اعتیاد به غذا؛ دشمن خاموش تناسب اندام (گام ۱۰)

تمرینات عملی 

۱. فکر می‌کنی اعتیاد به غذا چطوری به شکل پنهان اما جدی وارد زندگی ما شده؟

راستش من فکر می‌کنم اعتیاد به غذا از همون جایی شروع شد که دیگه به احساس‌هام گوش نکردم. از وقتی یاد گرفتم برای آروم شدن باید چیزی بخورم، نه اینکه حس‌هام رو حس کنم. از وقتی مادرم برای ساکت شدنم خوراکی دستم داد، یا وقتی ناراحت بودم، گفت “بیا برات یه چیز خوشمزه درست کنم تا حالت خوب شه.”یعنی ناخودآگاه یاد گرفتم شادی، تسکین و امنیت یعنی «غذا».کم‌کم ذهنم شرطی شد. دیگه لازم نبود گرسنه باشم تا بخورم، فقط کافی بود ناراحت باشم، تنها باشم، یا حتی خوشحال باشم و بخوام جشن بگیرم.غذا شد همراه همیشگی‌ام، یه جور دوست وفادار که هیچ‌وقت قضاوت نمی‌کرد، اما در واقع داشت منو از حس‌هام دور می‌کرد.الان که دقیق‌تر نگاه می‌کنم، می‌فهمم چاقی خودش یه نوع اعتیاده؛ چون هم جسم به پرخوری عادت کرده، هم ذهن به تسکین لحظه‌ای.مثل هر اعتیاد دیگه‌ای که آدم ازش فرار نمی‌کنه چون درد رو موقتاً می‌پوشونه.چاقی یه پناهه… اما پناهی که کم‌کم دیوار می‌شه بین من و آزادی.

اعتیاد به غذا یه روزه وارد زندگی من نشده.آروم‌آروم اومده، از دل لحظه‌هایی که دلم چیزی می‌خواست و کسی نبود اون خواسته رو بفهمه.اون موقع فقط یه لقمه شیرینی، یه تکه نون داغ، یا یه ظرف برنج پر بود که می‌تونست دلمو گرم کنه.کم‌کم یاد گرفتم که خوردن یعنی «آرام شدن».اما اون آرامش واقعی نبود، یه بی‌حسی موقت بود برای چیزی که جاش درد می‌کرد.

من خودم وقتی خوب فکر می‌کنم، می‌بینم هر وقت از چیزی ناراحت بودم و نمی‌تونستم بگم، ناخودآگاه رفتم سراغ غذا.نه چون گرسنه بودم، بلکه چون نمی‌خواستم حس ناراحتی رو حس کنم.یعنی غذا یه جور پناهگاه شد بین من و احساساتم.و بعد از مدتی، بدنم هم یاد گرفت که باید همیشه پر باشه، چون ذهنم باور کرده بود «پر بودن یعنی امنیت».

وقتی ذهن با ترس بزرگ بشه — ترس از تنهایی، قضاوت، بی‌توجهی یا رد شدن — همیشه دنبال یه چیزی می‌گرده که اون خلأ رو پر کنه.غذا ساده‌ترین راهشه؛ همیشه در دسترسه، همیشه ساکته، همیشه بوی آشنایی داره.غذا هیچ‌وقت نمی‌گه “بسه”، هیچ‌وقت تو رو ترک نمی‌کنه.برای همینه که ناخودآگاه تبدیل به پناه شده.

گاهی فکر می‌کنم چاقی یه زبان پنهانه؛ زبانی که بدن باهاش فریاد می‌زنه:«من امنیت ندارم.»«من دلم می‌خواد دیده بشم، ولی از دیده شدن می‌ترسم.»«من خودمو گم کردم.»و ما به‌جای شنیدن این حرف‌ها، فقط تلاش می‌کنیم وزن کم کنیم!در حالی‌که اصلِ ماجرا اصلاً وزن نیست… احساسه.

اعتیاد به غذا یعنی فرار از احساس.فرار از لحظه‌ای که قراره با خودت روبه‌رو بشی.لحظه‌ای که قراره بگی “من دارم درد می‌کشم، ولی می‌خوام حسش کنم، نه بپوشونمش.”و چون این مواجهه سخته، ذهن سریع می‌گه: “بخور، تا بهتر شی. بخور تا دردهاتو فراموش کنی. بخور تا رنج نکشی.” 

