گام ۴: توانایی لاغر شدن جسم

 به نام خدا 

گام ۴ – توانایی لاغر شدن 

من هم جزو افرادی بودم که همیشه تصور چاقی از خودم داشتم . چون اسم من دختر تپل  مپل و چاق بود . فکر میکردم خوردن را دوست دارم و ویژگی ای دارم که مورد پسند نیست و نه تنها نیست ، باعث شرمه . این در نمایش خودم و ابراز بیان خودم از همان کودکی تاثیر بدی گذاشت و ذهن من به این مساله عادت کرده . ذهنی که برای حس بد خودش دنبال دلیله . چون چاقی دوستت ندارند . چون چاقی بهت توجه نمیکنن و صداهایی که میدانی درست نیست ولی در اعماق وجود ت این صداها با همان صدای بچگی و استدلال کودکی ثبت شده و دنیای الان ما رو متاثر میکنه. درسته ! من زمانی که بچه بودم نمیدونستم روزی ۶۴ کیلو میشم . به نظر من عدد مقیاسی برای سنجیدن چاقی نیست .  چون ذهن من همیشه چاق بود و از چاقی رنج میبرد . پدرومادرم از همان ابتدا چاق نبودند و من هم دلیل چاقی خودم را نمیدانستم و مثالی که مرا تشبیه به چاقی کسی کنند ، موردی مشابه پیدا نمیشد و مرا شبیهه یکی از دخترعمه هام کردند که چاق بود و از یک بابت حس خوب بود که من مسببش نبودم و از یک بابت بد بود که اون جسم دلخواه من نبود . ولی من شبیه او نشدم . وقتی پذیرفتم که قرار نیست چاق زندگی کنم . 

خب من سالیان زیاده که باخودم و صدای ذهنم در جنگم ، چون چاقی را نپذیرفتم . اعماق وجودم چاق بود ولی الانم چاقی را نمیپذیرفت و این یک کشمکش ذهنی بدی در شبانه روز ایجاد میکرد. علت اصلی چاقی من چه بود؟ حس بد ؟ باورمن ؟ رفتارهای من ؟ 

بله رفتارهای من با فرد متناسب فرق دارد . فرق دارد چون برروی مواد غذایی لیبل گذاری نکرده ، نمیگوید این را بخورم چاق میشم یا نمیخورم چاق نمیشم . یا وقتی میشیند ، در ذهن تصور نمیکند که چون من نشستم ، چاق میشم یا لاغر نمیشم . این ها مجموعه اطلاعاتی است که پذیرفتیم و در موقعیت های گوناگون واکنش میدیم . 

وقتی من تصویر چاقی از خودم در ذهنم دارم . مغزم فرمان را میگیرد . من خیلی زحمت میکشم که چاق بشم ، تقریبا هرروز ، چون از چاق شدن متنفرم ! اونقدر متنفرم که انگار طنابی برمن انداختند که و چاقی را به زور در من به وجود می اورد . من زمانی شروع به تغییر کردم که چاقی را بخشی از خود نپذیرفتم . ان را طبیعی نامگذاری نکردم . ان را شرایطی که تجربه های خوب من و حس خوب من در لحظه ی حال را تحت تاثیر قرار میداد ، نام گذاری کردم . من بارها موفق به لاغر شدن کردم ، اون هم در مدت زمان کم ! ولی بالا اومدن وزنم شاید ماه ها طول میکشید . پس طبیعت اینه که من لاغر باشم . ولی چه چیزی چاقی را نگه داشته ؟ احساس بد من ! نامگذاری هایی که به قدرت چاق کنندگی را به شرایط و مواد غذایی دادند . مواد چاق نیستند . ذهن من و تصور من چاقیه . درسته که چاقی را دوست ندارم ولی دوست داشتن یا نداشتن من ملاک نیست . حسی که الان دارم ملاکه ! مثلا وقتی غذا میخورم و باور دارم کنترلی روی میزان خوردنم ندارم و چون پذیرفتم و انجام میدم و همان لحظه حس بدی از من به دنیا مخابره میشه . پس من دارم با ارزوی خواستنم زندگی میکنم یا چیزی که نمیخوام . 

