در قسمت های قبل درباره اراده شخصی و اراده خداوند توضیحات کامل داده شد و اینکه ما حق انتخاب داریم که بر اساس اراده شخصی زندگی کنیم یا بر اساس اراده خداوند زندگی در دنیای مادی را تجربه کنیم.
همچنین درباره ترکیب اراده شخصی و اراده خداوند توضیحات کامل داده شد.
در این قسمت درباره یک روش عملی برای تغییر نگرش از اراده شخصی به اراده خداوند توضیح داده می شود.
روشی که با استفاده از آن به لطف خدا تغییرات عالی در نگرش، احساس و عملکرد من در زندگی ایجاد شد.
به شما اطمینان می دهم اگر برای یادگیری و استمرار درعمل کردن به بخش های مختلف این تمرین عملی و تاثیرگذار اهمیت قائل شوید، نتایج عالی در زندگی تجربه خواهید کرد.
چند راه کار برای همسو شدن با اراده خداوند
دست خداوند را در دستتان بگیرید
هر زمان احساس کسالت، شکست خوردگی، بی حوصلگی و ناامیدی داشتید، تنها کافی است برای چند لحظه چشمان خود را ببندید و در ذهن خود تصور کنید دست خود را دراز کرده اید و خداوند دست شما را گرفته است.
احساس کنید دست خداوند را در دست خود می فشارید.
احساس امنیت، آرامش و اطمینان از حمایت و هدایت خداوند در وجود شما گسترش می یابد.
در هر شرایطی از زندگی باشید و تصمیم به تغییر زندگی گرفته باشید ذهن شما مملو از افکار و فرمول های است که اراده شخصی شما را تشکیل داده اند.
از آنجاکه در طی زندگی آموخته اید که برای زندگی کردن و مسائل مربوط به زندگی باید از اراده شخصی استفاده کنید و انسانهای اطراف شما همواره در حال استفاده از اراده شخصی خود برای زندگی کردن هستند بنابراین کاملا طبیعی است که همچنان تحت تاثیر فرمول های اراده شخصی ذهن خود باشیم.
از زمانی که تصمیم به تغییر گرفتم بارها اسیر افکار منفی و گفتگوهای ذهنی شده ام که منبع آنها اراده شخصی من بوده اند.
در ابتدا که درک صحیح از خداوند و اراده اش در زندگی ام نداشتم مدت زیادی غرق احساس بد می شدم و رهایی از آن حالت کار دشواری بود.
هرچه بیشتر در مسیر درک و شناخت خداوند و اراده او حرکت کردم، اطمینان و ایمان قلبی من به خداوند و همراهی او در زندگی بیشتر و بیشتر شد.
این درحالی بود که هنوز هم افکار منفی و گفتگوهای ذهنی من ادامه داشت اما دیگر من آن انسان تحت فرمان اراده شخصی نبودم بلکه تصمیم گرفته بودم از اراده خداوند برای گسترش و رشد زندگی خود استفاده کنم.
بنابراین هر زمان که به هر دلیلی دچار احساس بد می شوم، چند ثانیه چشمان خود را می بندم و در ذهنم تجسم می کنم دستم را دراز کرده ام و دست خداوند را گرفته ام.
هرچه بیشتر این تمرین ذهنی را تکرار کردم، وضوح آن برای من بیشتر و تاثیرش در احساس من قوی تر شد.
شاید در شروع کار با بستن چشمان خود نتوانید در ذهن تصویر دراز کردن دستتان و گرفتن دست خداوند را تجسم کنید. اما هربار در شرایطی که نیاز به کمک گرفتن از خداون دارید این تمرین را تکرار کنید.
به شما اطمینان می دهم زودتر از آنچه تصور می کنید به انجام این مهارت مسلط می شوید و از نتایج عالی آن بهره مند خواهید شد.
به شکل کلامی به خداوند پناه ببرید
از عبارت “من به خداوند توکل کرده ام” استفاده کنید
من در سن 35 سالگی تصمیم گرفتم همسو با قدرت اراده خداوند زندگی کنم و این در حالی است که تا آن روز هرچه درباره خداوند شنیده بودم درباره قدرت او جهت کمک رسانی به من در زندگی نبود.
همیشه از سخت گیری ها و امتحاناتی که همواره برگزار می کند شنیده بودم. بنابراین هر فرمولی درباره خداوند در ذهن من وجود داشت همسو با اراده شخصی بود.