اما اون خوردن در واقع یه جور خاموش کردن صدای درونه.صداهایی مثل “من کافی نیستم”، “من دوست‌داشتنی نیستم”، “من تنها می‌مونم”.غذا این صداها رو موقت خفه می‌کنه، ولی بعد از چند دقیقه برمی‌گردن، بلندتر از قبل.و من باز هم به سراغ خوردن می‌رم، فقط برای اینکه دوباره چند دقیقه ساکت بشن.

یعنی ریشه‌ی این اعتیاد اصلاً در معده نیست، در ذهن و قلبه.اون جایی که احساس کردم کسی نیست بفهمدم، پس خودم رو با غذا در آغوش گرفتم.غذا شد عشق، شد پاداش، شد تنها دوستِ وفادارِ بی‌قضاوت.

ولی نکته اینجاست که بدن هیچ‌وقت نمی‌خواسته دشمن ما بشه.اون فقط از دستور ذهن پیروی کرده.وقتی ذهن گفت “من ناامنم”، بدن دیوار ساخت.وقتی ذهن گفت “من تنهام”، بدن با پرخوری پر کرد.وقتی ذهن گفت “من دیده نمی‌شم”، بدن با چاقی خودش رو به چشم آورد.

و حالا برای رهایی، باید دقیقاً برگردیم سر همون نقطه.نه رژیم، نه اجبار، نه حذف غذا.باید حس امنیت رو از درون بسازیم، نه از پر بودن.باید یاد بگیریم به احساساتمون برگردیم، به خشم، به ترس، به تنهایی، بدون اینکه ازشون فرار کنیم.

چون تا وقتی فرار می‌کنیم، غذا همیشه در کمین خواهد بود.اما وقتی باهاش روبه‌رو بشی و بگی:«من درد دارم، اما می‌خوام حسش کنم چون من قوی‌ام»،اون موقع غذا معنای خودش رو از دست می‌ده. 

اون وقت می‌فهمم اعتیاد به غذا یه درس بود.درسی برای اینکه عشق واقعی از درون میاد، نه از قاشق.و آرامش واقعی، نه در پر کردن معده، بلکه در پر کردن قلبه 

۲. چه وقت‌هایی تحت تأثیر تبلیغات، مهمونی، خانواده یا اطرافیانت، بی‌دلیل و بی‌نیاز غذا خوردی؟

خیلی وقت‌ها… مخصوصاً وقتی می‌رم مهمونی.اونجا انگار یه فشار نامرئی هست که می‌گه: “اگه نخوری، بی‌احترامی کردی ناراحت میشن. ” یا “همه دارن می‌خورن، تو هم بخور.”یه بخش درونم از ترس قضاوت، شروع می‌کنه به خوردن. حتی وقتی دیگه سیرم.گاهی هم تبلیغات باعثش می‌شن. اون تصاویر برق‌زننده از پیتزا یا بستنی که توی تلویزیون یا اینستاگرام می‌بینم، یه میل ساختگی در من بیدار می‌کنن.در واقع نه بدنم، بلکه ذهنم گرسنه‌ست.مثلاً یه شب با اینکه شام خوردم، فقط چون یه تبلیغ پیتزا دیدم، حس کردم باید بخورم. و جالبه اون لحظه یه حس خالی درونم فعال می‌شه، نه گرسنگی واقعی.حتی بعضی وقت‌ها با خانواده، وقتی می‌بینم همه مشغول خوردنن، حس کمبود می‌کنم، انگار اگه من نخورم از جمع جا می‌مونم.اما تهش همیشه یه حس سنگینی می‌مونه… یه احساس فریب خوردن از درون خودم.

می‌دونید چی دردناک‌تره؟ اینکه خیلی وقت‌ها حتی نمی‌فهمم چرا دارم می‌خورم.یه لحظه فقط یه چیزی تو فضا می‌لرزه، یه بوی غذا، یه خنده‌ی جمع، یه حرف ساده از کسی، بعد یه‌هو خودمو می‌بینم که دارم لقمه بعدی رو می‌ذارم دهنم…بدون اینکه گرسنه باشم.انگار ذهنم می‌گه: “تو هم بخور، الان وقتشه، نخور جا می‌مونی.”یه جور عجله‌ی بی‌دلیل، یه شتاب پنهان، که فقط وقتی سیر و سنگین شدم، می‌فهمم از کجا اومده.