یک تجربه ی جالبی بیان کنم . ما یک استاد سختگیری داشتیم که  اخلاق خودش را داشت و در تدریس و نمره منصف نبود . در برداشتن پایان نامه تمام تلاشم را کردم که او استاد راهنمای من نشه ، چون خاطره ی بدی  در ذهنم از او  داشتم و همیشه از او فراری بودم . منتها داور دفاعم شد، ودقیقا از ان ویژگی او که فرار میکردم ، امد و تاثیرش رو روی زحمت یک و نیم ساله م گذاشت . در نمره دادن منطق نداره . فقط سیاست خودش و منافع خودشه که حرف اول رو میزنه ولی چیزی که جالبه از چیزی که بدم اومد و باهاش درگیر بودم و فرار میکردم ، اومد و تاثیرش رو گذاشت . میشد یک داور دیگه باشه یا دلش بخواد نمره کامل بده . امد و نمره ی ناکاملش هم داد . فهمیدم اگر سخت نمیگرفتم ، میپذیرفتم ، جنگ نمیکردم ، احتمالش زیاد بود که این اتفاق نیفتد . 

وقتی کودک بودم تصوری از وزن الانم نداشتم . شاید تصور چاقتر بودم ولی چیزی که تغییرم داد ، نپذیرفتن چاقی و توانایی من در لاغر شدن بود . من این باور را دارم . ولی تکیه به اینکه من همانطور که میتونم چاق بشم ، به همین راحتی هم میتونم لاغر بشم ، باورش برام سخته . چون من همیشه اگاهانه لاغر میشدم و نااگاهانه چاق  میشدم . چون اگاهانه لاغر شدن ، یعنی مراقب رفتارم بودن . و این ارزوی قلبیه منه که بدون فکر کردن لاغر باشم . اصلا لازم نیست کاری کنم . اون واکنش های مغزم در خوردن و چیزی غیر از پیش فرض را اگر واکنشی بهش نداشته باشم ، لاغر میشم . اصلا نیازی به انجام کار خاصی نیست . فقط باید نگرشم و فکرم را عوض کنم . سخته ! برای من سخته . کلا سخته ، چون سالهای زیادی مثل الانم فکر کردم . دقیقا در ویدیو هم درست گفت ما با باورهایی که داریم ، واقعیت الانمون رو میسازیم نه خواسته هامون رو . اگر باور و نگرش من همسو با خواسته م باشه ، اونوقته که صددرصد در خواسته م زندگیم میکنم . 

حالا من چه زمان هایی پرخوری میکنم ؟ من به پرخوری کردنم دقت کردم ! زمانی که حس و حال بدی از وزن الان خودم دارم . زمانی که گله و شکایت از الان خودم میکنم . خودم را در اینه نمیبینم . تصور چاقتری نسبت به الانم دارم . در این حالت خوردن من بیشتر میشود . ولی وقتی اروم میشم ، ذهنم لاغر بودن را میپذیره ،پرخوری را در خودم حس نمیکنم . 