به این نکته توجه ویژه داشته باشید.
به شکل دیگری دوباره این مفهوم را تکرار می کنم.
من خدا را می شناختم اما شناخت من از خداوند همسو با اراده شخصی بود نه اراده خداوند. بنابراین شناخت من از خداوند نه تنها کمکی به همسو شدن من با اراده او نمی کرد بلکه در بسیاری از موارد مانع بزرگی جهت ارتباط با اراده خداوند بود.
من درباره خداوند شنیده بودم که سرنوشت انسانها را از قبل تعیین می کند.
این فرمول درباره خداوند در ذهن من ایجاد شده بود اما چه کمکی به همسو شدن من با اراده خداوند می کرد؟
نه تنها کمک نمی کرد بلکه مانع بزرگی برای همسو شدن با اراده خداوند بود.
بنابراین از زمانی که ما تصمیم می گیریم همسو با اراده خداوند فکر، تصمیم و عمل کنیم، مسائل زیادی در زندگی ما ایجاد می شوند که منشا اراده شخصی و اعتباری به بزرگی قدرت اراده خداوند دارند.
به عبارتی ساده تر، فرمولی در ذهن ما ایجاد شده است که سبب شکل گیری اراده شخصی می شود اما اعتبار آن به خداوند داده شده است و به همین دلیل این فرمول می تواند در دل ما شک و تردید ایجاد کند.
وقتی نگران هستم یا وقتی به نظر می رسد همه چیز در محیط اطرافم دست به دست هم داده تا مانع عملکردن بر اساس تصمیم خود برای همسو شدن با اراده خداوند شوم بارها عبارت “من به خداوند توکل کرده ام” را با خود تکرار کنم.
به این ترتیب به خودم یادآوری می کنم که خونسرد و آرام باشم و اطمینان داشته باشم که اراده خداوند در حال انجام مراحل موردنیاز برای رقم زدن همزمانی هایی است که مرا به سمت تجربه خواسته هایم هدایت می کند.
عبارت “من به خداوند توکل کرده ام” برای من فقط چند کلمه نیست که پشت سر هم نوشته شده اند و من آنها را بعنوان یک ذکر یا عبارت تاکیدی بیان کنم. بلکه نشانی برای یادآوری تعهدی است که مدت ها قبل به خودم داده ام تا سعی کنم همسو با اراده خداوند زندگی کنم.
این عبارت به من یادآوری می کند طرف قرارداد من خدایی است که من و این جهان را خلق کرده است. او خدایی است که سابقه مدیریت بسیار طولانی بر جهان هستی دارد و قطعا لیاقت و توانمندی لازم برای مدیریت زندگی من را دارد.
من به خداوند توکل کرده ام.
خداوند را همدم خود بدانید
در سن 35 سالگی در کتابهای معنوی خواندم: من برای هدفی به این دنیا آمده ام.
این عبارت به نظرم بیشتر جنبه توهم داشت تا واقعیت.
هرچه با خودم فکر می کردم هدف از حضور من در دنیا چه بوده است دلیل قانع کننده ای پیدا نمی کردم.
بعد از آن با عبارت “رسالت من” مواجه شدم.
درک این موضوع که من برای هدفی به دنیا آمده ام و باید در مسیر انجام رسالتم در زندگی حرکت کنم مرا گیج و سردرگم کرده بود.
این سوال در ذهنم ایجاد شده بود که: رسالت من در زندگی چیست؟
هیچ توانایی یا استعدادی در خود نمی دیدم که بخواهم بر مبنای آن رسالتم از بودن در دنیا را کشف و دنبال کنم.
کتابهای زیادی برای چگونه پیدا کردن رسالت زندگی مطالعه کردم اما هرچه بیشتر جستجو می کردم، کمتر احساس نزدیک شدن به یافتن “رسالت زندگی” در من ایجاد می شد.
زمانی که با موضوع اراده شخصی و اراده خداوند مواجه شدم و تصمیم قاطع گرفتم زندگی بر مبنای اراده شخصی را رها کرده و سعی کنم همسو با اراده خداوند در جهت گسترش و رشد زندگی حرکت کنم به شکل خودبخود رسالت من در زندگی برایم واضح شد.
رسالت من، لاغر شدن و کمک کردن به لاغر شدن میلیون ها انسانی بود که سالها بود درخواست طریقه صحیح لاغر شدن را به خداوند می دادند.