توی مهمونی‌ها این حس خیلی واضحه.همه دارن می‌خندن، ظرفا می‌چرخن، بوی برنج و خورش پیچیده، صداهای قاشق و چنگال با موسیقی حرف‌ها قاطی شده.منم وسط اون شلوغی، ناخودآگاه می‌خوام بخشی از اون شادی باشم.احساس می‌کنم خوردن یعنی «عضو جمع بودن».یعنی اگه نخوری، یعنی بیرونی، یعنی سردی، یعنی غرغرویی.اما ته دلم یه بخش کوچیک می‌گه: “تو که سیر بودی، چرا دوباره شروع کردی؟”و من اون صدا رو نادیده می‌گیرم، چون نمی‌خوام از حال جمع جدا شم.

بعضی وقتا هم با خانواده‌ست.مثلاً مادرم با عشق غذا درست می‌کنه، هی می‌گه «بخور دخترم، من برات درست کردم»، و من حتی اگه سیر باشم، از ترس ناراحت شدنش دوباره می‌خورم.انگار خوردنم فقط برای خوشحال نگه داشتن بقیه‌ست، نه خودم.در اون لحظه، “نه گفتن” برام سخت‌تر از “خوردن بی‌دلیل” می‌شه.و این‌طوری کم‌کم یاد می‌گیرم احساسات بقیه مهم‌تر از احساس بدن خودمه.

یه بخش دیگه هم تبلیغاته…اون لحظه‌هایی که یه تصویر ساده می‌تونه تمام کنترل ذهنم رو بگیره.یه پیتزا با پنیر کش‌دار، یه همبرگر با بخار گرم، یه بستنی رنگی که با نور و لبخند نشونش می‌دن…این صحنه‌ها دقیقاً با احساسات من بازی می‌کنن.در حالی‌که ذهنم می‌دونه تبلیغه، اما دلم باورش می‌کنه.اون تصویر به مغزم می‌گه: “اگه بخوری، شاد می‌شی، پرانرژی می‌شی، لایق لذتی.”و من به جای اینکه بپرسم «واقعاً چی توی من خالیه؟»، فقط می‌رم سمت غذا.

گاهی هم این بی‌دلیل خوردن، یه جور پر کردنِ خلأه.مثلاً بعد از یه گفت‌وگوی ناراحت‌کننده، یه بحث، یا یه بی‌توجهی.یه صدای درونم می‌گه: “بخور، تا حس نکنی.”و من اون لحظه حتی نمی‌فهمم دارم خودمو از چه حسی فراری می‌دم — شاید تنهایی، شاید غصه، شاید احساس بی‌اهمیتی.اما تهش دوباره همون حس می‌مونه، فقط با معده‌ای سنگین‌تر.

حقیقتش اینه که اون موقع‌ها اصلاً غذا خوردن برای لذت نیست، برای فراره.برای فرار از چیزی که تحملش سخته، اما درکش نجاتم می‌ده.من با هر لقمه دارم یه بخش از احساس‌هام رو خفه می‌کنم.یه بار غصه، یه بار خشم، یه بار نیاز به محبت.و چون اون احساسات حل نشده، دوباره میان بالا، دوباره غذا می‌خوام، دوباره پشیمونی.

اما حالا دارم یاد می‌گیرم متوقف شم.وقتی می‌بینم توی جمع دارم از روی اجبار می‌خورم، با خودم زمزمه می‌کنم:«من برای تعلق، لازم نیست بخورم. برای دیده شدن، لازم نیست لقمه اضافه بردارم.من همین‌طوری هم عضوم، همین‌طوری هم کافی‌ام.»

و جالبه، هر بار این جمله رو با حضور می‌گم، یه حس سبکی عجیبی میاد سراغم.یه حس قدرت درونی.انگار دارم به بدنم ثابت می‌کنم من حواسم بهت هست، من دیگه تو رو نادیده نمی‌گیرم برای رضایت بقیه.

تازه اون‌وقت می‌فهمم که بی‌دلیل خوردن در واقع یه درخواست پنهان برای توجه به خودمه.هر لقمه اضافه، یه پیام از بدن بود که می‌گفت: “منم هستم، منم حرف دارم.”و وقتی بهش گوش بدم، دیگه نیازی نیست با غذا حرف بزنه.

