک های خوب بودن رو آنگونه که خودمون رو قانع کنه، جمع آوری کنیم و کم کم خودمون رو به اون نزدیک کنیم و اینگونه با این دیدگاه که بنده خوبی هستیم حس لیاقت درون ما افزایش پیدا می کنه.
درنهایت انتظار ما از خداوند و نعمت هایی که از او درخواست میکنیم بالا میره.
من اینگونه فرض کردم که اگر خدا بودم، دوست داشتم بنده ام چه خصوصیاتی داشته باشه و با کمی دقت متوجه شدم من خیلی شبیه اون چیزی هستم که خودم، خوب میدونم، و نه تنها من، همه ما ذات خوبی داریم؛ دقت کنیم نیازی نیست روی خودمون عیب بذاریم و همش دنبال بهونه ای باشیم که خودمون رو انسان بدی نشان بدیم.
من به این دیدگاه رسیدم با انجام ندادن اصول به ظاهر واجب که تاثیر مثبتی در وجود من ندارد، هرگز مرتکب گناه نمیشم. اصلا گناه هر چیزی هست که حس مارا بد کنه، هیچ گناهی بد تر از فکر منفی، سرزنش، خود تخریبی، منفی اندیشی، توجه به بیماری و نکات غیرخوشایند نیست.
ایمان دارم اون عذاب وجدان الکی و اون حس ناراحتی و سرزنشی که از انجام کاری که خودمون گناه میدونیم به ما دست میده در خیلی موارد از خود گناه بدتره، یعنی خیلی چیز ها که ما گناه میدونیم و به خاطر اون ها ناراحت میشیم اصلا گناه حساب نمیشن و برعکس خیلی چیزهایی که به نظر ما ثواب هستند، چون حس و حال ما را خوب نمی کنند پس قطعا نتیجه ای هم ندارند.
برای مثال زمانی که به نیازمندی کمکم میکنیم یا مثلا فردی چیزی از ما درخواست میکنه که ما واقعا از ته قلبمون دوست نداریم اون کار رو انجام بدیم و انجام دادنش حس خوبی به ما نمیده اما چون نمیتونیم نه بگیم، اینجوری توجیه میکنیم که اشکال نداره من این رو انجام میدم و خدا خودش پاداش میده.
درسته خدا پاداش میده اما دقت کنیم پاداش اولیه همون حس خوبه که ما با اجبار به انجام کاری که دوستش نداریم از خودموم گرفتیم.. پس ثواب هرچیزی هست که حسمون رو خوب کنه و هر تعریف دیگری برای آن اشتباه هست.
این اواخر هرچی نگاه میکنم میبینم همه ی انسان ها خوبن و واقعا ما انسان بد نداریم، فقط هرکس در یک سری موارد کم و کسری داره که اونم کاملا طبیعیه چون این جهان دو بعدی هست و هرگز نمیشه بد وجود نداشته نباشه، در اصل خوب بودن با بد بودن معنا پیدا میکنه.
پس ما هرجور که هستیم خداوند مارو دوست داره و ما براش ارزش داریم. من‌فکر میکنم مهم تر از اینکه خودمون رو ببخشیم، این هست که خودمون رو همانطور که هستیم بپذیریم، یعنی با تمام اخلاق بدی که داریم خودمون رو انسان خوبی بدونیم. باید توجه داشته باشیم ما به خاطر ذهنمون که جایگاه شیطانه هرگز نمیتونیم کامل باشیم و هیچ خطایی انجام ندیم؛ مهم اینه وقتی خطایی انجام میدیم متوجه باشیم و سعی کنیم کمتر اشتباه انجام بدیم نه اینکه خودمون رو سرزنش کنیم.
متاسفانه خیلی از ما حتی جرئت درخواست کردن از خداوند را نداریم و این باعث میشه اون رو خیلی از خودمون دور ببینیم و توی این جهان حس تنهایی کنیم و وابسته چیز ها و افراد شیم در صورتی که از نظر من انسان وقتی به کمال میرسه که تمام اهدافش به هستی و بودن خودش وابسته باشه، نه به زمان، نه به مکان، نه به شخصی، نه به یک انسان و نه حتی یک شئ.