همه انسان ها برای انجام ماموریتی وارد این جهان شده اند و یک همدم خاموش جهت همراهی و کمک کردن به ما برای انجام رسالت زندگی درون ما قرار داده شده است.
همدم ما در هر لحظه که بخواهیم در دسترس ما قرار دارد.
از اینرو نام همدم خاموش را برای این بخش از وجودمان انتخاب کرده ام چون صدای او با گوش سر شنیده و حضور او با چشم سر دیده نمیشود.
او خاموش است به همین دلیل فقط از طریق ذهن و احساس می توانیم با او هم کلام شویم.
وقتی بر اساس اراده شخصی خود را بر اساس آنچه داریم یا آنچه انجام می دهیم توصیف می کنیم و یا خود را با دیگران مقایسه می کنیم خود را از همراهی این همدم خاموش محروم می کنیم.
بنابراین از این پس نباید وجود (حضور) خود در دنیای مادی را بر اساس دارایی، دانش، پست و مقام، خانواده، فرهنگ و هر موضوع دیگر مورد سنجش قرار دهید.
اگر تصور می کنید برای ارزشمند بودن باید دارایی های بیشتری داشته باشید شما بر اساس اراده شخصی خود فکر کرده اید.
اگر تصور می کنید برای موفق بودن باید مدرک تحصیلی بالایی داشته باشید شما بر اساس اراده شخصی خود فکر و عمل کرده اید.
اگر خود را با دیگران درهر جنبه از زندگی مقایسه می کنید شما بر اساس اراده شخصی در حال بررسی ارزشمندی و رتبه بندی حضور خود در دنیای مادی هستید.
به هر طریقی خود را قضاوت و مورد سنجش قرار دهید خود را از همراهی همدم خاموش محروم می کنید.
وقتی ما بر اساس پارامترهایی که از نظر اراده شخصی (منیت) مهم و ارزشمند هستند خود را تحلیل و بررسی می کنیم در هماهنگی کامل با اراده شخصی هستیم و دراین صورت همدم ما خاموش خواهد شد چون مبنا و معیارهای ما بیرونی هستند.
برای شنیدن صدای همدم خاموش در قلب خود و دیدن حضور او با چشم دل، باید از مقایسه کردن خود با دیگران و ارزش گذاری خود بر مبنای پارامترهای اراده شخصی جدا خودداری کنید.
در این صورت شما اعتبار خود با همدم خود مورد سنجش قرار می دهید.
همدم شما منبع و منشا حضور شما در دنیای مادی است.
منبع شما، خالق شماست و هدفش از حضور در شما، همراهی کردن شما برای تجربه خلق کردن زندگی در مسیر علت حضور شما در دنیاست.
باید باور کنید که شما برای منظوری توسط همدم خاموش خود آفریده شده اید. شما می توانید با کمک همدم خود هرآنچه می خواهید را انجام دهید و این کار را با هماهنگ شدن با نیروی خلاق و گسترده در سراسر جهان هستی انجام خواهید داد.
باید این نگرش به روش ناخودآگاه شما برای فکر کردن درباره خود تبدیل شود در این صورت واکنش های شما در زندگی روزمره بر مبنای همدم خاموش خود و این نگرش خواهد بود.
نتیجه این هماهنگی، رخ دادن همزمانی هایی است که سبب می شود آنچه در ذهن خود ساخته اید را در دنیای مادی تجربه کنید.
در دنیای آرزوها زندگی کنید
زمانی که تصمیم گرفتم زندگی خود را تغییر بدم برای اولین بار به آنچه می خواستم در زندگی تجربه کنم فکر کردم.
تا قبل از آن همیشه به آنچه در زندگی من رخ داده بود فکر می کردم و به دنبال راه حل مسائل زندگی بودم اما زمانی که با قدرت ذهن در خلق زندگی آشنا شدم برای اولین بار بود که به آنچه می خواستم در زندگی من وجود داشته باشد فکر کردم.
موضوعاتی مثل لاغر شدن، داشتن ماشین صفرکیلومتر، خریدن خونه لوکس، رفتن به مسافرتهای خارج از کشور و خیلی از آرزوهایی که قبلا حتی جرات فکر کردن به آنها را نداشتم.