۳. نظرت درباره تأثیر مکان‌هایی مثل رستوران‌ها، اپلیکیشن‌های سفارش غذا یا تبلیغات تلویزیونی چیه؟

به نظرم اینا دقیقاً روی همون بخش آسیب‌پذیر ذهن ما کار می‌کنن؛ بخش احساس.تبلیغات طوری طراحی می‌شن که با تصویر و موسیقی، حس لذت، آرامش یا شادی رو تداعی کنن.رستوران‌ها با نور، بو و صدا، حس خوشی رو در ما بیدار می‌کنن.اپلیکیشن‌ها هم با یه دکمه ساده «سفارش بده» ما رو وسوسه می‌کنن تا بدون فکر، یه حس لحظه‌ای رو بخریم.اما واقعیت اینه که من اون لحظه دنبال غذا نیستم، دنبال احساسمم.من خودم بارها شده دلم یه گفت‌وگو، یه آغوش، یه حس امنیت، اعتماد، اعتماد یا یه لحظه توجه می‌خواسته، ولی به جاش غذای بیرون سفارش دادم.چون ساده‌تره. سریع‌تره. درد نداره.اما نتیجه‌ش چی؟یه لحظه لذت، و بعدش حس پشیمونی.به نظرم این سیستم داره روی همین نیاز انسانی ما سرمایه‌گذاری می‌کنه: نیاز به احساس خوب. و چون ما هنوز بلد نیستیم اون احساس رو از درون بسازیم، با غذا پرش می‌کنیم.

به‌نظرم اینا فقط «مکان» یا «برنامه» نیستن، انگار یه سیستم طراحی‌شده‌ان برای تحریک ذهن ما.هر بار که با یه بوی خوش از یه رستوران رد می‌شم یا تصویر یه پیتزای کش‌دار تو تبلیغ می‌بینم، یه چیزی در درونم فعال میشه. نه گرسنگی واقعی، بلکه یه «یاد قدیمی» از لذت خوردن.یه حس مثل دلتنگی، مثل اینکه یه لحظه بخوام از سختی‌های زندگی فرار کنم و یه چیزی بخورم تا یه‌ذره آروم شم.اون‌وقته که می‌فهمم اینا فقط تبلیغ نیستن، قلاب‌های احساسی‌ان.قلاب‌هایی که مستقیم میرن سراغ بخش عاطفی ذهن، نه منطقم.

خیلی وقتا شده حتی بدون اینکه قصدی برای غذا خوردن داشته باشم، فقط چون یه تصویر دیدم یا صدای جلزولز غذا رو شنیدم، حس کردم باید چیزی بخورم.یه جور حس «ناتمام بودن» در من بیدار میشه، انگار چیزی کم دارم و باید پرش کنم.و دقیقا همون لحظه ذهنم منو قانع می‌کنه که یه لقمه کوچیک اشکال نداره.ولی پشت اون لقمه کوچیک، یه احساس خالی بودن بزرگ خوابیده.

اپلیکیشن‌ها هم همین کارو با ظرافت بیشتری انجام میدن.وقتی خسته‌ام، وقتی بی‌حوصله‌ام، فقط کافیه یه نگاه به عکس‌های غذا تو اپلیکیشن بندازم، حس گرسنگی ساختگی روشن میشه.مثل اینکه بخوای با یه کلیک، یه آرامش موقتی بخری.اما در واقع داری خودم رو از خودم دورتر می‌کنم.چون بعد از خوردن، نه تنها سبک نمی‌شم، بلکه یه جور شرمندگی درونی سراغم میاد که “من دوباره با احساساتم درست برخورد نکردم”.

تبلیغات تلویزیونی هم دقیقا روی همین نقطه فشار میدن.نشون میدن آدم‌ها با لبخند دارن می‌خورن، شاد و صمیمی‌ان، و من ناخودآگاه حس می‌کنم که غذا مساوی با عشق، جمع، شادی و آرامشه.در حالی‌که در حقیقت، اون شادی‌ها درون منه ، نه در طعم یه چیپس، پفک یا بستنی.اما ذهن شرطی‌شده‌ی من دیگه فرق بین این دو تا رو نمی‌فهمه.

یه نکته دیگه هم هست…این مکان‌ها و تبلیغات، منو از حس درونیم جدا می‌کنن.وقتی مدام از بیرون تحریک می‌شم، دیگه صدای بدنم رو نمی‌شنوم.بدنم شاید سیر باشه، ولی ذهنم با دیدن یه تبلیغ، دستور خوردن میده.اون لحظه دیگه بدن، فرمانده نیست؛ ذهن شرطی‌شده‌ست که داره می‌چرخونه.