در کل دوست دارم بگم که من فکر میکنم لازم نیست این قدر همه چیز رو به خودمون سخت بگیریم، فقط دنبال بهونه باشیم تا به خودمون افتخار کنیم و بیشتر عاشق خودمون باشیم، به جای توجه روی مسائلی که در خودمون دوست نداریم، روی نکات مثبت خودمون، توجه کنیم. آخه ما چه کسی رو غیر خودمون داریم ؟؟:)
با تشکر از استاد عزیز به خاطر این فایل عالی، به شدت لذت بردم و خیلی خیلی ازتکرار دوباره دوره راضی هستم. براتون آرزوی خیر و برکت، سلامتی و خوشحالی و در آخر پیشرفت خیلی بیشتر در کارتون دارم.
(دیدگاه sudehfallah عزیز در بخش نظرات)
دستور کار اجرای جلسه سوم:
۱- تماشای فایل ویدیویی توضیحات جلسه سوم
۲- تکرار ۵ مرتبه فایل جلسه سوم (تصویری یا صوتی) تا قبل از ارائه قسمت بعدی
۳- انجام تمرینات مربوط به جلسه سوم در قسمت نظرات
منتظر خواندن نوشته های شما هستم
همراه همشگی شما: رضا عطارروشن
Rating 3.95 from 127 votes
با دیگران به اشتراک بگذارید تا امتیاز بگیرید!
به نام خدای مهربان
من دوست ندارم وقتی مهمون داریم یا یک اتفاقی در زندگی می‌افتد همش حرفم راجب اون شخص باشه یا اون اتفاق باشه ، از غیبت کردن پشت سر دیگران خسته شدم با این که خودم هم در طول روز اونقدری هم غیبت نمیکنم اما حرف های دیگران و گفته شونو میشنوم خسته میشم،
هرزمان که غیبت میکنم احساس میکنم از مسیر خدا و رسیدن به خواسته هام دور میشم و در مسیر گناه کردن قرار میگیرم پس تصمیم گرفتم از این پس دیگه نه با کسی هم کلام در غیبت کردن بشم و نه دیگه توجه به اتفاق های کنم که در گذشته شکل گرفته بودن،
واحساس میکنم ادم های ک غیبت میکننده در زندگی به هیچ خواسته ای نخواهند رسید و حس خوبی از زندگی خودشون ندارند، کینه داشتن و غیبت کردن فقط احساس منفی روی ذهنم میزاره پس نمیخوام از این لحظه تکرار کنم و هم کلام شم،
هر انسانی ک غیبت میکنه توجه ای به نعمت های خودش نداره و زندگی خودش رو باور نداره و قبول نداره و همیشه در حال مقایسه کردن خودش و دیگران است ، به انرژی خوبی نمیرسه و چون از زندگی خودش راضی نیست همش غیبت میکنه و دچار گناه میشه و همش گناه رو تکرارمیکنه،
من هم دیگه دلم نمیخوام و دوست ندارم حتی یک کلمه راجب دیگران حرف بزنم و حتی یک کلمه گناه کنم و حس های بد رو به خودم جذب کنم و از حس خوب زندگی با طعم های خوب خدا دور بشم،
دیگه دوست ندارم غیبت کنم و با این ادم های ک دائم ذر حال غیبت کردن هستن رو دوست ندارم هم کلام بشم ،
چون با احساس بدی هم سو میشم و دوست ندارم از مسیر خوب خدا دور شم،
دیگه از این پس غیبت نمیکنم و با ادم های غیبت میکنند هم کلام نمیشم و حتی دوست ندارم بشنوم حرف های اونارو ک غیبت میکنند،
و باور دارم و ایمان دارم خدا توبه من رو قبول میکنه و میپزیره وکمکم میکنه تا از حس خوب با او بودن لذت ببرم و دیگه غیبت نکنم و گناه کسی رو به دوش نکشم .