مدتها در این فضای فکری بودم و همیشه از تجسم کردن برای رسیدن به خواسته هایم استفاده می کردم اما زمانی که موضوع اراده شخصی و اراده خداوند را درک کردم به این نتیجه رسیدم که آرزو کردن یکی از فرمول های همسو با اراده شخصی است و به همین دلیل است که انسانهای بسیاری هرگز به آرزوهای خود نمی رسند.
چون آرزو کردن بر مبنای اراده شخصی صورت می گیرد قابلیت برآورده شدن از طرف منبع جهان هستی را ندارد.
شاید از شنیدن این موضوع شوکه شده باشید که آرزو کردن مانع رسیدن به آرزو می شود، چرا که در کتاب های زیادی درباره آرزو کردن، نوشتن آرزوها و … خوانده یا شنیده باشید.
چنانچه از دوره رایگان زندگی با طعم خدا استفاده کرده باشد حتما به خاطر دارید در این دوره ما آرزوهای خود را مکتوب کردیم اما به جای تشویق و ترغیب افراد به رویاپردازی درباره آرزوها تمرین زندگی بر اساس واقعیت را اجرا کردیم.
تمرینی که طی آن باید آرزوهای خود را بررسی می کردیم و آنهایی که دور از دسترس یا در فاصله بسیار از شرایط فعلی ما بودند را اصلاح یا حذف می کردیم.
در آن دوره موضوع آرزو نکردن را به این شکل برای علاقمندان توضیح داده شد.
اما در نوشته های باورساز با آگاهی سطح بالاتری آشنا می شویم.
اگر به این سوال که: “چرا آرزو می کنیم؟” پاسخ دهید، راز اینکه چرا آرزو کردن همسو با اراده شخصی است و توسط اراده خداوند پاسخ داده نمی شود پی می برید.
احتمالا شما هم مانند من این عقیده را داشته باشید که: “هرآنچه را نداریم آرزو می کنیم”
هر پاسخی به این سوال داده باشید به “نداشتن ” یا “نیاز داشتن” ارتباط پیدا می کند.
نداشتن و نیاز داشتن بر اساس فرمول های اراده شخصی در ذهن ما ایجاد شده اند چون در اراده خداوند نداشتن و نیاز داشتن معنا ندارد.
خداوند این جهان را کامل خلق کرده است و چیزی نیست که نیاز ما باشد و در این جهان نباشد اما وقتی ما آرزو می کنیم به این معناست که آن چیز وجود ندارد.
شاید سوال شما این باشد: به این دلیل آرزو می کنم چون آن چیز درزندگی من وجود ندارد.
نکته ماجرا دقیقا همین است که فکر کردن به نداشته ها، باعث ایجاد تصویری از دنیا در ذهن می شود که ناقص است و این تصویر از کودکی به مرور در ذهن ما شکل گرفته است و بر تصویر اصلی و اولیه که در ذهن ما وجود داشته است که همه چیز در دنیا وجود دارد سایه افکنده و ارتباط ما با اراده خداوند را قطع و به اراده شخصی متصل می کنید.
به دوران کودکی خود فکر کنید، تصور شما درباره دنیا چه بوده است؟
تصور نوزادان و کودکان از دنیا چیست؟
آیا آنها به کمبود فکر می کنند؟
هیچ کودکی آرزویی در سر ندارد چون می داند که دنیا کامل است و همه چیز برای تجربه زندگی مهیاست.
اما به مرور که بزرگتر می شود و تحت تعلیم خانواده و جامعه قرار می گیرد با کمبودها آشنا می شود و به مرور تصویری از زندگی در ذهن او شکل می گیرد که حکایت از ناقص بودن جهان هستی دارد.
در این مرحله به مرور آنچه کودک دوست دارد تجربه کند و خانواده او به هر دلیل مانع تحقق آن خواسته می شوند به شکل یک آرزو در ذهن کودک شکل می گیرد.
به همین دلیل آرزو کردن در عین حالی که کاری زیبا و به ظاهر خوب است اما در واقع عملی همسو با اراده شخصی است و این عمل هرگز توسط اراده خداوند پاسخ داده نمی شود.
باید به گونه ای درباره خواسته های خود فکر و عمل کنیم که گویی هرآنچه می خواهیم در اینجا موجود است.
بارها اتفاق افتاده که به همراه خانواده در ماشین در حال حرکت هستیم که دخترم آیدا (17 ماهه) درخواست آب می کند.