من الان یاد گرفتم یه مکث کنم.وقتی یه تصویر غذا دیدم یا بوی چیزی وسوسه‌ام کرد، قبل از اینکه دستم به سمتش بره، یه لحظه از خودم بپرسم:”الان واقعا گرسنه‌ام یا فقط یه احساس قدیمی بیدار شده؟”همین سؤال ساده مثل یه چراغه که ذهنم رو از تاریکی بیرون میاره.

در واقع ریشه اعتیاد به غذا تو این تحریک‌های بیرونی نیست، تو ارتباط قطع‌شده با درون خودمه.وقتی دوباره وصل شم به بدنم، وقتی بفهمم فرق گرسنگی واقعی با گرسنگی احساسی چیه، اون‌وقت حتی وسط یه رستوران پر از بو و رنگ هم می‌تونم آروم باشم.چون دیگه خوراکی بیرونی نمی‌تونه خلأ درونم رو پر کنه، فقط عشق و حضور خودم می‌تونه.

واقعیت اینه که من به این تحریک‌های بیرونی واکنش نشون می‌دم، چون یه جایی درونم هنوز دنبال تأیید، امنیت یا محبت می‌گرده.وقتی تبلیغ یه پیتزا رو می‌بینم یا صدای قاشق روی ظرف می‌شنوم، اون حس قدیمی “لذت و آرامش از طریق خوردن” بیدار میشه.در اصل، مغزم نمی‌خواد پیتزا بخوره؛ داره دنبال یه حس آشنا می‌گرده، یه لحظه‌ی امن و بی‌فکر.

اون لحظه، غذا تبدیل میشه به پناه.مثل یه آغوش فوری که قول میده درد رو کم کنه، بدون اینکه چیزی بپرسه.اما همین آغوش ظاهری، منو از آغوش واقعی خودم دور می‌کنه.از اون لحظه‌ای که می‌تونم به خودم بگم:”الان ناراحتم، خسته‌ام، یا دلم گرفته… نه گرسنه‌ام.”

وقتی این آگاهی کم‌کم تو وجودم جا بیفته، می‌فهمم تبلیغ، بوی غذا، حتی میزهای رنگارنگ رستوران فقط یه امتحان ظریف عشق به خودمه.یه لحظه‌ی طلایی برای اینکه به‌جای واکنش، حضور پیدا کنم.بگم: “می‌دونم داری وسوسه‌م می‌کنی، ولی من حالا به یه چیزی بزرگ‌تر از طعم نیاز دارم… به آرامش خودم.”

و همین‌جا درمان شروع میشه؛وقتی من در برابر تحریک‌ها نه با مقاومت، بلکه با آگاهی و شناخت و مهربونی پاسخ می‌دم.نه با جنگیدن، بلکه با در آغوش کشیدن احساسم.اون‌وقت دیگه تبلیغ و بو و تصویر قدرتی روم نداره، چون من به خودم برگشتم. 

۴. تا حالا شده چون پول غذا رو دادی، خودتو مجبور به خوردن کل غذا کنی؟ یا چون سهم تو بوده تا تهش رو بخوری؟

آره، بارها.یه جور حس «نباید حروم شه» یا «پولشو دادم پس باید بخورم».اما پشتش یه حس عمیق‌تره: ترس از کمبود.یعنی حتی خوردنِ اضافی هم یه جور واکنش به کمبودِ درونیه، نه نیاز جسمی.

گاهی هم یه حس مسئولیت اشتباه دارم، انگار باید به بدنم ثابت کنم قدر غذایی که دارم رو می‌دونم، 

راستش من خیلی وقتا خودمو مجبور کردم کل غذا رو بخورم، حتی وقتی دیگه هیچ میلی نداشتم.یه صدایی تو ذهنم می‌گفت: «پولشو دادی، حیفه بذاری بمونه.»یه جور حس گناه عجیبی همراهم بود، انگار اگه اون چند قاشق آخر رو نخورم، کار اشتباهی کردم.اما وقتی دقیق‌تر به خودم نگاه کردم، دیدم این فقط یه عادت نیست، یه زخم قدیمیه.

از بچگی یادم دادن که «غذا حروم نشه»، «نعمت خدا رو نباید دور ریخت»،و من هیچ‌وقت نفهمیدم که خود من هم جزو نعمت‌هامم.هیچ‌کس نگفت احترام به بدنم هم یه نوع شکرگزاریه.البته یاد گرفتم وسط غذا خوردن، بدنم رو بشنوم. وقای سیرم ادامه ندم اما یه فرمولم یاد گرفتم “تمومش کن”.