مشکل اصلی من چیه ؟ باور ندارم که به راحتی میتونم لاغر بشم . چون سالها جنگیدم . دوست دارم باور کنم ولی باور من در اعماق وجودم ثبت شده . تنها راه من تصوراتم را زیر سوال میبرم . هرروز تصور میکنم ، لاغرم و دراون نقش فرو میرم . این نقش در بهبود احساساتم کمک کرده و اوایل ذهن باور نمیکنه ولی وقتی ادامه میدیم  و اون حس خوب ممتد میشه ، ذهن فرمانهای جالب و متفاوتی میده . مثلا زمانی که در این نقش بودم ،بدون اینکه فکر کنم تعارف کسی را در خوردن رد کردم . این رفتار خلاف رفتار قبلیم بود . من باید تصور لاغری در خودم را همیشگی کنم . اون تصویر باید بخشی از ذهن من و زندگی من بشه . پس تمام موانع و افکار حاصل از چاقی را بایستی کمرنگ و بی واکنش کنم . در اینجا یک سیستم مغزی دیگه فعال میشه . ذهن خیلی جالبه و بعضی وقتها حس میکنم یک فرد دوزبانه هستم . منتها تسلط در گرفتن کنترل تلویزیو ن رو درحال کارکردن هستم . چون وقتی تصورم از خودم لاغری باشه ، حس خوب ، نگاهم به خودم ، بدنم و همه چیز تغییر میکنه و مدل خوردنم هم بدون اینکه حواسم باشه تغییر میکنه . گرچه این تغییرات خیلی اهسته ست ، مثل زمانی که مراقبیم چاق نشیم ولی چاق میشیم و میگیم نفهمیدم چی شد که دوباره چاق شدم ! 

ذهن مادر من در مورد داستانی که درمورد چاقی در من شکل گرفته را بیان میکنم : من دختر چاقی هستم و برای لاغر بودن باید زحمت بکشم ، کنترل خوردن در دستم نیست و بایستی حواسم باشه یا از بیرون کمک بگیرم و چون کنترلش دست خودم نیست ، به راحتی چاق میشم . پس من این رفتار را به عنوان یک ویژگی در خودم پذیرفتم و چون بخشی از واقعیت منه ، زندگیش میکنم . دقیقا این باور نمیذاره بدون فکر از لاغریم لذت ببرم . چون همین باوررا بدون فکر دارم زندگی میکنم که اگر حواسم به خوردنم نباشه ، به راحتی چاق میشم . ذهن فوق العاده ست . خیلی دوست دارم این رو بخشی از واقعیت زندگیم کنم که بدون فکر زندگی کنم : من لاغرم و هرزمان که گشنه م بشه میخورم و به محض سیری دیگه تمایلی به خوردن ندارم . حالا فرض کنیم که این جمله رو در اعماق وجودم پذیرفته بودم و این رفتار الان بخشی از واقعیت من بود . ما حرفهایی که راجع به خودمان میپذیریم را زندگی میکنم نه چیزهایی که میخوایم ! ولی افکاری که می خوایم زندگی کنیم رو میتونیم طوری برنامه ریزیش کنیم که همسو با خواسته ی ما بشه . 

این درکی بود که از این مسیر داشتم . باید جسارت خداحاقظی کردن با نگار قبلی را داشته باشم . من عشق به لاغری را دارم ، منتها می خوام بخشی از من باشه ، نه نگاری که همیشه به دنبال لاغریه و اخرش لاغری هم به زور و زحمت و اخرش دوباره چاق میشه . این نشون میده یه جای کار ایراد داره ! توانایی من در لاغرشدن ؟ اتفاقا هرزمان که اراده کردم لاغر شدم ! لاغر شدن حتمی بوده . من توانایی لاغر شدن را دارم ، می خوام توانایی لاغر ماندن در وجودم رخنه کنه و ماهیت زندگی من بشه ، مثل هر انسان متناسب دیگه . یک ذهن اروم ، بدون کشمکش ، بدون محرومیت و بدون تلاش ، درلاغریش بمانه و زندگی کنه . این دلیلی بود که به گروه ملحق شدم و هرروز خواسته و خودم را دررسیدن به لاغری ارزیابی کنم . 