چند بار پشت سر هم کلمه آب را تکرار می کند و چون آب همراه ما در ماشین نداریم که به او بدهیم با جیغ و گریه کردن کلمه آب را تکرار می کند.
تصور من و عموم این است که بچه نمی داند در ماشین آب نیست و باید صبر کند تا به خانه یا محل مشخص برسیم و درخواست آب کند.
اما واقعیت این است که بچه می داند همه چیز در این دنیا موجود است و بر مبنای آنچه می داند در هر لحظه نیاز به آب داشته باشد درخواست می کند.
بارها به آیدا گفته شده که اینجا آب نیست و سعی کردیم او را آرام کنیم تا به خانه رسیده و به او آب بدیم.
این اولین مرحله مواجه شدن کودک با نبودن است. نبودن آب.
این یک نمونه ساده از چگونگی تغییر فرمول های ذهنی صحیح کودک توسط والدین و محیط پیرامون است.
به مرور کودک یاد می گیرد که هرآنچه می خواهد موجود نیست.
این کودک وقتی بزرگ می شود به خوبی باور کرده است که همه چیز موجود نیست و از این رو شروع به آرزو کردن می کند.
پس آرزو بر مبنای کمبود و نبودن است نه بر مبنای بودن و وجود داشتن.
باید نگرش ما به زندگی به شکل دوران کودکی تغییر پیدا کند به شکلی که باور کنیم همه آنچه برای زندگی نیاز داریم از قبل برای ما مهیا شده است.
این تغییر نگرش کار ساده ای نیست اما مانند هر کار دیگر با تمرین و تکرار ساده و انجام شدنی خواهد شد.
باید اعتقاد داشته باشید همه آنچه از خداوند درخواست می کنید از قبل در دایره قدرت خداوند وجود دارد.
یا به صورت مادی و قابل لمس و تجربه یا به صورت انرژی که قابلیت تبدل شدن به واقعیت قابل لمس را دارد.
اگر نگرش خود درباره آرزو کردن را به عنوان خواسته ای که الان وجود ندارد و من آن را آرزو می کنم و دعا می کنم که خداوند آرزوی مرا برآورده می کند به این شکل تغییر دهید که هرآنچه من برای زندگی نیاز دارم هم اکنون وجود دارد و من می توانم آن را تجربه کنم دیگر خواسته های شما به شکل آرزو نخواهند بود بلکه مقصد هایی هستند که شما به سمت آنها حرکت می کنید و اطمینان دارید به آنها رسیده و تجربه شان خواهید کرد.
در این شرایط شما از هم اکنون به گونه ای با خود فکر و رفتار خواهید کرد که آرزویش را دارید.
اگر دوست دارید شرایط مالی بهتری داشته باشید تا زمانی که پول دار شدن آرزوی شما باشد به خواسته خود نمی رسید.
اگر بتوانید از هم اکنون وقتی درباره خود و شرایط زندگی تان فکر می کنید به گونه ای باشد که ثروتمند هستید دیگر نیازی به فکر کردن به پول نخواهید داشت.
ممکن است این فکر در ذهن شما ایجاد شود که وقتی پول ندارم و نمی توانم نیازهایم را خریداری کنم چگونه فکر کنم که پول دارم؟
در پاسخ به این سوال توجه داشته باشید که فکر پول دار بودن با پول خرج کردن تفاوت دارد.
فردی که رقم حساب بانکی بالایی دارد همواره در حال خرج کردن پول خود نیست که احساس ثروتمند بودن داشته باشد. او بدون اینکه پولش را خرج کند احساس ثروتمند بودن می کند.
در واقع ثروتمند بودن فقط یک احساس است و احساس برای ایجاد شدن نیاز به ماده ندارد.
یعنی بدون پول خرج کردن می شود احساس ثروتمندی در خود ایجاد کرد همانطور که می بینید افرادی در عین حال که پول فراوان دارند اما احساس ثروتمندی ندارند.
اگر آرزوی شما داشتن روابط عاطفی عاشقانه است باید بتوانید در ذهن خود احساس بودن در رابطه عاشقانه را ایجاد کنید.
احساس برای شکل گیری نیازی به ماده ندارد.
زمانی این موضوع را درک کردم که تصور میکردم با داشتن حساب بانکی بالا احساس ثروتمندی خواهم کرد.