اون موقع‌ها حتی اگه سیر بودم، باز می‌خوردم چون یه ترس درونم بود…ترس از کمبود، که اگه تند نخورم افکاری مثل «نخور چاق میشی» نمیزاره من غذامو تموم کنم. اون بچه‌ی کوچیکی که یه زمانی غذاشو گرفته بودم و اجازه ندادم بخوره ، هنوز توی ذهنم زنده‌ست.وقتی می‌خوام بشقاب رو کنار بذارم، اون می‌ترسه و می‌گه:«نه، بخور! بعداً خودت نمیزاری بخوری!»و من با اینکه می‌دونم الان همه‌چیز امنه، باز یه لحظه به اون صدا گوش می‌دم.

اما این روزها دارم یاد می‌گیرم آرومش کنم.بهش می‌گم: «عزیزم، تموم شده اون دوران. من دیگه رژیم نمیگیرم. الان دیگه کمبودی نیست.هر وقت گرسنه شدی، می‌تونی بخوری. قرار نیست چیزی ازت گرفته بشه.»این حرفا رو از روی منطق نمی‌زنم، از روی عشق می‌گم، با مهربونی.چون می‌دونم اون صدای کوچولو فقط ترسیده، نه حریص.

کم‌کم یاد گرفتم وسط غذا خوردن مکث کنم.یه لحظه قاشق رو بذارم زمین و از خودم بپرسم:«الان واقعا میل دارم؟ یا فقط چون توی بشقاب مونده دارم ادامه می‌دم؟»وقتی با خودم صادق می‌شم، جواب همیشه واضحه.اون موقع دیگه لقمه‌ی بعدی معنی نداره، چون دلم نمی‌خواد بخورم، ذهنمه که اصرار داره.

اوایلش برام سخت بود.احساس می‌کردم دارم حروم می‌کنم، ولی کم‌کم فهمیدم حروم‌تر از غذا، رنج دادن بدنمه.هر لقمه‌ای که بدون میل می‌خوردم، یه بی‌احترامی کوچیک به خودم بود.اما حالا وقتی بقیه غذا رو کنار می‌ذارم، حس عزت دارم، حس آزادی.انگار بالاخره اجازه دادم بدنم تصمیم بگیره، نه باورهای قدیمی.

گاهی به خودم می‌گم:«اگه خدا این غذا رو داده، حتما نمی‌خواسته باهاش خودتو آزار بدی.قرار نبوده با احساس گناه بخوری، قرار بوده با عشق و حضور بخوری.»و همین یه جمله منو آروم می‌کنه.

الان اگه غذایی بمونه، می‌گم:«این قسمت سهم بدنم نبود.»همون لحظه یه لبخند از درونم میاد، یه حس رهایی، یه حس احترام به خودم.

حقیقت اینه که من دارم دوباره یاد می‌گیرم شکر نعمت یعنی گوش دادن به خودم.نه تموم کردن بشقاب، نه خوردن از روی ترس یا عادت.شکر واقعی یعنی بدون اجبار، بدون گناه، با عشق به بدنم غذا بخورم.

و از وقتی اینو فهمیدم، حتی طعم غذا هم برام فرق کرده.یه لقمه کوچیک با حضور، هزار برابر لذیذتر از یه بشقاب پر با اجباره.چون اون لقمه رو از سر عشق می‌خورم، نه از سر ترس.

تا حالا شده چون پول غذا رو دادی، خودتو مجبور به خوردن کل غذا کنی؟ یا چون سهم تو بوده، تا تهش رو بخوری؟ چی باعث این رفتار شده؟

راستش، من خودم هیچ وقت حس کمبود از بیرون نداشتم.نه کسی بهم گفته بود حق نداری بخوری، نه شرایط زندگی‌ام اینطور بود

یه چیزی درون خودم بود که باعث می‌شد خودم به خودم کمبود بدهم.یه صدای درونی همیشه می‌گفت: «تو چاقی، پس حق نداری بخوری، یا حق نداری لذت ببری.» 

این رفتار از یه جای عمیق‌تر در من می‌آمد.چون من با خودم قضاوت می‌کردم، خودم رو مستحق نمی‌دیدم.هر لقمه‌ای که می‌خوردم، یه بخش از وجودم فکر می‌کرد داره اشتباه می‌کنه.همون وقت بود که می‌فهمم اعتیاد واقعی به غذا، ریشه در نگاه من به خودم داره، نه در غذا.