با تشکر از شما استاد عزیز
باسلام خدمت شما
من با خودم فکر میکنم که این کارا منو از خدا دور کرده بوده و انجام ندادن اینا گناه محسوب میشه و خدا از من درور میشم :
وفتی که همه انسانها میگفتن کسی رو خدا دوست داره که همیشه وضو داره و نماز اول وقت میخونه، در ذهن من سخت بود و همیشه باید با گوش کردن حرف دیگران پیش چشم اونا خوب کار کنیم که بگن اره این با ایمان هست،
ولی این طرز فکر اش بنظر من غلط بود و خدا هیچ وقت به این موضوع کاری نداره و من رو گناه کار نمیدونه و این من خوبه که نسبت به خودم احساس گناه داشتم با نخوندن نمازم و دیدم در اشتباهم و اصل خدا چیه و من از وجود خدا بیخبر بودم ،
یکی از افکار اشتباه گذشته من که فکر میکردم منو از خدا دور کرده این بود که اون طوری که دوست دارم لباس بپوشم و بیرون برم، ولی خوب بزرگ تر های ما میگفتن که کسی که به خدا نزدیک هست و ایمان داره باححاب باشه اما این حرف از نظر من به دلم نمینشست و من دوست داشتم ازادانه لباس بپوشم ، و وقتی فکرم با حرف مردم یکی نبود احساس گناه میکردم و فکر میکردم خدا هم منو نمیبخشه و خواسته‌های منو اجابت نمیکنه،
گاهی وقتا از جایی میومدم خونه که حس منفی در اون جمع موج میزد و من رو اذیت میکرد و من از شدت ناراحتی گاهی در حد کمی از اون افراد غیبت میکردم و شکایت میکردم ،
و اونا حسم رو بد کردن و من خودمو گناه کار میدونستم در صورتی که اشتباه فکر میکردم و چون حسم در اون شرایط بد می‌شده با حس بد از رفتار اون فرد حرف میزدم این نمیتونه باعث گناه من بشه و من خودم رو میبخشم و این کار رو تکرار نمیکنم و توبه میکنم،
من همیشه فکر میکردم که در تنها نبودن من دیگران تاثیر دارند و همه لحظه های که توی خونه با تنهایی سپری میکردم حسم بد بوده با خودم و حتی گاهی از تنهایی به مامانم با اشک و گریه شکایت میکردم که دیدی فلانی برای من ارزش قائل نیست و منو با خودش نمیبره بیرون که تفریح کنیم و در اشتباه خودم غرق بودم تا اینکه اگاه شدم و دونستم تا زمانی که حسم به خودم اینه که من تنهام و کسیو ندارم انسان ناراحتی هستم و این به نوعی برام گناه حساب میشد که با وجود خدا و خودم حس تنهایی کنم،
حالا من عوض شدم و تغییر کردم من دیگه از خدای درونم دور نیستم و او همیشه با منه و منو میبینه میشنوه و در همه لحظه های زندگی کنارمه، من هم میخوام خودم رو ببخشم و توبه کنم و از الان به بعد در این تاریخ هیجده مرداد ماه و ساعت من انسان پاک خدا هستم که خودم رو میبخشم و میدونم خدا هم منو بخشیده و به خدا اطمینان دارم و اوست که مهربان و بخشنده هست و من با نگاه درست با داشتن اگاهی و باور های درست خودم رو دوست دارم و راضی هستم و احساس میکنم که خدا رو همیشه در کنارم حضور داره و گاهی دوست دارم حتی بغلش کنم و محکم فشارش بدم و بگم خدایا دوستت دارم ،
باتشکرازشما
یک مورد یادم رفت و اینه که فکر میکردیم که اگه انسانی با التماس و گریه بیشتری از خدا چیزی بخواهد و خدا به اون دعاش رو اجابت نکنه پس انسان گناه کاری هست که از خدا دورشده ،
و برای جبران دوری خودش باید با گریه بیشتری دعا کنه و التماس کنه تا اجابت بشه و خودش رو گناه کار میدونه ، اما از نظر من این اشتباه است و خدا درون قلب و روح ماست و با حس خوب میتونیم ازش بخواهیم که جواب مارو با اتفاق های خوب به ما نشون بده ،
پس چرا باید گریه کنیم و زجه بزنیم ؟
چون خودمون رو از خدا دور میبینیم و حس بدی داریم و از خدا طلب بخشش داریم و فکر میکنیم که بخشیده نخواهیم شد و این اشتباه است ،
خدای مهربان با احساس خوبی در قلب ما وجود دارد و نیاز به گریه و حس بدی نیست فقط کافیه با داشتن ارامش ایمان و باور به خدا با هم مسیر بودنش از او درخواست کنیم و او حتما جواب میده زیرا که خداوند سریع الجواب است و کسانی که با حس خوب درخواست کنند رو میبینه و به هدف های خوب با احساس خوب خاما با ایمان به خدا میرسیم ، و خدا بخشنده و مهربان است،