این جمله ی قشنگی بود که برداشتم را مینویسم : من در اینده تصور خودم از الانم را به دست می اورم  . وقتی تصورم چاقتر شدنه ، اینده ی من تصور الانمه . پس تصوراتمون رو تغییر بدیم . نگاهمون ، باورمون رو حرفهایی که میزنیم و الان بخشی از واقعیت ما شده . میتونن تغییر کنن . چون ما نویسنده ی این داستانیم . پس طوری بنویسیم که دوست داریم باشیم . مغز براساس اطلاعات دستور میده . پس تصویر درست بدیم تا نتیجه ی دلخواهمان را به ما تحویل بده . مثل رانندگیه. من ماشین را هدایت میکنم که کجا بره ، اگر ولش کنم که مستقیم از صحنه ی خیابان محو میشم . فقط باید یادبگیریم چطور از مغزمان در جهت اینده ای که میخوام بخشی از ما باشه ، چطور هدایتش کنیم . مثل اینکه من میدونم باید از سمت راست برم ، اول فکرش درذهنم میاد و تصویر خلق میشه و درصدم ثانیه ، دستم روفرمان میره و به راست میپیچم ولی در لاغری ما همیشه تصویر چاق در لحظه بهش میدیم و باهاش زندگی میکنیم ولی ازش میخوایم ما رو لاغر کنه . مثل اینکه در ذهنت تصویر سمت چپ پیچیدن داشته باشی و مغزت دستت رو به راست تکون بده و به راست بپیچی ! پس ما هدایت کننده ی مغزیم . مغز از ما فرمان میگیره . فرمان ما ذهن و تصورات ما در لحظه هست . چیزی که الان هست ، نه چیزی که دوست داریم باشه . پس اگر تصور من الان تصور چاقتر از الانمه ، در اینده من در جایی قرار میگیرم که قبلا فرمانش را دادم . باورهایی هم که الان پذیرفتیم و بخشی از واقعیت ما شده ،همون فرمان هایی هست که به مغز میدهیم . پس باور و نگرش ما هم همون تصویرهای لحظه ای هستند که بایستی شناسایی و رفع بشه . 

در متن درمورد تعادل گفته شد. یک فرد متناسب وقتی غذا میخوره ، تصوری از چاق شدن یا لاغر شدن نداره . ولی وقتی ما میخوریم ، هی به مغز مخابره میکنیم ، مثلا من چون برنج خوردم وزن من کم نمیشه ! وقتی بپذیرم ، مغز فرمان میده . پس این اطلاعات چاقی نباید بخشی از واقعیت ما بشه . به این میگن واکنش نشون ندادن . 

در فایل گفته شد : توانایی لاغر شدن در جسم خودت را فعال کن . 

چطور فعال کنم ؟ با تصویری که هرلحظه میدم . مثلا وقتی باور دارم زیاد میخورم و خوردن = چاقی . من این فرمول را اجرا میکنم . این بخشی از باور منه . 

ما افرادی هم داریم که باور دارند هرچی میخورند ، چاق نمیشوند . میخورنا ، عین ما ولی باوری به چاقتر شدن ندارند . من مقاله ی مرتبط با اون هم خوندم . اگر مقاله ش نبود ، فکر میکردم من دراوردیه ولی افرادی هستند که میخورند و چاق نمیشن و روشون تحقیقات انجام داده و به ژنتیکشون ربط دادند که میگفتند این ژن  ها قابلیت چاقتر  شدن ندارند و چه خوبه این ژن ها را استخراج کنیم و …. 

همین کافی بود که باور کنم ، افرادی هستند که میخورند و چاق نمیشن . خیلی دوست دارم قدرت ذهن خودم را درک کنم ! وجالبتر، همه ش سعی میکنم ، مطالب را به چیزهایی که پذیرفتم و واقعیت مرا شکل داده ،ربط بدم ولی شاید من اطلاعاتی در مورد اون نداشته باشم و اتفاقا مانع ها همان واقعیت هاییست که من پذیرفتم . 