راه حل برای من شروع شد از گفت‌وگو با خودم.هر وقت می‌خواستم به خودم فشار بیارم که همه غذا رو بخورم، آروم می‌گفتم:«حق داری بخوری، حق داری لذت ببری، هیچ چیزی از تو کم نمی‌کنه.»این حرف فقط با منطق نبود، با محبت به خودم بود.به تدریج فهمیدم وقتی با احترام به بدنم گوش می‌کنم، دیگه لازم نیست خودم رو مجبور کنم.

یه تمرین ساده برای خودم گذاشتم:وقتی غذا رو سفارش می‌دم یا سر میز می‌شینم، قبل از هر لقمه، از خودم می‌پرسم:«این واقعا چیزی هست که بدنم می‌خواد، یا فقط ذهنم داره فشار میاره؟»اگه جواب بدنم نه بود، با آرامش بخش باقیمانده غذا رو کنار می‌ذارم، بدون هیچ حس گناه.یاد گرفتم هر لقمه‌ای که بدون میل و بدون حضور می‌خوردم، فقط بار اضافی روی روانم بود، اما حالا هر لقمه‌ای که با حضور می‌خورم، حس احترام و آرامش بهم می‌ده.

کم‌کم فهمیدم این رفتار از بی‌احترامی به خودم می‌آمد، نه از کمبود واقعی.و وقتی اینو فهمیدم، دیگه غذا دشمنم نیست.حالا می‌تونم با هر لقمه، خودم رو نوازش کنم، نه با اجبار و گناه، بلکه با حضور و عشق.و اینجا واقعاً متوجه شدم که حق واقعی من برای خوردن، آرامش و شادی، هیچ ربطی به وزنم نداره.

۵ـ از ویدیوی آموزشی ایده بگیر و یه تمرین مخصوص به خودت طراحی کن! 

تمرین من: «لحظه‌ی طوفان درونی»

هدف:شناخت و مدیریت حس بی‌قراری و اضطراب در لحظات پر فشار، بدون اجبار یا سرزنش خود.

مراحل انجام تمرین:

۱. توقف فوری:وقتی حس حمله یا وسوسه شدید میاد، یه لحظه همه چیز رو متوقف کن. حتی اگه جلوی غذا هستی، قاشق رو کنار بذار، دستت رو روی قلبت بذار.

۲. تنفس با حضور:سه نفس عمیق و آهسته بکش. روی ورود و خروج هوا تمرکز کن.با هر نفس بگو:«این حس من رو می‌شنوم، هیچ عجله‌ای نیست، می‌تونم فقط باشم.»

۳. نام‌گذاری حس:سعی کن حس رو اسم بذاری، بدون قضاوت:«این ترسه، این بی‌قراریه، این نیاز به آرامشه.»فقط ثبتش کن، نه اینکه بخوای تغییرش بدی.

۴. ارتباط با بدن:یه لحظه به بدن گوش کن:

قلبت کجای قفسه سینه‌ت داره می‌تپه؟

تنش‌هاش کجا هستن؟

فشار و داغی و لرزشش رو حس می‌کنی؟بهش بگو:«می‌فهمم، باهاتم، اینجا تنها نیستی.»

۵. پذیرش و انتخاب آگاهانه:به خودت یادآوری کن که الان حق داری این حس رو داشته باشی، اما تصمیم نهایی با توئه.لازم نیست فوراً واکنش نشون بدی، فقط می‌تونی صبر کنی و ببینی بدن و ذهن چی می‌خوان.

۶. ثبت کوتاه تجربه:بعد از طوفان کوتاه، یه جمله ساده بنویس:«چه حسی داشتم؟ چه چیزی باعث شد بیام سراغ غذا؟ الان با چه حالتی هستم؟» 

حتی فقط یه خط هم کافیه.