این موضوع مربوط به زمانی است که پس انداز من صفر تومان بود و حدود 30 میلیون تومان بدهکار اشخاص بودم و نزدیک هشت قسط بانکی هر ماه باید پرداخت می کردم که هر کدام چند قسط عقب افتاده داشت.
زمانی که در این شرایط بودم بارها به همسرم می گفتم اگه یه روزی برسه که من 5 میلیون تومان پس انداز داشته باشم دیگه هیچ غمی ندارم.
تصور می کردم داشتن 5 میلیون تومان در حساب بانکی احساس امنیت، آرامش و ثروتمندی به من خواهد داد.
سال ها بعد که به لطف خداوند صدها برابر آن رقم را بعنوان پس انداز تجربه کرده ام اما همچنان احساس ثروتمند بودن نداشتم.
آن زمان بود که به این درک رسیدم که پول داشتن نمی تواند احساس ثروتمندی در فرد ایجاد کند اما احساس ثروتمندی داشتن می تواند مقادیر زیاد پول در حساب بانکی فرد ایجاد کند.
چون زمانی که توجه ما به پول برای ایجاد احساس است در واقع همسو با اراده شخصی فکر کرده ایم و از این جهت خواسته ما توسط اراده خداوند پاسخ داده نخواهد شد.
اما زمانی که احساس ثروتمندی را در خود ایجاد می کنیم همسو با اراده خداوند فکر کرده ایم و این خواسته از سوی اراده خداوند پاسخ داده شده و به شکل ثروت قابل لمس و تجربه در زندگی ما متجلی میشود.
عبارت “در دنیای آرزوها زندگی کنید” به این معنی است که به جای زندگی کردن با احساسی که تحت تاثیر شرایط پیرامون است و رویاپردازی برای بودن در شرایطی که آرزو می کنید، با احساس داشتن آرزوهای خود زندگی کنید به این شکل که گویی به همه آرزوهای خود رسیده اید و در حال زندگی کردن هستید.
در این شرایط احساس شما چگونه خواهد بود.
آن احساس دقیقا منطبق و همسو با اراده خداوند است.
اگر با این احساس زندگی کنید طولی نخواهد کشید که احساس خود را در دنیای واقعی تجربه می کنید.
مجددا تکرار می کنم:
با احساسی که اگر به آرزوهای خود برسید خواهید داشت، هر روز باید از خواب بیدار شوید و زندگی کنید.
این طریق صحیح و عملی همسو شدن با ارده خداوند برای گسترش و رشد زندگی است.
منتظر خواندن نوشته های شما هستم
همراه همیشگی شما: رضا عطارروشن
امتیاز 4.14 از 56 رای
با دیگران به اشتراک بگذارید تا امتیاز بگیرید!
سلام استاد عزیزم
چند روزه که دارم سعی میکنم طبق اراده الهی عمل کنم و توجهی به حرفهای بخش منفی باف درونم نکنم
ولی استاد سریع از این مسیر خارج میشم و برمیگردم به روال قبلیه فکریه خودم😔
استاد حس میکنم یه کودک درون ناآرام و زخم خورده دارم که نیاز به التیام داره و من با برداشتن توجهم از روی اون کودک ،مظلوم نما،ناراحت ،غمگین ،افسرده،و …. حس میکنم سرکوبش میکنم و اون دوباره شر از جای دیگه باز میکنه
من دو روزی هست که به خاطر کدورت داشتن از شخصی
در حالت استرس و ناراحتی بودم با وجودیکه تو این مدت که در این حال و احوال بد بودم به خودم تلنگر میزدم که نباید به اون افکار بها بدم باید برگردم به مسیر اراده الهی،ولی متاسفانه نمیتونستم تو مسیر درست بمونم و سریع عصبی میشدم و عکس العمل بد نشون میدادم
الان سوال من اینه استاد
من درونا نیاز به درمان ندارم ؟ یا نه نیاز نیست؟ باید بی توجه باشم به اون کودک درون ناراحت و اون حرفها و گفتگوهای درونیه منفی که چند روزه واقعا شدت گرفته
از این به بعد هر موقع دچار سردرگمی،ناراحتی،کم حوصلگی شدم باید دستان خدا رو در دستان خودم احساس کنم ، گرمی دستان خدا با اون مهر و عطوفت خاصش،و فشار دادن دستام تو دستاش،به حالت آرامش دست پیدا میکنم و لبخند بر لبانم ظاهر میشه ،و با گفتن عبارت جادویی من به خدا توکل کرده ام ،بازخورد این عبارت رو به شکل تسکین استرسهام،و پیدا کردن آرامش در خودم میبینم