من توانایی لاغر شدن دارم و چون باور دارم اقدام میکنم . باور دارم که اگر رژیم بگیرم و برنامه ی ورزشی داشته باشم ، اون شکل دلخواهم میشم . خب این اطلاعاته . ایا باور دارم که تصورات الانم از خودم میتونه اینده ی جسم من رو شکل بده ؟ . دقیقا تفاوت همینجاست و شاید هم علت نتیجه گرفتن بعضی ها و نگرفتن بعضی ها . قدرت درک و باورپذیری ماست . اطمینان به اینکه این مسیروجود داره و ما خدادادی لاغریم و لاغری بخش جدانشدنی از ماست . دقیقا عین توهمی که فکر میکنیم که خدا از ما جداست و از کسی دیگر میخوایم که از خدا برای ما چیزی  بخواد . لاغری هم همینطوره ! لاغری در ماست و ما از بقیه میخوایم که ما را در لاغر شدن کمک کنه . چیزی که حس میکنم ، مانع لاغرشدن من، در تصوراتم از واقعیت ربط داره . اینکه من چه واقعیتی را پذیرفتم .طبیعیه ذهن باوری را بپذیره که میلیون ها بار از منبع های مختلف دریافت کرده باشه ، اون میشه بخشی از واقعیت ما در زندگی . مثلا : من وقتی لاغر میمانم که کم بخورم و زیاد ورزش کنم ! منتها ما لاغرهای زیادی میبینیم که همه چی میخورند و ورزش هم نمیکنند ولی حقیقت ما برای لاغر موندن به این باور وصل شده . پس لاغری میتونه اسانتر از چیزی که تصورش رو میکنیم باشه و اونقدر ساده باشه که تصور کردن به همین راحتی برای ما سخت باشه . چون لاغری فطرت ماست . یک نوزاد بدون اموزش میدونه که کی بخوره و کی بخوابه . ابتدایی ترین حالت یک انسانه که اموزش نداره .واسه همینه که میگم لاغری فطرت ماست و دقیقا همونطور که فکر میکنیم خدا از ما جداست ، فکر میکنیم لاغری هم از ما جداست و دنبال لاغری میگردیم . 

تا قبل از آشنایی با روش لاغری با ذهن نگرش شما درباره توانایی لاغر شدنتان چگونه بوده است؟

من همیشه بر این باور بودم که من لاغر نیستم . چون بارها شنیدم که نگار دختر تپلیه ، حتی لاغر میشدم ، اون توپر بودنه حفظ میشد . چون باور داشتم . گرچه توپر بودن قشنگه . من تنها مشکلم اضافه وزنیه که نباید به وجود بیاد . من توانایی لاغر شدن را دارم و چون باور دارم ، اقدام میکنم . منتها باور ندارم که لاغر میمانم . من لاغر شدنم را به این شرط وصل کردم : من زمانی لاغر میمانم که ورزش کنم و کم بخورم . پس اگر بخورم و ورزش نکنم چاق میشم . این نگرش منه که در ان زندگی میکنم . نگرش افراد متناسب هم میشه پرسید ، تفاوت ها در نگاه ما به واقعیت هاییست که در مورد خودمون پذیرفتیم . البته قبل از این سایت ، من فقط تمرکزم روی رژیم و بیشتر کردن فعالیت بود . لاغر هم میشدم ، به سرعت زیاد . چون لاغر شدنم را با این شرط پذیرفته بودم و دقیقا همان را هم تجربه میکردم . اگاهی الان را نداشتم . نوشتن ، در درک این موضوع خیلی بهم کمک کرد که بفهمم نویسنده ی زندگی خود بودن یعنی چی ! 

درباره توانایی های خود در انجام کارها یا مهارت هایی که یاد گرفته اید شرح دهید.