بنام پرودگار جهانیان 💗 

سلام به استاد عطار روشن عزیز و همراهان ❤️‍🔥 

امیدوارم حالتون خوب باشه 

اعتیاد ب چاقی 

این نوع از اعتیاد به مواد مخدر هم خطرناک تر هست چون فرد متوجه نمیشه ک چرا و چجوری معتاد شده و چون مواد غذایی همیشه و همه جا در دسترس هستن و از طرفی هم انسان باید برای تامین انرژی بدن غذا بخوره یک معضل خیلی بزرگه ک گیج کننده هست 😵‍💫

فردی. ک ب مواد مخدر اعتیاد داره میدونه ک چطور چرا و چه چیزی رو داره مصرف میکنه ک باعث نابودی زندگیش میشه 🫥

از طرفی فردی ک چاق شده نمیدونه ک با ذهن  افکار و عادات و رفتار این مشکل ب و جود اومده و راه حل های اشتباهی ک همه میگن رو بعد از بارها شکست رها میکنه و چاقی رو می‌پذیره 

و ب زندگی ن چندان سالم و خوب خودش ادامه میده و بخاطر چاقی و ناتوانی در برابر اون همه چیزش رو از دست میده اعتماد بنفس زیبایی سلامتی حتی شادی رو از دست میده ب یک فرد افسرده تبدیل میشه و با بیماری هایی ک محصول درخت چاقی هست دست و پنجه نرم میکنه و همیشه در حسرت اندام لاغر و در حسرت یک زندگی معمولی میمونه و هرگز نمیتونه از ته قلب خوشحال باشه و اونو ابراز کنه 

فکر می‌کنی اعتیاد به غذا چطوری به شکل پنهان اما جدی وارد زندگی ما شده؟ آیا واقعاً چاقی می‌تونه یه نوع اعتیاد باشه؟ بله 

اعتیاد ب غذا از کودکی ب زندگی ما وارد شده متاسفانه گاهی مادرها بخاطر دلایل مختلف مثل سرگرم کردن کودک  خوراکی های مختلف  رو جلوش میذارن تا بخوره و ساکت باشه تا اونا هم ب کارهاشون برسن 😉

و بنظرم بیشتر خوردن ها برای تفریح و سرگرمی و لذت بردن از زندگی هست😋 حتی برای فراموشی غم ها یا کنترل استرس سراغ غذا میریم 😶‍🌫️چون بلد نیستیم در موقعیت های احساسی چجوری برخورد کنیم ب غذا خوردن پناه می‌بریم🫣 

مثلا همه میگن بریم بیرون یه تفریحی کنیم غذایی بخوریم بستنی پیتزا و….با اینکه اصلا گرسنه نیستیم 😐

یا در مهمانی ها چندین غذا دسر و خوراکی هست نوشیدنی های مختلف و … باعث پرخوری میشه و کلا غذا خیلی بیشتر اونی ک باید باشه در دسترس هست و هر روز ب تنوع و طعم های جدید اضافه میشه 😵‍💫

قبلا این همه رستوران نبود این همه فست فود و تنقلات و طعم ها و رنگهای مختلف نبود و مردم کمتر ترغیب و تشویق ب خوردن میشدن و تا جایی ک یادمه بیشتریا متناسب بودن 😊

خیلی ها برای خوردن در هنگام سیری بهانه های مختلفی میارن مثل بخور چون پول دادی 

بخور چون نذریه ومتبرک بخور چون حیفه غذا دور ریخته بشه بخور چون گناه داره بشقابت تموم نکنی بخور چون جشنه بخور چون دست پخت فلانی هست و ناراحت میشه بخور چون دیگه گیرت نمیاد تا شب باید گرسنه بمونی بخور مگه چقدر زنده ایم بخور این جدیده بخور ک توش فلان ماده غذایی استفاده شده بخور چون آروم میشی بخور چون فلانی خریده تو زحمت افتاده بخور تا خوش بگذره بخور تا شیر داشته باشی ب بچت بدی بخور تا بنیت ضعیف نشه بخور تا بزرگ بشی بخور تا سالم بمونی بخور ……..

تعارف های زیاد در مهمانی ها خیلی وقتها میل ب خوردن نداریم ولی بخاطر دیگران و شرایط مجبور ب خوردن شدیم و کم کم به دائم سیر بودن رسیدیم و گرسنگی رو کلا فراموش کردیم و زبان بدن 

خداوند متعال همه افراد رو لاغر آفریده و هیچ تمایزی بین ما و انسانهای لاغر نیست 

لاغر بودن حق طبیعی هر انسانی هست و خود ب خود در من ب وجود میاد چون بدن من هوشمنده و خودش میدونه چجوری و درطی چ فرآیندی منو ب تناسب میرسونه نیازی نیست هیچ کاری بکنم فقط باید استمرار داشته باشم تا افکار لاغری بیشتر و بهتر رشد کنن

در آخر از خداوند و استاد عطار روشن متشکرم