و بوجود آوردن این دیدگاه که من برای منظوری توسط همدم خاموش خود آفریده شده ام و می‌توانم با کمک همدم خود هر آنچه که می‌خواهم را انجام دهم و اینکار را با هماهنگ شدن با نیروی خلاق و گسترده جهان هستی،انجام خواهم داد
و این دیدگاه که،هر آنچه را که من برای زندگی نیاز دارم در جهان هست و من به سمت آن حرکت میکنم و اطمینان دارم که به آنها میرسم وتجربه شان خواهم کرد
یه موضوع دیگه که نیاز داره بیشتر روش کار کنم این نگرش هست که هر چیزی که در بیرون از من هست اگر بهش توجه کنم و با توجه به اون بخوام احساساتم رو تنظیم کنم و این احساس منفی باشه، این دیدگاه بر اساس اراده شخصی و نادرست هستش،من با درک این که،تمام شرایط بیرونی من ،بر اساس محتویات درونیه منه،مثل یک نمایشنامه که در تئاتر اجرا میشه و داره روی صحنه به نمایش گذاشته میشه ،در اصل این متن نمایشنامه هست که داره نحوه بازی رو روی صحنه تنظیم میکنه و شکل میده اگر ما اون متن نمایشنامه را معادل الگوها و افکار درونی قرار بدیم و اون چیزی که در پیرامون خودمون داریم تجربه و مشاهده می‌کنیم را معادل اون بازی که در صحنه بر اساس متن نمایشنامه داره به دید ما در میاد در نظر بگیریم،می‌بینیم که هر گونه اعتراض،گله و شکایت و داد و بیداد و …در مورد نمایش بی فایده،بی اهمیت و واقعا نادونانه،و احمقانه است و باید رفت سراغ متن نمایشنامه و اون رو درست کرد ،
قضیه ما هم همینطوره،شرایط بیرونی از روی الگوهای فکری میان،باید رفت الگوها و افکار رو درست کرد و اینکه زود تحت تاثیر محیط پیرامون قرار بگیریم و شروع به قضاوت کنیم این کار درس نیست و طبق اراده شخصی هست.
احساسی که تحت تاثیر شرایط پیرامون دارم و اینکه رویا پردازی کنم برای بودن در شرایطی که آرزو دارم ،اینهم بر اساس اراده شخصی خودم هست و باید تغییر کنه به اینشکل،که با احساس داشتن آرزوهای خودم زندگی کنم انگار که به تما آرزوهام رسیدم ( ولی مقاومت دارم در موردش ،ذهن منفی بافم میپره وسط میگه،کو؟ تو خواسته ات مثلا فلان ماشینه،کو؟ تو که نداریش،و من میگم درسته به چشم من دیده نمیشه،ولی به صورت غیر مادی هست،و دوباره نجوا میگه،تو لیاقتشو نداشتی وگرنه الان بود ،و من میگم باشه من لیاقت بالاتر رو نداشتم ولی این چیزی هم که الان هست خوبه،همین ماشین هم خوبه و من راضی ام ازش،من از وضعیتم راصی ام ) یه سوال از خودم ،: با احساس داشتن آرزوهات زندگی کردن یعنی چی؟
میخوام معیار رو عوض کنم و از خودم بپرسم با احساس رضایت از خودم و وضعیت الانم زندگی کردن و عاشق همینی که الان دارم بودن،و دوست داشتن همین چیزی که الان هست چه شکلیه؟ برا جواب این سوال فکر میکنم مقاومت کمتری دارم .و برام قابل لمس تره
در این شرایط هر احساسی که دارم همان همسویی با خداست و صددر صد صحیحه.
من اصلا معیارمو نباید بزارم اجسام و داشته هام،معیارم داشتن احساس خوب باشه،هدفم احساس خوب باشه و به داشتن احساس خوب به عنوان اصل توجه کنم و بقیه چیزها حواشی و فرع.
پس شما میگید که باید نسبت به هر فکر منفی ای بی توجه باشم؟ و بهش بها ندم
و توجهمو بزارم رو موضوع دیگه ای؟
یا اینکه مثلا میتونم دیدگاهمو نسبت به اون قضیه تغییر بدم و به احساس خوب برسم