من وقتی نگرشی نداشتم ، یاد گرفتم مثل فارسی حرف زدن ، مثل راه رفتن . حتی نگرشی از شکست هم نداشتم . هیچ نگرش و تصوری نداشتم . تا اینکه بزرگتر شدم و اطلاعاتی دریافت کردم که ان را در خودم پذیرفتم و اون اطلاعات شد واقعیت زندگی من . مثل : من چاقم . من درسخونم . من عاشق آشپزی ام و … و همین باور ها تمایل و علاقه ی من تاثیر میذاشت . حتی خوردن مواد غذایی خاص : مثلا چرا نان دوست ندارم ولی برنج دوست دارم . گرچه اگاهانه میخورم ، برام این حجم از لذتی که قبل از خوردن در ذهنم ایجاد میشود ، شگفت انگیز است .  چون مادرم بارها گفته نگار برنج دوست داره و من پذیرفتم و چون پذیرفتم ، هروقت برنج میبینم ، لذت خوردن در من فعال میشه . پس من واقعیت تجربه های زندگیم را نوشتم . 

مواردی در زندگی خود پیدا کنید که موفق به انجام کاری شده اید که تصور می کردید توانایی انجام یا موفقیت در آن زمینه را ندارید.

وقتی ۲۰ ساله م بود ، تصور نداشتم که روزی تغییر رشته بدم و داروساز بشم . بهش فکر میکردم ولی توانایی وارد شدن به این رشته را در خودم باور نداشتم . من ریاضی فیزیک بودم . زیست شناسی نخونده بودم و تجربی هم همیشه صحبت بر رقابت کنکور بود . منم جرات رفتن به اون سمت را نداشتم . چون توانایی قبول شدن در ان مسیر را در خود نمیدیدم . یادم نمیره ، وقتی به سمت دانشگاه خودمون میرفتم ، از مسیرم که رد میشدم از دانشکده ی داروسازی رد میشدم و تصور میکردم که اگر بودم چه کارهایی انجام میدادم . این فکر بارها و بارها تکرار شد و علاقه ی من بیشتر شد ، اونقدر بیشتر شد که دیگه در حد فکر نبود و حرکت کردم . اول نمیدونستم چطوری ، وقتی اقدام کردم ، شد ! شد چون به نتیجه فکر نکردم . تلاش کردم ، هزینه کردم  ، زمان گذاشتم و نتیجه شد همون تصوری که یک زمانی در ۲۰ سالگی رد میشدم و در حد فکر بود. 

یا تایپ کردنم . هرگز تصوری از اینکه روزی من مثل با مداد نوشتن ، میتونم بنویسم ، نداشتم . در گروه جزوه نویسی شرکت کردم . یادمه خیلی کند بود کارم و لی اونقدر تکرار شد که روی کیبورد من الان هیچ حروف فارسی نیست و حتی نگاهی به کیبورد هم نمیکنم و تایپ میکنم . انگار مغزم فرمان میده که کجا کلیک کنه و باسرعت نوشته میشه . این مهارت به خاطر ممارست من در انجام این کار بوده که به مرور سرعت در تایپ هم بالا برد.

رانندگی کردن . یادمه اون اموزشکار گفت روی دنده ی خلاص بزن ماشین حرکت کنه و من اولین تجربه ی حرکت از ماشین را تجربه کردم و ترسیدم . اون زمان تصوری از اینکه ماشین را ببرم و در جاده برانم یا جاپارک پیدا کنم نداشتم . به مرور جزو افرادی شدم که از نعمت اسون کردن زندگیم  در زندگی در تهران کمکم کرده و وقتی ماشین را میبرم ، ترسی ندارم و ….  

مهارتهای زیاددیگه که اول با فکر شروع شد یا در مسیر انجام کاری بودم که مهارتی در ان خود به خود شکل میگیره که من تصوری نداشتم ولی الان بهره ش رو میبرم . دقیقا کارهایی که تصوری ازش نداریم ، بدون مقاومت اون مهارت را یاد میگیریم . 

درباره توانایی های جسم خودتان شرح دهید. تجربه خود از توانا بودن جسمتان را بنویسید.

من همیشه باور داشتم که جسم من لاغر میشه . به شرطی که کم بخورم و ورزش کنم ! پدرومادر من لاغر بودند ، برادرم لاغر بود . من این وسط چاق بودم .از اینکه لاغر نمیشم ، تصوری نداشتم ولی اینکه چرا چاق به دنیا اومدم و چرا از چاقی رنج میبرم ، همیشه سوال منم بود .در ۱۸ سالگی اراده کردم و در طی ۶ ماه به وزن مطلوب رسیدم ! عجیب نیست ؟! ۱۸ سال با رنج چاقی زندگی کنیم ولی فقط شش ماه زمان بخواد که جسم تبدیل به لاغر بشه . پس جسم توانایی ذاتی لاغر شدن را داره و در این سایت یاد گرفتم ، که مانع های ذهنی من در شکل گیری چاقیم تداوم ایجاد کرده . چون اگر اون کارها را نکنیم ، به سرعت طبیعی، بدن لاغر میشه . ولی برای چاق شدن ، باید یک چیزی را وارد کنیم ، یک حرکتی بیرونی بزنیم که الان بدون فکر انجام میدیم . ولی اگر هیچ کاری نکنیم ، بدن خود به خود لاغر میشه . من به لاغر بودن جسمم ایمان دارم . 

انتظار شما از جسمتان برای لاغر شدن چیست؟

مشکل همینجاست . انتظار من از لاغر بودن ،دقیقا باورهایی است که پذیرفتم . همین انتظار باعث شده که از فطرت اصلی خودم دور بمونم . اگر اون مانع های ذهنی را رها کنم . بدن بدون زحمت به سرشت اصلیش برمیگرده . 

من همیشه تصویر چاقی از خودم داشتم و علتش هم پذیرفتن حرفهایی بوده که دیگران گفتند . مثلا ازوقتی به دنیا اومدی سنگین وزن بودی . همیشه عاشق خوردن بودی و …. همه ی اینها شد بخشی از باور و باور رفتار رومیسازه و من هم براساس باورم زندگی کردم . 

برادرم تصور لاغر داشت از خودش . چون همیشه با من مقایسه میشد و من هم با حسرت میگفتم خوش به حالت . ولی او براش مهم نبود چاق یا لاغره . ولی چون من فیذبک خوب نمیگیرفتم یا بهم رژیم میدادند ، من از چاق بودن خودم نفرت داشتم . 

از محتوای ویدیوی آموزشی برای خود تمرین ایجاد کرده و در بخش نظرات تمرینی که باید انجام دهید را بنویسید.

وقتی مینویسیم ، چشم انداز و واقعیت های خودمون رو مینویسیم . عینکی که به چشم داریم . خصوصیات خودمون رو مینویسیم . همین نوشتن ها که برای ما بدیهیه ، ممکنه برای دیگری ، واقعیت زندگیش نباشه ! همین پذیرفتن ها تفاوت ها ی ما از همدیگه رو میسازه . 

به این فکر نکنم چرا چاقم ! چون میدونم چرا چاقم . هرروز بنویسم چرا فکر میکنم لاغرم ، هرروز تصور کنم که در جسم لاغرم و رفتارهام رو جای اینکه دنبال رفتار چاقیم باشم ، رفتارهای لاغریم رو پیدا کنم . بهش توجه کنم . همین توجه کردن و حس لاغر بودن ، ما را به سمت لاغر شدن میبره . 

همانطور که هرروز به چاقی فکر میکنیم و هرروز حالمون بده ، دقیقا همین روش را در جایی که میخوایم باشیم انجام بدیم . فقط تغییر نگاهه  ووقتی به جسمم نگاه کردم . به خودم بگم افرین ! تو دقیقا تصور خودت از گذشته رو الان ساختی ، و من الان دارم تصورم از اینده را میسازم و حس میکنم و زندگی میکنم که قراره در اینده ای نزدیک در ان باشم . ما برای چاقی دقیقا همین مسیر را رفتیم . پس جای تعجب ندارد . یاداروی میتونه کمک کننده باشه .